แดร์ริลนั้นไม่ถูกรบกวนจากการโดนหัวเราะเยาะเย้ย"คุณนิวแมน ผมจริงจัง ได้โปรดบอกผมคุณจะขายมันในราคาเท่าไหร่? ผมต้องการมันเพื่อช่วยชีวิตคน!" เขากล่าวอย่างสัตย์จริงนี่มันผ่านไปเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว แดร์ริล ไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าแดกซ์เป็นอย่างไรบ้าง บาดแผลของเขาจะสาหัสหนักหนากว่าเดิมไปแค่ไหน"เพื่อช่วยชีวิต? ชีวิตใคร?" เซอร์ซีหน้านิ่ว แดร์ริลมาที่นี่เหงื่อท่วมตัว และเขาไม่สนใจเอเวลินที่ตบหน้าเขาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาจะตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก"แดกซ์" แดร์ริลตอบ'แดกซ์ แซนเดอร์?' เซอร์ซีคิดแดร์ริลดูเหมือนไม่ได้อำเล่น เซอร์ซีวางแก้วไวน์ลง และมอบสร้อยคอให้เขาทันที "ถ้าเป็นอย่างงั้น ไปช่วยเขาก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันเรื่องเงินทีหลัง" ชีวิตคนกำลังจะดับสิ้น! แน่นอนเธอจะต้องช่วยเขาแดร์ริลเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาเร่งรีบไปรับสร้อยคออย่างไรก็ตาม เอเวอลินโน้มนัวเข้ามาคว้าดวงใจแห่งมหาสมุทรออกไปจากเซอร์ซี"แก!" แดร์ริลมองแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง "เอามาให้ฉัน ฉันต้องการจะช่วยชีวิตเขา!"เอเวอลินกำสร้อยคอในมือแน่หนาอย่างภาคภูมิใจ "ทำอย่างกับว่าฉันจะสนใจ แกอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ถ้า
'ทำไมเธอถึงดื้อด้าน' แดร์ริลครุ่นคิดเดือดดาลเขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตของแด๊กซ์ อย่างไม่ลังเล เขาก้มโค้งคำนับเอเวลินและกล่าวด้วยความจริงใจ "คุณเอเวอลิน ผมขอร้องคุณ ได้โปรดมอบดวงใจแห่งมหาสมุทรให้ผม"เอเวอลินส่ายหัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม "ไม่ นั่นมันยังจริงใจไม่พอ"แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออก 'แ-่งเอ้ย ทำไมฉันไม่ควักหัวใจออกมาให้เธอดูไปเลยเพื่อแสดงความจริงใจ?'ในระหว่างที่เขาคิด เขาได้ยินเอเวลินสั่ง "คุกเข่า และข้อร้องฉัน"สีหน้าของแดร์ริลเคร่งเครียด ขณะที่คุณผู้หญิงทั้งหลายหัวเราะดั่งสนั่น พวกเธอทั้งหมดนั่งอยู่บนเก้าและถือแก้วกาแฟกันอยู่ในมือ คาดการณ์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เซอร์ซีต้องการจะกล่าวบางอย่างแต่เธอก็ไม่สามารถ เพราะแรงกดดันจากเพื่อนแดร์ริลสูดลมหายใจเข้า เขารู้สึกถึงเพลิงไฟถูกจุดขึ้นในหัวใจของเขาด้วยความโกรธ ชายชาตรีจะคุกเข่าให้แค่กับ เทพเจ้า หรือบุพการีเท่านั้น เขากำหมัดแน่นและอยากจะหวดมันออกไปแต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือก หากไม่มีดวงใจแห่งมหาสมุทร แด๊กซ์ก็คงไม่มีลมหายใจ "ทำเป็นเท่ เอ๋?" เอเวลินเย้ยหยัน "ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว ถ้าแกไม่คุกเข่าฉันจะทำลายมัน" เธอบีบสร้อยค
"เร็วเข้า" เอเวอลินหน้าบึ้ง กำมือของเธอพร้อมจะทำลายสร้อยคอในระหว่างนั้นเซอร์ซีก็ทนต่อไปไม่ไหว "เอเวอลิน พอได้แล้ว" เซอร์ซีกล่าวเบา ๆ ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะทำให้เธอผิดหวังถึงสองครั้งและหนีหายไปจากตำหนัก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีเหตุผลสำคัญจริง ๆ เอเวอลินนั้นใจหนักแน่น เธอส่ายหัว "เซอร์ซี อย่าไปรู้สึกแย่ให้กับคนอย่างเขา"เอเวอลินยิ้มเมื่อมองแดร์ริลกำลังอดกลั้นกับความโกรธของเขา "ยังไงต่อ? แกต้องการจะสู้กับฉันงั้นหรอ? ฉันให้แกอีกสามวินาทีเพื่อมาล้างเท้าฉัน ไม่อย่างงั้นแกก็จะไม่ได้เห็นดวงใจแห่งมหาสมุทรอีก""สาม!" เธอเริ่มนับ น้ำเสียงเย็นชา"สอง!"แดร์ริลยังคงนิ่งเงียบอยู่ ร่างกายเขาสั่นระรัวสู้กับความโกรธของตัวเองหากเขาไม่ยอมทำตาม ชีวิตของแด๊กซ์คงดับสลาย ถ้าแด๊กซ์จะต้องมาตายเพราะเหตุนี้ เขาคงได้ใช้ชีวิตที่เหลือไปกับความรู้สึกผิดแดร์ริลกัดฟันและก้าวเดินไปหาเอเวแลิน ภายใต้สายตาของเหล่าคุณผู้หญิง เขาคุกเข่าต่อหน้าเอเวลินและค่อย ๆ ถอดรองเท้าเธอออกอย่างนุ่มนวลเท้าของเธอนั้นขาวและสะอาด ไม่จำเป็นต้องทำความสะอาด เธอเพียงแค่ต้องการทำให้เขาขายขี้หน้า ขณะที่เขากัดฟัน เขาวางเท้าของเธอลงในถ้วยน้ำอ
เป็นเวลาตีสี่ในยามเช้าเมื่อเขาเริ่มวิงเวียน และแดร์ริลกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาฝันสลับไปมาตลอดสักพัก เขารู้สึกกำกวมถึงใครสักคนมาเตะขาเขาเขาก็ตื่นขึ้นทันทีและมองขึ้นเขาเห็น แด๊กซ์ ยืนอยู่ข้าง ๆ กับประตูมองลงมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา“แดร์ริล? นายจะอำฉันให้หัวเราะรึยังไงที่มายืนเฝ้าเป็นยามอยู่หน้าห้องฉัน? ฮ่าฮ่า!” แด๊กซ์หัวเราะโยกตัวไปมาทันใดนั้น แดร์ริลก็น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา‘เขารอดชีวิต แด๊กซ์รอดชีวิต!’ แดร์ริลคิดเขากระโดดโลดเต้นและโผตัวเข้าไปโอบกอดแด๊กซ์แน่นด้วยแขนของเขา“แ-่งเอ๊ย นายจะมากอดฉันทำไมเนี่ย!” แด๊กซ์กล่าวอย่างรังเกียจแต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานกับรอยยิ้มกว้าง ๆ ของแดร์ริล เขาต่อยแดร์ริลไปที่อกและหัวเราะ “ใช่ ฉันยังไม่ตาย! ฮ่าฮ่า ฉันรอดชีวิต! ฮ่าฮ่าฮ่า!”แดร์ริลก็เริ่มหัวเราะตามเช่นกัน ชายสองคนมองหน้าไม่พูดอะไรกันพวกเขาต่างหัวเราะด้วยกันต่อไปไม่มีใครจะเข้าใจถึงความผูกพันระหว่างเขาสองคน มันงดงามและอยู่เหนือคำบรรยาย เสียงหัวเราะของพวกเขาดังจนปลุกแนนซี่และนายท่านชราตื่นกันขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าแด๊กยังไม่ตายทุก ๆ คนก็กระโดดโลดเต้น
ใช่ แม่ชีแห่งโชคชะตาคืออาจารย์ของเมแกน อันที่จริง คืออาจารย์คนที่สองของเธอห้าปีที่แล้ว เมแกนเข้าร่วมสำนักง้อไบ๊ ในฐานะศิษย์รุ่นพี่หน้าใหม่ของสำนักง้อไบ๊ เมแกนแรกเริ่มเธอมีอาจารย์เป็นประมุขนิกายอย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีก่อน ประมุขนิกายปลีกวิเวกเพื่อฝึกฝนวิชาบ่มเพาะและไม่มีเวลาฝึกฝนให้กับลูกศิษย์แม่ชีแห่งโชคชะตาเลยกลายเป็นอาจารย์คนเดียวของเธอ สอนเธอเกี่ยวกับการบ่มเพาะ ดั่งนั้นเมแกนจึงมีความเคารพอย่างสูงให้กับแม่ชีแห่งโชคชะตาและปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นอาจารย์แท้ ๆ ของเธอเมื่อแดร์ริลได้ยินไม่ค่อยชัดจากคลื่นแทรก เขาคิดว่าได้ยินผิดไป “เธอบอกว่าอาจารย์ของเธอเป็นใคร?” เขาหน้านิ่วเมแกนสัมผัสไม่ได้ถึงความเกลียดชังในน้ำเสียงของเขา “อาจารย์ของฉันคือ แม่ชีแห่งโชคชะตา หนึ่งในผู้อาวุโสแห่งสำนักง้อไบ๊” เธอกระซิบ “เธอเพิ่งจะได้มาประจำที่เมืองต่งไห่ได้ไม่นาน...”เ-ี้ย !ด้วยเหตุนี้ แดร์ริลมีสีหน้าเคร่งเครียดทันที เขาฟูมฟายด้วยความโกรธแค้นแม่ชีแห่งโชคชะตา คำนี้ได้กระตุกความเกรี้ยวกราดโมโหให้กับแดร์ริล เขาไม่ได้มีปัญหากับเธอ แต่เธอก็ยังเกือบจะสังหารแด๊กซ์ในสิ่งที่เธอเรียกหนักหนาว่าความยุติธ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มันกำลังเกิดอะไรขึ้น?“สามีที่รัก ฉันอยู่ตรงนี้” ลิลี่วิ่งหาแดร์ริลอย่างวิตก“ลิลี่ เกิดอะไรขึ้น?” แดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บลิลี่นั้นสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อในชุดกางเกงยีนส์สีดำรัดรูปโอ้อวดทรวดทรงขาของเธอ เธอดูเปล่งประกายในรองเท้าส้นสูงของเธอ ชายหลายคนห้ามไม่ได้ที่จะต้องมองเธอลิลี่กอดแดร์ริล “สามีที่รัก แม่ฉันเพิ่งโทรมา” เธอร้องไห้ “แม่บอกว่าแม่ประสบอุบัติเหตุ ฉันเลยรีบมาที่นี่ แต่ฉันหาแม่ไม่เจอ ฉันกลัว”ซาแมนธาถูกรถชน?แดร์ริลตบเบา ๆ ที่หลังของลิลี่ เขาปลอบประโลมเธอ “อย่าตกใจกลัว ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร” เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ขณะกอดลิลี่อยู่ หัวใจของเขาสั่นสะท้านเ-ี้ย คนไข้ที่ได้รับบาดเจ็บที่รออยู่รอบ ๆ ดูเหมือนพวกเขาจะถูกรถชน บางคนเลือดไหลพรั่งพรูบางคนอวัยวะแขนขาหัก ช่างเป็นโศกนาฏกรรมลิลี่น้ำตาซึมขณะกอดแขนของแดร์ริลแน่นขึ้น “สามีที่รัก เธอคิดว่าแม่จะเป็นอะไรไหม?”พ่อของเธอยังอยู่ต่างประเทศ ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับซาแมนธา?“อย่าทำให้ตัวเองหวาดกลัวสิ” แดร์ริลจูบไปที่หน้าผากของลิลี่ เขาเดินฝ่ากลุ่มคนไปที่ขั้นบันไดด้านนอก หนึ่งในก
แดร์ริลยิ้มแต่นิ่งเงียบ เขาเคยชินการโดนซาแมนธาดุด่าการที่เห็นเขานิ่งเงียบไม่สนใจเธอ ซาแมนธาจึงโกรธมากกว่าเดิม “แกกล้าหัวเราะอย่างไร้ยางอายได้ยังไง? ฉันไม่น่าปล่อยให้คนอย่างแกแต่งงานกับลูกสาวฉัน! ดูลูกเขยคนอื่น ๆ สิ พวกเขาประสบความสำเร็จและร่ำรวย แล้วแกล่ะ? ถ้าหากแกหาได้อย่างน้อยเดือนละหมื่น ฉันคงไม่ต้องขายคฤหาสน์!”ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอ “แม่ หยุดเถอะ” เธอพยายามปกป้องแดร์ริลซาแมนธาหันมาที่ลิลี่ “ลิลี่ เกิดอะไรขึ้นกับแก? ทำไมแกรักมันมากขนาดนั้น? ฉันไม่สน แกต้องหย่ากับมันภายในพรุ่งนี้”มันเป็นเพราะเขา เธอถึงตกอยู่ในสถานการณ์นี้ทุก ๆ คนหันมามองที่แดร์ริลและส่ายหัว พวกเขาทั้งหมดได้ยินว่าซาแมนธามีลูกเขยไร้น้ำยาอย่างไรลิลี่เอาแต่ขบปากของตัวเอง เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง “แม่ แม่ไปเชื่ออุบายทางการเงินพวกนี้ได้ยังไง?”เพื่อจะให้ได้เงินห้าร้อยเป็นกำไรต่อสัปดาห์กับการลงทุนแค่หนึ่งหมื่น มันดูชัดเจนว่าเป็นกลอุบายแดร์ริลถอนหายใจกับคำอธิบายของซามแนธา บริษัทนี้ดูไม่ชอบมาพากล และอีกอย่างมันชัดเจนที่ว่าต้องมีผู้มีอิทธิพลสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ไม่อย่างงั้นพวกเขาคงไม่กล้ามาล่อลวงผู้คนให้ลงทุนเ
”บอกมาสิ ว่าแกทำอะไรได้?” ซาแมนธาชายตามองแดร์ริลอย่างรังเกียจแดร์ริลไม่อยากเสียเวลาเถียงกับซาแมนธา เขาบอกลิลี่ “ไม่เป็นไร ในเมื่อแม่ของเธอเชื่อมั่นในแฟนเก่าของเธอก็ปล่อยให้เธอเชื่อไป”“แฟนเก่าอะไร?!” ลิลี่กระวนกระวายขณะกล่าว “สามีที่รัก เรย์กับฉันนั้นไม่มีอะไรกัน เขาแค่เคยตามจีบฉันแต่เราก็ไม่เคยคบหากัน!”แดร์ริลนั้นอารมณ์เสีย เขาอยากจะเห็นว่า เรย์ คนนี้เลิศเลอแค่ไหน ถึงขนาดแม่ยายของเขายังนึกถึงซาแมนธาหยิบมือถือออกมาและโทรหาซาแมนธายิ้มแฉ่ง หลังจากรอได้ไม่นานก็มีคนรับสาย เธอเปลี่ยนน้ำเสียงให้นุ่มนวลขึ้นและกล่าว”ฮัลโหล เรย์? นี่ป้าซาแมนธาเอง ช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหม? ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณ ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่”เมื่อซาแมนธาวางสาย เธอมองไปที่ เอลีนอร์อย่างพอใจในตัวเอง “คอยดู เรย์จะมาถึงในอีกไม่ช้า ตราบใดที่เขาเห็นด้วยที่จะช่วยเรา เราก็จะได้เงินของเราคืน!”“พูดจริงเหรอ?” คนอื่น ๆ ที่เหลือเริ่มส่งเสียง“ถ้าเขาสามารถเอาเงินมาคืนให้พวกเราได้ เราจะขอบพระคุณอย่างสูง!” ซาแมนธาขบขันขณะยืนขึ้นกล่าว “พวกคุณไม่มีทางรู้หรอกเรย์ดูแลฉันดีแค่ไหน เมื่อตอนเขาไล่ตามจีบลูกสาวฉัน ฉันได้รับของข