บทที่ 112

ว้าว!

ผู้คนรอบข้างถึงกับสูดหายใจอย่างหนาวเย็น

"นี่มันบ้ามาก!"

"แปดล้านบาท? นี่มันปล้นกันกลางวันแสก ๆ ชัด ๆ"

"พวกหิวเงินสินะ นายน่ะ? ของที่มีอยู่ในร้านแผงลอยของนาย รวมกันคงมีค่าไม่ถึงแปดพันด้วยซ้ำ"

ทุกคนต่างวิจารณ์อย่างออกรส อีวอนและเจ้าของร้านวัตถุโบราณบางคนก็ส่ายหัว และยิ้มออกมา

โดยไม่มีใครคาดคิด ก็มีคนเดินออกมาจากด้านหลัง

"แปดล้านบาท? ฉันจะซื้อมัน แดร์ริลพยักหน้าหลังจากใช้เวลาคิดครู่หนึ่ง

ว้าว!

ทุกคนโกลาหลกันหมดในตอนนั้น

นี่เขาจะซื้อมันจริง ๆ?

แปดล้านแลกกับดาบสนิมเขรอะ นี่เขาเสียสติไปแล้วรึไง?

ในตอนนั้นเจ้าของร้านวัตถุโบราณบางคนต่างส่ายหัวเช่นกัน

พวกเขาประเมินดาบโบราณนี้มาพักหนึ่งแล้ว มันไม่ใช่ของโบราณด้วยซ้ำ มันก็แค่เศษเหล็ก

อีวอนเป็นเพียงคนเดียวที่ย่นคิ้วของเธอเล็กน้อย เธอกำลังคิด

ลิลี่ไม่มีความรู้ด้านวัตถุโบราณโดยสิ้นเชิง แต่เมื่อเห็นการตอบสนองของทุกคน เธอจึงอยากจะห้ามแดร์ริล

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าแดร์ริลมีความสามารถในการประเมินวัตถุโบราณ เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไร มนุษย์เกิดความผิดพลาดได้เสมอ ไม่ว่าแดร์ริลจะเก่งกาจขนาดไหน นี่มันเสี่ยงมาก ๆ มันชัดเจนแล้วว่าดาบนั่นเ