"เอาล่ะ ฉันขออธิบายกติกาการประลองก่อน" โอฟีเลียอุทานขณะเธอกำลังนั่งลง "ใครก็ตามที่ปรุงโอสถได้พิสดารหายากที่สุดภายในหนึ่งชั่วโมงถือว่าชนะ ถ้าเวลาหมดแล้วแต่ยังกลั่นไม่เสร็จถือว่าแพ้"เธอมองนาฬิกาข้อมือและจับเวลา "เวลาของพวกคุณจะเริ่ม... ในตอนนี้"อีวานตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาเดินไปที่แผนกวัตถุดิบและตวงวัดส่วนผสมต่าง ๆ ด้วยมือเปล่า มันแม่นยำมากเขาจุดตั้งไฟ และเทส่วนผสมทั้งหมดลงไป และเริ่มกลั่นโอสถของเขาทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น และไม่มีความยุ่งยากใด ๆ ในสายตาทั้งตระกูลคาร์เตอร์ห้อมล้อมตัวเขา มองดูทุกการเคลื่อนไหวของอีวานพวกเขาต่างหยักหน้าในความเห็นพ้องต้องกัน"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นถึงลูกศิษย์ของโอฟีเลีย เขาช่างมีฝีมือที่ช่ำชอง!""ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าเขาจะกลั่นโอสถหายากอะไร? นี่มันช่างน่าตื่นเต้น!"การได้ฟังความคิดเห็นของพวกเขาอีวานก็ปลาบปลื้มใจ ขณะเขายิ้มด้วยความมั่นใจอย่างไรก็ตามแดร์ริลดูนิ่งเฉย และเขาก็ยังไม่ได้เริ่มต้นหยิบวิตถุดิบเลยด้วยซ้ำหลายคนต่างส่ายหัวให้กับเขา เขาแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มและดูเหมือนโอกาสของเขาที่จะชนะเหลือน้อยมากจนแทบจะไม่มีเลย "ดูเหมือนเ
เมฆอมฤตสีทองคำ แดร์ริลจะมาเหนือกว่านั้นได้ไหม?"มีเพียงแค่อาจารย์ผู้เกรียงไกรอย่างโอฟีเลียเท่านั้น ที่จะปั้นลูกศิษย์ที่มีศักยภาพได้!" ใครบางคนอุทานขณะทุกคนมองไปที่โอฟีเลียเธอไม่กล่าวอะไรและจิบน้ำชา เธอรู้ดีว่าทักษะของอีวานเป็นอย่างไรและนี่คือทั้งหมดที่คาดหวังจากเขา"ว้าว เมฆอมฤตสีทองคำ!" ซาร่าอุทานเธอหันไปหาแดร์ริลและกล่าว "เอาหน่อยแดร์ริล เราไม่อยากจะเห็นนายแพ้!"แดร์ริลยิ้ม แต่ไม่ได้กล่าวอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะแอบชมอีวานอย่างลับ ๆ มันจะต้องใช้ทักษะสูงมากถึงจะสามารถดึงดูดเมฆอมฤตสีทองคำ มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมอีวานถึงมั่นใจเปรี้ยง!ทันใดนั้นหม้อต้มของอีวานก็สั่นสะเทือน โอสถลอยล่องออกมาจากหม้อต้ม และอีวานจับมันไว้ในมืออย่างง่ายดายทุกคนต่างมองไปที่อีวานอย่างคาดหวังเขายิ้มและผายมือออก แสดงโอสถให้กับทุกคนได้ดูพวกเขาต่างตกตะลึงมันคือเม็ดยาที่มีสีรุ้งเปล่งปลั่งแวววาว! โอสถชนิดไหนกันที่มีสีรุ้งอยู่ในตัว?โอฟีเลียพยักหน้าในความเห็นชอบขณะเธอกล่าว "อีวาน อธิบายให้โซรันฟังทีว่านายได้กลั่นโอสถอะไรออกมา"อีวานหัวเราะและภาคภูมิใจที่จะกล่าว "โอสถเม็ดนี้คือยาห้าวิญญาณ มันถูกตั้งชื่อตาม
"นายอยากโดนกระทืบเหรอ?" อีวานตะคอก จะมีคนมาแสดงกริยาหยาบคายแบบนี้กับอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?"อีวาน ถอยไปก่อน" โอฟีเลียสั่งขณะเธอมองไปที่แดร์ริล "การคุยโม้โอ้อวดมันจะมีประโยชน์อะไร? ลูกศิษย์ของฉันได้รวบรวมเมฆอมฤตสีทองคำ และได้กลั่นยาห้าวิญญาณ นายคิดว่านายจะทำเหนือกว่านั้นได้งั้นเหรอ?""แน่นอน ยังไงก็ตามมันยังไม่หมดเวลา" เขากล่าวขณะดูแลหม้อต้มของเขาโอฟีเลียส่ายหัว "จดจำการเดิมพันของเราไว้หากนายแพ้นายจะต้องสำเหนียกว่าฉันคืออาจารย์ของนาย และมันจะต้องถูกจัดการอย่างเป็นพิธีการ ด้วยการที่นายกัมโค้งคำนับให้แก่ฉัน"ปุด! ปุด!แดร์ริลเปิดฝาของหม้อต้ม ทันใดนั้นความร้อนก็พุ่งกระจายออกมาตามด้วยกลิ่นอายของส่วนผสม'อะไร นั่นเขากำลังจะทำอะไร? การเปิดฝาหม้อต้มก่อนที่จะกลั่นโอสถเสร็จมันเป็นความผิดมหันต์' ทุกคนคิดขณะพวกเขาต่างตกตะลึงมึนงง"แกยอมรับความผ่ายแพ้แล้วใช่ไหม?" เรเชลเย้ยในตอนแรกเธอคิดว่าไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นจะพอมีทักษะกับเขาบ้างแต่ดูเหมือนเธอจะประเมินเขาสูงเกินไป การให้เขามาประลองกับอีวานเป็นเพียงแค่การดูถูกฝีมือของอีวานอย่างไรก็ตามโอฟีเลีย ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวขณะเธอมองดูทุกการเ
"คุณพระคุณเจ้า! ใครบางคนกำลังปรุงโอสถหายากสุด ๆ อยู่!" ใครบางคนอุทานขึ้นมาขณะพวกเขาชี้ขึ้นไปที่ท้องฟ้าเป็นความรู้ทั่วไปว่าการกลั่นโอสถจะรวบรวมเมฆอมฤต แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นก้อนเมฆที่เปล่งแสงสายฟ้าออกมาทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์นั้นเงียบสงัดรอยยิ้มของเรเชลหายไปขณะร่างกายของเธอสั่นสะเทือนในความไม่เชื่อ เธอไม่สามารถจะเชื่อสายตาของตัวเองได้ มันเป็นไปได้อย่างไร?แดร์ริลไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากคนไร้น้ำยาลูกเขยบ้านคนอื่น แล้วเขาจะมีทักษะกลั่นยาเก่งกาจกว่าอีวานได้อย่างไร? เรเชลนั้นตกใจมึนงงซ่า!ในขณะทุกคนยังตกตะลึงงัน หม้อต้มของแดร์ริลก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หม้อต้มแตกหักครึ่งและโอสถก็ลอยล่องออกมาพร้อมกับสายฟ้าแดร์ริลจับมันไว้และยิ้มทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เม็ดยาและพวกเขาก็ประหลาดใจ เม็ดยายังคงมีการปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาอยู่'นี่มันยังใช่เม็ดยาอยู่ไหม? มันควรจะนับได้ว่าเป็นโอสถของขลัง!' พวกเขาคิด"น่าทึ่งมาก!" โซรันปรบมือในความตื่นเต้นหัวเราะครื้นเครง "แดร์ริล เร็วเข้า บอกพวกเราทีว่ามันคือโอสถอะไร?""พ่อทูนหัว นี่มันคือยาเทพเจ้าซูส""อะไร? ยาเทพเจ้าซูส? นี่ นี่มันคือยาเทพเจ้
ในทางกลับกันซาร่ากลับร่าเริงดีใจ! เธอสวมกอดแขนของแดร์ริลและเชิดชู "นายสุดยอดมาก! ใครจะไปรู้ว่านายจะมีทักษะกลั่นโอสถ? คราวหน้าสอนฉันบ้างสิ!"แดร์ริลยิ้มไปที่เธอและพยักหน้า "ได้ ได้! ฉันจะสอน แต่หยุดเขย่าฉันก่อน ร่างกายฉันยังรับแรงไม่ไหว"ซาร่าหัวเราะเธอหน้าแดงและปล่อยแขนเขาไป ขณะที่โอฟีเลียเดินเข้ามาหาเขาแดร์ริลหัวเราะ เขาชื่นชมเธอขณะที่กำลังมองดูทรวดทรงที่เย้ายวนของเธอ "ท่านประธานหญิงเลน คุณแพ้เดิมพันคุณจะยอมรับผมเป็นอาจารย์ของคุณโดยการก้มโค้งคำนับผมไหม?"โอฟีเลียเลือดขึ้นหน้า"แดร์ริล หยุดเล่นได้แล้ว!" โซรันอุทานโอฟีเลียนั้นเป็นผู้มีทักษะสูงส่งและเป็นถึงท่านประธานหญิงสมาคมโอสถแห่งเจียงหนานที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก เธอจะมาก้มโค้งคำนับและยอมรับชายหนุ่มอย่างแดร์ริลเป็นอาจารย์ของเธอได้อย่างไร?โอฟีเลียสงบสติอารมณ์ของตัวเองและอ้อนวอน "แดร์ริล ฉันอยากจะรับเธอเข้าเป็นลูกศิษย์ของฉันมาก นายช่วยกลับไปคิดมาได้ไหม?" เธอต้องการรับเขาในฐานะลูกศิษย์ของเธอมาก ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้น เธอคงจะเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ไม่มีลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้"ผมไม่มีปัญญาหรอก" แดร์ริลหัวเราะและกล่าวต่อ "ถึงอย่
แดร์ริลหยิบสมุนไพรเข้าปากอย่างไม่รอช้าความคิดที่จะฟื้นคืนพลังของเขาทำให้เขาตื่นเต้น ทว่าพลังของเขาไม่ได้ฟื้นกลับคืนมาเมื่อเวลาผ่านไปนี่มันเกิดอะไรขึ้น?เขามองไปที่โอฟีเลียด้วยความสงสัยและถาม "ท่านประธานหญิงเลน สมุนไพรนี้มันเสื่อมสรรพคุณหรือเปล่า? ทำไมผมถึงยังไม่มีกำลังภายใน?" แดร์ริลนั้นกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากโซรันก็งวยงงพอ ๆ กัน "ใช่ ทำไมมันถึงไม่ได้ผล?"โอฟีเลียขบขันขณะเธอมองไปที่แดร์ริล "นายจะต้องเรียกฉันว่าท่านอาจารย์""ได้ ได้ ท่านอาจารย์" แดร์ริลทำอะไรไม่ได้ เขาเอามือวางลงไปในจุดสนามพลังต่าง ๆ และกล่าว "ผมไม่รู้สึกถึงกำลังภายในกลับคืนมาเลย"โอฟีเลียค่อย ๆ จิบน้ำชาและยิ้ม "ลูกศิษย์คนดีของฉัน นายไม่รู้เหรอว่าสมุนไพรหยินหยางนพเก้ามีสองส่วนผสม? หยิน และ หยาง ที่ฉันให้นายไปมันคือสมุนไพรหยางทานเพียงแค่ส่วนเดียวมันไม่มีทางได้ผล นายจำเป็นจะต้องมีสมุนไพรหยินด้วย"อะไร? แดร์ริลตกตะลึงเขามองโอฟีเลียด้วยความฉงนสนเท่ห์โอฟีเลียหยิบสมุนไพรอีกชนิดออกมามันเป็นสีฟ้าเย็นยะเยือก ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงกับสมุนไพรหยางที่เป็นสีแดงเพลิงไฟแดร์ริลมองไปที่สมุนไพรหยินและรีบกล่าว "ขอบคุณท่าน
“แน่นอน ความปรารถนาของฉันคือการอบรมสั่งสอนนาย นายจะต้องปฏิบัติกับสิ่งที่ฉันพูดอย่างจริงจัง” โอฟีเลียกล่าวเสริม เธอรู้ว่าแดร์ริลว่ายากสอนยากต้องฝึกให้อ่อนน้อม และเขาก็ไม่ต้องการเป็นศิษย์ของเธอจากนี้ไป เธอจำเป็นจะต้องเข้มงวดกับเขา หากไม่เป็นเช่นนั้นมันคงจะเป็นเรื่องยากเย็นในอนาคตด้วยเหตุนี้ แดร์ริลไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้นอกจากพยักหน้า "ผมจะเชื่อฟัง"ไม่ว่าเขาจะสามารถฟื้นพลังของเขากลับคืนมาได้หรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับโอฟีเลีย เลน เขาจะต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเธอต่อจากนี้ไปโอฟีเลียรู้สึกปลาบปลื้มกับคำตอบของเขา เธอยิ้มและพยักหน้า "ลูกศิษย์คนดีของฉัน"กลับไปที่คฤหาสน์ดาร์บี้ในเมืองตงไห่ ลิลี่กระวนกระวายและเป็นห่วงอย่างมาก เมื่อเธอฟื้นจากอาการสลบ เธอพบว่าตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการหาทางออกจากสถานที่ แต่มันมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา พวกเขาคงไม่ปล่อยตัวเธอไปเว้นแต่เธอจะได้รับอนุญาตจากหัวหน้าตระกูลเธอไม่เคยพบกับเดรก ดาร์บี้เธอหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเห็นว่าเป็นฟลอเรียน ดาร์บี้ เธอไม่ได้มีความประทับใจที่ดีกับเขาสักเท่าไหร่"ลิลี่ ไม่ต้องกลัว" เขาปลอบใจ เดินเ
แดร์ริลเก็บสัมภาระเรียกรถแท็กซี่ และออกเดินทางไปเมืองหยุนโจวเพื่อโน้มน้าวพี่น้องตระกูลดิกสัน เขาต้องทำให้พวกเขาเข้าร่วมสำนักของเขาให้ได้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาเห็นพ้องต้องกันเขาก็สามารถเริ่มก้าวแรกในการก่อร่างสำนักของตัวเองได้ พี่น้องทั้งสี่คนถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลดิกสัน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเมื่อขึ้นรถแท็กซี่ เขาหน้านิ่วเมื่อเห็นว่า เพิร์ล ฮาห์นโทรมาหา เธอถูกทิ้งให้เป็นผู้ดูแลบริหารบริษัทแพลทินัม โดยปกติเธอจะโทรมาก็ต่อเมื่อมีปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ ซึ่งมันเกิดขึ้นได้ไม่บ่อยนักเมื่อเขารับสาย เพิร์ลก็เริ่มพูดพล่ามกระวนกระวาย "ท่านประธาน ฉันมีข้าวร้าย ทั่วทั้งเมืองตงไห่ร่วมมือกันคว่ำบาตรบริษัทแพลทินัมในตอนนี้เรากำลังเผชิญกับความเสียหายครั้งใหญ่! ดาราของเราอย่างจีเซลล์ ลินด์ทและลาน่า โทมัสกำลังจะถูกยกเลิกสัญญา และดาราอีกหลายคนก็ถูกถอนออกไป เราจะทำยังไงกันดี?"เพิร์ลแทบจะร้องไห้อะไร? แดร์ริลโกรธเคืองเขากำหมัด เขาไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นผู้บงการคว่ำบาตรเขาผ่านไปสักพัก เขาปลอบใจเพิร์ลและทำให้เธอมั่นใจ "เพิร์ล อย่าตื่นตร