บทที่ 246

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ดาบแทงทะลุเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดไหลนองท่วมพื้น โดน็อกสลบไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดแดร์ริลเลย บรรดาศิษย์ของนิกายตำหนักอมตะมองแดร์ริลด้วยความกลัว ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาจากกระทำของเขา

...

แดร์ริลเดินออกมาจากบาร์อย่างไร้อารมณ์หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

"แดร์ริล รอฉันด้วย..." ลิลี่รีบตามเขาไป ใบหน้าละเอียดละออของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ยาในร่างกายของเธอหมดฤทธิ์ลงแล้ว เธอจึงสามารถเดินได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง

แดร์ริลไม่ได้หยุดเดิน เขาทำเหมือนไม่ได้ยินเธอแล้วเดินต่อไปที่รถ

ลิลี่ตื่นตระหนกแล้วรีบตาม้ขาไป เธอหยุดแดร์ริลด้วยการคว้ามือของเขาไว้ "แดร์ริล ฉันขอโทษ ได้โปรด อย่าไป..."

ฮ่าฮ่า...

แดร์ริลสะบัดมือของเธอแล้วกล่าวเย็นชา "แล้วตอนนี้คุณก็เพิ่งจะขอโทษงั้นเหรอ? คุณทำอะไรอยู่ตอนที่แด๊กซ์พยายามจะช่วยคุณเมื่อวาน? เขาถึงขนาดบอกคุณว่าโดน็อกไม่ใช่คนดี คุณคิดอะไรอยู่?"

ลิลี่กัดริมฝีปาก เธอรู้สึกผิดมากแต่ก็ยังเถียง "แดร์ริล ฉันก็บอกขอโทษไปแล้วนี่! นายช่วยมีเหตุผลบ้างไม่ได้รึไง? ฉันไม่ได้อ่านใจใครได้สักหน่อย ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าโดน็อกไม่ใช่คนดี? อีกอย่าง เขาก็จ่ายเงินให้ฉันไ