ขณะที่พวกเขาร่วงหล่นลงมา แดร์ริลพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องเธอ ตัวจีเวลจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอันตรายใด ๆแดร์ริลไอสำลักออกมาอีกสองสามครั้งก่อนจะฉีกยิ้ม “ฉันไม่เป็นอะไร ฉันยังไม่ตาย”ขณะเขากล่าว เขาโกรธเคืองเป็นอย่างมากสารเลวมาร์คัส! กล้าดียังไงถึงมาหลอกเขาได้! โชคดีที่กำลังภายในอันเข้มข้นของเขา ลดแรงกระแทกของแรงโน้มถ่วงได้ ไม่อย่างนั้น ร่างของทั้งคู่คงแหลกไม่มีชิ้นดี!ถึงแม้ว่าเขายังไม่ตาย แต่ร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจีเวลถอนหายใจเมื่อรู้ว่าแดร์ริลปลอดภัยและยังไม่ตายแดร์ริลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ มันมืดมาก แต่เขาก็รู้ว่าหน้าผาที่สูงเสียดฟ้านั้น ถูกล้อมรอบไว้ด้วยดงป่า‘นี่มันเที่ยงคืนแล้ว เราคงจะต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าก่อน แล้วเราถึงจะออกเดินทางได้ ฉันคงต้องการเวลาฟื้นคืนกำลังภายในสักพัก’ เมื่อแดร์ริลคิดเช่นนั้น เขาก็พยายามปลอบโยนจีเวล “ไม่ต้องห่วง เรามาพักก่อนเถอะตอนนี้”จีเวลพยักหน้าและนั่งพิงหลังของแดร์ริล เธอไม่ได้หลับตา เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว และคอยระมัดระวังกับท่วงท่าของตัวเอง เพราะเธอรู้ว่าแดร์ริลจำเป็นต้องนั่งสมาธิบ่มเพาะกำลังภายในอย่างรวดเร็วเธอจะพักผ่อนลงได
งานเข้าแล้ว!มีคนอยู่ที่นี่แดร์ริลตกใจแต่เขาก็พร้อมที่จะรับมือเขามองเห็นชายมีผมสีขาวที่สวมชุดเก่า ๆ และขาดรุงรัง ชายผู้นี้ดูเหมือนขอทานแต่ร่างกายที่กำยำของเขานั้นดูน่ากลัวเขามีใบหน้าที่ผอมซูบและมีรอยแผลเป็นยาวอยู่บนหน้าผากของเขา เขาดวงตาที่หนักแน่นและเป็นประกาย แดร์ริลสังเกตเห็นว่าเขาเหลือขาเพียงแค่ข้างเดียว เพราะชายคนนั้นได้สูญเสียขาอีกข้างหนึ่งไป เขาใช้ดาบสีดำแทนไม้เท้า ใบมีดของมันเป็นสีดำ ด้านหนึ่งของมันคมในขณะที่อีกด้านหนึ่งนั้นทู่ ดาบนั้นดูคล้ายกับดาบซุยถังที่สโลนเคยใช้ แต่เมื่อเขามองเห็นมันใกล้ขึ้น เขาก็พบว่ามันมีความกว้างกว่าดาบซุยถังแดร์ริลกลืนน้ำลาย เขาไม่คิดว่าเขาจะได้พบกับชายพิการผู้นี้ในหุบเขาและสิ่งที่แดร์ริลประหลาดใจก็คือพลังของเขา เขารับรู้ได้ถึงความสามารถของชายผู้นั้นที่เกินความคาดหมายของเขาจนเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของชายผู้นั้นในขณะนั้น จีเวลที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของแดร์ริลก็ตะโกนขึ้นอย่างกล้าหาญ "คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่นี่?"ในขณะที่พูด จีเวลก็จ้องไปที่ชายคนนั้น แม้ว่าเธอจะเป็นกังวลแต่เธอก็อยากรู้เช่นกัน"ฉันเป็นใครเหรอ?" เขาหัวเราะอ
เขาคือมารกระบี่ มันช่างน่าประทับใจอะไรเช่นนี้!แดร์ริลตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นฟอร์ดเองก็แปลกใจที่จีเวลยังจำเขาได้ เขายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันไม่คิดว่าผู้คนจะยังจำฉันได้หลังจากที่ฉันถูกขังอยู่ที่นี่เกือบสิบปีแล้ว”ฟอร์ดมองดูแดร์ริลอย่างใกล้ชิด “พ่อหนุ่ม เมื่อฉันใช้ดาบของฉันตอนนี้ ฉันก็รู้สึกได้ถึงพลังงานภายในที่บริสุทธิ์ของนายที่แตกต่างจากสี่นิกายหลัก นายเป็นใคร?”แดร์ริลสูดหายใจเข้า เขาสัมผัสได้อย่างนั้นเหรอ?ชายผู้นั้นมีพลังที่น่ากลัวในขณะที่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แดร์ริลก็พูดว่า "ผมเป็นคนธรรมดา"เมื่อแดร์ริลพูดจบ จีเวลก็กล่าวต่ออย่างภาคภูมิใจว่า “อาจารย์ของฉันเป็นชายที่วิเศษ ไม่เพียงแต่ทรงพลังเท่านั้น แต่อาจารย์ของฉันยังสามารถเขียนบทกวีได้อีกด้วย แม้แต่ผู้อาวุโสจากสำนักพรานยังต้องพ่ายแพ้ให้แก่เขา”“เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่เขาไม่สามารถหลบดาบของฉันได้” ฟอร์ดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแดร์ริลหัวเราะ มันคือความจริง แม้ว่าชายคนนั้นจะพิการแต่เขาก็มีพลังที่น่ากลัวฟอร์ดไม่คิดที่จะจัดการกับพวกเขาแล้ว เขาเหลือบมองทั้งสองคนและพูดว่า “ฉันจะยกโทษให้ที่พวกนายบุกรุกเข้
ฟอร์ดยังคงจ้องมองปลาย่าง เขาดูพอใจในขณะที่เขาพูดว่า “นานแล้วที่ฉันไม่ได้กลิ่นของอาหารอร่อย ๆ เช่นนี้”ฟอร์ดกำลังหิว เพราะนี่คือความคาดหวังของเขาหลังจากที่เขาถูกขังอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีในช่วงเวลาที่ผ่านมา ฟอร์ดจะกินทุกอย่างที่เขาจับได้ และถึงแม้ว่าเขาจะสามารถกินปลาย่างได้ แต่เขาก็ไม่มีเกลือและเครื่องปรุงรสเขาถูกรบกวนจากกลิ่นหอมของมัน จีเวลมองหน้าเขาแล้วยิ้ม จากนั้นเธอก็ให้ปลาที่ปรุงสุกแก่ฟอร์ด “ฉันขอมอบปลาตัวใหญ่ที่สุดให้แก่คุณ”ผู้คนต่างก็ล่ำลือกันว่า ปีศาจดาบมีพลังที่แข็งแกร่ง แต่จีเวลกำลังมองเห็นว่าเขาพิการและน่าสงสาร“เยี่ยม เยี่ยม!”ฟอร์ดประหลาดใจแต่เขาก็รับปลามาและกินมันอย่างเอร็ดอร่อยในไม่ช้าเขาก็กินปลาหมดเมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปที่ตะแกรงย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะอยากกินมากกว่านี้จีเวลรู้สึกขบขัน เธอหัวเราะในขณะที่เธอย่างปลาต่อไปฟอร์ดกินปลาย่างอีกสองสามตัวก่อนที่เขาจะพอใจในที่สุด เขายิ้มให้จีเวล “แม่สาวน้อย ปลาย่างของเธออร่อยจริง ๆ”เขาเรอออกมาก่อนที่เขาจะหันหลังกลับและเดินจากไปแดร์ริลเองก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเขาเห็นสิ่งนั้น คนอะไร! เขาเดินจากไปหลังจากที่เขากิ
ตามที่คาดการณ์ไว้ ฟอร์ดมีท่าทีที่ไม่พอใจ “หมายความว่ายังไงแม่สาวน้อย?” เขาขมวดคิ้วในขณะที่เขาถามจีเวลยิ้มและพูดว่า “คุณฟอร์ด มันง่ายมากเลย ถ้าหากว่าคุณต้องการอาหารอีก คุณจะต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับเราบ้าง”ฟอร์ดถอนหายใจ “ฉันไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่นอยู่แล้ว แต่ฉันไม่มีอะไรนอกจากดาบหักเล่มนี้”ในขณะที่พูด ฟอร์ดก็หยิบดาบของเขาออกมาแล้ววางมันลงกับพื้นแกร็ง!เสียงกระทบดังจนมีรอยร้าวเกิดขึ้นบนพื้น ดาบถูกปักลงดินอย่างแน่นหนา ฟอร์ดยิ้ม “นี่คือกระบี่เหล็กเทพ มันหนัก 388 ปอนด์ ถ้าหากเธอสามารถดึงดาบออกมาได้ฉันก็จะมอบมันให้กับเธอ”ในขณะนั้น จีเวลยิ้มตอบและพูดว่า "ฉันไม่ได้บอกว่าฉันต้องการดาบของคุณฟอร์ด บางทีคุณอาจจะสามารถสอนวรยุทธดาบของคุณให้แก่เจ้านายของฉันได้บ้าง เพราะว่าวรยุทธของคุณนั้นดีที่สุดในโลกและถ้าคุณสามารถสอนมันให้แก่อาจารย์ของฉันได้ เขาอาจจะใช้มันเพื่อพาพวกเราสามคนออกไปจากหุบเขานี้ก็ได้”แดร์ริลถอนหายใจเมื่อเขามองไปที่จีเวล การกระทำของเธอทำให้เขาประทับใจ เธอนึกถึงเขาอยู่เสมอจีเวลพูดถูก ถ้าเขาได้เรียนรู้วิชาดาบของชายพิการเขาอาจจะสามารถเจาะดาบไปที่ผนังที่หน้าผาเพื่อปีนขึ้นไ
อีกด้านหนึ่ง ณ คฤหาสน์คลีเมนท์ในเมืองตงไห่ที่เป็นวันแต่งงานของเวดและลิลี่ ทั้งคู่ได้จัดงานเลี้ยงขึ้นที่คฤหาสน์คฤหาสน์ทั้งหลังดูรื่นเริงมาก ด้วยการตกแต่งโทนสีแดงสด มีดอกไม้ไฟและรถยนต์หรูหรามีสวนในคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยแขกและโต๊ะจัดเลี้ยงตระกูลที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงของเมืองจำนวนมากได้เข้าร่วมงานแต่งของพวกเขา มีเก้าอี้หลายตัวอยู่ข้าง ๆ แท่นทำพิธีที่อยู่ในสวน ซาแมนธาและพ่อแม่ของเวดนั่งอยู่ที่นั่นและทั้งสามคนก็กำลังยิ้มอย่างปลื้มปริ่มซาแมนธามีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดลูกสาวของเธอก็ได้พบกับผู้ชายที่ดีตระกูลของเวดมีมูลค่านับพันล้าน ดังนั้งลูกสาวของเธอก็จะมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน แขกหลายพันคนได้มาร่วมงานแต่ง พวกเขานั่งอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของสวน ใบหน้าที่คุ้นเคยหลายคนของเมืองตงไห่ต่างก็อยู่ที่นี่ วิลเลียม เซเลอร์ จัสตินและคนอื่น ๆ หรือแม้แต่คุณย่าลินดันก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกันแขกทุกคนดูมีความสุขด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะเป็นงานรื่นเริงและมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูไม่มีความสุข เขาคือจัสตินจัสตินตกหลุมรักลิลี่มานานแล้ว เขาจะมีความสุขเมื่อเห็นลิลลี่แต่งงานกับคนอื่นได้อย่างไร
พิธีกรยิ้มและมองไปที่เจ้าสาวและเจ้าบ่าว “วันนี้เจ้าสาวและเจ้าบ่าวของเราช่างงดงามและหล่อเหลาอะไรเช่นนี้ ฮ่าฮ่า ขอเชิญ…”ปัง!เสียงดังมาจากทางเข้าหลักของคฤหาสน์ก่อนที่พิธีกรจะพูดจบ!ทุกคนหันไปมอง ชายหลายร้อยคนพังประตูคฤหาสน์เข้ามา พวกเขายืนอยู่ในขณะที่ในมือถือของพวกเขาถืออาวุธ ทุกคนอยู่ในชุดดำ!ผู้นำของพวกเขาคือชายผมยาวสวมต่างหูที่ดูเย็นชาและดุร้าย เขามีอายุราว ๆ สามสิบปีอะไรกัน?เกิดอะไรขึ้น?ทั้งสถานที่เริ่มเกิดความโกลาหลในทันที ทุกคนจับจ้องไปที่พวกเขาใครบางคนกล่าวขึ้นว่า “เขาคือแจ็ค เทรเวอร์จากตระกูลเทรเวอร์ของเมืองฉิงไม่ใช่เหรอ?”เมืองฉิงอยู่ห่างออกไปสามร้อยกิโลเมตรและตระกูลของแจ็คก็มีชื่อเสียงในเมืองฉิง“นายน้อยตระกูลเทรเวอร์ได้พาผู้คนมากมายมาที่นี่ เขาต้องการอะไร?"“ฉันก็สงสัยว่าเขาต้องการอะไร เขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาเหรอ?”ทุกคนต่างก็เริ่มพูดคุยกันในขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่แจ็ค“คุณเทรเวอร์ คุณมาที่นี่ทำไม?” ทันใดนั้นเวดก็เริ่มมีท่าทีที่วิตกกังวล แต่เขาก็ยังเดินเข้าไปหาแจ็คด้วยรอยยิ้มอย่างระมัดระวัง “คุณน่าจะบอกผมก่อนว่าคุณจะมา”แจ็คหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบและพ่นควั
แจ็คเริ่มโมโหที่เวดไม่ยอมพูดอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงเตะเวดเข้าอย่างแรงและพูดว่า “แกมันเลวจริง ๆ ดูเหมือนว่าแกจะชำระหนี้สองพันล้านเหรียญคืนให้ฉันไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเอาภรรยาของแกไป!”จากนั้น เขาก็เดินเข้ามาหาลิลลี่ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สายตาของทุกคนกำลังจับจ้องมาที่เขา เขายิ้มให้เธออย่างชั่วร้าย“ฮ่า ฮ่า…”แจ็ครู้สึกประทับใจ “ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่ามิสลิลลี่คือเทพธิดาแห่งเมืองตงไห่และดูเหมือนว่าข่าวลือเหล่านั้นจะเป็นความจริงเมื่อฉันได้พบเธอนะ”ร่างกายของลิลลี่สั่นสะท้านเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอรู้สึกหวาดกลัว“มิสลิลลี่ ทำไมเธอถึงอยากแต่งงานกับผู้ชายที่ไร้สมองอย่างไอ้เวดนี่ล่ะ? มาอยู่กับฉันดีกว่า ฉันสัญญาว่าฉันจะรักเธออย่างสุดซึ้ง ฮ่า ฮ่า…” แจ็คหัวเราะพลางมองไปที่ลิลี่อย่างลึกซึ้งก่อนที่เขาจะเอื้อมมือออกไปลิลี่ขมวดคิ้วและก้าวถอยหลังออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงมือของแจ็ค เธอหันมองเวดและพูดอย่างเย็นชาว่า “นายน้อยคลีเมนต์ กรุณาให้เกียรติตัวเองด้วย”ลิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดหวัง เธอคิดว่าเวดจะเป็นผู้ชายที่ไว้ใจได้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นนักพนันที่มีหนี้ถึงพันล้านเหรียญท