เธอกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้อย่างไร?"แกเป็นบ้าอะไรของแก? แกกล้าพูดกับท่านประธานดาลตันแบบนั้นได้ยังไง?" เจเน็ตรู้สึกเสียวสันหลังวาบ "ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้"ดาลตันหัวเราะและขอให้เจเน็ตออกไปก่อนเขาเดินเข้าไปหาโมนิก้าและกล่าว "คนสวย เธอเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ฉันชอบมาก"เขาจับมือโมนิก้าขณะเขากล่าว"ปล่อยฉัน!"โมนิก้าเดือดดาล เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาสาดใส่หน้าของดาลตันเลอะเทอะเต็มไปหมด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมพร้อมจะหนีออกจากห้องสูทเปรี้ยง!ดาลตันโมโหมากและเขาก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ เขาเตะโต๊ะรับแขกกระจุยกระจายทำให้แก้วหลายใบหล่นแตกกระจายอยู่บนพื้น"นังสารเลว! แกกล้าดียังไง?" ดาลตันขุ่นเคืองขณะเขาโบกมือเรียกบอดี้การ์ด "มัดตัวเธอ!"บอดี้การ์ดก็เข้าประชิดล้อมตัวเธอในทันทีและผูกมัดเธอด้วยเชือกโมนิก้าเป็นคนอ่อนแอมาโดยตลอด ไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะบอดี้การ์ดได้และยิ่งไปกว่านั้นเธออุ้มท้องอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะขัดขืนแต่พวกเขาก็สามารถมัดเธอไว้ได้อย่างง่ายดายและจับตัวเธอโยนไปที่โซฟาดาลตันจ้องไปที่เธอ "แกกล้ามาก กล้าถึงขนาดสาดไวน์ใส่หน้าฉันได้ยังไง!"ดาลตันหันไปหาศิลปินหญิงและกล่าว
เพียะ! เพียะ!การตบแต่ละครั้งทวีคูณความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆเจเน็ตเดือดดาลมาก เธอกระชากผมของโมนิก้าและเตะเข้าไปที่ท้องน้อยของเธอ"แกมีหน้ามาทำเป็นใสซื่อที่นี่ได้ยังไง!" เจเน็ตด่าทอขณะตบตีโมนิก้าไม่เคยมีใครทำร้ายโมนิก้าอย่างนี้มาก่อนเธอทั้งอ่อนแอและตั้งครรภ์ เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในตอนที่เจเน็ตเตะท้องน้อยของเธอ โมนิก้าหวาดกลัวและเศร้าเสียใจและเธอยังคงร้องไห้ต่อไป"พอแล้ว อย่าทำให้เสียของ" ดาลตันฉีกยิ้มขณะเขาบอกให้เจเน็ตหยุด เขาเดินเข้าไปประชิดตัวโมนิก้าและฉีกยิ้ม"โอ้ไม่ หน้าของเธอแดงเถือกไปหมดแล้ว" ดาลตันกล่าวขณะเขาจับหน้าของโมนิก้า"แก..." โมนิก้าขุ่นเคือง เธอโวยวายต่อ "อย่ามาแตะตัวฉัน ไสหัวออกไป ไปให้พ้น!"เมื่อใบหน้าของดาลตันขยับเข้ามาใกล้และมือของเขาโอบลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวเธอ โมนิก้ารู้สึกสิ้นหวัง เธอหลับตาและร่ำไห้ต่อไป'แดร์ริลนายอยู่ที่ไหน? ฉันตามหานายไปทั่วทุกที่แต่ฉันก็ยังไม่เจอนาย นายรู้บ้างไหมว่ามีคนกำลังรังแกฉันอยู่?' โมนิก้าคิด"ไอ้เวรนี่! ฉันจะฆ่าแก ดาลตัน!"ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องคำราม วินาทีต่อมา เสียงกระแทกประตูก็ดังลั่นและประตูก็แตกสลายเป็นเสี่ยง
แดร์ริลตบเจเน็ตด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ทำให้ตัวเจเน็ตลอยไปไกลกว่าสิบเมตรและกระแทกกับกำแพงก่อนจะร่วงลงมานอนกองกับพื้น เจเน็ตถึงกับกระอักออกมาเป็นเลือดสด ๆอ๊าก!ศิลปินหญิงสองสามคนเริ่มตะโกนกรีดร้อง ขณะพวกเธอวิ่งหนีไปหลบที่มุมห้อง พวกเธอทั้งหมดรู้สึกกลัวจนตัวสั่นดาลตันถึงกับตกตะลึง เขากล่าวกับแดร์ริลด้วยความกลัว "แดร์ริล นี่แกกำลังจะทำอะไร? นี่มันห้องสวีทของฉัน ออกไปซะ!"ดาลตันยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของระหว่างแดร์ริลกับโมนิก้าดวงตาของแดร์ริลลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ เพราะเขาไม่สามารถไปพบเธอที่เกาะสราญรมย์ โมนิก้าจึงถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในเมืองตงไห่โดยไม่มีใครคอยช่วยเหลือเธอเมื่อเขาเห็นว่าดาลตันได้รังแกโมนิก้าอย่างไรและสร้างรอยไว้บนหน้าของเธอ แดร์ริลก็เดือดดาลมาก!แดร์ริลไม่กล่าววาจาใด ๆ แต่พลังของเขาก็แผ่ขยายออกมาอย่างน่าหวาดกลัว มันปกคลุมไปทั่วทั้งห้องสวีทชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน?!ดาลตันตกตะลึง เขารีบสั่งการบอดี้การ์ดของเขาในทันที “พวกแกมัวยืนเซ่อกันอยู่ทำไม? ฆ่ามันซะ!”บอดี้การ์ดต่างมองหน้ากัน พวกเขารู้สึกขวัญหนีดีฟ่อ แดร์ริลนั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับพวกเขาพวกเขาไม่มีทาง
"ไม่ พี่แดร์ริล อย่า..."ดาลตัวรู้สึกขวัญหนีดีฟ่อ เขาจึงร้องตะโกนแดร์ริลไม่สนใจดาลตัน แดร์ริลเตะเขาให้พ้นทางและอุ้มโมนิก้าออกจากตัวอาคาร"ทำไมเธอถึงได้มาทำงานที่นี่?" แดร์ริลกล่าวถามขณะเขาก้าวเดินโมนิก้าอยู่ในอ้อมแขนของแดร์ริล"พี่สะใภ้ของนายแนะนำให้ฉันมาทำ" โมนิก้ากล่าวอย่างอิดโรยพี่สะใภ้? เขามีพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่?แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เมื่อพวกเขากำลังเดินออกจากสวนซ่อนเร้น แดร์ริลก็รู้สึกเหนียวหนืดที่มือ เขามองลงไปและก็สะดุ้งตกใจทันทีเมื่อเห็นว่ามันคืออะไรมือของเขาเต็มไปด้วยเลือด มันไหลออกมาจากชุดเดรสของโมนิก้า"แดร์ริล ท้องน้อยของฉันมันเจ็บมาก" โมนิก้าโอดครวญ เธอเหงื่อแตกไหลท่วม เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากในตอนที่เจเน็ตเตะเธอเข้าไปที่ท้องน้อยของเธอ"โมนิก้า" แดร์ริลรู้สึกราวกับโดนแทงเข้าไปที่หัวใจ"ลูกของเรา... เรากำลังจะแท้งลูกใช่ไหม? ลูกของเรา..." โมนิก้ากุมท้องของเธอและร้องไห้ จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไป"โมนิก้าเธอจะไม่เป็นอะไร ลูกของเราก็จะไม่เป็นอะไรด้วย..." แดร์ริลตะโกน เขาแบกเธอและรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาล...ทางเหนือของเมืองตงไห่
"ต้องให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งว่าอย่าเรียกฉันลูกพี่แด๊กซ์อีก ให้เรียกฉันว่าท่านเจ้าสำนักและภรรยาของฉันว่านายหญิงแห่งสำนัก ทำไมแค่นี้นายก็ยังจำไม่ได้?" แด๊กซ์จ้องไปที่เขา "เราตั้งตัวเป็นสำนักแล้วตอนนี้ เราจะต้องมีคำพูดและกิริยาที่สำรวม อย่าตื่นตระหนก"สมาชิกคนนั้นกำลังจะร้องไห้"เป็นอะไรไป? บอกฉันมา" แด๊กซ์กล่าวอย่างสุขุมใจเย็น"ลูกพี่แด๊กซ์ ลีรอย... ลีรอยหนีไปแล้ว"อะไร?! ฉิบหาย! แด๊กซ์ลุกขึ้นยืนในทันที ในหัวของเขาว่างเปล่า "หมายความว่าไง? เขาจะหนีออกไปได้ยังไง?"ในระหว่างการโจมตีสำนักคุนหลุน แด๊กซ์ไม่ได้สังหารลีรอย แต่เขาจับตัวลีรอยมาทั้งเป็นเขาจับตัวลีรอยไว้ก็เพราะว่าลีรอยเข้าร่วมกับโลกใหม่ เขาอาจจะมีประโยชน์ในอนาคตเขาขังลีรอยในคุกชั้นใต้ดินและแด๊กซ์ก็ได้สั่งการให้สมาชิกระดับพระกาฬเฝ้าคุกเอาไว้ลีรอยหลบหนีออกไปได้อย่างไร?"ท่านเจ้าสำนัก ลีรอยเอาแต่กระแทกหัวของเขากับกำแพงไม่หยุดหย่อนเมื่อคืน เขาแกล้งฆ่าตัวตายและนอนนิ่งอยู่บนพื้น"สมาชิกกล่าวเสริม "พี่น้องที่เฝ้าระวังอยู่หน้าห้องขังคิดว่าเขาตายแล้ว พวกเขาเลยเข้าไปตรวจดูและก็รู้ทันทีว่าเขายังไม่ตาย พวกเขาเลยรุมกระทืบลีรอยและออก
”ที่พระราชวังฟูเหยามีแค่ผู้หญิงเท่านั้นเหรอ?” ลิเดียกล่าวถามอย่างสงสัยลีรอยพยักหน้า “ใช่แล้ว พระราชวังฟูเหยาไม่เคยแทรกแซงอะไรกับยุทธจักร แต่พวกเขาทรงพลังมาก มากกว่าทั้งหกสำนักหลัก เราแค่ต้องไปให้ถึงพระราชวังฟูเหยาแล้วเราจะปลอดภัย”ลีรอยไม่มีทีท่าว่าจะช้าลง แต่เขารีบวิ่งไปต่อขณะเขากล่าวลิเดียกล่าวถามอีกครั้ง “ท่านพ่อ เล่าเรื่องเกี่ยวกับพระราชวังฟูเหยาให้ฟังอีกหน่อยได้ไหม พวกเขาทรงพลังกว่าหกสำนักหลักได้ยังไง? แล้วพวกเขาจะยินดีต้อนรับเราไหม?”ลีรอยฉีกยิ้ม “ไม่ต้องห่วง พวกเขายินดีต้อนรับเราแน่นอน”พระราชวังฟูเหยารับเพียงแค่ผู้หญิงเป็นสาวกผู้ติดตามเท่านั้นและพวกเขามีสาวกเป็นหมื่น ๆคนมีผู้ชายอยู่บ้างในพระราชวังฟูเหยาแต่ส่วนใหญ่แล้วมีสถานะเป็นทาสรับใช้ หน้าที่ของพวกเขาคือคอยรับใช้บรรดาสาวกหญิงและพวกเขาไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงอันใดพระราชวังฟูเหยามีเจ้าพระราชวังถึงเจ็ดคนและพวกเธอทั้งหมดเป็นที่รู้จักกันในนามเจ็ดเทพธิดาเมื่อไม่กี่ปีก่อน สำนักคุนหลุนได้ผลิตศัสตราวุธชนิดพิเศษที่ขนานนามว่า ตะเกียงไร้มลทินเจ้าพระราชวังเห็นตะเกียงไร้มลทินตอนที่เธอเดินทางผ่านภูเขาคุนหลุนและเธอก็ฉวยโอกาสครอบ
ชายสิบคนคุกเข่าลงอยู่ใต้เท้าของเจ็ดเทพธิดา พวกเขาถือจานผลไม้สำหรับบรรดาเจ็ดเทพธิดา ชายเหล่านั้นคือทาสรับใช้ที่พวกเธอจับตัวมาสาวกคนหนึ่งเดินเข้ามาและกล่าวอย่างสุภาพ “เจ้าพระราชวัง มีคนอยู่นอกวังต้องการจะเข้าพบท่าน”“ใคร?” ซินดี้กล่าวถามเธอคือผู้อาวุโสที่สุดในบรรดาเจ้าพระราชวัง เธอดูมีบารมีและทรงพลังสาวกกล่าวตอบอย่างสุภาพ “เขาอ้างว่าเขาคือลีรอย เฮนเดอร์สันจากสำนักคุนหลุน เขาพกสิ่งนี้ติดตัวมาด้วย”สาวกมอบหยกให้กับซินดี้เจ้าสำนักคุนหลุน ลีรอย?ซินดี้รับมอบหยกและพยักหน้า “ให้เขาเข้ามา”“ขอรับ เจ้าพระราชวัง”สาวกก็พาตัวลีรอยและลิเดียเข้ามาในห้องโถงว้าว!ห้องโถงนั้นดูยิ่งใหญ่อลังการ!ห้องโถงบุบผาหลวงถูกตกแต่งอย่างงดงาม ลิเดียคิดว่าเธอได้หลงเข้ามาในสรวงสวรรค์ เธอรู้สึกประหลาดใจลีรอยฉีกยิ้มขณะที่เขาก้มโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ขอแสดงความเคารพ ท่านเจ้าพระราชวัง”เขามองไปที่ซินดี้และกล่าว “เจ้าพระราชวัง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านยังจำผมได้อยู่ไหม?”ซินดี้ฉีกยิ้มเบา ๆ “ฉันจำได้ เอาเก้าอี้มาให้เขา”คนรับใช้สองสามคนรีบนำเก้าอี้มาให้กับลีรอย“ท่านเจ้าสำนักเฮนเดอร์สัน ช่างน่าประหลาดใจ
แดร์ริลรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจขณะรออยู่ด้านนอกของทางเดินมันเป็นความผิดของเขาทั้งหมดที่โมนิก้าต้องตกอยู่ในอันตราย เขาไม่ได้ไปพบเธอที่เกาะสราญรมย์เขาจะทุกข์ระทมไปตลอดชีวิตถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับโมนิก้าและเด็กทารก เขาสวดมนต์ภาวนาว่าโมนิก้าจะต้องปลอดภัยแดร์ริลรู้สึกราวกับจะสูญเสียสติ เวลาค่อย ๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า…ที่คฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้ยูมิลองเครื่องสำอางค์อยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เธอมีรอยยิ้มเบิกบานอยู่บนใบหน้าของเธอชุดเครื่องสำอางค์แต่งหน้าของเธอคือผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ล่าสุดจาก Poesia Eleganza มันมีมูลค่ามหาศาล ราคาเกือบจะเท่ากับครึ่งหนึ่งของคฤหาสน์“ที่รัก เธอไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าเพิ่มหรอกน่า เธอสวยอยู่แล้วตอนนี้ เดี๋ยวแต่งหน้าเสร็จผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็คงจะเอาแต่อิจฉาเธอน่ะสิ” ฟลอเรียนกล่าวถึงแม้ว่าเขาจะเป็นจอมบงการวิตถาร แต่เขาก็ไม่เคยที่จะหยุดชื่นชมภรรยาของเขาเพื่อทำให้เธอมีความสุขฟลอเรียนถอนหายใจและนั่งลงบนโซฟาพลางจุดบุหรี่สูบยูมิกล่าวถาม “วันนี้นายเป็นอะไรไป? ปกตินายจะชอบชมฉันมากกว่าสิบนาทีไม่พักเลย วันนี้นายดูหมอง ๆ และก็หยุดชมฉันไปดื้อ ๆ แค่ประโยคเดียวแบบนี้?”ฟลอเรียนถ