ณ บ้านตระกูลยัง เมืองตงไห่อีวอนผู้ซึ่งกำลังทานมื้อค่ำกับครอบครัวได้ยืนอยู่ที่หน้าต่างเธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะเธอไม่รู้ข้อมูลของแดร์ริลเลยตลอดสองวันที่ผ่านมา'นี่เราเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมเราถึงได้คิดถึงเขาทุกคืน ถึงเราจะรู้ดีว่าเขารักลิลี่ ลินดัน ก็ตาม?'เธอคิดไปถึงตอนที่เขาช่วยเธอประเมินของมีค่าต่าง ๆ ในตำหนักไข่มุกเธอยังคิดไปถึงตอนที่เขาช่วยเธอจากฉลามอย่างกล้าหาญในช่วงทัศนศึกษาจากนั้น เธอก็คิดไปถึงความกล้าบ้าบิ่นของเขาในขณะที่ต่อสู้กับโจรถาพเหล่านั้นตราตรึงอยู่ในใจของอีวอนเหมือนพวกมันถูกประทับลงไปเสียงระเบิดมาจากดอกไม้ไฟที่ผลิบานอยู่บนท้องฟ้าในทิศของถนนแอตแลนติก แสงสีสันปรากฏขึ้นบนฟ้าในทันทีช่างงดงามพลุพวกนี้ดึงความสนใจของอีวอนสองชื่อปรากฏขึ้นท่ามกลางดอกไม้ไฟ อีวอนถึงกับตะลึงเมื่อเธออ่านพวกมันนั่นมันชื่อของแดร์ริลกับลิลี่'พวกเขาอยู่ที่ถนนแอตแลนติกตอนนี้เหรอ?'ช่างเป็นการแสดงดอกไม้ไฟที่อลังการดูเหมือนเขาจะรักเธอมากจริง ๆ ...อีวอนรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกถนนแอตแลนติกแดร์ริลและลิลี่ยังคงกอดกันกลมทุกคนสะกดสายตาที่พวกเขา บางคนก็อิจฉา บางคนก็อวยพรให้พวกเขามีความ
คนทั้ง 30 นั้นล้วนเป็นผู้บ่มเพาะทั้งสิ้น! คนที่แข็งแกร่งที่สุดในพวกเขามีระดับปรมาจารย์ขั้นห้า ในขณะที่อ่อนแอที่สุดคือระดับปรมาจารย์ขั้นสาม!แดร์ริลเริ่มมีอาการเหนื่อยล้าหลังจากผ่านไปสักพัก พลังของเขาจะเหือดแห้งจนหมดหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป!"ฆ่ามัน ฆ่ามันให้ได้!"ทิโมธีตะโกนแหกปากออกมาในขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่แดร์ริลพร้อมแทงมีดสั้นใส่หลังของแดร์ริลอย่างไม่ทันคาดคิด!ฉัวะ!เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากบาดแผลของเขา!"แดร์ริล!"ลิลี่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและกังวลอย่างมาก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากลำคอ ความกระวนกระวายปรากฏบนใบหน้าของเธอแดร์ริลถูกดึงความสนใจจากเสียงตะโกนของลิลี่เล็กน้อย แต่ตอนนั้นเองที่ทิโมธียิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขายกมีดขึ้นแล้วฟาดฟันอีกครั้งในเสี้ยวสินาที!เขาเล็งที่หัวใจของแดร์ริล!"ระวัง!"ลิลี่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องอุทานออกมาเมื่อเธอเห็น เธอวิ่งไปหาแดร์ริลแล้วกอดเขาไว้โดยไม่คิด!ฉึก!มีดนั้นจมลึกลงไปบนหลังของลิลี่อย่างแรง เลือดทะลักทลายออกมาจากบาดแผล!"หนูน้อยลิลี่!" แดร์ริลประคองลิลี่ไว้แล้วตะโกนออกมาเหมือนคนเสียสติ!เลือดซีดออกจากใบหน้าของลิลี่ในขณะที่เธอทรุดลงก
ในเวลาเดียวกัน ที่คฤหาสน์ริมทะเลของตระกูลดาร์บี้ก็มีชีวิตชีวาเป็นพิเศษโต๊ะนับสิบถูกจัดอยู่ในโถงและลูกหลานของตระกูลดาร์บี้ก็อยู่ที่นี่ในงานมื้อค่ำรวมญาติแม่ชีแห่งโชคชะตานั้นนั่งอยู่บนที่ของแขกผู้ทรงเกียรติพร้อมกับศิษย์หญิงของง้อไบ๊เป็นโหลรอบกายเธอมันเป็นภาพที่หายากในงานร่วมญาติของดาร์บี้นายท่านชราแห่งดาร์บี้นั้นบนที่นั่งหลัก เขากล่าวอย่างมีอารมณ์ร่วม "ทุกคนมาครบแล้วใช่ไหม? เอาล่ะ วันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์แรกหลังจากที่ฉันจบการเก็บตัวบ่มเพาะ ฉันดีใจที่ได้เห็นตระกูลดาร์บี้เติบโตและเจริญรุ่งเรือง"เขามองไปที่แม่ชีแห่งโชคชะตาแล้วยิ้ม "นอกจากนั้น เรายังมีแม่ชีแห่งโชคชะตาจากสำนักง้อไบ๊ที่มาร่วมงานรวมญาติในเทศกาลไหว้พระจันทร์ของตระกูลดาร์บี้กับเราที่นี่ ช่างเป็นเกียรติของพวกเราที่มีพวกคุณที่นี่!"เหล่าลูกหลานของดาร์บี้ต่างพยักหน้าด้วยความเห็นด้วยแม่ชีแห่งโชคชะตาพยักหน้าเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างสุภาพ "นายท่านชราแห่งดาร์บี้ อย่าได้พูดแบบนั้นเลย เรารู้สึกซาบซึ้งที่สำหรับความเมตตาที่คุณได้กรุณาให้พวกเราอยู่ในบ้านนี้ คุณถึงขนาดเชิญให้เราร่วมมื้อค่ำเนื่องในโอกาสงานไหว้พระจันทร์ เราต่างห
ท่าทางของแม่ชีแห่งโชคชะตาเปลี่ยนอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินคำพูดของฟลอเรียน การทำให้ภรรยาของน้องชายต้องเสื่อเสียนั้นเป็นความผิดมหันต์ในสังคมของพวกเธอ!เหล่าศิษย์แห่งง้อไบ๊รอบ ๆ เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบปัง!ใบหน้าของแม่ชีแห่งโชคชะตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาในขณะที่เธอทุบโต๊ะแล้วกล่าวอย่างโมโห "ฉันไม่คิดว่าแดร์ริล ดาร์บี้ จะเป็นชายที่ไร้ยางอายแบบนี้ ฉันจะทำให้เขาชดใช้เมื่อฉันเจอเจ้านักเลงนั่นสักวันเพื่อประโยชน์ของตระกูลดาร์บี้"เธออาจดูอ่อนโยนและถ่อมตน แต่เธอไม่สามารถยอมรับการล่วงละเมิดแบบนี้ได้!...วันต่อมาเมืองตงไห่ยังคงเต็มไปด้วยความรื่นเริงจากบรรยากาศของวันหยุดเทศกาล ถึงแม้ว่าเทศกาลไหว้พระจันทร์จะจบแล้วก็ตามมันเป็นวันที่แดดจ้า ถนนใกล้ ๆ สถาบันหกวิถีนั้นมีชีวิตชีวาและเนืองแน่นไปด้วยผู้คนเหล่านักเรียนเดินไปที่ตึกของสถาบันตามลำดับ เพราะวิชาเรียนกำลังจะเริ่มในอีกไม่นานแคทเธอรีน คีธ เดินออกมาจากห้องพักครูด้วยคิ้วที่ขมวดเธอสัมผัสได้ว่าระดับของเธอลดลงสองระดับหลังจากตื่นขึ้นมาในเช้านี้เธอระดับลดลงไปถึงหกระดับในสองวันที่ผ่านมาเธอลดลงจากปรมาจารย์ยุทธ์สู่ปรมาจารย์ขั้นสี่แม้แต่นัก
แคทเธอรีนเสียสมาธิตลอดการสอนเพราะเธอเอาแต่คิดว่าเธอจะต้องถูกลดระดับลงไปอีกสองระดับไปเป็นปรมาจารย์ขั้นสองในวันพรุ่งนี้หากเธอไม่ตามหาแดร์ริลอย่างทันทีเธอเครียดมาก ๆเธอกลับไปที่ห้องพักครูทันทีที่สอนจบเพื่อที่จะโทรหาแดร์ริลแต่ไม่มีใครรับสาย...โรงพยาบาลอับดับหนึ่งของเมืองตงไห่แดร์ริลเดินวนไปมานอกห้องผ่าตัดเพราะเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ความเป็นห่วงวาดอยู่บนใบหน้าของเขาพร้อมกับดวงตาที่แดงฉานเชลลี ซัลลิแวน ทำการผ่าตัดด้วยตัวเธอเองหลังจากลิลี่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลพวกเขาไม่ได้ออกมาจากห้องผ่าตัดตั้งแต่การผ่าตัดเริ่มเมื่อ 5 ทุ่ม ของเมื่อคืนถึงแม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเขาถูกครอบงำไปด้วยความกระวนกระวายและความโกรธ แต่แดร์ริลก็ยังคงภาวนาให้ลิลี่ในขณะที่เขารอมาตลอด 10 ชั่วโมง'ในที่สุดเราก็ยอมรับซึ่งกันและกันหลังจากตลอดสามปีที่ผ่านมา คุณต้องไม่เป็นไรนะ'แสงป้ายผ่าตัดดับลงและเชลลีก็เดินออกมาด้วยความอ่อนล้าแดร์ริลเข้าหาเธออย่างเร่งรีบแล้วถาม "เป็นยังไงบ้าง?"เชลลีมอบรอยยิ้มน้อย ๆ เป็นการมอบความมั่นใจให้ แล้วกล่าวอย่างนุ่มนวล "แดร์ริล ภรรยาของคุณผ่านขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไงก็ตาม บาดแผลนั้
เหล่าคุณผู้หญิงผู้ร่ำรวยหลายคนเดินตามหลังของซาแมนธามาในวอร์ดหนึ่งในนั้นสวมโค้ทขนจิ้งจอกและสร้อยคอ รวมถึงแหวนหลายวงแดร์ริลรู้สึกสนใจ'ฮ่าฮ่า หล่อนสวมขนจิ้งจอกหลังจากเทศกาลไหว้พระจันทร์ หล่อนดูรวยนะ แต่นั่นมันไม่ร้อนแล้วก็อึดอัดเหรอ?'ซาแมนธาจ้ำเข้ามาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "หนูน้อยลิลี่ เป็นยังไงบ้าง?"เธอใช้เวลาทั้งคืนเล่นไพ่นกกระจอก กว่าเธอจะรู้เรื่องลูกสาวก็เช้าแล้วเหล่าสตรีที่มากับเธอแน่นอนว่าเป็นคนที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยด้วยกันลิลี่ส่ายหัวแล้วตอบอย่างอ่อนแรง "แม่ หนูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"ซาแมนธาถอนหายใจแล้วหันไปหาแดร์ริล ความโกรธปรากฏในดวงตาของเธอ "แกมันขยะ! หนูน้อยลิลี่เป็นคนดีมาตลอด แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในตอนที่เธออยู่กับแก! แกอยู่ข้างเธอแต่ก็ยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? นี่แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า? บอกฉันซิ นี่เธอเจ็บเพราะแกรึเปล่า?!"แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ "คุณแม่ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอไม่ดีพอ"ไม่ว่าเขาจะมองยังไง ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะความประมาทของเขาจริงซาแมนธาโกรธยิ่งกว่าเดิมแล้วตะโกนพร้อมชี้หน้าแดร์ริล "อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!
ลิลี่ผิดหวังกับแม่ของเธออยา่างมากซาแมนธาสัญญากับเธอไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอจะไม่เล่นไพ่นกกระจอกอีกแล้วซาแมนธาไม่คาดคิดว่าคนที่เธอเรียกว่าคู่เล่นไพ่นกกระจอกจะตามเธอมาทันทีเพื่อนของเธอถึงขนาดตามมาที่โรงพยาบาลเพื่อทวงเงิน นี่มันน่าอายเกิดไปแล้ว"โซฟี เธอช่วยเมตตาให้เวลาฉันสักสองวันได้ไหม?" ซาแมนธายิ้มแล้วกล่าวต่อ "เธอก็รู้จักลูกเขยของฉันนี่ เขาแต่งงานเข้าบ้านของเราและอยู่กินกับเรา แน่นอนว่าเขาต้องไม่มีเงิน เธอช่วยให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม เห็นแก่วันเก่า ๆ ของเรา?"ซาแมนธาจะถูกกระตุ้นความโกรธทุกครั้งที่มีใครพูดถึงลูกเขยไร้ประโยชน์ของเธอนอกจากทำให่ลูกสาวเธอบาดเจ็บ เขายังไม่มีประโยชน์ในเวลาที่เธอมีหนี้อีกโซฟีเย้ย มันชัดเจนแล้วว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ "ซาแมนธา หยุดพูดสักที ลูกของเธอต้องออกจากโรงพยาบาลวันนี้ถ้าเธอไม่จ่าย ฉันจะโทรหาหลานของฉัน รอก่อนเถอะ"เธอนำมือถือออกมาแล้วโทรออกไป"ไม่ ได้โปรด!" ซาแมนธาสูญเสียความเยือกเย็นในตอนที่โซฟีโทรหาหลานของเธอ เพราะเขามีความเกี่ยวข้องกับนิกาย และมีข่าวลือว่าเขาเป็นพวกโหดร้ายยังไงก็ตาม โซฟีได้โทรออกไปแล้ว เธอเชื่อว่าซาแมนธาและลูกสาวของเธอจ
ลิลี่ยังต้องพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ อาการของเธอจะต้องแย่ลงหากพวกเขาแตะต้องบาดแผลของเธอยังไงก็ตาม ชายเหล่านี้ล้วนไม่สนใจเรื่องเธอและเริ่มล้อมเตียงโรงพยาบาลไว้"เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันน่ะ?"เสียงทุ้มลึกดังออกมาจากประตูในช่วงเวลาสำคัญชายคนนั้นเดินเข้ามาในห้องเขาคือแดร์ริลซาแมนธายืนขึ้นทันทีที่เห็นเขา "นั่นลูกเขยของฉัน เขาจะจ่ายแทนฉันเอง! ไปเอาเงินจากเขา! คุณจะหักขาเขาก็ได้หากเขาไม่มีเงิน"เคลันไม่รู้ว่าแดร์ริลอยู่ด้านหลังเขา เคลันขมวดคิ้วแล้วหันหลังไปแล้วเขาก็ต้องตะลึง!'ฮอลล์มาสเตอร์?''ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?'ผู้ติดตามของเคลันเองก็สับสน พวกเขาจ้องแดร์ริลด้วยความงุนงง พวกเขาถึงกับตอบสนองไม่ถูกไปพักใหญ่!'หรือว่าผู้หญิงที่อยู่บนเตียงพยาบาลนั่นคือภรรยาของฮอลล์มาสเตอร์? บ้าน่า!'ในที่สุดเหล่าชายฉกรรจ์ก็ตอบสนองและทำความเคารพ "ทำความเคารพท่านฮอลล์มาสเตอร์..."แดร์ริลโบกมือเพื่อขัดพวกเขาแล้วหันไปหาเคลัน "มีปัญหาอะไร? ทำไมพวกนายอยู่ที่นี่?"คือ...เคลันลังเลแล้วหันสายตาไปมองโซฟีก่อนจะส่ายหัว เหงื่อกาฬผุดขึ้นจากหน้าผากของเขา "ไม่มีอะไรครับ ท่านฮอลล์มาสเตอร์ พวกเราแค่ผ่านมาครับ ไม