บทที่ 88

"โอ้ ว้าว ทำงานให้คนอื่นอยู่ล่ะ ฮ่าฮ่า!" เคนท์พยักหน้าอย่างเกินจริง

พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหาร ด้วยความโกรธของเมแกน เคนท์จึงลดความปากร้ายลง แต่เขายังพยายามหาเรื่องมาเพื่อทำให้แดร์ริลอับอาย พร้อมกับความร่วมมือจากเหล่าเด็กร่ำรวยทั้งหลาย

เมแกนทนไม่ไหวอีก เธอขอตัวไปห้องน้ำ

นาทีที่เธอไป เคนท์ก็ผุดลุกไปหาแดร์ริล "พวก ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะรีบออกไปให้เร็วที่สุด แกอยู่ที่นี่แล้วจะมีอะไรดีขึ้นมา? แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นที่แบบไหน? โอเรียนทอล เพิร์ล เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองตงไห่ แกเป็นใครถึงมาดื่มกินที่นี่?"

ที่เหลือตบโต๊ะลงด้วยความเห็นด้วย แฟนสาวของพวกเขาก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันใส่แดร์ริล

คนอื่นเริ่มเสริม "ใช่ ถ้ามันไม่ใช่เพื่อพี่สะใภ้ของเรา แกคิดจริงเหรอว่าเราจะเป็นเพื่อนกับแก?"

"ไสหัวไป การที่พวกเรายอมให้แกอยู่ในห้องดินเนอร์นี่นานขนาดนี้ก็ถือว่าเป็นความอนุเคราะห์ต่อแกมากแล้ว"

"แกมันลูกเขยต่ำต้อย แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่าแกมีปัญญาใช้จ่ายที่นี่เหรอ?"

แดร์ริลยังคงสุขุม แล้วหัวเราะ "เคนท์ ฮูห์ ใช่ไหม? ชื่อเสียงที่ตีตรานายไว้น่ะ—นายมันราคาถูกเป็นพิเศษเลย"

เคนท์ทุบโต๊ะ "ไอ้เ-ี้ยนี่ ลองพูดกับฉันแบบน