“แดร์ริล!” จีนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตะโกนสุดเสียง “แกกล้าดียังไงใส่ร้ายท่านอาจารย์ของฉัน!” "ฉันเปล่า" แดร์ริลยักไหล่ในขณะที่เขามองดูแม่ชีแห่งโชคชะตาด้วยรอยยิ้ม “เร็วเข้า ไหนลองเรียกฉันว่า 'สามี' อีกครั้งสิ” “ไปลงนรกซะแดร์ริล!” จีนตะโกนลั่น อาจารย์ของเธอจะพูดคำนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นผู้บริสุทธิ์และมีเกียรติตลอดชีวิตของเธอ แดร์ริลกล้าดูถูกเจ้านายของเธอต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน! แต่แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อเจ้านายของเธอเปิดริมฝีปากสีแดงเล็กน้อยและพูดว่า "สามี..." ว้าว! แม้ว่าเสียงของเธอนั้นจะค่อนข้างเบา แต่ทุกคนก็ได้ยินคำนั้น! ฝูงชนอ้าปากค้าง จากนั้นผู้คนก็เริ่มพูดคุยกัน สาวกสำนักง้อไบ๊ตกตะลึง โดยเฉพาะจีน ทุกคนกำลังตะลึง! จีนไม่เคยคิดฝันเลยว่า เจ้านายผู้โดดเดี่ยวของเธอจะเรียกแดร์ริลว่าสามีในที่สาธารณะชน “เชื่อฉันหรือยัง? ฉันไม่ได้โกหกพวกเธอ เจ้านายของเธอวิ่งไล่ตามฉันมาโดยตลอด” แดร์ริลพูดในขณะที่เขากำลังยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็คลายจุดสะกัดให้แม่ชีแห่งโชคชะตา “มานวดขาให้สามีของเธอหน่อย” แดร์ริลสั่งเธอด้วยความสนุกสนาน แม่ชีแห่งโชคชะตาที่ได้รับเครื่องรางสุวินัยเ
จากนั้น แม่ชีแห่งโชคชะตาและแดร์ริลก็หายวับไปจากสายตาของทุกคน "ท่านอาจารย์?" “เอ่อ...” จู่ ๆ พวกเขาก็หายตัวไปได้ยังไง? สาวกสำนักง้อไบ๊ตกตะลึงในขณะที่พวกเธอแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเธอไม่รู้ว่าเครื่องรางข้ามภพมหัศจรรย์ได้เคลื่อนย้ายแม่ชีแห่งโชคชะตาและแดร์ริลออกไป ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาถูกส่งไปที่ใด … ในขณะเดียวกัน... แดร์ริลรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ในความฝัน ร่างกายของเขาสั่นเทา รอบ ๆ ตัวเขากลายเป็นสีดำ เขาสูดหายใจเข้าหลายครั้งก่อนที่เขาจะได้ก้าวลงสู่พื้นในที่สุด แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เท้าของเขาแตะลงบนพื้น ทุกอย่างจะเรียบร้อยตราบใดที่เครื่องรางนั้นไม่ได้ส่งเขาลงไปในส่วนลึกของทะเล แดร์ริลลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ เขารู้สึกมึนงง เขาถูกส่งมาที่ห้อง มันคือห้องแต่งตัวของผู้หญิง หญิงผู้หนึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ หญิงผู้นั้นช่างสวยงามมาก เธอมีรอบเอวที่เรียวและส่วนโค้งเว้าที่น่าหลงใหล รูปร่างของเธอกำลังถูกเปิดเผยอยู่ตรงหน้าของแดร์ริล โอ้แม่เจ้า! เขากำลังคิดว่า 'ฉันโชคดีมากที่ถูกส่งมาที่นี่เพื่อดูสิ่งนี้!' เขาไม่รู้ว่าแม่ชีแห่งโชคชะตาถูกเคลื่อนย
ก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยค กลุ่มชายชุดดำก็วิ่งเข้ามาพร้อมมีดพร้าในมือโดยมีชายหัวโล้นนำพวกเขาเข้ามา ทันทีที่พวกเขามาถึง ชายหัวโล้นก็ตะโกนขึ้น “คุณหนูมาร์ค คุณเป็นอะไรไหม?” “ไอ้คนไร้ยางอายผู้นี้เข้ามาแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า” เชอรีลตอบด้วยความโกรธในขณะที่เธอชี้ไปที่แดร์ริล โอ้โห! พวกเขาโกรธแค้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหัวโล้นมองแดร์ริลอย่างเยาะเย้ย "เฮ้ย ไอ้เด็กเวร! แกกล้ามากนะที่แอบเข้ามาในจอลลีส์ คลับและแอบดูคุณหนูมาร์ค แกรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นคู่หมั้นของนายน้อยลอยด์ แกมาแอบดูคุณหนูเช่นนี้ แกคงมีความปรารถนาที่จะตายสินะ แกไม่เคยส่องกระจกดูสารรูปของแกบ้างเหรอ? วันนี้ฉันจะควักลูกตาของแกออกมาเอง!" แดร์ริลรู้ว่าเขากำลังเจอปัญหาเข้าแล้ว เขาโบกมือในขณะที่เขาพยายามจะอธิบายสถานการณ์ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันคือ แดร์ริลและก็เป็นฉันที่สามารถปกป้องเมืองตงไห่จากกองทัพโลกใหม่เอาไว้ได้” ชื่อของเขาแพร่หลายไปทั่วจักรวาลโลก เขาจึงคิดว่าคนพวกนี้จะต้องเคยได้ยินชื่อของเขา ชายหัวโล้นงุนงง เขาแลกเปลี่ยนสายตากับเหล่าสหายของเขา “แดร์ริล?” “เมืองตงไห่?” “จัดการมัน!” พวกเขายกมีดพร้าขึ้
“ฉันชื่อจีเวล” ขอทานตัวน้อยตอบด้วยเสียงต่ำในขณะที่เธอมองไปที่แดร์ริล “คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาแค่สองชิ้นและซาลาเปานั้นมีค่าแค่สองเพนนี แต่แหวนที่คุณให้เจ้าของร้านไป สามารถจ่ายค่าซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น ได้โปรดเอาแหวนคืนมา!” ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กสาว แต่เธอก็ยังมีความรู้อยู่มาก แหวนของแดร์ริลเป็นแหวนที่ค่อนข้างประณีต มองครั้งแรกก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่แหวนธรรมดา เธอเป็นเพียงคนแปลกหน้า ดังนั้น เธอจึงสงสัยว่าทำไมเธอสมควรที่จะได้รับความช่วยเหลือจากเขาด้วยแหวนที่มีราคาเช่นนั้น “ไอ้เด็กขอทานเหม็น! หุบปาก!” เจ้าของร้านโกรธ เขาได้รับแหวนไปแล้ว จะให้เขาคืนมันง่าย ๆ ได้ยังไง? เจ้าของร้านจ้องไปที่จีเวลอย่างดุเดือด “ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี! แกคิดว่าแกมีสิทธิที่จะพูดเหรอ? แกกล้าดียังไงมาขโมยซาลาเปาของฉัน! ฉันไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว” จีเวลไม่ได้หวาดกลัวเลย เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “แกกล้าดียังไงจ้องหน้าฉันแบบนี้ แกอยากจะโดนตีอีกใช่ไหม...” เจ้าของร้านม้วนแขนเสื้อขึ้นในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเธอ แดร์ริลรีบเดินไปข้างหน้าและตบไหล่เจ้าของร้านทันที “นี่ เธอยังเด็กอยู่ พอได้แล้ว ฉันจะจ่ายค่าซาลาเปาสองชิ้นด้
เธอมีความรู้มากมายเกี่ยวกับทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ แต่เธอไม่รู้ว่ายังมีทวีปอื่นอีกบนโลกใบนี้ จีเวลยังคงรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อย “ฉันรู้สึกแย่มาก คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาเพียงแค่สองชิ้น แต่มันกลับทำให้คุณต้องมอบแหวนอันมีค่าของคุณให้เจ้าของร้านอาหารไป แหวนวงนั้นดูมีราคาและมันยังสามารถซื้อหลายซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น แต่คุณใช้มันจ่ายเพื่อซาลาเปาเพียงแค่สองชิ้น...” จีเวลขมวดคิ้วในขณะที่เธอพูด เธอดูหดหู่ แดร์ริลรู้สึกขบขันกับความดื้อรั้นของเธอและพูดว่า "แหวนวงนั้นยังอยู่กับฉัน ฉันยังไม่ได้ให้เขาไป" แดร์ริลเอื้อมมือออกมาแล้วพลิกไปรอบ ๆ เพื่อแสดงแหวนที่ยังอยู่ในมือให้เธอดู แดร์ริลสังเกตว่าเจ้าของร้านอาหารผู้นั้นดูก้าวร้าวและหยาบคายเกินไป ดังนั้นเขาจึงใช้วิชาเงา เพื่อขโมยแหวนนั้นกลับคืนมา ไม่เพียงแค่นั้น เขายังเอาเงินของเจ้าของร้านอาหารมาอีกด้วย เมื่อเห็นแหวนในมือของแดร์ริล จีเวลก็อ้าปากค้าง เธอจ้องไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่า เธอตะลึงงันจนพูดไม่ออก เกิดอะไรขึ้น? เธอเห็นแดร์ริลมอบแหวนให้เจ้าของร้านอาหาร 'แล้วทำไมตอนนี้แหวน
“คุณชาย ฉันยินดีที่จะติดตามคุณไปทุกที่และเป็นทาสรับใช้ของคุณไปตลอด” จีเวลกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง การเดินทางของแดร์สนุกสนานมากขึ้นเมื่อเขาอยู่กับเธอ จีเวลเป็นเหมือนมัคคุเทศก์ตัวน้อยที่คอยแนะนำแดร์ริลเกี่ยวกับสถานที่ต่าง ๆ ที่พวกเขาเดินผ่านมา แดร์ริลพาจีเวลไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เพราะว่าเธอสกปรกและมอมแมมเกินไป หลังจากที่พวกเขาซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็พาเธอไปหาที่พัก ห้องว่างในโรงแรมหลายแห่งที่พวกเขาเดินผ่านมาเต็มทุกที่ จนกระทั่งเขาเดินมาพบร้านอาหารระดับไฮเอนด์ที่ยังคงมีห้องว่างเหลืออยู่หนึ่งห้อง แดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอก เหลือห้องพักเพียงห้องเดียวเท่านั้น เขาครุ่นคิดว่า มันคงจะน่าอึดอัดใจสำหรับเขาและจีเวลที่จะต้องพักอยู่ในห้องเดียวกัน ในขณะที่เขาลังเล จีเวลก็เดินเข้ามาและดึงแขนเสื้อของเขา “เราพักห้องนี้กันเถอะคุณชาย...” ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะสามารถตามหาโรงแรมอื่นได้และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะสามารถได้รับห้องพักหรือไม่ถ้าหากว่าพวกเขายังคงเดินตามหาต่อไป แดร์ริลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องพักที่นี่ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องนอนบนพื้นในคืนนี้ ห้องพักอยู่บนช
แดร์ริลรู้สึกขบขัน “ใครบอกว่าเธอเป็นทาสรับใช้” “ฉันเป็นทาสรับใช้ของคุณชาย” จีเวลพูดอย่างหนักแน่น “ฉันยินดีที่จะรับใช้คุณไปตลอดชีวิต” "ก็ได้ ๆ" แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาหยิบเกี๊ยวขึ้นมาแล้วยัดมันเข้าไปในปากของเธอ “กินซะ นี่คือคำสั่ง” "แน่นอน!" จีเวลพยักหน้า เธอก็กินเกี๊ยวเข้าไป จากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมา เธอเป็นเด็กเร่ร่อนมาตั้งแต่เด็ก ในทุกครั้งที่เธอเดินผ่านร้านนี้ เธออยากจะลองกินเกี๊ยวดูบ้าง แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้มีโอกาสกินมัน มันเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันแห่งโชคชะตาของเธอ แดร์ริลมองดูเธอและมอบรอยยิ้มที่อบอุ่นให้เธอหลังจากที่เขากินไปสองสามคำ เขาพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เอาน่า ทำไมเธอถึงประทับใจเกี๊ยวน้ำมากเช่นนี้ ฉันจะซื้อให้เธอกินทุกวันเลย” คำ ๆ นั้นทำให้จีเวลร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเดิมและเธอก็ร้องไห้ตลอดระยะเวลาของมื้ออาหาร หลังจากที่พวกเขากินเสร็จ พวกเขาก็ออกจากร้านอาหารไป จีเวลถามด้วยความสงสัยหลังจากที่พวกเขาเดินออกมา “เราจะไปไหนกันคุณชาย?” แดร์ริลมองไปที่ถนนข้างหน้าและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ จีเวล เธอพอจะรู้จักใครที่จะสามารถช่วยให้
“ฉันจะไปกับคุณชาย” จิวเวลจับแขนของแดร์ริลด้วยท่าทางหนักแน่น “ยัยเด็กโง่...” ท่าทางของเธอทำให้แดร์ริลพูดไม่ออกทันที เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า มาร์คัสก็กัดฟัน “เอาล่ะ พาทั้งคู่ไป ในเมื่อพวกมันไม่กลัวความตาย!” ชายสองคนมัดมือจีเวล จากนั้นพวกเขาก็ถูกพาไปที่ห้องโถงเต้นรำ มีคำสำคัญถูกเขียนอยู่บนผนังของห้องโถงเต้นรำ ‘ความมั่งคั่ง’ ห้องโถงเต้นรำโภไคยเป็นห้องเต้นรำที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไห่ นักข่าวหลายคนกำลังรวมตัวกันอยู่ที่ประตู พวกเขาอยู่ในระหว่างการสัมภาษณ์หญิงผู้มีเสน่ห์และสง่างาม เธอคือ เชอริล มาร์ค ผู้หญิงที่แดร์ริลบังเอิญได้เห็นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เศรษฐีหนุ่มมากมายต่างก็คลั่งไคล้ในตัวเธอ! แดร์ริลสังเกตเห็นว่ากล้องในมือของนักข่าวเป็นแบบรุ่นเก่าทั้งหมด มันมาพร้อมกับขาตั้งกล้องที่หนักอื้อและควันสีขาวก็คลุ้งออกมาหลังจากที่พวกเขาถ่ายภาพในแต่ละครั้ง แชะ แชะ... ด้วยเสียงแชะอย่างต่อเนื่อง นักข่าวเหล่านั้นต่างก็ตื่นเต้นและกระตือรือร้นในขณะที่พวกเขาสัมภาษณ์เชอรีล “คุณมาร์ค คุณจะมีข่าวดีกับคุณลอยด์เมื่อไหร่?” “มีรายงานว่าคุณจะเข้าร่วมงานการกุศล คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้เราฟั