แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหัวเราะ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ผมมีเรื่องอาฆาตแค้นกับสำนักประกายแสง มันเลยเป็นเหตุผลที่ผมทำลายพวกเขา”ภาพของลิลี่ก็ผุดขึ้นมาในหัวของแดร์ริล เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเถาอู้จ้องไปที่แดร์ริลและขยับปากขนาดมหึมาของมันและกล่าวนุ่มนวล “เจ้าสามารถป้องกันเปลวเพลิงโลหิตของข้าได้เพราะเจ้ามีเปลวเพลิงมนตราลำดับแรก เปลวเพลิงเย็นไร้มลทิน”“ใช่แล้ว”ดวงตาแดงฉานของเถาอู้จ้องมองแดร์ริลด้วยความชื่นชม “เจ้าควบคุมเปลวเพลิงเย็นไร้มลทินได้ตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ งั้นแสดงว่าเราทั้งสองคนคงมีบางอย่างที่เหมือนกันอยู่ เจ้าพอจะช่วยเหลือข้าได้ไหม?”แดร์ริลพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ได้เสมอ ท่านอาวุโสเถาอู้”แดร์ริลรู้ว่าพลังของเถาอู้อยู่เหนือจินตนาการของใคร ๆ มันอยู่ในระดับจักรพรรดิ แต่มันช่างน่าเสียดายที่ต่อให้ระดับของมันจะสูงแค่ไหน มันก็ยังคงติดอยู่ในอุโมงค์มานานกว่า 500 ปี“แดร์ริล อย่าตอบตกลง!”สีหน้าของสโลนก็เปลี่ยนไปทันที เธอรีบเข้ามาห้ามแดร์ริลอย่างรวดเร็ว‘มันจะต้องวุ่นวายแน่ถ้าอสูรร้ายตัวนี้ขอให้แดร์ริลปล่อยมันเป็นอิสระ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น’‘ไม่ว่าจะย
”แม้ว่าผู้คนจะหลงคิดว่าข้าและครอบครัวข้าเป็นอสูรร้าย แต่พวกเราก็ไม่เคยทำร้ายมนุษย์”พวกเราอาศัยอยู่ในป่าลึก และวันนึงข้าก็พลัดหลงเข้ามาในโลกมนุษย์ ข้ากำลังตั้งท้อง” เถาอู้กล่าวน้ำเสียงแผ่วเบา มันดูสะเทือนใจขณะที่มันเล่าเรื่องราวน้ำตาคลอเบ้า “ทันทีที่เผ่าพันธุ์เราต้ังท้องเราจะอ่อนแอและสามีของข้าก็จะคอยไปจับสัตว์วิเศษหรือสมุนไพรนานาชนิดมาเพื่อบำรุงร่างกายข้า แต่กระนั้น จักรพรรดิโลกใหม่ต้องการที่จะก่อสร้างพระราชวังหลังใหม่ในเวลานั้น และเขาก็ส่งพวกมนุษย์เข้ามาตัดต้นไม้ไปอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งพวกนายพรานมาพบกับสามีข้า”“พวกเราคือหนึ่งในอสูรร้ายทั้งสี่ และเถาอู้ที่โตเต็มวัยก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ามังกรที่โตเต็มวัย!” เถาอู้ขบเคี้ยวฟัน “พวกมนุษย์ พวกเขาต้องการทำให้พวกเราเชื่องและเชื่อฟัง พวกเขาต้องการให้เราเป็นอสูรรับใช้พวกเขา!”“หลังจากที่พวกคนตัดต้นไม้ออกไป วันรุ่งขึ้น บรรดาพรรคพวกจอมยุทธระดับสูงก็เข้ามาบุกถึงบ้านของพวกเราในป่า พวกเขาต้องการที่จะทำให้สามีของข้าเชื่อง เพื่อที่จะได้ขี่หลังเขา จอมยุทธระดับสูงเหล่านั้นคือจอมยุทธผู้ทรงพลังที่สุดในโลก!” เถาอู้ก็เอื้อนกล่าว “แต่สามีของข้าไม่ยอมเชื่อ
แดร์ริลตกตะลึง เขาตกใจมากจนแทบจะดึงสติไว้ไม่อยู่บ้าจริง!เถาอู้อยากจะให้พวกเขาดูแลลูกทั้งสองคน?โฮก!เถาอู้แผดเสียงทุ่มต่ำโศกเศร้าและกล่าวขอร้องกับแดร์ริล “น้องชาย ได้โปรด... เจ้าต้องช่วยดูแลลูก ๆ ของข้า ได้โปรด ทั้งสองคนเขยิบเข้ามา! ให้ลูก ๆ ของข้าจดจำพวกเจ้าว่าเป็นอาจารย์ด้วยหยดเลือด! ข้าขอร้อง...”เถาอู้อ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม เสียงของมันเริ่มสับเส่าหัวใจแดร์ริลเศร้าสลดเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปหาอสูรร้ายพร้อมกับสโลนเถาอู้ไม่ใช่แค่เพียงสัตว์วิเศษเท่านั้น แต่มันยังเป็นถึงราชาอสูร! มันอยู่ในระดับเดียวกันกับมังกรฟ้า และเสือขาว และบรรดาสัตว์วิเศษเหล่านั้นจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้ใครง่าย ๆ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันก็ขออ้อนวอนเพื่อเห็นแก่ลูกหลานของมัน ช่างเป็นฉากที่น่าสะเทือนใจ!แดร์ริลรู้สึกจุกอก เขากล่าวตอบด้วยความเคารพนับถือ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ไม่ต้องห่วง เราจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”“ดี นั่นดีมาก” เถาอู้พยักหน้าดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง “มาเร็ว เข้ามาหยดเลือดเพื่อทำพิธีพวกเขาจะได้จดจำพวกเจ้าว่าเป็นท่านอาจารย์!”แดร์ริลพยักหน้าขณะมองไปที่สโลน พวกเขากรีดนิ้วและหยดเลือดลงไปบนไข่ขอ
ขณะที่เขากล่าว แดร์ริลก็เดินตามหลังสโลนไปเมื่อพวกเขาเดินออกมาถึงข้างนอก พวกเขาก็เห็นบรรดาสาวกสำนักประตูสุราลัย และเจ้าหญิงอีเว็ตต์ที่อยู่ตรงปากทางเข้า ทุกคนดูเป็นกังวลอย่างมาก“พี่สโลน แดร์ริล!”ทันทีที่อีเว็ตต์เห็นพวกเขา เธอก็รู้สบายใจ เธอรีบวิ่งเข้าไปทักทายจากนั้นเธอก็เห็นเถาอู้ตัวน้อยในอ้อมแขนของสโลน และสายตาของเธอก็เปล่งประกาย “ว้าว มันน่ารักมาก มันเป็นสัตว์เลี้ยงพันธ์ุอะไร?”ทุกสายตาจับจ้องไปที่เถาอู้ตัวน้อยถึงแม้ว่ามันจะเป็นเด็กแรกเกิด แต่รัศมีของมันก็ทรงพลังมากสโลนยิ้มให้อีเว็ตต์และกล่าว “นี่คือเถาอู้”อะไร?เถาอู้?ทุกคนตกตะลึงเถาอู้ อสูรร้ายทั้งสี่สัตว์วิเศษในตำนานอีเว็ตต์ก็ตกตะลึงเช่นเดียวกันทันใดนั้น เถาอู้ตัวน้อยก็หันไปมองรอบ ๆ ก่อนจะตะโกนเรียกหาสโลนและแดร์ริล “มามิ๊ ปาปิ๊...”ว้าว!บรรดาสาวกสำนักประตูสุราลัยทุกคนตกตะลึงอลเวง“นี่เกิดอะไรขึ้น?”“เถาอู้พูดได้ด้วย?”“ไม่จริง พวกนายได้ยินที่มันพูดไหม? มันเพิ่งจะเรียกท่านประมุขสำนักว่าปาปิ๊ และเรียกท่านแม่ทัพสโลนว่ามามิ๊”ทุกคนต่างถกเถียงกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาหันไปจ้องที่แดร์ริลและสโลนทุกสายตาดูส
ในระหว่างนั้น ที่คฤหาสน์องคมนตรี ในเมืองดราก้อน ทวีปเวสต์ริงตันเมื่อหนึ่งปีก่อน จักรพรรดิแห่งเวสต์ริงตันได้แต่งตั้งให้โดน็อกเป็นองคมนตรีและมอบคฤหาสน์องคมนตรีให้กับเขา ตำแหน่งของโดน็อกเป็นรองจากจักรพรรดิเพียงคนเดียวคฤหาสน์องคมนตรีนั้นตั้งอยู่ใกล้กับพระราชวัง มันมีกระท่อมเอาไว้พักผ่อนแยกออกมาและมีต้นไม้รอบล้อม และน้ำตกที่สร้างขึ้นจากฝีมือมนุษย์ มันมีทัศนียภาพที่สวยงามทุกมุมทุกองศาดูสง่างามและยิ่งใหญ่ทรงพลัง มีความเป็นส่วนตัวเพราะชาวบ้านทั่วไปจะชื่นชมมันได้จากระยะที่แสนไกลเท่านั้น สถานที่นี้เป็นเขตหวงห้ามไม่ให้คนภายนอกเข้ามาใกล้แต่กระนั้นก็ดี คฤหาสน์องคมนตรีในวันนี้ก็ยังคงมีบรรยาดาศครึกครื้นสนุกสนานพิธีวิวาห์ขององคมนตรีโดน็อกและอีวอนจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ และจะถูกจัดงานขึ้นที่คฤหาสน์องคมนตรีโดน็อกเป็นคนที่จักพรรดิแห่งเวสต์ริงตันโปรดปรานมากที่สุด และเขาก็เป็นถึงองคมนตรีอีกด้วย เขามีอำนาจมากอยู่ในมือ นอกไปจากนี้ งานแต่งานครั้งนี้ยังเป็นการสานสัมพันธ์ทางไมตรีของทั้งสองทวีปด้วย มันจึงต้องยิ่งใหญ่อลังการเป็นพิเศษบรรดารัฐมนตรีและสำนักต่าง ๆ ทั้งหมดของเวสต์ริงตันก็เข้ามาร่วมเป็นสักขีพ
ทุกสายตาจับจ้องไปที่อีวอนเธอสวมชุดเดรสยาวสีแดงที่คลุมทั้งตัวของเธอ และเธอก็มีเครื่องประดับมากมายอยู่บนตัวด้วย เธอดูสมสง่าราวกับราชวงศ์ เธอมีทรวดทรงยั่วยวนไร้ที่ติดและใบหน้าที่งดงามอ่อนช้อย เธอดูเหมือนนางฟ้าจากสวรรค์จริง ๆ!งดงามมาก! สวยสุดที่สุด!เสียงปรบมือต้อนรับเกรียวกราวทุกคนต่างสรรเสริญเจ้าหญิงและบรรดาแขกผู้ร่วมงานผู้ชายทุกคนก็ตื่นเต้น พวกเขาปรบมือและร้องตะโกนเมื่อได้เห็นหน้าเธอแต่กระนั้นก็ดี กลับไม่มีใครสังเกตเห็นความทุกข์ระทมบนใบหน้าของอีวอน เธอไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อยทันทีที่เธอรู้ตัวว่าจะถูกเลือกให้เป็นเจ้าหญิงที่จะต้องไปแต่งงานกับทวีปเวสต์ริงตัน อีวอนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะขัดขืนอย่างไรก็ตาม เธอก็เป็นแค่เพียงผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง เธอจะต่อต้านไม่ได้กับคำบัญชาหัวใจของอีวอนเจ็บปวดราวกับว่ามันด้านชาไปแล้วระหว่างการเดินทางมาที่ทวีปเวสต์ริงตันในที่สุด บริวารก็พาตัวอีวอนไปหาโดน็อกทุกคนในที่นี่คือสักขีพยาน โดน็อกมองไปที่อีวอนและตกตะลึงงัน!“คุณหนูจากตระกูลยังในเมืองตงไห่?” โดน็อกตกใจ! เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเจ้าหญิงอีวอนจะเป็นคุณหนูจากตระกูลยังอีวอนเ
เพียะ!อีวอนยกมือขึ้นมาบังแก้มของเธอหลังจากที่โดนโดน็อกตบหน้า เธอรู้เจ็บแสบและโกรธเคือง เธอน้ำตาคลอเบ้า “แกกล้าดียังไงถึงมาแตะต้องฉัน! แดร์ริลไม่มีวันยกโทษให้แกแน่ ไอ้...”เพียะ!โดน็อกตบหน้าเธออีกครั้ง!“อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยินอีก!” โดน็อกง้างมือขึ้นมาดวงตาเขาแดงฉาน จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งให้กับบริวาร “จับตัวเธอไปขัง คืนนี้ฉันจะทรมานเธอเองทั้งคืน เมื่อไหร่ที่ฉันสาสมใจแล้ว ค่อยส่งร่างเธอกลับไปให้ไอ้แดร์ริล!”“ขอรับ!”บริวารก็รีบขารับคำสั่งเขาทันทีก่อนจะเดินเข้ามาจับตัวอีวอนไปอีวอนตัวสั่นเครือ ใบหน้าของเธอซีดเซียวขณะจ้องไปที่โดน็อก “แกมันไม่ใช่มนุษย์ แกมันเป็นปีศาจ!”เธอเพิ่งจะคิดว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นสำหรับเธอที่ได้พบกับใครสักคนที่มาจากจักรวาลโลกเหมือนกัน เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะพลัดหลงมาเจอกับปีศาจร้ายจิตใจอำมหิต!“ท่านองคมนตรี!”รัฐมนตรีคนหนึ่งลุกขึ้นยืนและก้มโค้งคำนับโดน็อกก่อนจะกล่าว "ท่านองคมนตรี โปรดพิจารณาให้ดี ผู้หญิงคนนี้คือเจ้าหญิงแห่งโลกใหม่ ถ้าท่านทรมานนางและฆ่านาง ฉันเกรงว่ามันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองทวีปของเรา”ฝูงชนที่เฝ้ามองดูอยู่บางคนก็พยักหน้าเห็นด้
โดน็อกอาศัยอยู่ที่ทวีปนี้มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว เขากับลินเซย์เป็นคนรู้จักกันลินเซย์ฉีกยิ้มและกล่าว “ท่านองคมนตรี ยังไงเจ้าหญิงอีวอนเป็นเจ้าหญิงของโลกใหม่ ถึงแม้ว่าเธอเพิ่งจะถูกแต่งตั้งขึ้นมาได้ไม่นานมานี้ ถ้าท่านดูแลเธอไม่ดีมันก็เป็นการดูถูกพวกเขาไม่ใช่รึ? ท่านต้องการฆ่าชายคนที่ชื่อว่าแดร์ริล นั่นใช่ไหม? ฉันช่วยท่านได้ และมันก็จะไม่เสี่ยงอันตรายต่อความสัมพันธ์ของเรากับโลกใหม่”“บอกฉันมา!” โดน็อกสีหน้าลุกโชนลินเซย์ก็เดินเข้าไปใกล้เขาและกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันเพิ่งจะปลุกเสกเครื่องรางควบคุมจิตใจสำเร็จ และฉันสามารถทำให้เจ้าหญิงทำตามคำสั่งฉันได้ ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน เธอก็จะทำตามที่สั่งเสมอ” เสียงของเธอแผ่วเบามากมีเพียงแค่โดน็อกเท่านั้นที่ได้ยินเธอลินเซย์กล่าวต่อ “ส่งตัวเธอมาให้ฉัน แล้วฉันจะสวมเครื่องรางควบคุมจิตใจให้กับเธอ แล้วท่านก็จะได้สุขสำราญกับเธอสักพักก่อนจะส่งตัวเธอคืนกลับไปหาแดร์ริล ต่อให้ฉันจะอยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตรฉันก็สั่งให้เธอฆ่าแดร์ริลได้ เธอจะทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง”ลินเซย์ฉีกยิ้ม เธอดูมีเสน่ห์และยั่วยวนสำหรับคนที่ไม่ได้รู้จักเธอ พวกเขาอาจจะหลงเสน่ห์เธออย่