บทที่ 747

ไอ้เวรนั่นเป็นคนแต่งเพลงอย่างนั้นเหรอ?

บรรดานักข่าวต่างหันกล้องไปหาแดร์ริล!

“ไม่จำเป็นต้องให้ฉันขึ้นไปบนเวทีหรอก” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“มาเถอะ ท่านอาจารย์” เชอรีลฉีกยิ้มให้กับเขา “อาจารย์เป็นคนแต่งเพลงเอง อาจารย์ก็ต้องขึ้นมาด้วย”

เขานั้นพ่ายแพ้ต่อการรบเร้าของเชอรีล แดร์ริลจึงยิ้มอย่างขวยเขินขึ้นไปบนเวที

ว้าว!

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่แดร์ริลอย่างตกใจ!

‘ไอ้ละอ่อนนี่มันเป็นใคร?’

‘ไม่คุ้นหน้าเขามาก่อนเลย...’

ไซม่อนเดินไปหาแดร์ริลและจ้องมองอย่าเย่อหยิ่ง “ไอ้หนุ่ม นายเป็นคนแต่งเพลงนี้จริงเหรอ?”

คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวไซม่อนต่างก็สงสัยเช่นเดียวกัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะสามารถแต่งเพลงได้ไพเราะขนาดนี้

สิ่งที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือเขาไม่ได้เป็นคนจากสำนักพราน

มีเพียงแค่ศิษย์สาวกสำนักพรานเท่านั้นที่จะมีทักษะเช่นนี้ อย่างไรก็ตามสำนักพรานก็เป็นถึงหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ หลายคนพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้เข้าสำนัก

‘คนพวกนี้น่าทึ่งจริง ๆ’

แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “ก็แค่บทเพลง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

อะไร?

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา?

ไอ้เด็กนี่มันยโสโอหังเกินไป

ทุกคนต่างตกตะลึ