'คำถามก็คือ จะหลบหรือไม่หลบ!'เสี้ยววินาทีนั้น แดร์ริลจึงเลือกข้อหลังในขณะที่เมแกนร้องออกมา เธอจึงสังเกตเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนนั้น ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็สั่นไหวทันทีเขา… เขายอมที่จะรับกระสุนแทนคนที่ไม่เคยรู้จักกันเมแกนมองแดร์ริลอย่างแปลกประหลาดความคิดวิ่งวนในหัวของเมแกนในขณะที่ชายใส่เสื้อกล้ามลายทหารเหนี่ยวไกปืนปัง!สิ่งที่ตามมากับเสียงอันน่าตกใจ คือร่างของแดร์ริลที่ล้มไปด้านหลังพร้อมกับเลือดที่สากกระเซ็นจากหัวไหล่ซ้ายแดร์ริลสูดหายใจอย่างเร็ว เมื่อความเจ็บปวดวิ่งเข้าจู่โจมเขา! อย่างไรก็ตาม เขากัดฟันของตัวเองเพื่อฝืนไม่ให้ตัวเองร้องออกมา เขาถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วจ้องไปที่ชายในเสื้อกล้ามลายทหาร เขาฉีกยิ้ม "ทักษะการยิงปืนของนายห่วยนะ"ในขณะที่พูด แดร์ริลก็ฉีกเสื้อของเขาแล้วรีบใช้มันมัดปากแผลไว้ทั้งธนาคารเงียบสนิทราวกับป่าช้าเหล่าคนที่นอนอยู่บนพื้นอ้าปากค้างและดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงโจรหลายคนที่ถูกจัดการลงโดยแดร์ริลเองก็พูดไม่ออก'นี่มันบ้าอะไรวะ...''นี่เขาเพิ่งถูกยิงแต่ยังพูดและหัวเราะออกมาได้?'"คุณ!" เมแกนกระฟัดกระเฟียดด้วยความกระวนกระวาย เธออยากให้แ
รถตู้ของพวกโจรขับออกมานอกเมือง เหล่าโจรในรถได้นำโม่งดำออกจากหัวกันทีละคนดวงตาของพวกเขาฉายแววตื่นเต้นเมื่อเห็นถุงเงินถุงใหญ่ที่หลังรถ"เรามีปัญหาแล้ว ลูกพี่วอลเตอร์ ไอ้หนูนั่นกับตำรวจหญิงกำลังตามเรามา"โจรคนหนึ่งชำเลืองมองกลับไป และสังเกตเห็นรถข้างหลัง เขาจึงตะโกนบอกชายในเสื้อลายทหารด้วยความตื่นตระหนกเหล่าโจรรีบมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจดู ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขามีจำนวนมากที่ธนาคารนั่น แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการเจ้าหนุ่มนั่นลงได้ ตรงกันข้าม แดร์ริลกลับสามารถสวนกลับพวกเขาได้หมด นอกจากนั้น แดร์ริลยังดูสบายดีแม้ว่าจะถูกลูกพี่วอลเตอร์ยิง!"อะไร? อย่าบอกนะว่าพวกแกกลัวเจ้าเด็กนั่น! ขับไปที่ภูเขา ที่นั่นไม่ค่อยมีสัญญาณมือถือ ต่อให้พวกมันโทรหาตำรวจ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระบุตำแหน่งของพวกเรา" ชายในเสื้อลายพรางที่ถูกเรียกว่าลูกพี่วอลเตอร์นั้นมีท่าทางมืดมนและโกรธ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแดร์ริลและเมแกนได้ตามรถตู้พวกเขามาจริง ๆแม้ว่าเสียงของเขาจะฟังดูมั่นใจ แต่มันมีความกระวนกระวายและความโกรธในดวงตาของเขาชายในเสื้อลายพรางมีชื่อว่า แลนซ์ วอลเตอร์ เขาเป็นพวกสวะที่เคยทำความเลวทรา
เขาหงุดหงิดกับการถูกดูหมิ่นจากชายหนุ่มตรงหน้าเขา"อะไร? ฉันผิดตรงไหน? ปล่อยเด็กไปซะถ้าแกยังพอมีความรู้สึกผิด มีจิตสำนึกและความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง" แดร์ริลยังคงหน้านิ่งและกล่าวออกมาพร้อมกับขยับเข้าหาพวกโจร"ไอ้เวร! หยุดซะ -ึงหยุดตรงนั้นเลย!" แลนซ์ตะโกน ความเคียดแค้นลุกโชนในดวงตา'แดร์ริลกำลังทำอะไร?'เมแกนกังวล เธอคิดไม่ตกเลย เธอคิดว่าแดร์ริลต้องบ้าไปแล้ว ถ้าพวกโจรจนมุมจนพวกมันทำร้ายเด็กล่ะ?แดร์ริลฉีกยิ้ม "ด้วยความสัตย์จริงนะ ฉันชื่นชมความกล้าของแกพอตัว แกกล้าปล้นธนาคารด้วยคนแค่นี้ แต่ทว่า มันน่าสมเพชมากที่ใช้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นตัวประกัน เป้าหมายพวกแกคือหนีใช่ไหม? ทำไมไม่เอาตัวฉันไปแล้วปล่อยเด็กหญิงคนนั้นไปแทนล่ะ?"แลนซ์ไม่ตอบสนอง ดวงตาของเขาโชติช่วงด้วยโทสะแดร์ริลยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง เขากล่าวต่อ "แกเกลียดฉันนี่ ใช่ไหม? เด็กน้อยคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วย แกไม่มีความแค้นหรือเกลียดเธอสักหน่อย""ดี ดี ดีมาก!"ดวงตาของแลนซ์แดงก่ำ เขาเกลียดแดร์ริลมาก!'ในเมื่อแกอยากจะเป็นตัวประกันนักหนา ฉันก็จะสงเคราะห์แกให้!'แลนซ์กำหมัดแน่น เขาส่งเสียงลอดไรฟันออกมา "อยากเป็นฮีโร่เหรอ? แกคิดว
"คุณ...บาดแผลคุณ..."เมแกนเดินเข้ามาหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอถามเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับแผลของเขา"ไม่เป็นไร" แดร์ริลส่ายหัว เขาดูผ่อนคลายแต่ความจริง เขาแค่กำลังฝืนความเจ็บปวดอยู่แผลของเขาเปิดอีกครั้งจากการใช้ดาบกลินโลหิตก่อนหน้านี้ เขากำลังเจ็บปวดมากเมแกนพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เธอยังคงดูกังวลมาก ในดวงตาของเธอ ตอนที่เธอพาเด็กน้อยไปที่รถในตอนที่แดร์ริลขึ้นรถของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้จากหัวไหล่ เขาสบถในใจ กระสุนมันฝังอยู่ในแผลเขานานเกินไป หากเขานำมันออกไม่ทันเวลา เขาอาจจะเสียเลือดมากเกินไปแทนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์ เขากลับดึงผ้าที่พันรอบไหล่ของเขาออก แล้วใช้พลังภายในพยายามฝืนดันกระสุนออกเมื่อกระสุนหลุดออกมาจากบาดแผล แดร์ริลก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ 'เ-ี้ย! โชคดีนะที่เราเป็นผู้บ่มเพาะ ไม่งั้น เราคงนอนนิ่งไปแล้วเพราะกระสุนฝังในนานเกินไป'เมแกนเป็นห่วงมาก เธอต้องการอาสาช่วยเหลือ แต่เธอไม่กล้าเพราะรอบข้างมันมืดมาก เธอกลัวว่าเธอจะทำให้แดร์ริลเจ็บเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่เห็นแผลชัดเจน ดังนั้น เธอจึงต้องปล่อยให้แด
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอแล้วหยุดพูดลงเมื่อสังเกตเห็นแดร์ริลกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม'นี่เราเป็นห่วงเขามากไปรึเปล่า?'"มันไม่จำเป็นจริง ๆ นี่มันกลางดึกแล้ว ไม่มีหมอที่ไหนทำงานหรอก""งั้น...แผลของคุณ คุณจะทำยังไงกับมัน?" เมแกนขมวดคิ้ว เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ "ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านฉันล่ะ? ฉันจะช่วยคุณล้างแผลแล้วทายาให้"แดร์ริลหัวเราะแล้วแกล้งเธอ "ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผมนักล่ะ? กลัวผมจะตายเหรอ?""ฉัน..." เมแกนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล "ยังไงซะ แผลของคุณก็เกิดขึ้นเพราะฉัน..."มันดึกมากแล้ว เมแกนรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะเชิญชวนบุรุษเข้าบ้านในเวลาแบบนี้อย่างไรก็ตาม เขากำลังบาดเจ็บ แผลของเขาจะถูกปล่อยไว้ไม่ดูแลได้ยังไง? และมันเป็นเพราะเธอ เขาถึงได้รับแผลนั้นมา...แดร์ริลพยักหน้า "งั้น ก็ดีที่คุณจะให้ผมไปที่บ้านของคุณเพื่อรักษาแผล แต่คุณต้องสัญญาผมมาหนึ่งข้อ""อะไรเหรอ?" เมแกนถามอย่างรวดเร็วแดร์ริลยิ้มอ่อน "คุณต้องเรียกผม 'พี่ชายแสนดี'"เมแกนตะลึง ใบหน้าของเธอแดง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ "คุณ..."ทำไมแดร์ริลถึงยังทำเป็นตลกหลังจากเกิดเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?เป็นอีกครั้ง ที่เมแกนไ
เธอเห็นแดร์ริลเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วทอดกายลงบนโซฟา"คุณ!" เมแกนจ้องเขา แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเขาทำตามที่ต้องการ ในเมื่อเขากำลังจะนอนบนโซฟาในขณะเดียวกัน แดร์ริลหยิบมือถือออกมาขณะที่นอนอยู่ มันมีเหจุผลที่เขาต้องนอนที่นี่เพราะว่ามันดึกมากแล้ว หากเขากลับบ้านตอนนี้ ลิลี่จะนอนไม่หลับดี อีกอย่าง เขาคงรำคาญซาแมนธาผู้ซึ่งจะแหกปากใส่เขาอีกไม่นานนัก เมแกนก็เดินออกมาแล้วชี้ไปที่โซฟา "ถ้าคุณจะนอนที่นี่คืนนี้ก็ทำตัวให้ดี อย่าเดินไปไหนล่ะ"หลังจากทำใจพูดแบบนั้นออกไปได้ เธอก็รีบกลับเข้าห้องนอนของเธอทันทีครู่หนึ่ง เธอก็ถือเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเธอลังเลตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู เธอจ้องแดร์ริลโดยไม่รอให้เธอพูดจบ แดร์ริลยิ้มและกล่าว "ไม่ต้องห่วง ผมไม่แอบมองหรอก"ใบหน้าของเมแกนแดงขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็ว เธอรีบปิดประตูลงทันทีเสียงดังสาดกระเซ็นดังขึ้นไม่นานในห้องน้ำบ้านของเธอถูกออกแบบในสไตล์ยุโรป ดังนั้นประตูห้องน้ำของเธอจึงทำจากกระจกหนา แม้ว่าจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ แต่แดร์ริลก็สามารถเห็นเงาราง ๆ ของร่างกายเมแกนจากที่เขาอยู่ได้เสียงดำไหลยังคงดำเนินต่อไปในห้องน
ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนเธอกำลังชวนแดร์ริลไปเดทกลางดึกยังไงอย่างงั้นเลย?แดร์ริลส่ายหัวแล้วกล่าว "ไม่จำเป็น ผมจะไปรับมันพรุ่งนี้"อีวอนผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เธอกล่าวเสียงอ่อย "ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรอคุณโทรมาพรุ่งนี้"เมแกนเดินออกมาจากห้องน้ำในตอนที่เขาวางมือถือพอดีแม้ว่าเธอจะสวมชุดนอนแบบดั้งเดิม แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนรูปร่างที่เซ็กซี่ได้เลยเธอปล่อยผมยาวสยายลงพาดผ่านไหล่และแก้มแดงฉ่ำของเธอ หลังจากอาบน้ำร้อนมา นั่นทำให้เธอยิ่งดูดึงดูดมากกว่าเดิมแดร์ริลหยุดมองเธอไม่ได้เลย ในที่สุดเขาเข้าใจความหมายของคำว่า 'ยั่วยวน' แล้วเมแกนรู้สึกถึงความเร่าร้อนในสายตาของแดร์ริลที่มองมาที่เธอ เธอถาม "คุณยังไม่นอนเหรอ?"แดร์ริลยิ้ม "ผมรอคุณมาตรวจดาบของผม"เขาหยิบดาบกลืนโลหิตออกมาในขณะที่กล่าวภายใต้แสงสลัวของห้องโถง ดาบกลืนโลหิตเปล่งประกายจากสีแดงเลือดอันผิดปกติของมัน มันมีรูปสลักมังกรอยู่บนใบดาบ นั่นยิ่งทำให้มันดูอลังการเมแกนหยุดตัวเองไม่ให้เดินเข้าหามันไม่ได้เลยเมื่อเธอเห็นดาบนั้นในฐานะของหัวหน้าหน่วยตำรวจ และในฐานะของสมาชิกสำนักง้อไบ๊ เมแกนมั่นใจว่าดาบเล่มนี้ไม่ได้อยู่ในระดับอ
เนื่องจากลักษณะภูมิศาสตร์ที่ติดทะเล สภาพอากาศของเมืองตงไห่จึงไม่ค่อยปกตินัก มันร้อนในเวลากลางวัน และหนาวในเวลากลางคืนแต่ก็มีสถานที่หนึ่งที่ทุกคนมักจะรวมตัวกันไม่ว่าสภาพอากาศจะเป็นอย่างไรตำหนักไข่มุกถูกต้องแล้ว ร้านแผงลอยข้างทางทั้งหมดเองก็ล้วนขายวัตถุโบราณ เหล่าผู้ที่หลงไหลในวัตถุโบราณเองก็ล้วนรวมตัวที่นี่เช่นกัน พวกเขาซื้อของราคาถูกโดยหวังว่ามันจะเป็นของที่มีมูลค่าสูงคนขายวัตถุโบราณไม่กี่คนกำลังมีการต่อรองที่ดุเดือดกับลูกค้าของพวกเขาเสียงของเครื่องยนต์รถดังออกมาเมื่อแดร์ริลหยุดรถ เขาเหลือบมองไปทั่วเพื่อดูให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เขาควรจะซื้อไว้ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบน อีวอนที่รอการมาถึงของเขามานานที่ตำหนักไข่มุกอยู่ชั้นบนอีวอนเดินมาหาเขาด้วยรองเท้าส้นเข็มของเธอพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าแดร์ริลมาถึง "ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงสนใจหนังสือเกี่ยวกับอาวุธกองทัพขึ้นมาล่ะ?"อีวอนสงสัย ในวงการวัตถุโบราณ อาวุธกองทัพนั้นไม่ใช่สิ่งที่เป็นที่นิยมในหมู่พวกเขา แล้วแดร์ริลจะค้นคว้าพวกมันไปทำไมแดร์ริลยิ้ม "ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่อยู่ ๆ ก็สนใจในสรรพาวุธอาวุธโบราณขึ้นมาเท่านั้นเอง"อีวอนกัดริมฝีปากแล้