ดาลตันพยักหน้า เขาไม่ละสายตาจากโมนิก้าเลย ดาลตันยิ้มและถามว่า “ผู้จัดการเจเน็ต ผมได้ยินมาว่าสาวสวยคนนี้จะเสิร์ฟแต่ผลไม้และร้องเพลง จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะให้เธอมาดื่มกับผม?” เจเน็ตชะงัก แต่เธอก็ยิ้มและตอบว่า “แน่นอนท่านประธานดาลตัน คุณเป็นแขกคนพิเศษของเราและเป็นเกียรติของโมนิก้ามากที่จะได้ดื่มกับคุณ” ในขณะที่พูดเธอก็มองไปที่โมนิก้าและบอกให้เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับดาลตัน โมนิก้ากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ผู้จัดการเจเน็ต เราตกลงกันแล้วว่าฉันจะไม่ดื่มกับแขก” ในวันแรกของการทำงาน โมนิก้าก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แขกมักจะมองเธอราวกับว่าเธอกำลังเดินเปลือยเปล่า การจ้องมองของพวกเขาทำให้เธอรู้สึกหนักใจ โมนิก้าอยากจะออกจากที่นี่ แต่เธอจะไปไหนได้? เมืองตงไห่ใหญ่มากและเธอก็ไม่มีเงินติดตัวเลย แล้วเธอจะพบกับแดร์ริลได้ที่ไหน? พี่สะใภ้ของแดร์ริลได้แนะนำสถานที่แห่งนี้แก่เธอ ดังนั้น มันคงจะไม่เลวร้ายเกินไป ในวันแรกของการทำงาน โมนิก้าได้บอกเจเน็ตแล้วว่าเธอจะไม่ดื่มเหล้ากับแขกและเจเน็ตเองก็ได้ตกลงในเรื่องนี้แล้ว เธอกำลังกลับคำพูดอย่างนั้นเหรอ? โมนิก้าอยู่บนแท่นเสมอ แล้วเธอจะด
"กรุณาให้เกียรติฉันด้วย" โมนิก้าโกรธจัด เธอปัดแขนของดาลตันออกไปและรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขาบนโซฟา “ก็ได้ ก็ได้ ผมจะให้เกียรติ” ดาลตันหัวเราะแล้วยกแก้วไวน์ขึ้น เขาจิบไวน์ในขณะที่เขาจ้องมองโมนิก้า ดาลตันโบกมือเรียกเจเน็ต เจเน็ตต์รีบเดินเข้ามาและถามว่า “ท่านประธานดาลตัน มีอะไรให้ฉันรับใช้คะ?” ดาลตันหัวเราะและพูดว่า "เจเน็ต มันน่าเสียดายนะที่จะให้สาวสวยเช่นนี้เป็นแค่พนักงานสาวเสิร์ฟ ผมต้องการให้เธอเซ็นสัญญากับผม ผมอยากได้เธอมาเป็นศิลปินในค่ายของผม!" เจเน็ตลังเลและยิ้มแห้ง ๆ “ท่านประธานดาลตัน ฉันเกรงว่าจะไม่เหมาะสม” เจเน็ตต้องการให้โมนิก้าดึงดูดลูกค้าให้มาที่บาร์ของเธอมากกว่า ดาลตันส่ายหัวพร้อมหยิบการ์ดเพชรของธนาคารอเมทิสต์ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของเขา “ผมจะให้คุณสิบล้าน ส่วนเธอจะไปกับผม” อะไรนะ?! สิบล้าน! เจเน็ตตกตะลึง เธอยิ้มให้เขาทันที “คุณช่างเป็นคนที่มีเมตตาท่านประธานดาลตัน ฉันตกลงจะยกเธอให้กับคุณ” เจเน็ตตื่นเต้นมากที่เธอได้รับโชคลาภก้อนโต เธออยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ดาลตันขยับเข้าไปใกล้โมนิก้าและยิ้ม "สาวสวย ด้วยคุณสมบัติของคุณ ผมรับประกันได้เลยว่าคุณจะต้อ
เธอกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้อย่างไร?"แกเป็นบ้าอะไรของแก? แกกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้ยังไง?" เจเน็ตรู้สึกเสียวสันหลังวาบ "ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้"ดาลตันหัวเราะและขอให้เจเน็ตออกไปก่อนเขาเดินเข้าไปหาโมนิก้าและกล่าว "คนสวย เธอเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ฉันชอบมาก"เขาจับมือโมนิก้าขณะเขากล่าว"ปล่อยฉัน!"โมนิก้าเดือดดาล เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาสาดใส่หน้าของดาลตันเลอะเทอะเต็มไปหมด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมพร้อมจะหนีออกจากห้องสูทเปรี้ยง!ดาลตันโมโหมากและเขาก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ เขาเตะโต๊ะรับแขกกระจุยกระจายทำให้แก้วหลายใบหล่นแตกกระจายอยู่บนพื้น"นังสารเลว! แกกล้าดียังไง?" ดาลตันขุ่นเคืองขณะเขาโบกมือเรียกบอดี้การ์ด "มัดตัวเธอ!"บอดี้การ์ดก็เข้าประชิดล้อมตัวเธอในทันทีและผูกมัดเธอด้วยเชือกโมนิก้าเป็นคนอ่อนแอมาโดยตลอด ไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะบอดี้การ์ดได้และยิ่งไปกว่านั้นเธออุ้มท้องอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะขัดขืนแต่พวกเขาก็สามารถมัดเธอไว้ได้อย่างง่ายดายและจับตัวเธอโยนไปที่โซฟาดาลตันจ้องไปที่เธอ "แกกล้ามาก กล้าถึงขนาดสาดไวน์ใส่หน้าฉันได้ยังไง!"ดาลตันหันไปหาศิลปินหญิงและกล่าว
เพียะ! เพียะ!การตบแต่ละครั้งทวีคูณความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆเจเน็ตเดือดดาลมาก เธอกระชากผมของโมนิก้าและเตะเข้าไปที่ท้องน้อยของเธอ"แกมีหน้ามาทำเป็นใสซื่อที่นี่ได้ยังไง!" เจเน็ตด่าทอขณะตบตีโมนิก้าไม่เคยมีใครทำร้ายโมนิก้าอย่างนี้มาก่อนเธอทั้งอ่อนแอและตั้งครรภ์ เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในตอนที่เจเน็ตเตะท้องน้อยของเธอ โมนิก้าหวาดกลัวและเศร้าเสียใจและเธอยังคงร้องไห้ต่อไป"พอแล้ว อย่าทำให้เสียของ" ดาลตันฉีกยิ้มขณะเขาบอกให้เจเน็ตหยุด เขาเดินเข้าไปประชิดตัวโมนิก้าและฉีกยิ้ม"โอ้ไม่ หน้าของเธอแดงเถือกไปหมดแล้ว" ดาลตันกล่าวขณะเขาจับหน้าของโมนิก้า"แก..." โมนิก้าขุ่นเคือง เธอโวยวายต่อ "อย่ามาแตะตัวฉัน ไสหัวออกไป ไปให้พ้น!"เมื่อใบหน้าของดาลตันขยับเข้ามาใกล้และมือของเขาโอบลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวเธอ โมนิก้ารู้สึกสิ้นหวัง เธอหลับตาและร่ำไห้ต่อไป'แดร์ริลนายอยู่ที่ไหน? ฉันตามหานายไปทั่วทุกที่แต่ฉันก็ยังไม่เจอนาย นายรู้บ้างไหมว่ามีคนกำลังรังแกฉันอยู่?' โมนิก้าคิด"ไอ้เวรนี่! ฉันจะฆ่าแก ดาลตัน!"ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องคำราม วินาทีต่อมา เสียงกระแทกประตูก็ดังลั่นและประตูก็แตกสลายเป็นเสี่ยง
แดร์ริลตบเจเน็ตด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ทำให้ตัวเจเน็ตลอยไปไกลกว่าสิบเมตรและกระแทกกับกำแพงก่อนจะร่วงลงมานอนกองกับพื้น เจเน็ตถึงกับกระอักออกมาเป็นเลือดสด ๆอ๊าก!ศิลปินหญิงสองสามคนเริ่มตะโกนกรีดร้อง ขณะพวกเธอวิ่งหนีไปหลบที่มุมห้อง พวกเธอทั้งหมดรู้สึกกลัวจนตัวสั่นดาลตันถึงกับตกตะลึง เขากล่าวกับแดร์ริลด้วยความกลัว "แดร์ริล นี่แกกำลังจะทำอะไร? นี่มันห้องสวีทของฉัน ออกไปซะ!"ดาลตันยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของระหว่างแดร์ริลกับโมนิก้าดวงตาของแดร์ริลลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ เพราะเขาไม่สามารถไปพบเธอที่เกาะสราญรมย์ โมนิก้าจึงถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในเมืองตงไห่โดยไม่มีใครคอยช่วยเหลือเธอเมื่อเขาเห็นว่าดาลตันได้รังแกโมนิก้าอย่างไรและสร้างรอยไว้บนหน้าของเธอ แดร์ริลก็เดือดดาลมาก!แดร์ริลไม่กล่าววาจาใด ๆ แต่พลังของเขาก็แผ่ขยายออกมาอย่างน่าหวาดกลัว มันปกคลุมไปทั่วทั้งห้องสวีทชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน?!ดาลตันตกตะลึง เขารีบสั่งการบอดี้การ์ดของเขาในทันที “พวกแกมัวยืนเซ่อกันอยู่ทำไม? ฆ่ามันซะ!”บอดี้การ์ดต่างมองหน้ากัน พวกเขารู้สึกขวัญหนีดีฟ่อ แดร์ริลนั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับพวกเขาพวกเขาไม่มีทาง
"ไม่ พี่แดร์ริล อย่า..."ดาลตัวรู้สึกขวัญหนีดีฟ่อ เขาจึงร้องตะโกนแดร์ริลไม่สนใจดาลตัน แดร์ริลเตะเขาให้พ้นทางและอุ้มโมนิก้าออกจากตัวอาคาร"ทำไมเธอถึงได้มาทำงานที่นี่?" แดร์ริลกล่าวถามขณะเขาก้าวเดินโมนิก้าอยู่ในอ้อมแขนของแดร์ริล"พี่สะใภ้ของนายแนะนำให้ฉันมาทำ" โมนิก้ากล่าวอย่างอิดโรยพี่สะใภ้? เขามีพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่?แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เมื่อพวกเขากำลังเดินออกจากสวนซ่อนเร้น แดร์ริลก็รู้สึกเหนียวหนืดที่มือ เขามองลงไปและก็สะดุ้งตกใจทันทีเมื่อเห็นว่ามันคืออะไรมือของเขาเต็มไปด้วยเลือด มันไหลออกมาจากชุดเดรสของโมนิก้า"แดร์ริล ท้องน้อยของฉันมันเจ็บมาก" โมนิก้าโอดครวญ เธอเหงื่อแตกไหลท่วม เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากในตอนที่เจเน็ตเตะเธอเข้าไปที่ท้องน้อยของเธอ"โมนิก้า" แดร์ริลรู้สึกราวกับโดนแทงเข้าไปที่หัวใจ"ลูกของเรา... เรากำลังจะแท้งลูกใช่ไหม? ลูกของเรา..." โมนิก้ากุมท้องของเธอและร้องไห้ จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไป"โมนิก้าเธอจะไม่เป็นอะไร ลูกของเราก็จะไม่เป็นอะไรด้วย..." แดร์ริลตะโกน เขาแบกเธอและรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาล...ทางเหนือของเมืองตงไห่
"ต้องให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งว่าอย่าเรียกฉันลูกพี่แด๊กซ์อีก ให้เรียกฉันว่าท่านเจ้าสำนักและภรรยาของฉันว่านายหญิงแห่งสำนัก ทำไมแค่นี้นายก็ยังจำไม่ได้?" แด๊กซ์จ้องไปที่เขา "เราตั้งตัวเป็นสำนักแล้วตอนนี้ เราจะต้องมีคำพูดและกิริยาที่สำรวม อย่าตื่นตระหนก"สมาชิกคนนั้นกำลังจะร้องไห้"เป็นอะไรไป? บอกฉันมา" แด๊กซ์กล่าวอย่างสุขุมใจเย็น"ลูกพี่แด๊กซ์ ลีรอย... ลีรอยหนีไปแล้ว"อะไร?! ฉิบหาย! แด๊กซ์ลุกขึ้นยืนในทันที ในหัวของเขาว่างเปล่า "หมายความว่าไง? เขาจะหนีออกไปได้ยังไง?"ในระหว่างการโจมตีสำนักคุนหลุน แด๊กซ์ไม่ได้สังหารลีรอย แต่เขาจับตัวลีรอยมาทั้งเป็นเขาจับตัวลีรอยไว้ก็เพราะว่าลีรอยเข้าร่วมกับโลกใหม่ เขาอาจจะมีประโยชน์ในอนาคตเขาขังลีรอยในคุกชั้นใต้ดินและแด๊กซ์ก็ได้สั่งการให้สมาชิกระดับพระกาฬเฝ้าคุกเอาไว้ลีรอยหลบหนีออกไปได้อย่างไร?"ท่านเจ้าสำนัก ลีรอยเอาแต่กระแทกหัวของเขากับกำแพงไม่หยุดหย่อนเมื่อคืน เขาแกล้งฆ่าตัวตายและนอนนิ่งอยู่บนพื้น"สมาชิกกล่าวเสริม "พี่น้องที่เฝ้าระวังอยู่หน้าห้องขังคิดว่าเขาตายแล้ว พวกเขาเลยเข้าไปตรวจดูและก็รู้ทันทีว่าเขายังไม่ตาย พวกเขาเลยรุมกระทืบลีรอยและออก
”ที่พระราชวังฟูเหยามีแค่ผู้หญิงเท่านั้นเหรอ?” ลิเดียกล่าวถามอย่างสงสัยลีรอยพยักหน้า “ใช่แล้ว พระราชวังฟูเหยาไม่เคยแทรกแซงอะไรกับยุทธจักร แต่พวกเขาทรงพลังมาก มากกว่าทั้งหกสำนักหลัก เราแค่ต้องไปให้ถึงพระราชวังฟูเหยาแล้วเราจะปลอดภัย”ลีรอยไม่มีทีท่าว่าจะช้าลง แต่เขารีบวิ่งไปต่อขณะเขากล่าวลิเดียกล่าวถามอีกครั้ง “ท่านพ่อ เล่าเรื่องเกี่ยวกับพระราชวังฟูเหยาให้ฟังอีกหน่อยได้ไหม พวกเขาทรงพลังกว่าหกสำนักหลักได้ยังไง? แล้วพวกเขาจะยินดีต้อนรับเราไหม?”ลีรอยฉีกยิ้ม “ไม่ต้องห่วง พวกเขายินดีต้อนรับเราแน่นอน”พระราชวังฟูเหยารับเพียงแค่ผู้หญิงเป็นสาวกผู้ติดตามเท่านั้นและพวกเขามีสาวกเป็นหมื่น ๆคนมีผู้ชายอยู่บ้างในพระราชวังฟูเหยาแต่ส่วนใหญ่แล้วมีสถานะเป็นทาสรับใช้ หน้าที่ของพวกเขาคือคอยรับใช้บรรดาสาวกหญิงและพวกเขาไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงอันใดพระราชวังฟูเหยามีเจ้าพระราชวังถึงเจ็ดคนและพวกเธอทั้งหมดเป็นที่รู้จักกันในนามเจ็ดเทพธิดาเมื่อไม่กี่ปีก่อน สำนักคุนหลุนได้ผลิตศัสตราวุธชนิดพิเศษที่ขนานนามว่า ตะเกียงไร้มลทินเจ้าพระราชวังเห็นตะเกียงไร้มลทินตอนที่เธอเดินทางผ่านภูเขาคุนหลุนและเธอก็ฉวยโอกาสครอบ