แดร์ริลส่ายหัวไปมา 'นรกเถอะ นี่ฉันแต่งตัวไม่ดีตรงไหน? ฉันเพิ่งซื้อมันมาเองนะ! ทำไมคนถึงได้ชอบดูถูกฉันนัก?'ถึงเขาจะซื้อพวกมันมาจากร้านข้างทาง แต่มันก็ถูกและใส่สบาย!"ก็ได้ ผมจะไม่เข้าไป" แดร์ริลกล่าว เขายอมแพ้ เขาไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเธอเขากำลังจะโทรหาเมแกนเพื่อบอกเธอว่าเขาจะรอยู่ที่ทางเข้า ในตอนนั้นชารอนก็เดินตึงตังเข้ามาหาเขาด้วยส้นสู.ของเธอ"หากคุณต้องการโทรศัพท์ กรุณาทำมันข้างนอก! อย่ารบกวนแขกวีไอพีของเรา" เธอสั่ง"นี่ฉันโทรก็ไม่ได้?" แดร์ริลงุนงง"ไม่ได้!" เธอเอ็ด พร้อมชี้ไปที่ทางเข้าหลัก "ทางเข้าวีไอพีของเราไม่ใช่ที่ที่คุณจะเดินไปมาได้ โปรดโทรข้างนอก"พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา "คุณผู้ชาย นี่เป็นพื้นที่วีไอพี" เขาขมวดคิ้ว "โปรดอย่าเข้ามาบริเวณนี้ คุณจะรบกวนแขกได้"ลูกค้าคนอื่นเริ่มสังเกตเหตุการณ์"ไอ้ยาจกนั่นอะไรน่ะ คนจนแต่พยายามเข้ามาพื้นที่วีไอพีเหรอ?""เขาต้องพยายามแซงคิวแน่!""ดูสิ นั่นไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลลินดันเหรอ?" ใครบางคนโพล่งขึ้นมากะทันหัน"ฮ่าฮ่า! จริงด้วย!"ชารอนเริ่มวางท่าใหญ่โตกว่าเดิมต่อหน้าแดร์ริลเมื่อได้ยินพวกเขาพูดกัน'งั้น หมอนี่ก็แค่ของเล
ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นกระเป๋าเงินสดสองใบ"ท่านคะ นี่เงินห้าล้านค่ะ" ชารอนเข้าหาแดร์ริลด้วยความระมัดระวัง เธอสุภาพแบบสุดขีดและไม่กล้าแม้แต่มองตาของแดร์ริล"ทีนี้ฝากพวกมันแล้วเอาออกมาหนึ่งพัน" แดร์ริลกล่าวเสียงเรียบเขาไม่ได้ต้องการเงินสดมากขนาดนี้ เพียงหนึ่งพันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา ชารอนไม่กล้าขัดขืน เธอรีบไปแล้วกลับมาพร้อมเงินหนึ่งพันอย่างรวดเร็วเมแกนปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน "แดร์ริล คุณถอนแค่หนึ่งพัน ทำไมคุณถึงมาอยู่ในที่วีไอพีล่ะเนี่ย?" เธอถามอย่างสับสนที่วีไอพีเปิดให้เข้าอย่างสาธารณะแล้วเหรอ? มันเคยมีกฏเคร่งครัดว่าต้องทำธุรกรรมจำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งล้าน นี่ธนาคารอะลุ่มอล่วยต่อแนวทางปฏิบัติของพวกเขาเองเหรอ?เมแกนไม่ได้สวมเครื่องแบบในวันนี้ เธอใส่เชิ้ตขาว และกระโปรงแบบแนบเนื้อ เธอดูน่าดึงดูดสุด ๆ คนที่ผ่านไปมาต่างจ้องเธออย่างสนใจ"ธนาคารนี้บริการลูกค้ายอดเยี่ยมมาก พวกเขาทำเหมือนผมเป็นวีไอพี ถึงแม้ผมจะถอนแค่พันบาท" แดร์ริลตอบเขาเสริม "ไม่เหมือนบางคนที่ดูถูกผมที่ไม่มีเงิน—คู่หมั้นคุณน่ะ ถ้าจะให้ยกตัวอย่าง เขาคิดว่าเขาจะเหยียดหยามใครก็ได้เพียงเพราะมีเงินเมแกนขมวดคิ้ว เธอกล่าวปกป้
ชายเหล่านั้นตกใจกับการกระทำของเมแกนพวกเขามองสำรวจเธอ—ส้นสูง เชิ้ตขาว และกระโปรงแนบเนื้อ เธอเป็นดาราหนังแสนสวยนี่หว่า!"ฉันเป็นตำรวจ! วางอาวุธลงซะ!" เมแกนกล่าวอย่างเย็นชาตำรวจ?ท่าทางของพวกเขามืดลง พวกเขามองหน้ากัน ก่อนจะล้อมเมแกนไว้แดร์ริลปวดหัวตุบ ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้กระทั่งอาวุธ แต่ยังกล้าไปท้าทายพวกมันเนี่ยนะ?เขาถึงกับตบหน้าผาก จากนั้นก็ค่อย ๆ คืบคลานไปหาพวกเขาอย่างเงียบเชียบ"พี่น้องของฉัน มัดเธอไว้!" หัวหน้าคำราม นี่มันของขวัญที่ไม่คาดคิด! เธอสวยมากพวกเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วเข้าหาเมแกนพร้อมกับเชือก'ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวสร้างปัญหาของแท้เลย' แดร์ริลคิด เขาถอนหายใจ จากนั้นก็พุ่งออกไป"เมแกน ดูที่เหลือ ผมจัดการพวกโจรเอง!" แดร์ริลตะโกน เขาปล่อยหมัดเข้าใบหน้าของโจรคนแรก โจรไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ร่างของเขาปลิวลอยไปแล้วสลบทันทีอะไรกัน?! น็อคใครบางคนให้สลบด้วยหมัดเดียว? นี่เขาไม่ใช่ลูกเขยไร้ประโยชน์เหรอ? ทำไมเขาถึงแข็งแรงนัก? เขามีเบื้องหลังอะไรกันแน่?ทุกคนตะลึงเหล่าโจรลังเล พวกเขาไม่กล้าพุ่งเข้าใส่แดร์ริล หนึ่งในโจรกล่าว "บอส เราเจอตอเข้าแล้ว"หัวหน้าสบถ "ช่างหัว
'คำถามก็คือ จะหลบหรือไม่หลบ!'เสี้ยววินาทีนั้น แดร์ริลจึงเลือกข้อหลังในขณะที่เมแกนร้องออกมา เธอจึงสังเกตเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนนั้น ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็สั่นไหวทันทีเขา… เขายอมที่จะรับกระสุนแทนคนที่ไม่เคยรู้จักกันเมแกนมองแดร์ริลอย่างแปลกประหลาดความคิดวิ่งวนในหัวของเมแกนในขณะที่ชายใส่เสื้อกล้ามลายทหารเหนี่ยวไกปืนปัง!สิ่งที่ตามมากับเสียงอันน่าตกใจ คือร่างของแดร์ริลที่ล้มไปด้านหลังพร้อมกับเลือดที่สากกระเซ็นจากหัวไหล่ซ้ายแดร์ริลสูดหายใจอย่างเร็ว เมื่อความเจ็บปวดวิ่งเข้าจู่โจมเขา! อย่างไรก็ตาม เขากัดฟันของตัวเองเพื่อฝืนไม่ให้ตัวเองร้องออกมา เขาถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วจ้องไปที่ชายในเสื้อกล้ามลายทหาร เขาฉีกยิ้ม "ทักษะการยิงปืนของนายห่วยนะ"ในขณะที่พูด แดร์ริลก็ฉีกเสื้อของเขาแล้วรีบใช้มันมัดปากแผลไว้ทั้งธนาคารเงียบสนิทราวกับป่าช้าเหล่าคนที่นอนอยู่บนพื้นอ้าปากค้างและดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงโจรหลายคนที่ถูกจัดการลงโดยแดร์ริลเองก็พูดไม่ออก'นี่มันบ้าอะไรวะ...''นี่เขาเพิ่งถูกยิงแต่ยังพูดและหัวเราะออกมาได้?'"คุณ!" เมแกนกระฟัดกระเฟียดด้วยความกระวนกระวาย เธออยากให้แ
รถตู้ของพวกโจรขับออกมานอกเมือง เหล่าโจรในรถได้นำโม่งดำออกจากหัวกันทีละคนดวงตาของพวกเขาฉายแววตื่นเต้นเมื่อเห็นถุงเงินถุงใหญ่ที่หลังรถ"เรามีปัญหาแล้ว ลูกพี่วอลเตอร์ ไอ้หนูนั่นกับตำรวจหญิงกำลังตามเรามา"โจรคนหนึ่งชำเลืองมองกลับไป และสังเกตเห็นรถข้างหลัง เขาจึงตะโกนบอกชายในเสื้อลายทหารด้วยความตื่นตระหนกเหล่าโจรรีบมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจดู ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขามีจำนวนมากที่ธนาคารนั่น แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการเจ้าหนุ่มนั่นลงได้ ตรงกันข้าม แดร์ริลกลับสามารถสวนกลับพวกเขาได้หมด นอกจากนั้น แดร์ริลยังดูสบายดีแม้ว่าจะถูกลูกพี่วอลเตอร์ยิง!"อะไร? อย่าบอกนะว่าพวกแกกลัวเจ้าเด็กนั่น! ขับไปที่ภูเขา ที่นั่นไม่ค่อยมีสัญญาณมือถือ ต่อให้พวกมันโทรหาตำรวจ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระบุตำแหน่งของพวกเรา" ชายในเสื้อลายพรางที่ถูกเรียกว่าลูกพี่วอลเตอร์นั้นมีท่าทางมืดมนและโกรธ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแดร์ริลและเมแกนได้ตามรถตู้พวกเขามาจริง ๆแม้ว่าเสียงของเขาจะฟังดูมั่นใจ แต่มันมีความกระวนกระวายและความโกรธในดวงตาของเขาชายในเสื้อลายพรางมีชื่อว่า แลนซ์ วอลเตอร์ เขาเป็นพวกสวะที่เคยทำความเลวทรา
เขาหงุดหงิดกับการถูกดูหมิ่นจากชายหนุ่มตรงหน้าเขา"อะไร? ฉันผิดตรงไหน? ปล่อยเด็กไปซะถ้าแกยังพอมีความรู้สึกผิด มีจิตสำนึกและความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง" แดร์ริลยังคงหน้านิ่งและกล่าวออกมาพร้อมกับขยับเข้าหาพวกโจร"ไอ้เวร! หยุดซะ -ึงหยุดตรงนั้นเลย!" แลนซ์ตะโกน ความเคียดแค้นลุกโชนในดวงตา'แดร์ริลกำลังทำอะไร?'เมแกนกังวล เธอคิดไม่ตกเลย เธอคิดว่าแดร์ริลต้องบ้าไปแล้ว ถ้าพวกโจรจนมุมจนพวกมันทำร้ายเด็กล่ะ?แดร์ริลฉีกยิ้ม "ด้วยความสัตย์จริงนะ ฉันชื่นชมความกล้าของแกพอตัว แกกล้าปล้นธนาคารด้วยคนแค่นี้ แต่ทว่า มันน่าสมเพชมากที่ใช้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นตัวประกัน เป้าหมายพวกแกคือหนีใช่ไหม? ทำไมไม่เอาตัวฉันไปแล้วปล่อยเด็กหญิงคนนั้นไปแทนล่ะ?"แลนซ์ไม่ตอบสนอง ดวงตาของเขาโชติช่วงด้วยโทสะแดร์ริลยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง เขากล่าวต่อ "แกเกลียดฉันนี่ ใช่ไหม? เด็กน้อยคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วย แกไม่มีความแค้นหรือเกลียดเธอสักหน่อย""ดี ดี ดีมาก!"ดวงตาของแลนซ์แดงก่ำ เขาเกลียดแดร์ริลมาก!'ในเมื่อแกอยากจะเป็นตัวประกันนักหนา ฉันก็จะสงเคราะห์แกให้!'แลนซ์กำหมัดแน่น เขาส่งเสียงลอดไรฟันออกมา "อยากเป็นฮีโร่เหรอ? แกคิดว
"คุณ...บาดแผลคุณ..."เมแกนเดินเข้ามาหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอถามเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับแผลของเขา"ไม่เป็นไร" แดร์ริลส่ายหัว เขาดูผ่อนคลายแต่ความจริง เขาแค่กำลังฝืนความเจ็บปวดอยู่แผลของเขาเปิดอีกครั้งจากการใช้ดาบกลินโลหิตก่อนหน้านี้ เขากำลังเจ็บปวดมากเมแกนพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เธอยังคงดูกังวลมาก ในดวงตาของเธอ ตอนที่เธอพาเด็กน้อยไปที่รถในตอนที่แดร์ริลขึ้นรถของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้จากหัวไหล่ เขาสบถในใจ กระสุนมันฝังอยู่ในแผลเขานานเกินไป หากเขานำมันออกไม่ทันเวลา เขาอาจจะเสียเลือดมากเกินไปแทนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์ เขากลับดึงผ้าที่พันรอบไหล่ของเขาออก แล้วใช้พลังภายในพยายามฝืนดันกระสุนออกเมื่อกระสุนหลุดออกมาจากบาดแผล แดร์ริลก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ 'เ-ี้ย! โชคดีนะที่เราเป็นผู้บ่มเพาะ ไม่งั้น เราคงนอนนิ่งไปแล้วเพราะกระสุนฝังในนานเกินไป'เมแกนเป็นห่วงมาก เธอต้องการอาสาช่วยเหลือ แต่เธอไม่กล้าเพราะรอบข้างมันมืดมาก เธอกลัวว่าเธอจะทำให้แดร์ริลเจ็บเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่เห็นแผลชัดเจน ดังนั้น เธอจึงต้องปล่อยให้แด
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอแล้วหยุดพูดลงเมื่อสังเกตเห็นแดร์ริลกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม'นี่เราเป็นห่วงเขามากไปรึเปล่า?'"มันไม่จำเป็นจริง ๆ นี่มันกลางดึกแล้ว ไม่มีหมอที่ไหนทำงานหรอก""งั้น...แผลของคุณ คุณจะทำยังไงกับมัน?" เมแกนขมวดคิ้ว เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ "ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านฉันล่ะ? ฉันจะช่วยคุณล้างแผลแล้วทายาให้"แดร์ริลหัวเราะแล้วแกล้งเธอ "ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผมนักล่ะ? กลัวผมจะตายเหรอ?""ฉัน..." เมแกนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล "ยังไงซะ แผลของคุณก็เกิดขึ้นเพราะฉัน..."มันดึกมากแล้ว เมแกนรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะเชิญชวนบุรุษเข้าบ้านในเวลาแบบนี้อย่างไรก็ตาม เขากำลังบาดเจ็บ แผลของเขาจะถูกปล่อยไว้ไม่ดูแลได้ยังไง? และมันเป็นเพราะเธอ เขาถึงได้รับแผลนั้นมา...แดร์ริลพยักหน้า "งั้น ก็ดีที่คุณจะให้ผมไปที่บ้านของคุณเพื่อรักษาแผล แต่คุณต้องสัญญาผมมาหนึ่งข้อ""อะไรเหรอ?" เมแกนถามอย่างรวดเร็วแดร์ริลยิ้มอ่อน "คุณต้องเรียกผม 'พี่ชายแสนดี'"เมแกนตะลึง ใบหน้าของเธอแดง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ "คุณ..."ทำไมแดร์ริลถึงยังทำเป็นตลกหลังจากเกิดเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?เป็นอีกครั้ง ที่เมแกนไ