เสียงตบนั้นดังสนั่นก้องกังวาลไปทั่วทุกสารทิศ…อีกด้านหนึ่งในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ที่เมืองดอกชบาแดร์ริลและจีเวลกำลังนอนหลับอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งและได้ยินเสียงฆ้องและกลองดังมาจากภายนอกแดร์ริลตื่นขึ้นอย่างกะทันหันและกลิ้งตัวไปมาบนพื้นก่อนจะคลุมโปงตัวเองไว้ใต้ผ้าห่มในขณะที่เขายังคงได้ยินเสียงปั่นป่วนจากภายนอกจีเวลและเขาเช่าห้องนอนร่วมกันและแน่นอนว่าจีเวลจะต้องนอนบนเตียง ส่วนตัวเขาจะต้องนอนที่พื้น“ทำไมข้างนอกมันเสียงดังขนาดนี้?” จีเวลกล่าวถามขึ้นมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไป“แดร์ริล มานี่เร็ว!” ทันใดนั้นจีเวลก็หมดความสงสัยลงไปในทันทีและรู้สึกตื่นเต้นเป็นลิงโลดราวกับเด็กน้อยถนนด้านล่างพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมายพ่อค้าแม่ขายก็โห่ร้องตะโกนกันเต็มสองข้างทางของถนน บ้างก็ขายขนมเค้ก บ้างก็ขายตะเกียงไฟ บ้างก็ขายลูกกวาด มันเป็นงานเทศกาลที่ดูมีชีวิตชีวา“ดูมีชีวิตชีวามาก! ไปดูกันเถอะ!” จีเวลหัวเราะแล้วลากตัวแดร์ริลลงไปชั้นล่างแดร์ริลยังคงสะลึมสะลือ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถูกเพราะถูกจีเวลลากไปเขาอดใจไม่ได้ที่ต้องกล่าวถามกับบริกรที่เขาพบในชั้นล่าง “ทำไมข้างนอกถึงคึกคักขนาด
สาวงามบนเวทีพูดใส่ไมโครโฟนว่า “ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ดิฉันมีนามว่า เพนนี ดิฉันได้รับเกียรติให้เป็นพิธีกรในการแข่งขันร่ายบทกวี สำหรับตอนนี้ เมื่อฉันบอกหัวข้อของการแข่งขันในครั้งนี้แล้ว ขอให้ทุกคนเตรียมตัววางองค์ประกอบของบทกวีของตนเองไว้ ใครก็ตามที่เขียนได้ดีที่สุดจะได้รับตำแหน่ง ปราชญ์ดอกชบา! คุณคงจะรู้ดีว่า ตำแหน่งนี้เป็นเกียรติสูงสุดของเหล่านักวิชาการและนักอ่านเขียน!”เพนนีกวาดสายตามองดูฝูงชน “เอาล่ะ เมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ดังนั้นหัวข้อของการแข่งขันร่ายบทกวีในปีนี้คือ ‘ฤดูใบไม้ร่วง’ ใครก็ตามที่ร่ายบทกวีได้ไพเราะที่สุดจะเป็นผู้ชนะ!”“ผมมีบทกวี!”ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมปรากฏตัวขึ้นผ่านฝูงชนและเดินออกไปยังเวทีทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เขาด้วยความประหลาดใจที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา หัวข้อนี้เพิ่งจะถูกประกาศ แล้วเขาจะแต่งบทกวีได้รวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร?ดังนั้น พวกเขาจึงอยากรู้อยากเห็นและต้องการที่จะได้ยินบทกวีของเขาขึ้นมาทันทีเพนนีที่อยู่บนเวทีเองก็ประหลาดใจ จากนั้นเธอก็ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “โปรดร่ายบทกวีของคุณได้เลย”ชายรูปร่างอ้วนท้วมพยักหน้า เขาน
"อะไรนะ? เพื่อนยากผู้นี้ต้องการร่ายบทกวีเหรอ?”“ฮ่า ฮ่า!”“เขาคงจะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต้องการทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ!”ท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝูงชน จีเวลทนไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าของเธอ เธอตะโกนขึ้นว่า “อย่าหัวเราะเยาะนายท่านแดร์ริลนะ! เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์! ฉันพนันได้เลยว่า ไม่มีใครในที่นี้สามารถเอาชนะเขาได้!”เพนนีที่อยู่บนเวทียิ้มบาง ๆ และพูดว่า “แน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเลยน้องเล็ก แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เพราะผลที่ตามมามันจะร้ายแรงถ้าหากว่าคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา”แดร์ริลไม่ได้ตอบโต้ เขามองเห็นพู่กันที่อยู่ตรงมุมเวที เขาจึงเดินเข้าไปและหยิบพู่กันขึ้นมาก่อนที่เขาจะจุ่มมันลงในหมึก"คุณกำลังพยายามทำอะไร? วางพู่กันนั้นลงเดี๋ยวนี้!” เพนนีกระทืบส้นสูงของเธอ เธอเดินเข้าไปหาแดร์ริลในขณะที่เธอมั่นใจว่าแดร์ริลอยู่ที่นี่เพื่อสร้างปัญหาความโกลาหลเกิดขึ้นในหมู่ฝูงชน มีใครหน้าไหนที่จะกล้าสร้างปัญหาในการแข่งขันร่ายบทกวีที่ถูกจัดขึ้นทุก ๆ สามปีเช่นนี้บ้างแดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาเดินไปที่เสาหินขนาดใหญ่เสาหินมีความสูงเกือบสามเมตรและมีคำว่า 'การแข่งขันร่ายบทกวี พบปะเพื่อนฝูงผ่านบทกวี!' ถูก
“บทกวีที่คุณเขียนนั้นเป็นบทกวีที่ยอดเยี่ยมมาก!”ที่ทางเข้าโรงแรมจีเวลจับมือของแดร์ริลเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชม “นายท่านแดร์ริล คุณเห็นไหมว่าผู้คนเหล่านั้นต่างก็ตกตะลึงหลังจากที่คุณเขียนเสร็จ! คุณน่าทึ่งมาก!”เธอจับแขนของแดร์ริลด้วยความภาคภูมิใจ เธอรู้ว่าเขาจะต้องทำให้ทุกคนตกตะลึงเมื่อเขาได้แสดงความสามารถของเขาออกมาแดร์ริลยิ้มในขณะที่เขามองดูเธอ "จริงเหรอ? บอกฉันทีว่าทำไมมันถึงยอดเยี่ยม?”'ฮ่า ฮ่า! บทกวีนี้มีชื่อว่า 'ความคิดในฤดูใบไม้ร่วง' ที่แต่งโดย มาจือหยวน กวีนิพนธ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์หยวน แล้วมันจะไม่น่าอัศจรรย์ได้ยังไงกัน' แดร์ริลครุ่นคิดจีเวลพยักหน้าในขณะที่เธอครุ่นคิดและพูดว่า “ฉันรู้เพียงว่ามันน่าทึ่งมาก! บทกวีที่คุณเขียนนั้นช่างงดงาม”เธอไม่รู้เกี่ยวกับกวีนิพนธ์แต่เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกที่แฝงอยู่ภายในบทกวีนั้นฮ่า ฮ่า! แดร์ริลหัวเราะก่อนที่จะยื่นมือออกมาและลูบหัวของจีเวล“คุณแดร์ริล!” ในขณะนั้นเอง แดร์ริลก็ได้ยินเสียงใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของเขาเขาหันหลังกลับไปมองโดยไม่รู้ตัวจากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงกำลังวิ่ง
เพนนีพูดกับแดร์ริลในขณะที่เธอชี้ไปที่รถคันแรกแดร์ริลพยักหน้าเรียกจีเวล พวกเขานั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง ในขณะที่เพนนีนั่งข้างหน้าในที่นั่งคนขับรถผู้ติดตามราว 200 คันขับตามหลังมาในขณะที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางใต้ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ในไม่ช้า แดร์ริลและจีเวลก็ผล็อยหลับไปพวกเขาหลับสนิทจนถึงวันรุ่งขึ้น เพนนีปลุกแดร์ริลเบา ๆ “คุณแดร์ริล พวกเรามาถึงแล้ว”"อืม" แดร์ริลลืมตาขึ้นและมองออกไปภายนอกหน้าต่างอย่างงัวเงียห่างออกไปเพียงแค่ไม่กี่เมตร สามารถมองเห็นพระราชวังขนาดมหึมาได้! มันใหญ่กว่าพระราชวังต้องห้ามถึงสองสามเท่า! ประตูหลักของวังนั้นยิ่งใหญ่และตระการตา! มันมีความสูงเกือบร้อยเมตรและกว้างเกือบห้าสิบเมตร!ที่ประตูวัง มีคำว่า 'สำนักพราน’ ถูกเขียนด้วยสีแดงที่เจิดจ้าแดร์ริลและจีเวลจ้องหน้ากันด้วยความตกตะลึง วังของสำนักพรานนั้นงดงามมาก!“คุณแดร์ริล เชิญค่ะ” เพนนีกล่าวเบา ๆ"อืม" แดร์ริลกลืนน้ำลายและค่อย ๆ ลงจากรถจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูหลักและเดินตามเธอไปยังแท่นบูชาเมื่อเขาเข้ามาภายในแท่นบูชา เขาก็สามารถมองเห็นจัตุรัสขนาดใหญ่ที่มีผู้ติดตามหลายพันคนกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่ มันเป
เดบร้า เกเบิล เจ้าสำนักพรานคนที่ 36! เธอยังคงงดงามถึงแม้ว่าเธอจะมีอายุ 30 ปีแล้ว! ระดับการบ่มเพาะของเธออยู่ในจักรพรรดิยุทธ์ขั้นสาม!อย่างไรก็ตาม ที่เธอมีชื่อเสียงนั้น ไม่ใช่เพราะพลังของเธอแต่เป็นเพราะพรสวรรค์อันน่าทึ่งของเธอเดบร้า เกเบิลเป็นที่รู้จักในฐานะผู้หญิงที่มีความสามารถมากที่สุด เธอมีความชำนาญเกี่ยวกับดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ หมากรุก ดนตรี ศิลปะ และวรรณคดี ไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ ในวัยเดียวกับเธอ ไม่มีใครสามารถเทียบเทียมเธอได้เลย!แดร์ริลรู้สึกตกตะลึงหลังจากได้การเห็นเพียงแค่ครั้งเดียว เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย เขาสูดหายใจเข้ายาว ๆเดบร้านั่งอยู่บนบัลลังก์ฟีนิกซ์ด้วยผ้าคลุมผืนบางที่อยู่ตรงหน้าเธอ แดร์ริลไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน แต่เขาสัมผัสได้ถึงออร่าอันสง่างามของหญิงสาวผู้นี้“นายกล้าดียังไงถึงไม่ยอมคุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าสำนักของเรา?” ไซม่อน ครีเซนต์ ก้าวออกมาข้างหน้าและตำหนิเขาไซม่อนตกใจมาก เพราะเขาไม่คิดว่าปราชญ์ดอกชบาปีนี้คือ แดร์ริล!เขายอมรับว่าแดร์ริลมีพรสวรรค์ด้านบทกวี ตั้งแต่ที่แดร์ริลสามารถเอาชนะเขาในการแข่งขันร่ายบทกวีที่เมืองไห่ได้ อย่างไ
“แดร์ริล ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้ชนะในการแข่งขันร่ายบทกวีแต่คุณกลับปฏิเสธที่จะรับตำแหน่ง ‘ปราชญ์ดอกชบา’ บอกฉันได้ไหมว่าทำไม?” เดบร้าเอ่ยถามแดร์ริลผ่านผ้าม่านผืนบางแดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้ม "ฉันลแต่งบทกวีนั้นขึ้นมาเฉย ๆ เมื่อตอนที่ฉันบังเอิญผ่านไปที่นั่น มันจึงไม่สำคัญว่าฉันจะได้รับตำแหน่งหรือไม่"'อะไรนะ?''เขาแต่งขึ้นมาเฉย ๆ?'คำพูดของเขาทำให้ผู้อาวุโสสำนักพรานหลายร้อยคนต่างก็พากันประหลาดใจในขณะที่หัวใจของพวกเขาร้อนรุ่มอยู่ภายในความอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นคุณธรรมที่ดีนอกเหนือจากการมีพรสวรรค์'เขารู้หรือไม่ว่าเขากำลังคุยกับเจ้าสำนักพราน ผู้หญิงที่เก่งที่สุด!'ทุกคนต่างก็ตกตะลึงและครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ‘แดร์ริลไม่รู้จักกาลเทศะและไม่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน เขาเป็นชายหนุ่มที่ซื่อบื้อไซม่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เองก็เยาะเย้ยอยู่ภายใต้ลมหายใจของเขา‘แดร์ริลบังอาจพูดกับเจ้าสำนักพรานโดยปราศจากความอ่อนน้อมถ่อมตน'ไซม่อนก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่แดร์ริลด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ เขากล่าวขึ้นว่า “นายกำลังจะพูดว่า การเขียนบทกวีนั้นง่ายเกินไปเหรอ? นายรู้หรือไม่ว่ามีนักวิชาการกี่คนที่ต้องการเข้าร่วมในการแข่งขันร่าย
“ตะวันลับขอบฟ้าทิศตะวันตกในยามเย็น“เผยให้เห็นคนอกหักในต่างแดน!”ผู้อาวุโสสำนักพรานหลายร้อยคนยังคงจดจำบทกวีนี้ได้โดยที่พวกเขาแต่ละคนดูหลงใหลจนไม่สามารถหยุดพูดถึงมันได้!“ช่างเป็นบทกวีที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ แดร์ริลแต่งบทกวีที่ลึกซึ้งและมีความหมายตั้งแต่ยังเด็กเช่นนี้ได้ยังไง?”“ใช่ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าชีวิตของเขาจะผันผวนมากแค่ไหนถึงได้เขียนบทกวีที่ดีเช่นนี้ได้!”“เขาคู่ควรกับตำแหน่ง 'ปราชญ์ดอกชบา' เขาคู่ควรกับมันจริง ๆ!”ภายในห้องโถงเกิดการสนทนาที่วุ่นวาย ในที่สุด เดบร้าก็ถอนหายใจยาวและพูดอย่างช้า ๆ “แดร์ริล คุณมีความสามารถมากตั้งแต่อายุยังน้อย มันน่าประทับใจมากที่คุณสามารถเขียนอุปมาที่สวยงามเช่นนี้ได้ คุณได้รับตำแหน่ง'ปราชญ์ดอกชบา' อย่างเป็นทางการแล้ว”วินาทีต่อมา เดบร้าเปลี่ยนเรื่องและแสดงความคิดเห็นว่า "อย่างไรก็ตาม ในฐานะชายหนุ่ม คุณควรจะรู้จักถ่อมตัวอยู่เสมอและจำเอาไว้ว่า อย่าทนงตัวเองและเย่อหยิ่งจนเกินไป”เธอชื่นชมพรสวรรค์ของแดร์ริล แต่เธอเองก็คิดว่าบุคลิกของแดร์ริลนั้นจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนฮ่า ฮ่า…เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปากของแดร์ริลก็ขดยิ้มและกล่าวว่า “ท่านเจ้าสำนัก ถึงแม้ว่าฉั