บทที่ 654

"ไม่ พี่แดร์ริล อย่า..."

ดาลตัวรู้สึกขวัญหนีดีฟ่อ เขาจึงร้องตะโกน

แดร์ริลไม่สนใจดาลตัน แดร์ริลเตะเขาให้พ้นทางและอุ้มโมนิก้าออกจากตัวอาคาร

"ทำไมเธอถึงได้มาทำงานที่นี่?" แดร์ริลกล่าวถามขณะเขาก้าวเดิน

โมนิก้าอยู่ในอ้อมแขนของแดร์ริล

"พี่สะใภ้ของนายแนะนำให้ฉันมาทำ" โมนิก้ากล่าวอย่างอิดโรย

พี่สะใภ้? เขามีพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เมื่อพวกเขากำลังเดินออกจากสวนซ่อนเร้น แดร์ริลก็รู้สึกเหนียวหนืดที่มือ เขามองลงไปและก็สะดุ้งตกใจทันทีเมื่อเห็นว่ามันคืออะไร

มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด มันไหลออกมาจากชุดเดรสของโมนิก้า

"แดร์ริล ท้องน้อยของฉันมันเจ็บมาก" โมนิก้าโอดครวญ เธอเหงื่อแตกไหลท่วม

เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากในตอนที่เจเน็ตเตะเธอเข้าไปที่ท้องน้อยของเธอ

"โมนิก้า" แดร์ริลรู้สึกราวกับโดนแทงเข้าไปที่หัวใจ

"ลูกของเรา... เรากำลังจะแท้งลูกใช่ไหม? ลูกของเรา..." โมนิก้ากุมท้องของเธอและร้องไห้ จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไป

"โมนิก้าเธอจะไม่เป็นอะไร ลูกของเราก็จะไม่เป็นอะไรด้วย..." แดร์ริลตะโกน เขาแบกเธอและรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาล

...

ทางเหนือของเมืองตงไห่