"คุณ...บาดแผลคุณ..."เมแกนเดินเข้ามาหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอถามเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับแผลของเขา"ไม่เป็นไร" แดร์ริลส่ายหัว เขาดูผ่อนคลายแต่ความจริง เขาแค่กำลังฝืนความเจ็บปวดอยู่แผลของเขาเปิดอีกครั้งจากการใช้ดาบกลินโลหิตก่อนหน้านี้ เขากำลังเจ็บปวดมากเมแกนพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เธอยังคงดูกังวลมาก ในดวงตาของเธอ ตอนที่เธอพาเด็กน้อยไปที่รถในตอนที่แดร์ริลขึ้นรถของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้จากหัวไหล่ เขาสบถในใจ กระสุนมันฝังอยู่ในแผลเขานานเกินไป หากเขานำมันออกไม่ทันเวลา เขาอาจจะเสียเลือดมากเกินไปแทนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์ เขากลับดึงผ้าที่พันรอบไหล่ของเขาออก แล้วใช้พลังภายในพยายามฝืนดันกระสุนออกเมื่อกระสุนหลุดออกมาจากบาดแผล แดร์ริลก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ 'เ-ี้ย! โชคดีนะที่เราเป็นผู้บ่มเพาะ ไม่งั้น เราคงนอนนิ่งไปแล้วเพราะกระสุนฝังในนานเกินไป'เมแกนเป็นห่วงมาก เธอต้องการอาสาช่วยเหลือ แต่เธอไม่กล้าเพราะรอบข้างมันมืดมาก เธอกลัวว่าเธอจะทำให้แดร์ริลเจ็บเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่เห็นแผลชัดเจน ดังนั้น เธอจึงต้องปล่อยให้แด
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอแล้วหยุดพูดลงเมื่อสังเกตเห็นแดร์ริลกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม'นี่เราเป็นห่วงเขามากไปรึเปล่า?'"มันไม่จำเป็นจริง ๆ นี่มันกลางดึกแล้ว ไม่มีหมอที่ไหนทำงานหรอก""งั้น...แผลของคุณ คุณจะทำยังไงกับมัน?" เมแกนขมวดคิ้ว เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ "ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านฉันล่ะ? ฉันจะช่วยคุณล้างแผลแล้วทายาให้"แดร์ริลหัวเราะแล้วแกล้งเธอ "ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผมนักล่ะ? กลัวผมจะตายเหรอ?""ฉัน..." เมแกนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล "ยังไงซะ แผลของคุณก็เกิดขึ้นเพราะฉัน..."มันดึกมากแล้ว เมแกนรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะเชิญชวนบุรุษเข้าบ้านในเวลาแบบนี้อย่างไรก็ตาม เขากำลังบาดเจ็บ แผลของเขาจะถูกปล่อยไว้ไม่ดูแลได้ยังไง? และมันเป็นเพราะเธอ เขาถึงได้รับแผลนั้นมา...แดร์ริลพยักหน้า "งั้น ก็ดีที่คุณจะให้ผมไปที่บ้านของคุณเพื่อรักษาแผล แต่คุณต้องสัญญาผมมาหนึ่งข้อ""อะไรเหรอ?" เมแกนถามอย่างรวดเร็วแดร์ริลยิ้มอ่อน "คุณต้องเรียกผม 'พี่ชายแสนดี'"เมแกนตะลึง ใบหน้าของเธอแดง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ "คุณ..."ทำไมแดร์ริลถึงยังทำเป็นตลกหลังจากเกิดเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?เป็นอีกครั้ง ที่เมแกนไ
เธอเห็นแดร์ริลเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วทอดกายลงบนโซฟา"คุณ!" เมแกนจ้องเขา แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเขาทำตามที่ต้องการ ในเมื่อเขากำลังจะนอนบนโซฟาในขณะเดียวกัน แดร์ริลหยิบมือถือออกมาขณะที่นอนอยู่ มันมีเหจุผลที่เขาต้องนอนที่นี่เพราะว่ามันดึกมากแล้ว หากเขากลับบ้านตอนนี้ ลิลี่จะนอนไม่หลับดี อีกอย่าง เขาคงรำคาญซาแมนธาผู้ซึ่งจะแหกปากใส่เขาอีกไม่นานนัก เมแกนก็เดินออกมาแล้วชี้ไปที่โซฟา "ถ้าคุณจะนอนที่นี่คืนนี้ก็ทำตัวให้ดี อย่าเดินไปไหนล่ะ"หลังจากทำใจพูดแบบนั้นออกไปได้ เธอก็รีบกลับเข้าห้องนอนของเธอทันทีครู่หนึ่ง เธอก็ถือเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเธอลังเลตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู เธอจ้องแดร์ริลโดยไม่รอให้เธอพูดจบ แดร์ริลยิ้มและกล่าว "ไม่ต้องห่วง ผมไม่แอบมองหรอก"ใบหน้าของเมแกนแดงขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็ว เธอรีบปิดประตูลงทันทีเสียงดังสาดกระเซ็นดังขึ้นไม่นานในห้องน้ำบ้านของเธอถูกออกแบบในสไตล์ยุโรป ดังนั้นประตูห้องน้ำของเธอจึงทำจากกระจกหนา แม้ว่าจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ แต่แดร์ริลก็สามารถเห็นเงาราง ๆ ของร่างกายเมแกนจากที่เขาอยู่ได้เสียงดำไหลยังคงดำเนินต่อไปในห้องน
ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนเธอกำลังชวนแดร์ริลไปเดทกลางดึกยังไงอย่างงั้นเลย?แดร์ริลส่ายหัวแล้วกล่าว "ไม่จำเป็น ผมจะไปรับมันพรุ่งนี้"อีวอนผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เธอกล่าวเสียงอ่อย "ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรอคุณโทรมาพรุ่งนี้"เมแกนเดินออกมาจากห้องน้ำในตอนที่เขาวางมือถือพอดีแม้ว่าเธอจะสวมชุดนอนแบบดั้งเดิม แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนรูปร่างที่เซ็กซี่ได้เลยเธอปล่อยผมยาวสยายลงพาดผ่านไหล่และแก้มแดงฉ่ำของเธอ หลังจากอาบน้ำร้อนมา นั่นทำให้เธอยิ่งดูดึงดูดมากกว่าเดิมแดร์ริลหยุดมองเธอไม่ได้เลย ในที่สุดเขาเข้าใจความหมายของคำว่า 'ยั่วยวน' แล้วเมแกนรู้สึกถึงความเร่าร้อนในสายตาของแดร์ริลที่มองมาที่เธอ เธอถาม "คุณยังไม่นอนเหรอ?"แดร์ริลยิ้ม "ผมรอคุณมาตรวจดาบของผม"เขาหยิบดาบกลืนโลหิตออกมาในขณะที่กล่าวภายใต้แสงสลัวของห้องโถง ดาบกลืนโลหิตเปล่งประกายจากสีแดงเลือดอันผิดปกติของมัน มันมีรูปสลักมังกรอยู่บนใบดาบ นั่นยิ่งทำให้มันดูอลังการเมแกนหยุดตัวเองไม่ให้เดินเข้าหามันไม่ได้เลยเมื่อเธอเห็นดาบนั้นในฐานะของหัวหน้าหน่วยตำรวจ และในฐานะของสมาชิกสำนักง้อไบ๊ เมแกนมั่นใจว่าดาบเล่มนี้ไม่ได้อยู่ในระดับอ
เนื่องจากลักษณะภูมิศาสตร์ที่ติดทะเล สภาพอากาศของเมืองตงไห่จึงไม่ค่อยปกตินัก มันร้อนในเวลากลางวัน และหนาวในเวลากลางคืนแต่ก็มีสถานที่หนึ่งที่ทุกคนมักจะรวมตัวกันไม่ว่าสภาพอากาศจะเป็นอย่างไรตำหนักไข่มุกถูกต้องแล้ว ร้านแผงลอยข้างทางทั้งหมดเองก็ล้วนขายวัตถุโบราณ เหล่าผู้ที่หลงไหลในวัตถุโบราณเองก็ล้วนรวมตัวที่นี่เช่นกัน พวกเขาซื้อของราคาถูกโดยหวังว่ามันจะเป็นของที่มีมูลค่าสูงคนขายวัตถุโบราณไม่กี่คนกำลังมีการต่อรองที่ดุเดือดกับลูกค้าของพวกเขาเสียงของเครื่องยนต์รถดังออกมาเมื่อแดร์ริลหยุดรถ เขาเหลือบมองไปทั่วเพื่อดูให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เขาควรจะซื้อไว้ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบน อีวอนที่รอการมาถึงของเขามานานที่ตำหนักไข่มุกอยู่ชั้นบนอีวอนเดินมาหาเขาด้วยรองเท้าส้นเข็มของเธอพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าแดร์ริลมาถึง "ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงสนใจหนังสือเกี่ยวกับอาวุธกองทัพขึ้นมาล่ะ?"อีวอนสงสัย ในวงการวัตถุโบราณ อาวุธกองทัพนั้นไม่ใช่สิ่งที่เป็นที่นิยมในหมู่พวกเขา แล้วแดร์ริลจะค้นคว้าพวกมันไปทำไมแดร์ริลยิ้ม "ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่อยู่ ๆ ก็สนใจในสรรพาวุธอาวุธโบราณขึ้นมาเท่านั้นเอง"อีวอนกัดริมฝีปากแล้
หลังจากไม่กี่ชั่วโมง แดร์ริลก็ปาดเหงื่อของเขาแล้วจัดเก็บยาแก้พิษนับสิบที่เขาปลิดออกมา"ลูกพี่แดร์ริล คุณคือผู้ช่วยชีวิตของพวกเรา" สกายเลอร์รู้สึกซึ้งใจมากในขณะที่ถือยาแก้พิษพร้อมหยาดน้ำในดวงตาเขานำป้ายหยกออกมา "ลูกพี่แดร์ริล นี่เป็นของของมาสเตอร์แห่งนิกายจ้าวสวรรค์ มันเป็นสิ่งแทนตัวตนของมาสเตอร์ วันก่อนผมรีบมากไปและไม่ได้นำมันให้คุณ โปรดเก็บมันให้ดี หากมีเหตุการณ์ที่เกิดความเข้าใจผิดกับคนจากนิกายจ้าวสวรรค์ โปรดแสดงป้ายนี้ให้พวกเขาดู แล้วพวกเขาจะรู้ว่าคุณคือสมาชิกของนิกาย"แดร์ริลพยักหน้า แล้วเก็บป้ายหยกเข้าตัวก่อนจะจับไหล่ของสกายเลอร์ แล้วกล่าว "เร็วสิ ไปช่วยแก็งของนาย"สกายเลอร์พยักหน้าแล้วจากไปทันทีเมื่อเขาจากไป แดร์ริลก็เริ่มการค้นคว้าคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์ ตอนนี้เขามีบุปผาสองสีแล้ว เขาอยากรู้ว่าเขาจะสามารถผลิตโอสถอะไรออกมาได้อีกในช่วงค่ำ ที่อาณาเขตตระกูลลินดันลิลี่และเจดนั่งอยู่ที่โซฟาทั้งคู่สวมกระโปรงสั้นในกำลังเพลิดเพลินกับไอศกรีมภายใต้อากาศที่ร้อนระอุลิลี่กล่าวเสียงนิ่ม "เจด ฉันไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ เธอจะกลายมาเป็นเศรษฐีอสังหาฯ เธอไปพบใครมา? ใครลงทุนในธุรกิจของเธอ?"ล
มันก็แค่การออกทัศนศึกษา ทำไมต้องหาชุดใหม่ดด้วย?"ผมไม่ไปทัศนศึกษาได้ไหม?" แดร์ริลถามเคนท์ต้องอยู่ที่นั่นแน่ เพราะการจัดทัศนศึกษานั้นมาจากตระกูลฮูห์ แดร์ริลไม่อยากพบเขาซาแมนธาจ้องเขา "ความจริง ฉันเองก็ไม่อยากชวนแกไปงานของสังคมชั้นสูงหรอก แต่เพราะลิลี่เป็นประธานแล้ว และแกก็เป็นสามีของเธอ แกต้องไป"แดร์ริลพยักหน้า "ก็ได้ ผมจะไปซื้อชุดใหม่"ซาแมนธากล่าวอย่างเย็นชา "ค่อยดีหน่อย ไปเอาเงินที่ลิลี่ถ้าแกไม่มีเงินพอซื้อของดี ๆ อย่าใส่เสื้อผ้าถูก ๆ แล้วทำให้ลิลี่อับอาย"แดร์ริลพยักหน้าอีกครั้งในที่สุดซาแมนธาก็ออกไปจากห้องหลังจากบ่นเขาหลายครั้งเมื่อเธอออกไป แดร์ริลก็รีบนำหนังสือ 'สรรพาวุธกองทัพโบราณ' ออกมาอีกครั้งหนังสือนั้นปกคลุมด้วยรอยขีดข่วนและตัวอักษรก็อ่านได้ยากไม่เพียงเท่านั้น มันยังมีคราบสีน้ำตาลที่ดูเหมือนเลือดบนปก เมื่อสภาพของมัน หนังสือเล่มนี้ดูจะผ่านมาหลายยุคหลายสมัยเลยทีเดียวตระกูลยังนั้นเป็นนักสะสมวัตถุโบราณโดยแท้ พวกเขาแม้กระทั่งมีหนังสือแบบนี้แดร์ริลเริ่มอ่านหนังสือหน้าแรกนั้นเป็นชนิดของอาวุธที่เรียกว่า ค้อนอสนี ค้อนที่มีความสามารถในการอัญเชิญสายฟ้ามาได้ มันเป็
"หน้าไม่อาย คนอื่นเขาเรียกนายว่าลูกเขยบ้านคนอื่นนะ นายไม่รู้เหรอ?" ลิลี่หน้าแดง แต่เธอก็รีบขอโทษทันที "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"แดร์ริลไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ "ไม่ต้องห่วง ผมไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นพูดหรอก คุณคือภรรยาของผม ผมสนใจแค่สิ่งที่คุณคิดกับผมเท่านั้น"ลิลี่ยิ้มและลากแดร์ริลไปชอปปิ้งเธอต้องการซื้อสูทให้เขา อย่างไรก็ตาม ตลอดสามปีที่แต่งงานมา แดร์ริลนั้นชินชากับการสวมใส่ชุดถูก ๆ ที่ไม่มียี่ห้อเสียแล้ว เขารู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย สุดท้าย หลังจากต่อรองอยู่นาน แดร์ริลก็ซื้อชุดไปรเวทมียี่ห้อมาสองชุดในขณะที่แดร์ริลกำลังจะจ่ายเงินที่แคชเชียร์หลังจากลองชุด ลิลี่ก็เข้ามาหยุดเขา"ฉันไม่เคยให้อะไรนายเลยตลอดสามปีที่แต่งงานกันมา ให้ฉันจ่ายมันให้นายเอง นายเพิ่งจะซื้อเสื้อผ้าให้ฉันตั้งมากมายก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ?" ลิลี่ยิ้มแดร์ริลรู้สึกอบอุ่นกับคำพูดของลิลี่มาก เขาไม่ได้ปฏิเสธและอนุญาตให้ลิลี่จ่ายบิลให้เขาเช้าวันต่อมา ตระกูลฮูห์ส่งรถขนส่งมารับตระกูลตระกูลฮูห์นั้นค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองตงไห่ พวกเขาส่ง Mercedes Business-class มานับสิบ ๆ คัน รถทั้งหมดจอดอยู่ข้างถนนอย่างเร