บทที่ 42

เด็กหนุ่มผู้มาจากเมืองหลินคือ ลีโอ ไวท์ เนื่องด้วยสมาชิกครอบครัวของเขากำลังทรมานจากโรคมะเร็ง เขาจึงหวังที่จะขายสมบัติของตระกูลเพื่อเงิน

เจ้าของร้านรอบ ๆ บางคนเองก็ได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน

หลังจากที่ปีเตอร์ได้อธิบายเรื่องราวให้อีวอนฟัง เขาก็แนะนำเธอ "นี่คือเถ้าแก่ของเรา คุณอีวอน"

ลีโอพยักหน้าอย่างจริงใจและกล่าว "ถ้าคุณที่เป็นเถ้าแก่ยังตัดสินใจไม่ได้ ผมคงต้องไปร้านอื่นแล้ว"

หลังจากกล่าวจบ เขาก็เปิดกล่องออก

ภายในกล่องคือจี้หยกสีเลือด

ด้วยการแกะสลักโบราณ ผิวสัมผัสของมันเรียบกลมและดูฉ่ำ ที่ดูเป็นเอกลักษณ์เด่นที่สุดก็คือรูปทรงคล้ายหยดน้ำสีแดงที่อยู่ภายใน

อีวอนห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกมาไม่ได้หลังจากเห็นมัน "หยกน้ำตาเลือด?"

เจ้าของร้านรอบ ๆ ถึงกับสูดหายใจเข้าไปด้วยความตื่นตา

"เฮ้ นั่นมันหยกน้ำตาเลือดจริงด้วย"

"ดูสีของมันสิ นั่นของระดับท็อปเลยนะนั่น"

เหล่าเจ้าของร้านทั้งหลายจับกลุ่มคุยกันด้วยตื่นตะลึง ลีโอรู้สึกภูมิใจและพยักหน้าด้วยศักดิ์ศรีของเขาให้อีวอน หลังจากนั้นเขาก็กล่าว "คุณคือเถ้าแก่จริง ๆ ด้วย แค่การมองดู คุณก็รู้แล้วว่ามันคือหยกน้ำตาเลือด คุณเห็นคำที่สลักอยู่บนผิวมันด้วยรึเปล่า