ยิ่งพูด จิสตินก็ยิ่งได้ใจ เขาหยิบมือถือออกมาพร้อมเยาะเย้ย "แดร์ริล แกมาได้ถูกเวลาพอดี ฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันทำอะไรได้บ้าง รอก่อนเถอะ โคมไฟพวกนี้จะแสดงชื่อเต็มของคุณลิลี่ในอีกไม่นาน"เขาชอบใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาพูด "พวกมันจะไม่ได้แค่แสดงชื่อเต็มของคุณลิลี่ แต่มันจะแสดงชื่อของฉันด้วย"เหล่าฝูงชนผู้เอะอะอุทานด้วยความแปลกใจ'นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ? เขาจะแสดงชื่อตัวเองบนโคมทั้งหมดได้ยังไง? ชายคนนี้ทรงอำนาจจริง ๆ !'แม้แต่เฟบี้ยังช่วยไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา "ลิลี่ คุณควินน์โรแมนติกมากเลย เขาดีกว่าแดร์ริลตั้งเยอะ"เฟบี้ไม่เข้าใจว่าทำไมลิลี่ถึงได้แคร์ไอ้ขยะชิ้นนี้มากนัก จัสติน ควินน์ดีกว่าตั้งเยอะ! เขาทั้งรวย แล้วก็โรแมนติกโดยไม่สนใจเธอ ลิลี่กุมมือของแดร์ริลแล้วกล่าวเสียงแผ่ว "แดร์ริล ไปกันเถอะ"ในเมื่อจัสตินจะทำให้ทั้งถนนสว่างด้วยชื่อของเธอ เขาก็จะทำให้ชื่อของทั้งคู่ปรากฏด้วยลิลี่ต้องการไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเพื่อหนีเหตุการณ์ที่จะทำให้แดร์ริลอับอายไปมากกว่านี้แดร์ริลยังคงไม่ไหวติง เขายิ้มแล้วกล่าว "ที่รัก ไม่เป็นไรหรอก มาดูกันว่าเขาจะทำอะไรได้อีก"ลิลี่ตื่นตระหนก ผลจากการที่
ทุกอย่างเงียบสงัด!ถนนทั้งสายกลายเป็นเงียบสนิทและสายตาของทุกคนก็จดจ้องที่แดร์ริลลิลี่ยืนอยู่ด้วยความประหลาดใจพร้อมกับหัวใจที่เต้นจนแทบทะลุออกมาจากหน้าอก'นี่แดร์ริล… จะแสดงให้เราดูจริง ๆ เหรอ? เขาไม่เคยบอกเราเลยว่าเขาเล่นเปียโนเป็น...'แดร์ริลเดินไปที่เปียโนแล้วนั่งลง เขายืดนิ้วมือแล้ววางมันลงบนเปียโนอย่างนุ่มนวลการเรียนเปียโนเป็นหนึ่งในทักษะที่จำเป็นต้องมีของตระกูลดาร์บี้ เขาเรียนเปียโนมาสองปีกับนักเปียโนระดับโลก เบเกอร์ ในสมัยที่เขายังอยู่กับตระกูลของเขายังไงก็ตาม มันเป็นเวลาสามหรือสี่ปีแล้วที่เขาได้ซ้อมเปียโนครั้งสุดท้ายเจ้าหน้าที่โผล่ออกมาจากฝูงชนพร้อมไมโครโฟนในตอนที่แดร์ริลนั่งลงและวางมันลงหน้าเขาชายหนุ่มแต่งตัวมีสไตล์สี่คนเดินออกมาแล้วยืนหลังแดร์ริล แต่ละคนถือกีต้าร์ว้าวฝูงชนเดือดพล่านไปด้วยความกระตือรือร้นในทันทีมือกีต้าร์สี่คนนี้ไม่ใช่ใครอื่น พวกเขาคือวงร็อคชื่อดัง FBY!นี่เขาจ้าง FBY มาขัดขวางการแสดงของตัวเองรึไง?หญิงสาวหลายคนกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นฝูงชนหยิบมือถือออกมาถ่ายแดร์ริลแดร์ริลยิ้มในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่ในที่สุดเขาจะมองไปที่ลิลี่ เขากล
ณ บ้านตระกูลยัง เมืองตงไห่อีวอนผู้ซึ่งกำลังทานมื้อค่ำกับครอบครัวได้ยืนอยู่ที่หน้าต่างเธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะเธอไม่รู้ข้อมูลของแดร์ริลเลยตลอดสองวันที่ผ่านมา'นี่เราเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมเราถึงได้คิดถึงเขาทุกคืน ถึงเราจะรู้ดีว่าเขารักลิลี่ ลินดัน ก็ตาม?'เธอคิดไปถึงตอนที่เขาช่วยเธอประเมินของมีค่าต่าง ๆ ในตำหนักไข่มุกเธอยังคิดไปถึงตอนที่เขาช่วยเธอจากฉลามอย่างกล้าหาญในช่วงทัศนศึกษาจากนั้น เธอก็คิดไปถึงความกล้าบ้าบิ่นของเขาในขณะที่ต่อสู้กับโจรถาพเหล่านั้นตราตรึงอยู่ในใจของอีวอนเหมือนพวกมันถูกประทับลงไปเสียงระเบิดมาจากดอกไม้ไฟที่ผลิบานอยู่บนท้องฟ้าในทิศของถนนแอตแลนติก แสงสีสันปรากฏขึ้นบนฟ้าในทันทีช่างงดงามพลุพวกนี้ดึงความสนใจของอีวอนสองชื่อปรากฏขึ้นท่ามกลางดอกไม้ไฟ อีวอนถึงกับตะลึงเมื่อเธออ่านพวกมันนั่นมันชื่อของแดร์ริลกับลิลี่'พวกเขาอยู่ที่ถนนแอตแลนติกตอนนี้เหรอ?'ช่างเป็นการแสดงดอกไม้ไฟที่อลังการดูเหมือนเขาจะรักเธอมากจริง ๆ ...อีวอนรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกถนนแอตแลนติกแดร์ริลและลิลี่ยังคงกอดกันกลมทุกคนสะกดสายตาที่พวกเขา บางคนก็อิจฉา บางคนก็อวยพรให้พวกเขามีความ
คนทั้ง 30 นั้นล้วนเป็นผู้บ่มเพาะทั้งสิ้น! คนที่แข็งแกร่งที่สุดในพวกเขามีระดับปรมาจารย์ขั้นห้า ในขณะที่อ่อนแอที่สุดคือระดับปรมาจารย์ขั้นสาม!แดร์ริลเริ่มมีอาการเหนื่อยล้าหลังจากผ่านไปสักพัก พลังของเขาจะเหือดแห้งจนหมดหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป!"ฆ่ามัน ฆ่ามันให้ได้!"ทิโมธีตะโกนแหกปากออกมาในขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่แดร์ริลพร้อมแทงมีดสั้นใส่หลังของแดร์ริลอย่างไม่ทันคาดคิด!ฉัวะ!เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากบาดแผลของเขา!"แดร์ริล!"ลิลี่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและกังวลอย่างมาก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากลำคอ ความกระวนกระวายปรากฏบนใบหน้าของเธอแดร์ริลถูกดึงความสนใจจากเสียงตะโกนของลิลี่เล็กน้อย แต่ตอนนั้นเองที่ทิโมธียิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขายกมีดขึ้นแล้วฟาดฟันอีกครั้งในเสี้ยวสินาที!เขาเล็งที่หัวใจของแดร์ริล!"ระวัง!"ลิลี่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องอุทานออกมาเมื่อเธอเห็น เธอวิ่งไปหาแดร์ริลแล้วกอดเขาไว้โดยไม่คิด!ฉึก!มีดนั้นจมลึกลงไปบนหลังของลิลี่อย่างแรง เลือดทะลักทลายออกมาจากบาดแผล!"หนูน้อยลิลี่!" แดร์ริลประคองลิลี่ไว้แล้วตะโกนออกมาเหมือนคนเสียสติ!เลือดซีดออกจากใบหน้าของลิลี่ในขณะที่เธอทรุดลงก
ในเวลาเดียวกัน ที่คฤหาสน์ริมทะเลของตระกูลดาร์บี้ก็มีชีวิตชีวาเป็นพิเศษโต๊ะนับสิบถูกจัดอยู่ในโถงและลูกหลานของตระกูลดาร์บี้ก็อยู่ที่นี่ในงานมื้อค่ำรวมญาติแม่ชีแห่งโชคชะตานั้นนั่งอยู่บนที่ของแขกผู้ทรงเกียรติพร้อมกับศิษย์หญิงของง้อไบ๊เป็นโหลรอบกายเธอมันเป็นภาพที่หายากในงานร่วมญาติของดาร์บี้นายท่านชราแห่งดาร์บี้นั้นบนที่นั่งหลัก เขากล่าวอย่างมีอารมณ์ร่วม "ทุกคนมาครบแล้วใช่ไหม? เอาล่ะ วันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์แรกหลังจากที่ฉันจบการเก็บตัวบ่มเพาะ ฉันดีใจที่ได้เห็นตระกูลดาร์บี้เติบโตและเจริญรุ่งเรือง"เขามองไปที่แม่ชีแห่งโชคชะตาแล้วยิ้ม "นอกจากนั้น เรายังมีแม่ชีแห่งโชคชะตาจากสำนักง้อไบ๊ที่มาร่วมงานรวมญาติในเทศกาลไหว้พระจันทร์ของตระกูลดาร์บี้กับเราที่นี่ ช่างเป็นเกียรติของพวกเราที่มีพวกคุณที่นี่!"เหล่าลูกหลานของดาร์บี้ต่างพยักหน้าด้วยความเห็นด้วยแม่ชีแห่งโชคชะตาพยักหน้าเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างสุภาพ "นายท่านชราแห่งดาร์บี้ อย่าได้พูดแบบนั้นเลย เรารู้สึกซาบซึ้งที่สำหรับความเมตตาที่คุณได้กรุณาให้พวกเราอยู่ในบ้านนี้ คุณถึงขนาดเชิญให้เราร่วมมื้อค่ำเนื่องในโอกาสงานไหว้พระจันทร์ เราต่างห
ท่าทางของแม่ชีแห่งโชคชะตาเปลี่ยนอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินคำพูดของฟลอเรียน การทำให้ภรรยาของน้องชายต้องเสื่อเสียนั้นเป็นความผิดมหันต์ในสังคมของพวกเธอ!เหล่าศิษย์แห่งง้อไบ๊รอบ ๆ เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบปัง!ใบหน้าของแม่ชีแห่งโชคชะตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาในขณะที่เธอทุบโต๊ะแล้วกล่าวอย่างโมโห "ฉันไม่คิดว่าแดร์ริล ดาร์บี้ จะเป็นชายที่ไร้ยางอายแบบนี้ ฉันจะทำให้เขาชดใช้เมื่อฉันเจอเจ้านักเลงนั่นสักวันเพื่อประโยชน์ของตระกูลดาร์บี้"เธออาจดูอ่อนโยนและถ่อมตน แต่เธอไม่สามารถยอมรับการล่วงละเมิดแบบนี้ได้!...วันต่อมาเมืองตงไห่ยังคงเต็มไปด้วยความรื่นเริงจากบรรยากาศของวันหยุดเทศกาล ถึงแม้ว่าเทศกาลไหว้พระจันทร์จะจบแล้วก็ตามมันเป็นวันที่แดดจ้า ถนนใกล้ ๆ สถาบันหกวิถีนั้นมีชีวิตชีวาและเนืองแน่นไปด้วยผู้คนเหล่านักเรียนเดินไปที่ตึกของสถาบันตามลำดับ เพราะวิชาเรียนกำลังจะเริ่มในอีกไม่นานแคทเธอรีน คีธ เดินออกมาจากห้องพักครูด้วยคิ้วที่ขมวดเธอสัมผัสได้ว่าระดับของเธอลดลงสองระดับหลังจากตื่นขึ้นมาในเช้านี้เธอระดับลดลงไปถึงหกระดับในสองวันที่ผ่านมาเธอลดลงจากปรมาจารย์ยุทธ์สู่ปรมาจารย์ขั้นสี่แม้แต่นัก
แคทเธอรีนเสียสมาธิตลอดการสอนเพราะเธอเอาแต่คิดว่าเธอจะต้องถูกลดระดับลงไปอีกสองระดับไปเป็นปรมาจารย์ขั้นสองในวันพรุ่งนี้หากเธอไม่ตามหาแดร์ริลอย่างทันทีเธอเครียดมาก ๆเธอกลับไปที่ห้องพักครูทันทีที่สอนจบเพื่อที่จะโทรหาแดร์ริลแต่ไม่มีใครรับสาย...โรงพยาบาลอับดับหนึ่งของเมืองตงไห่แดร์ริลเดินวนไปมานอกห้องผ่าตัดเพราะเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ความเป็นห่วงวาดอยู่บนใบหน้าของเขาพร้อมกับดวงตาที่แดงฉานเชลลี ซัลลิแวน ทำการผ่าตัดด้วยตัวเธอเองหลังจากลิลี่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลพวกเขาไม่ได้ออกมาจากห้องผ่าตัดตั้งแต่การผ่าตัดเริ่มเมื่อ 5 ทุ่ม ของเมื่อคืนถึงแม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเขาถูกครอบงำไปด้วยความกระวนกระวายและความโกรธ แต่แดร์ริลก็ยังคงภาวนาให้ลิลี่ในขณะที่เขารอมาตลอด 10 ชั่วโมง'ในที่สุดเราก็ยอมรับซึ่งกันและกันหลังจากตลอดสามปีที่ผ่านมา คุณต้องไม่เป็นไรนะ'แสงป้ายผ่าตัดดับลงและเชลลีก็เดินออกมาด้วยความอ่อนล้าแดร์ริลเข้าหาเธออย่างเร่งรีบแล้วถาม "เป็นยังไงบ้าง?"เชลลีมอบรอยยิ้มน้อย ๆ เป็นการมอบความมั่นใจให้ แล้วกล่าวอย่างนุ่มนวล "แดร์ริล ภรรยาของคุณผ่านขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไงก็ตาม บาดแผลนั้
เหล่าคุณผู้หญิงผู้ร่ำรวยหลายคนเดินตามหลังของซาแมนธามาในวอร์ดหนึ่งในนั้นสวมโค้ทขนจิ้งจอกและสร้อยคอ รวมถึงแหวนหลายวงแดร์ริลรู้สึกสนใจ'ฮ่าฮ่า หล่อนสวมขนจิ้งจอกหลังจากเทศกาลไหว้พระจันทร์ หล่อนดูรวยนะ แต่นั่นมันไม่ร้อนแล้วก็อึดอัดเหรอ?'ซาแมนธาจ้ำเข้ามาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "หนูน้อยลิลี่ เป็นยังไงบ้าง?"เธอใช้เวลาทั้งคืนเล่นไพ่นกกระจอก กว่าเธอจะรู้เรื่องลูกสาวก็เช้าแล้วเหล่าสตรีที่มากับเธอแน่นอนว่าเป็นคนที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยด้วยกันลิลี่ส่ายหัวแล้วตอบอย่างอ่อนแรง "แม่ หนูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"ซาแมนธาถอนหายใจแล้วหันไปหาแดร์ริล ความโกรธปรากฏในดวงตาของเธอ "แกมันขยะ! หนูน้อยลิลี่เป็นคนดีมาตลอด แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในตอนที่เธออยู่กับแก! แกอยู่ข้างเธอแต่ก็ยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? นี่แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า? บอกฉันซิ นี่เธอเจ็บเพราะแกรึเปล่า?!"แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ "คุณแม่ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอไม่ดีพอ"ไม่ว่าเขาจะมองยังไง ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะความประมาทของเขาจริงซาแมนธาโกรธยิ่งกว่าเดิมแล้วตะโกนพร้อมชี้หน้าแดร์ริล "อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!