เสียงดังจากการตบค่อนข้างน่ากลัว! การตบขึ้นหนักกว่าเดิม ยูมิกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอดิ้นรนจนสุดแรงแต่เธอถูกสะกัดจุดเอาไว้ เธอจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่น้อย จากนั้น โดน็อกก็เอื้อมมือไปลูบที่หัวของเธอก่อนที่เขาจะพูดอย่างเย็นชาว่า “ความจริงฉันคือโดน็อก ดิกสัน นายน้อยแห่งตระกูลดิกสันแห่งเมืองหยุนโจว” อะไรนะ? ยูมิจ้องไปที่โดน็อกด้วยความตกตะลึง ผู้คนในเมืองตงไห่ต่างก็เคยได้ยินเรื่องการทำลายล้างของตระกูลดิกสัน ยูมิเองก็เคยได้ยินเรื่องนั้นเช่นกัน “เธอรู้ไหมว่าน้องชายคนที่สองของเธอ แดร์ริล เป็นคนทำลายตระกูลของฉัน? ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ฉันคงจะไม่ต้องเร่ร่อนไปมาเหมือนซอมบี้แบบนี้!” “แล้วเธอจะให้ฉันปฏิบัติกับเธอยังไง? ในเมื่อเธออ้างว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของแดร์ริล” โดน็อกกำหมัดแน่นในขณะที่เขาพูด ยูมิมองโดน็อกอย่างว่างเปล่า เธอไม่ได้พูดอะไร ไอ้สารเลวแดร์ริลสร้างปัญหาแต่เธอกลับเป็นคนที่ต้องทุกข์ทนเพราะเขา ช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้! ยูมิโกรธจนเธอไม่สามรถหยุดร้องไห้ได้ เธอตะคอกใส่โดน็อก “แกควรจะไปจัดการกับแดร์ริล เพราะเขาเป็นคนที่ทำลายตระกูลดิกสันของแก แกมันเลวระยำที่มาข่มขืนผู้หญ
“ฉันจะบอกคุณอีกครั้งนะว่าเมแกนไม่ได้อยู่กับฉัน!” แดร์ริลตะคอกออกมา เมื่อความอดทนของเขาเริ่มจะหมดลง “เมแกนหายตัวไปหลังจากที่เธอนำชุดเกราะไปคืนให้นาย ถ้านายไม่ได้เอาเธอไปซ่อนไว้แล้วใครมันเป็นคนทำ?” แม่ชีแห่งโชคชะตากัดฟันแน่นในขณะที่เธอพูด เธอยกฝ่ามือขึ้นแล้วเหวี่ยงไปที่แดร์ริล! เพียะ! แม่ชีแห่งโชคชะตารวบรวมกำลังภายในทั้งหมดของเธอไว้ในฝ่ามืออย่างสุดกำลัง อากาศโดยรอบเริ่มแปรปรวน เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของแดร์ริล แต่เธอไม่สามารถควบคุมความโกรธของเธอไว้ได้ ในเมื่อลูกศิษย์ของเธอหายตัวไป เธอจึงต้องการให้แดร์ริลอยู่ที่นี่เพื่อสอบสวนเขาในการหายตัวไปของเมแกน บ้าชะมัด! เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังจะทำอะไร? แดร์ริลรับรู้ได้ถึงสนามพลังที่แข็งแกร่งมาจากด้านหลังเขา เขาสาปแช่งอยู่ภายใต้ลมหายใจของเขาและหันกลับมาทันที จากนั้นเขาก็รวบรวมกำลังภายในเพื่อรับมือกับการโจมตี ตู้ม! การสั่นสะเทือนดังก้องกังวานเมื่อฝ่ามือทั้งสองชนกัน หลังจากนั้น ใบหน้าของแม่ชีแห่งโชคชะตาก็ซีดเซียว เธอถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตื่นตระหนก! เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของแดร์ริลตั้งแต่ท
“แดร์ริล!” จีนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตะโกนสุดเสียง “แกกล้าดียังไงใส่ร้ายท่านอาจารย์ของฉัน!” "ฉันเปล่า" แดร์ริลยักไหล่ในขณะที่เขามองดูแม่ชีแห่งโชคชะตาด้วยรอยยิ้ม “เร็วเข้า ไหนลองเรียกฉันว่า 'สามี' อีกครั้งสิ” “ไปลงนรกซะแดร์ริล!” จีนตะโกนลั่น อาจารย์ของเธอจะพูดคำนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นผู้บริสุทธิ์และมีเกียรติตลอดชีวิตของเธอ แดร์ริลกล้าดูถูกเจ้านายของเธอต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน! แต่แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อเจ้านายของเธอเปิดริมฝีปากสีแดงเล็กน้อยและพูดว่า "สามี..." ว้าว! แม้ว่าเสียงของเธอนั้นจะค่อนข้างเบา แต่ทุกคนก็ได้ยินคำนั้น! ฝูงชนอ้าปากค้าง จากนั้นผู้คนก็เริ่มพูดคุยกัน สาวกสำนักง้อไบ๊ตกตะลึง โดยเฉพาะจีน ทุกคนกำลังตะลึง! จีนไม่เคยคิดฝันเลยว่า เจ้านายผู้โดดเดี่ยวของเธอจะเรียกแดร์ริลว่าสามีในที่สาธารณะชน “เชื่อฉันหรือยัง? ฉันไม่ได้โกหกพวกเธอ เจ้านายของเธอวิ่งไล่ตามฉันมาโดยตลอด” แดร์ริลพูดในขณะที่เขากำลังยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็คลายจุดสะกัดให้แม่ชีแห่งโชคชะตา “มานวดขาให้สามีของเธอหน่อย” แดร์ริลสั่งเธอด้วยความสนุกสนาน แม่ชีแห่งโชคชะตาที่ได้รับเครื่องรางสุวินัยเ
จากนั้น แม่ชีแห่งโชคชะตาและแดร์ริลก็หายวับไปจากสายตาของทุกคน "ท่านอาจารย์?" “เอ่อ...” จู่ ๆ พวกเขาก็หายตัวไปได้ยังไง? สาวกสำนักง้อไบ๊ตกตะลึงในขณะที่พวกเธอแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเธอไม่รู้ว่าเครื่องรางข้ามภพมหัศจรรย์ได้เคลื่อนย้ายแม่ชีแห่งโชคชะตาและแดร์ริลออกไป ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาถูกส่งไปที่ใด … ในขณะเดียวกัน... แดร์ริลรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ในความฝัน ร่างกายของเขาสั่นเทา รอบ ๆ ตัวเขากลายเป็นสีดำ เขาสูดหายใจเข้าหลายครั้งก่อนที่เขาจะได้ก้าวลงสู่พื้นในที่สุด แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เท้าของเขาแตะลงบนพื้น ทุกอย่างจะเรียบร้อยตราบใดที่เครื่องรางนั้นไม่ได้ส่งเขาลงไปในส่วนลึกของทะเล แดร์ริลลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ เขารู้สึกมึนงง เขาถูกส่งมาที่ห้อง มันคือห้องแต่งตัวของผู้หญิง หญิงผู้หนึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ หญิงผู้นั้นช่างสวยงามมาก เธอมีรอบเอวที่เรียวและส่วนโค้งเว้าที่น่าหลงใหล รูปร่างของเธอกำลังถูกเปิดเผยอยู่ตรงหน้าของแดร์ริล โอ้แม่เจ้า! เขากำลังคิดว่า 'ฉันโชคดีมากที่ถูกส่งมาที่นี่เพื่อดูสิ่งนี้!' เขาไม่รู้ว่าแม่ชีแห่งโชคชะตาถูกเคลื่อนย
ก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยค กลุ่มชายชุดดำก็วิ่งเข้ามาพร้อมมีดพร้าในมือโดยมีชายหัวโล้นนำพวกเขาเข้ามา ทันทีที่พวกเขามาถึง ชายหัวโล้นก็ตะโกนขึ้น “คุณหนูมาร์ค คุณเป็นอะไรไหม?” “ไอ้คนไร้ยางอายผู้นี้เข้ามาแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า” เชอรีลตอบด้วยความโกรธในขณะที่เธอชี้ไปที่แดร์ริล โอ้โห! พวกเขาโกรธแค้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหัวโล้นมองแดร์ริลอย่างเยาะเย้ย "เฮ้ย ไอ้เด็กเวร! แกกล้ามากนะที่แอบเข้ามาในจอลลีส์ คลับและแอบดูคุณหนูมาร์ค แกรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นคู่หมั้นของนายน้อยลอยด์ แกมาแอบดูคุณหนูเช่นนี้ แกคงมีความปรารถนาที่จะตายสินะ แกไม่เคยส่องกระจกดูสารรูปของแกบ้างเหรอ? วันนี้ฉันจะควักลูกตาของแกออกมาเอง!" แดร์ริลรู้ว่าเขากำลังเจอปัญหาเข้าแล้ว เขาโบกมือในขณะที่เขาพยายามจะอธิบายสถานการณ์ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันคือ แดร์ริลและก็เป็นฉันที่สามารถปกป้องเมืองตงไห่จากกองทัพโลกใหม่เอาไว้ได้” ชื่อของเขาแพร่หลายไปทั่วจักรวาลโลก เขาจึงคิดว่าคนพวกนี้จะต้องเคยได้ยินชื่อของเขา ชายหัวโล้นงุนงง เขาแลกเปลี่ยนสายตากับเหล่าสหายของเขา “แดร์ริล?” “เมืองตงไห่?” “จัดการมัน!” พวกเขายกมีดพร้าขึ้
“ฉันชื่อจีเวล” ขอทานตัวน้อยตอบด้วยเสียงต่ำในขณะที่เธอมองไปที่แดร์ริล “คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาแค่สองชิ้นและซาลาเปานั้นมีค่าแค่สองเพนนี แต่แหวนที่คุณให้เจ้าของร้านไป สามารถจ่ายค่าซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น ได้โปรดเอาแหวนคืนมา!” ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กสาว แต่เธอก็ยังมีความรู้อยู่มาก แหวนของแดร์ริลเป็นแหวนที่ค่อนข้างประณีต มองครั้งแรกก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่แหวนธรรมดา เธอเป็นเพียงคนแปลกหน้า ดังนั้น เธอจึงสงสัยว่าทำไมเธอสมควรที่จะได้รับความช่วยเหลือจากเขาด้วยแหวนที่มีราคาเช่นนั้น “ไอ้เด็กขอทานเหม็น! หุบปาก!” เจ้าของร้านโกรธ เขาได้รับแหวนไปแล้ว จะให้เขาคืนมันง่าย ๆ ได้ยังไง? เจ้าของร้านจ้องไปที่จีเวลอย่างดุเดือด “ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี! แกคิดว่าแกมีสิทธิที่จะพูดเหรอ? แกกล้าดียังไงมาขโมยซาลาเปาของฉัน! ฉันไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว” จีเวลไม่ได้หวาดกลัวเลย เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “แกกล้าดียังไงจ้องหน้าฉันแบบนี้ แกอยากจะโดนตีอีกใช่ไหม...” เจ้าของร้านม้วนแขนเสื้อขึ้นในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเธอ แดร์ริลรีบเดินไปข้างหน้าและตบไหล่เจ้าของร้านทันที “นี่ เธอยังเด็กอยู่ พอได้แล้ว ฉันจะจ่ายค่าซาลาเปาสองชิ้นด้
เธอมีความรู้มากมายเกี่ยวกับทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ แต่เธอไม่รู้ว่ายังมีทวีปอื่นอีกบนโลกใบนี้ จีเวลยังคงรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อย “ฉันรู้สึกแย่มาก คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาเพียงแค่สองชิ้น แต่มันกลับทำให้คุณต้องมอบแหวนอันมีค่าของคุณให้เจ้าของร้านอาหารไป แหวนวงนั้นดูมีราคาและมันยังสามารถซื้อหลายซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น แต่คุณใช้มันจ่ายเพื่อซาลาเปาเพียงแค่สองชิ้น...” จีเวลขมวดคิ้วในขณะที่เธอพูด เธอดูหดหู่ แดร์ริลรู้สึกขบขันกับความดื้อรั้นของเธอและพูดว่า "แหวนวงนั้นยังอยู่กับฉัน ฉันยังไม่ได้ให้เขาไป" แดร์ริลเอื้อมมือออกมาแล้วพลิกไปรอบ ๆ เพื่อแสดงแหวนที่ยังอยู่ในมือให้เธอดู แดร์ริลสังเกตว่าเจ้าของร้านอาหารผู้นั้นดูก้าวร้าวและหยาบคายเกินไป ดังนั้นเขาจึงใช้วิชาเงา เพื่อขโมยแหวนนั้นกลับคืนมา ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเอาเงินของเจ้าของร้านอาหารมาอีกด้วย เมื่อเห็นแหวนในมือของแดร์ริล จีเวลก็อ้าปากค้าง เธอจ้องไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่า เธอตะลึงงันจนพูดไม่ออก เกิดอะไรขึ้น? เธอเห็นแดร์ริลมอบแหวนให้เจ้าของร้านอาหาร 'แล้วทำไมตอนนี้แหวน
“คุณชาย ฉันยินดีที่จะติดตามคุณไปทุกที่และเป็นทาสรับใช้ของคุณไปตลอด” จีเวลกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง การเดินทางของแดร์สนุกสนานมากขึ้นเมื่อเขาอยู่กับเธอ จีเวลเป็นเหมือนมัคคุเทศก์ตัวน้อยที่คอยแนะนำแดร์ริลเกี่ยวกับสถานที่ต่าง ๆ ที่พวกเขาเดินผ่านมา แดร์ริลพาจีเวลไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เพราะว่าเธอสกปรกและมอมแมมเกินไป หลังจากที่พวกเขาซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็พาเธอไปหาที่พัก ห้องว่างในโรงแรมหลายแห่งที่พวกเขาเดินผ่านมาเต็มทุกที่ จนกระทั่งเขาเดินมาพบร้านอาหารระดับไฮเอนด์ที่ยังคงมีห้องว่างเหลืออยู่หนึ่งห้อง แดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอก เหลือห้องพักเพียงห้องเดียวเท่านั้น เขาครุ่นคิดว่า มันคงจะน่าอึดอัดใจสำหรับเขาและจีเวลที่จะต้องพักอยู่ในห้องเดียวกัน ในขณะที่เขาลังเล จีเวลก็เดินเข้ามาและดึงแขนเสื้อของเขา “เราพักห้องนี้กันเถอะคุณชาย...” ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะสามารถตามหาโรงแรมอื่นได้และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะสามารถได้รับห้องพักหรือไม่ถ้าหากว่าพวกเขายังคงเดินตามหาต่อไป แดร์ริลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องพักที่นี่ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องนอนบนพื้นในคืนนี้ ห้องพักอยู่บนช