บทที่ 426

ที่ไหนสักแห่งใต้หน้าผา ฟลอเรียนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาตัวเขาปกคลุมไปด้วยเลือด

“ฉันยังไม่ตาย?” ฟลอเรียนอยากจะร้องไห้ เขานั้นโชคดี เมื่อตอนที่เขาตกจากหน้าผา เขาคิดว่าเขานั้นตายทันที ใครจะไปรู้ว่าต้นไม้จะช่วยเขาไว้?

นั้นเป็นต้นไม้ต้นเดียวบนหน้าผา เขาคงจะตกถ้าเขาขยับตัวแม้แต่นิดเดียว

“ช่วยด้วย...”

ฟลอเรียนกระวนกระวาย เขาเริ่มร้องตะโกน เขาพยายามจับยึดตั้งตัวอยู่บนต้นไม้

ต้นไม้ได้เติบโตยื่นออกมาจากหน้าผา หน้าผาลาดลื่นเขาจึงไม่สามารถปีนขึ้นไปที่ปลอดภัยได้ ทะเลนั้นอยู่ด้านล่างของเขา มันไม่มีทางให้เขาขยับขึ้นหรือลงไป

ในที่สุดฟลอเรียนก็หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อโทรขอความช่วยเหลือ

เขาอยากจะร้องไห้เมื่อเขารู้ตัวว่ามันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์บนมือถือของเขา

‘ซวย! ฉันไม่ได้ข่มขืนสาวน้อยคนนั้น และฉันเกือบจะต้องมาตายเพราะเธอ’ ฟลอเรียนคิด

สักพักหนึ่ง ฟลอเรียนรู้ตัวว่าต้นไม้คงไม่สารถจะรองรับน้ำหนักเขาต่อไปได้อีก เขาไม่มีทางเลือกที่จะต้องกระโดนลงไปในทะเลเดือด

มันอันตรายที่จะกระโดดจากความสูงขนาดนั้น ถึงอย่างไรฟลอเรียนนั้นก็อยู่ระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นที่ห้า และเขาสามารถจะลงจอดได้อย่างปลอดภัยบนชายหาด อย่