บทที่ 672

"ฮ่า ฮ่า ภรรยาของฉันช่างดีกับฉันมาก"

แดร์ริลหัวเราะพร้อมกับลูบหัวของเทพธิดาตัวน้อย

กระดูกในร่างกายของเธอแทบจะอ่อนแรงเมื่อเธอเรียกเขาว่าสามี

“นาย...” เทพธิดาตัวน้อยรู้สึกละอายและโกรธจัด เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่าเธอจะต้องมาเรียกใครว่าสามี

“ลงไปนอนบนพื้น!” เทพธิดาตัวน้อยคร่ำครวญ

“ก็ได้ สามีของเธอจะลงไปนอน” แดร์ริลยังคงหยอกล้อเธอ เขาปูผ้าลงบนพื้นและหลับไปอย่างมีความสุข เขาไม่ได้ปลดปล่อยนางฟ้าตัวน้อยให้เป็นอิสระ เพราะว่าผู้คนยังคงสามารถนอนได้แม้ว่าจะถูกสะกัดจุดก็ตาม

.....

เช้าวันรุ่งขึ้น

แดร์ริลที่กำลังหลับสนิทก็ต้องตื่นขึ้นด้วยเสียงแตร

เสียงแตรดังราวกับสายฟ้าฟาดจนทำให้หูของเขาสั่นสะเทือน แดร์ริลรีบลุกขึ้นนั่งและหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตกใจ

เสียงนั้นคือเสียงปลุก

เทพธิดาตัวน้อยเองก็ตกใจตื่นเช่นกัน ใบหน้าของเธอแสดงออกชัดเจนว่าเธอรู้สึกเหนื่อยล้า เธอนอนหลับไม่สนิทเพราะเธอกังวลว่าแดร์ริลจะฉวยโอกาสถ้าหากว่าเธอหลับไป ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิด แดร์ริลหลับสนิทดั่งท่อนซุง

“ท่านปรมาจารย์แดร์ริล ให้เราเข้าไปได้ไหม?” เสียงของสาวใช้ดังมาจากภายนอกเต็นท์

“เอ่อ เข้ามา” แดร์ริลตอบใน