’ฉันยอมที่จะแต่งงานกับใครก็ได้ หากฉันจะต้องทำเพื่อคุณ ฉันอยากให้คุณมีชีวิตอยู่’…ณ คฤหาสน์ตระกูล ยังคฤหาสน์ตระกูลยังนั้นเงียบสงบและสันติเหมือนที่ผ่านมา แต่บรรยากาศในห้องโถงหลักนั้นเคร่งขรึมอีวอนกลับมาพร้อมกับข่าวการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นของเธอ เธอจะแต่งงานกับบุตรชายจากตระกูลแลงลีย์ แน่นอนที่เธอไม่ได้กล่าวถึงส่วนที่เกี่ยวกับการช่วยเหลือแดร์ริลคิงส์ตัน มองที่อีวอนและถามอย่างสงสัย “ลูกอยากจะแต่งงานกับเจเรมี่จริง ๆ เหรอ?”ตั้งแต่อีวอนพบกับแดร์ริล เธอนั้นก็หลงรักเขาหัวปักหัวปำ ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็ถอดใจเขาเคยได้พบกับเจเรมี่อยู่สองสามครั้ง ชายหนุ่มดูเฉลียวฉลาด และตระกูลของเขานั้นมั่งคั่ง เขาเป็นตัวเลือกที่ดีมากกว่าแดร์ริลดวงตาของอีวอนนั้นแดงก่ำขณะเธอตอบอย่างเบา ๆ “คุณพ่อ ฉันได้คิดมาแล้ว ได้โปรดช่วยฉันกระจายข่าว”“ดี นั่นเยี่ยมไปเลย!” คิงส์นั้นตื้นตันเป็นที่สุด ลูกสาวของเขานั้นกำลังจะได้แต่งงาน เขาออกจากห้องโถงหลังและเริ่มโทรหาเครือญาติของพวกเขาตระกูลยัง มีเครือญาติและเส้นสายมากมายในเมืองตงไห่ ลูกสาวคนโตแห่งตระกูลยัง จะแต่งงานในอีกสามวัน! ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองตงไห่
คฤหาสน์ตระกูลลินดันมันเป็นเวลากลางวันแต่ทั้งบ้านกลับเงียบเหงามีเพียงแค่เสียงลมหายใจอันโรยรินของแดร์ริลลิลี่ได้ดูแลแดร์ริลมาเป็นเวลานานและเธอนั้นอ่อนล้ามาก แต่เธอก็ยังคงอดทนหนักแน่นเธอกำลังเฝ้ารอปฏิหาร ให้แดร์ริลลืมตาตื่นขึ้นมาและเรียกเธอว่า 'ที่รัก'อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่มั่นใจว่าช่วงเวลาเหล่านั้นจะมาถึงหรือไม่แกร็กในเวลานั้นประตูก็เปิดออกมาทันที และอีวอนท่าทางหอบหืดก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับเม็ดยาในมือ ซึ่งมีรังสีสว่างไสวในกำมือของเธอ และรีบกล่าว "ลิลี่ ดูนี่สิ ว่าฉันได้อะไรมา!""อีวอน นั่นมัน..."ลิลี่ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น เมื่อเธอเห็นเม็ดยาในมือของอีวอน"มันคือยาฟื้นสภาพเก้าโอสถ!" อีวอนร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น และลุกลี้ลุกลนขณะรีบเดินไปข้าง ๆ และป้อนเม็ดยาใส่ลงไปในปากของแดร์ริลยาฟื้นสภาพเก้าโอสถ?ลิลี่นั้นตกใจไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตื้นตันใจ หญิงสาวทั้งสองยิ้มและน้ำตานองหน้าเมื่อเห็นแดร์ริลทานเม็ดยาเข้าไปอย่างไรก็ตาม ในคราวนี้มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข!ตามที่คาดไว้ มีร่องรอยแห่งความเริงร่าฟื้นคืนสู่ใบหน้าอันซีดเซียวของแดร์ริลลิลี่มีความสุขอย่างท่วมท้น แต่ในที
แดร์ริลได้ยินเสียงแห่งความปลาบปลื้มในทันที ตามมาด้วยการปรากฏกายของทรวดทรงงดงามเบื้องหน้าเขาเสียงนั่นมาจากลิลี่แดร์ริลห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นดวงตาเศร้าหมองของลิลี่ "เป็นอะไรไป หนูน้อยลิลี่? ทำไมตาของเธอแดงก่ำขนาดนี้ล่ะ?"ลิลี่กุมมือของแดร์ริลแน่น ขณะเธอเอนตัวลงไปบนร่างกายของเขาและร้องไห้ด้วยน้ำตาแห่งความสุข "สามีที่รัก... มันน่าประหลาดใจมากที่นายตื่นขึ้นมา ฉันคิดว่าฉันจะเสียนายไปแล้ว..."ลิลี่ ได้เฝ้าสวดมนต์อ้อนวอนภาวนามาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่แดร์ริลได้รับบาดเจ็บ! ในที่สุดสวรรค์ก็ดลบันดาลรับฟังเธอ และตอนนี้แดร์ริลก็ฟื้นกลับคืนขึ้นมาแล้ว...แน่นอนที่ว่า ผู้ซึ่งทุ่มเทเสียสละมากที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหนนอกไปเสียจากอีวอน คนที่เอายาฟื้นสภาพเก้าโอสถมามอบให้กับพวกเขาแดร์ริลรู้สึกอบอุ่น ขณะเขาเห็นน้ำตาของลิลี่และเอามือแปะไปที่ไหล่ของเธอ "โอ๋ โอ๋ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว..."เขายิ้มเบิกบานใจ และกล่าวต่อ "อีกอย่าง ฉันจะตายได้ยังไง ในเมื่อเรายังไม่ทันได้มีอะไรกันเลย?"ลิลี่ขวยเขินและใบหน้าอันงดงามของเธอกลายเป็นสีแดงในทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริลแดร์ริลยังคงปากหวานเหมือนเ
แดร์ริลคว้ามือถือของเขาและ โทรออกหาแคทเธอรีน"มิสแคทเธอรีน ผมฟื้นแล้ว เมแกนถูกมอบสิทธิในการประหารราชสีห์ทองคำไปหรือยัง?" แดร์ริลรีบถามแคทเธอรีนตกใจ อยู่อีกฝั่งของคู่สายขณะเธอได้ยินเสียงของแดร์ริล เธอนั้นประหลาดใจรวยรื่น และถาม "นายฟื้นแล้วเหรอ?"แคทเธอรีนเอามือลูบอกเบา ๆ อย่างโล่งใจ "นั่นคือข่าวที่วิเศษมาก ฉันดีใจมากที่นายไม่เป็นอะไร"แคทเธอรีนตริตรองขณะเธอกล่าว 'มีเพียงยาฟื้นสถาพเก้าโอสถเท่านั้นที่จะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของแดร์ริลได้ หรือเป็นไปได้ไหมว่าครอบครัวของเขาได้ค้นพบกับยาพิศวงนั้น?'เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอย่างมากแคทเธอรีนยังคงมึนงงขณะเธอได้ยินแดร์ริลกล่าวช้า ๆ "มิสแคทเธอรีน ได้โปรดฝากบอกผู้อำนวยการใหญ่ว่า ถึงเวลาที่เขาต้องทำตามสัญญาแล้ว ในเมื่อผมได้เป็นแชมป์เปี้ยน"แคทเธอรีนพยักหน้าและกล่าว "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปแจ้งให้กับผู้อำนวยการใหญ่ทราบ เขายังอยู่ที่โรงเรียนพร้อมกับบรรดาบุคคลระดับสูงของแต่ละสำนัก ฉันจะไปแจ้งให้พวกเขาทราบเดี๋ยวนี้"ตู้ด แคทเธอรีนวางสายในทันทีเมื่อเธอกล่าวจบประโยค...เป็นเวลาบ่าย 2คฤหาสน์ ลินดัน นั้นมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก!รถยนต์หรูหรา
โอ้ แย่แล้วแดร์ริลมึนงงอย่างถึงที่สุดกับฉากเบื้องหน้าเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะกลายเป็นที่นิยมชมชอบมากขนาดนี้ส่วนที่ตลกที่สุดก็คือบรรดาผู้อาวุโสของทั้งหกสำหลัก ปกติจะสูงส่งและเกรียงไกร แต่ตอนนี้พวกเขากลับเหมือนพ่อค้าแม่ค้าหาบเร่ตามท้องถนนที่คอยแย่งกันเรียกหาลูกค้ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าสนใจไม่ใช่น้อยเลยทีเดียวเกรแฮมก็หัวเราะดังสนั่นออกมาด้วย "ทุกคนหยุดเถียงกันก่อน แดร์ริลยังไม่ได้พักฟื้นเต็มที่กับอาการบาดเจ็บของเขา เขาต้องการพักผ่อนอย่างสงบ"ทุกคนต่างมองหน้ากันและหยุดถกเถียงเมื่อได้ยินคำพูดของเกรแฮม อย่างไรก็ตามสายตาของพวกเขายังคงจ้องมองแดร์ริลด้วยความศรัทธาแรงกล้าเหมือนเดิมแดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอบพระคุณผู้อำนวยการใหญ่ที่ก้าวเข้ามาห้ามปราม ไม่เช่นนั้นมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับแดร์ริลที่จะตัดสินใจกับบรรดาผู้อาวุโสทั้งหมดจากหกสำนักหลักที่ไม่ยอมท้อถอยในเวลานั้นเกรแฮมหยิบกุญแจออกมาและมอบให้กับแดร์ริล "แดร์ริล มันชัดเจนแล้วสำหรับทุกคนว่านายคือแชมป์เปี้ยนของการประชุมพิฆาตราชสีห์ ราชสีห์ทองคำถูกขังอยู่ในห้องลับของสถาบันหกวิถีและนี่คือกุญแจของห้องนั้น"สีหน้าท่าทางของแด
แดร์ริลเกาหัว "เอิ่ม... ผมมีภรรยาแล้ว ท่าน..."มีร่องรอยความผิดหวังแสดงอยู่ในดวงตาของโซรันขณะเขากล่าว "อ่าห์... ใช่สิ ฉันเดาว่าพ่อของนายจะต้องลืมเกี่ยวกับข้อตกลงเขาเรา อย่างไรซะเราก็ไม่ได้พบเจอกันมากว่า 20 ปี มันใช้ความพยายามอย่างมากในการจะติดต่อสื่อสารซึ่งกันและกัน ในเมื่อเทคโนโลยีสมัยก่อนยังไม่ก้าวหน้า และในที่สุดเราก็ห่างเหินกันไป จะว่าไปพ่อนายอยู่ที่ไหน?"แดร์ริลเกาหัวและยิ้ม "พ่อแม่ของผมอยู่ที่ชนบท"แดร์ริลหมดคำพูดเมื่อหยิบยกเรื่องนี้ขี้นมา เขาซื้อคฤหาสน์ติดกับคฤหาสน์หมายเลข 001 สำหรับพ่อแม่ของเขาเพื่อที่จะเสวยสุข แต่คนเฒ่าสองคนนี้ก็มีเรื่องตำหนิติเตียนมากมายรวมถึงรู้สึกขาดอิสระในแบบวิถีชนบท และอยู่อาศัยได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์เลยด้วยซ้ำไปแดร์ริลไม่มีทางเลือกที่จะต้องปล่อยให้พวกเขากลับไปโซรันพยักหน้าและมองแดร์ริลอย่างจริงจัง "แดร์ริล โดยสิทธิแล้วนายควรจะมาเป็นลูกเขยของฉัน ตามข้อตกลงระหว่างพ่อของนายและฉัน แต่หลังจากที่ได้เห็นนายแต่งงานแล้ว นายจะมาเป็นลูกทูนหัวของฉันแทนได้ไหม?"อะไร?โซรันต้องการแดร์ริลไปเป็นลูกทูนหัว?ผู้คนรายรอบต่างตัวเย็นเยียบทันทีในอาการตกใจกับสีหน้าที่ไม
แดร์ริลควรจะตายตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น เขาไม่เป็นอะไรได้ยังไง?เซอร์ซีกล่าวต่อ “เอเวอลิน ฉันจะไปกับเธอเพื่อไปหาแดร์ริล มาลองดูกันว่าเราจะสามารถโน้มน้าวให้เขา ปล่อยตัวคุณปู่ของเธอไปได้ไหม...”มีแสงแวววาวในดวงตาของเอเวลินขณะเธอกล่าวเบา ๆ “เซอร์ซี ขอบใจมากสำหรับข่าวนี้ ฉัน... ฉันจะไปหาเขาด้วยตัวเอง”เอเวอลินวางสายก่อนที่เซอร์ซีจะกล่าวตอบก่อนหน้านี้ เอเวอลินได้ทำให้แดร์ริลคุกเข่าขอโทษเธอและแม้กระทั่งให้เขาล้างเท้าให้เธอ เขาคงจะรังเกียจเธออย่างแน่นอนแดร์ริลคงจะทำให้เอเวอลินยากลำบากอย่างแน่นอนถ้าหากเธอไปขอความช่วยเหลือจากเขามันจะน่าอับอายเกินไปถ้าหากแดร์ริลปฏิเสธคำขอร้องของเธอต่อหน้าเซอร์ซี…ในเช้าตรู่วันต่อมา ลิลี่ป้อนข้าวต้มให้กับแดร์ริล ก่อนจะเร่งรีบออกไปโรงเรียนเธอลาเรียนมาแล้วสองวันเพื่อดูแลแดร์ริล และไม่สามารถจะล่าช้ากับการเรียนของเธอได้อีกแดร์ริลรู้สึกอนาถใจกับการอยู่บ้านคนเดียวในวันนี้ เขาไม่มีแม้กำลังเพื่อจะไปปลดทุกข์ในห้องน้ำด้วยตัวเองตามคำอธิบายในคัมภัร์โอสถแห่งอนันต์ แดร์ริลจะอ่อนแอมากในช่วงสามวันแรกหลังจากทานยาฟื้นสภาพเก้าโอสถ ขณะที่เม็ดยาค่อย ๆ ซ่อม
”ฉันจะถามแกอีกครั้ง กุญแจอยู่ไหน!?” เอเวอลินสะบัดข้อมือและชักกริชออกมาก่อนจะกดลงไปที่คอของแดร์ริล “ส่งกุญแจมา!”โอ้ แย่แล้ว!แดร์ริลสัมผัสได้ถึงใบมีดคมกริบเย็นยะเยือกกระทบกับผิวหนังของเขา เขาไม่สามารถจะหลบหลีกการโจมตีของเอเวอลินได้ ด้วยสภาพร่างกายเขาในตอนนี้เขากดดันเอเวอลินและกล่าว “เอาเลย ฆ่าฉันซะ เมื่อไหร่ที่ฉันตาย สำนักง้อไบ๊ก็จะเป็นคนจัดการกับคุณปู่ของเธอ มันก็คงจะไม่หวังสำหรับเธออีกแล้วที่จะหาทางช่วยคุณปู่ของเธอได้ทันเวลา”“แกมันดื้อดึงมาก!” เอเวอลิน กดกริชลงไปเบา ๆ ที่คอของแดร์ริลและทิ้งรอยเลือดไว้“เอาเลย สักทีสิ” แดร์ริลกล่าวเย็นชา เขามั่นใจว่าเอเวอลินคงจะไม่ฆ่าเขา!“แก…” เอเวอลินขบริมฝีปากของเธอและเก็บกริชลงไปหลังจากได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล ก่อนจะกล่าวกับเขาในน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “แดร์ริล ได้โปรด รบกวนคุณมอบกุญแจให้กับฉันได้ไหม?”แดร์ริลรู้สึกปลาบปลื้มใจ นี่คือครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาในมารยาทอ่อนโยนขนาดนี้ เขายิ้มมองไปที่เธอและกล่าว “ในที่สุด ก็จริงใจกันบ้าง”เอเวอลินรีบหยิบแอปเปิ้ลและมีดปลอกผลไม้ข้าง ๆ แดร์ริลขณะเขาพูดจบประโยค “ฉันปลอกแอปเปิ้ลให้นายเอาไหม?”‘ตั้งแต่เม