บทที่ 126

'คำถามก็คือ จะหลบหรือไม่หลบ!'

เสี้ยววินาทีนั้น แดร์ริลจึงเลือกข้อหลัง

ในขณะที่เมแกนร้องออกมา เธอจึงสังเกตเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนนั้น ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็สั่นไหวทันที

เขา… เขายอมที่จะรับกระสุนแทนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน

เมแกนมองแดร์ริลอย่างแปลกประหลาด

ความคิดวิ่งวนในหัวของเมแกนในขณะที่ชายใส่เสื้อกล้ามลายทหารเหนี่ยวไกปืน

ปัง!

สิ่งที่ตามมากับเสียงอันน่าตกใจ คือร่างของแดร์ริลที่ล้มไปด้านหลังพร้อมกับเลือดที่สากกระเซ็นจากหัวไหล่ซ้าย

แดร์ริลสูดหายใจอย่างเร็ว เมื่อความเจ็บปวดวิ่งเข้าจู่โจมเขา! อย่างไรก็ตาม เขากัดฟันของตัวเองเพื่อฝืนไม่ให้ตัวเองร้องออกมา เขาถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วจ้องไปที่ชายในเสื้อกล้ามลายทหาร เขาฉีกยิ้ม "ทักษะการยิงปืนของนายห่วยนะ"

ในขณะที่พูด แดร์ริลก็ฉีกเสื้อของเขาแล้วรีบใช้มันมัดปากแผลไว้

ทั้งธนาคารเงียบสนิทราวกับป่าช้า

เหล่าคนที่นอนอยู่บนพื้นอ้าปากค้างและดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง

โจรหลายคนที่ถูกจัดการลงโดยแดร์ริลเองก็พูดไม่ออก

'นี่มันบ้าอะไรวะ...'

'นี่เขาเพิ่งถูกยิงแต่ยังพูดและหัวเราะออกมาได้?'

"คุณ!" เมแกนกระฟัดกระเฟียดด้วยความกระวนกระวาย เธออยากให้แ