"นายอยากโดนกระทืบเหรอ?" อีวานตะคอก จะมีคนมาแสดงกริยาหยาบคายแบบนี้กับอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?"อีวาน ถอยไปก่อน" โอฟีเลียสั่งขณะเธอมองไปที่แดร์ริล "การคุยโม้โอ้อวดมันจะมีประโยชน์อะไร? ลูกศิษย์ของฉันได้รวบรวมเมฆอมฤตสีทองคำ และได้กลั่นยาห้าวิญญาณ นายคิดว่านายจะทำเหนือกว่านั้นได้งั้นเหรอ?""แน่นอน ยังไงก็ตามมันยังไม่หมดเวลา" เขากล่าวขณะดูแลหม้อต้มของเขาโอฟีเลียส่ายหัว "จดจำการเดิมพันของเราไว้หากนายแพ้นายจะต้องสำเหนียกว่าฉันคืออาจารย์ของนาย และมันจะต้องถูกจัดการอย่างเป็นพิธีการ ด้วยการที่นายกัมโค้งคำนับให้แก่ฉัน"ปุด! ปุด!แดร์ริลเปิดฝาของหม้อต้ม ทันใดนั้นความร้อนก็พุ่งกระจายออกมาตามด้วยกลิ่นอายของส่วนผสม'อะไร นั่นเขากำลังจะทำอะไร? การเปิดฝาหม้อต้มก่อนที่จะกลั่นโอสถเสร็จมันเป็นความผิดมหันต์' ทุกคนคิดขณะพวกเขาต่างตกตะลึงมึนงง"แกยอมรับความผ่ายแพ้แล้วใช่ไหม?" เรเชลเย้ยในตอนแรกเธอคิดว่าไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นจะพอมีทักษะกับเขาบ้างแต่ดูเหมือนเธอจะประเมินเขาสูงเกินไป การให้เขามาประลองกับอีวานเป็นเพียงแค่การดูถูกฝีมือของอีวานอย่างไรก็ตามโอฟีเลีย ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวขณะเธอมองดูทุกการเ
"คุณพระคุณเจ้า! ใครบางคนกำลังปรุงโอสถหายากสุด ๆ อยู่!" ใครบางคนอุทานขึ้นมาขณะพวกเขาชี้ขึ้นไปที่ท้องฟ้าเป็นความรู้ทั่วไปว่าการกลั่นโอสถจะรวบรวมเมฆอมฤต แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นก้อนเมฆที่เปล่งแสงสายฟ้าออกมาทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์นั้นเงียบสงัดรอยยิ้มของเรเชลหายไปขณะร่างกายของเธอสั่นสะเทือนในความไม่เชื่อ เธอไม่สามารถจะเชื่อสายตาของตัวเองได้ มันเป็นไปได้อย่างไร?แดร์ริลไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากคนไร้น้ำยาลูกเขยบ้านคนอื่น แล้วเขาจะมีทักษะกลั่นยาเก่งกาจกว่าอีวานได้อย่างไร? เรเชลนั้นตกใจมึนงงซ่า!ในขณะทุกคนยังตกตะลึงงัน หม้อต้มของแดร์ริลก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หม้อต้มแตกหักครึ่งและโอสถก็ลอยล่องออกมาพร้อมกับสายฟ้าแดร์ริลจับมันไว้และยิ้มทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เม็ดยาและพวกเขาก็ประหลาดใจ เม็ดยายังคงมีการปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาอยู่'นี่มันยังใช่เม็ดยาอยู่ไหม? มันควรจะนับได้ว่าเป็นโอสถของขลัง!' พวกเขาคิด"น่าทึ่งมาก!" โซรันปรบมือในความตื่นเต้นหัวเราะครื้นเครง "แดร์ริล เร็วเข้า บอกพวกเราทีว่ามันคือโอสถอะไร?""พ่อทูนหัว นี่มันคือยาเทพเจ้าซูส""อะไร? ยาเทพเจ้าซูส? นี่ นี่มันคือยาเทพเจ้
ในทางกลับกันซาร่ากลับร่าเริงดีใจ! เธอสวมกอดแขนของแดร์ริลและเชิดชู "นายสุดยอดมาก! ใครจะไปรู้ว่านายจะมีทักษะกลั่นโอสถ? คราวหน้าสอนฉันบ้างสิ!"แดร์ริลยิ้มไปที่เธอและพยักหน้า "ได้ ได้! ฉันจะสอน แต่หยุดเขย่าฉันก่อน ร่างกายฉันยังรับแรงไม่ไหว"ซาร่าหัวเราะเธอหน้าแดงและปล่อยแขนเขาไป ขณะที่โอฟีเลียเดินเข้ามาหาเขาแดร์ริลหัวเราะ เขาชื่นชมเธอขณะที่กำลังมองดูทรวดทรงที่เย้ายวนของเธอ "ท่านประธานหญิงเลน คุณแพ้เดิมพันคุณจะยอมรับผมเป็นอาจารย์ของคุณโดยการก้มโค้งคำนับผมไหม?"โอฟีเลียเลือดขึ้นหน้า"แดร์ริล หยุดเล่นได้แล้ว!" โซรันอุทานโอฟีเลียนั้นเป็นผู้มีทักษะสูงส่งและเป็นถึงท่านประธานหญิงสมาคมโอสถแห่งเจียงหนานที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก เธอจะมาก้มโค้งคำนับและยอมรับชายหนุ่มอย่างแดร์ริลเป็นอาจารย์ของเธอได้อย่างไร?โอฟีเลียสงบสติอารมณ์ของตัวเองและอ้อนวอน "แดร์ริล ฉันอยากจะรับเธอเข้าเป็นลูกศิษย์ของฉันมาก นายช่วยกลับไปคิดมาได้ไหม?" เธอต้องการรับเขาในฐานะลูกศิษย์ของเธอมาก ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้น เธอคงจะเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ไม่มีลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้"ผมไม่มีปัญญาหรอก" แดร์ริลหัวเราะและกล่าวต่อ "ถึงอย่
แดร์ริลหยิบสมุนไพรเข้าปากอย่างไม่รอช้าความคิดที่จะฟื้นคืนพลังของเขาทำให้เขาตื่นเต้น ทว่าพลังของเขาไม่ได้ฟื้นกลับคืนมาเมื่อเวลาผ่านไปนี่มันเกิดอะไรขึ้น?เขามองไปที่โอฟีเลียด้วยความสงสัยและถาม "ท่านประธานหญิงเลน สมุนไพรนี้มันเสื่อมสรรพคุณหรือเปล่า? ทำไมผมถึงยังไม่มีกำลังภายใน?" แดร์ริลนั้นกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากโซรันก็งวยงงพอ ๆ กัน "ใช่ ทำไมมันถึงไม่ได้ผล?"โอฟีเลียขบขันขณะเธอมองไปที่แดร์ริล "นายจะต้องเรียกฉันว่าท่านอาจารย์""ได้ ได้ ท่านอาจารย์" แดร์ริลทำอะไรไม่ได้ เขาเอามือวางลงไปในจุดสนามพลังต่าง ๆ และกล่าว "ผมไม่รู้สึกถึงกำลังภายในกลับคืนมาเลย"โอฟีเลียค่อย ๆ จิบน้ำชาและยิ้ม "ลูกศิษย์คนดีของฉัน นายไม่รู้เหรอว่าสมุนไพรหยินหยางนพเก้ามีสองส่วนผสม? หยิน และ หยาง ที่ฉันให้นายไปมันคือสมุนไพรหยางทานเพียงแค่ส่วนเดียวมันไม่มีทางได้ผล นายจำเป็นจะต้องมีสมุนไพรหยินด้วย"อะไร? แดร์ริลตกตะลึงเขามองโอฟีเลียด้วยความฉงนสนเท่ห์โอฟีเลียหยิบสมุนไพรอีกชนิดออกมามันเป็นสีฟ้าเย็นยะเยือก ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงกับสมุนไพรหยางที่เป็นสีแดงเพลิงไฟแดร์ริลมองไปที่สมุนไพรหยินและรีบกล่าว "ขอบคุณท่าน
“แน่นอน ความปรารถนาของฉันคือการอบรมสั่งสอนนาย นายจะต้องปฏิบัติกับสิ่งที่ฉันพูดอย่างจริงจัง” โอฟีเลียกล่าวเสริม เธอรู้ว่าแดร์ริลว่ายากสอนยากต้องฝึกให้อ่อนน้อม และเขาก็ไม่ต้องการเป็นศิษย์ของเธอจากนี้ไป เธอจำเป็นจะต้องเข้มงวดกับเขา หากไม่เป็นเช่นนั้นมันคงจะเป็นเรื่องยากเย็นในอนาคตด้วยเหตุนี้ แดร์ริลไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้นอกจากพยักหน้า "ผมจะเชื่อฟัง"ไม่ว่าเขาจะสามารถฟื้นพลังของเขากลับคืนมาได้หรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับโอฟีเลีย เลน เขาจะต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเธอต่อจากนี้ไปโอฟีเลียรู้สึกปลาบปลื้มกับคำตอบของเขา เธอยิ้มและพยักหน้า "ลูกศิษย์คนดีของฉัน"กลับไปที่คฤหาสน์ดาร์บี้ในเมืองตงไห่ ลิลี่กระวนกระวายและเป็นห่วงอย่างมาก เมื่อเธอฟื้นจากอาการสลบ เธอพบว่าตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการหาทางออกจากสถานที่ แต่มันมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา พวกเขาคงไม่ปล่อยตัวเธอไปเว้นแต่เธอจะได้รับอนุญาตจากหัวหน้าตระกูลเธอไม่เคยพบกับเดรก ดาร์บี้เธอหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเห็นว่าเป็นฟลอเรียน ดาร์บี้ เธอไม่ได้มีความประทับใจที่ดีกับเขาสักเท่าไหร่"ลิลี่ ไม่ต้องกลัว" เขาปลอบใจ เดินเ
แดร์ริลเก็บสัมภาระเรียกรถแท็กซี่ และออกเดินทางไปเมืองหยุนโจวเพื่อโน้มน้าวพี่น้องตระกูลดิกสัน เขาต้องทำให้พวกเขาเข้าร่วมสำนักของเขาให้ได้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาเห็นพ้องต้องกันเขาก็สามารถเริ่มก้าวแรกในการก่อร่างสำนักของตัวเองได้ พี่น้องทั้งสี่คนถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลดิกสัน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเมื่อขึ้นรถแท็กซี่ เขาหน้านิ่วเมื่อเห็นว่า เพิร์ล ฮาห์นโทรมาหา เธอถูกทิ้งให้เป็นผู้ดูแลบริหารบริษัทแพลทินัม โดยปกติเธอจะโทรมาก็ต่อเมื่อมีปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ ซึ่งมันเกิดขึ้นได้ไม่บ่อยนักเมื่อเขารับสาย เพิร์ลก็เริ่มพูดพล่ามกระวนกระวาย "ท่านประธาน ฉันมีข้าวร้าย ทั่วทั้งเมืองตงไห่ร่วมมือกันคว่ำบาตรบริษัทแพลทินัมในตอนนี้เรากำลังเผชิญกับความเสียหายครั้งใหญ่! ดาราของเราอย่างจีเซลล์ ลินด์ทและลาน่า โทมัสกำลังจะถูกยกเลิกสัญญา และดาราอีกหลายคนก็ถูกถอนออกไป เราจะทำยังไงกันดี?"เพิร์ลแทบจะร้องไห้อะไร? แดร์ริลโกรธเคืองเขากำหมัด เขาไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นผู้บงการคว่ำบาตรเขาผ่านไปสักพัก เขาปลอบใจเพิร์ลและทำให้เธอมั่นใจ "เพิร์ล อย่าตื่นตร
ทั้งสี่คนรุมตะคอกแดร์ริลไม่หยุดหย่อนถ้าหากพวกเขามัดรวมกันแดร์ริลคงตายไปแล้วในตอนนี้แดร์ริลหัวเราะ เขาปล่อยให้พวกเขาคลายความโกรธออกมาเมื่อพวกเขาใกล้จะโวยวายเสร็จแล้ว เขาก็หยิบม้านั่งมานั่งอยู่เบื้องหน้าพวกเขา "ในสายตาพวกนาย ฉันสมควรตายเพราะฉันเข่นฆ่าตระกูลดิกสัน แต่ฉันขอถามพวกนาย ตระกูลดิกสันไล่ฆ่าและปล้นสะดมชาวบ้านผู้บริสุทธิ์หลายคน บรรดาคนเหล่านั้นสมควรตายไหม?"ทั้งสี่คนต่างหันมามองหน้ากันและไม่สามารถจะหาคำตอบได้ แดร์ริลพูดถูก ตระกูลดิกสันกระทำความชั่วร้ายอันฉาวโฉ่ในเมืองหยุนโจวเป็นเวลานานหลายปีแดร์ริลกล่าวต่อ "และอีกอย่างพวกนายสี่คน! รับใช้ตระกูลดิกสัน! นายรู้ไหมว่าพวกนายทั้งสี่คนสร้างปัญหาให้กับเมืองหยุนโจวมากมายแค่ไหน?"พี่น้องตระกูลดิกสันไม่สามรถโต้แย้งได้ แดร์ริลพูดถูกต้องแดร์ริลยิ้มและค่อย ๆ กล่าว "ทำไมพวกนายทั้งสี่ไม่มาติดตามฉันล่ะ? เราจะมาทำสิ่งที่ถูกต้องด้วยกัน"อะไร? สุดท้ายมันก็แค่การพูดคุยให้กำลังใจเพื่อจะรับสมัคร"นายหยุดได้แล้ว เราขอตายดีกว่าที่จะไปเป็นลูกกระจ๊อกของนาย ฆ่าเราเสียเถอะตอนนี้เถอะ" โวลต์ถ่มถุยแดร์ริลหน้าบูดบึ้ง ทั้งสี่คนนี้เป็นพวกที่ยากจะหว่านล
สร้างสำนัก? ทำความดี? ผดุงความยุติธรรมเพื่อมวลมนุษย์?เมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล บรรดาพี่น้องก็ต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นกับความคิดนั้น พวกเขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่จุดไฟในจิตใจของพวกเขาแดร์ริลเผยเม็ดยาสี่เม็ด พวกมันทั้งหมดคือ เม็ดยาเทวะ!บรรดาพี่น้องต่างตกตะลึงอย่างมาก พวกเขารู้ว่าเม็ดยานั้นมีมูลค่าเป็นพันล้านและมันยังหายากมาก แล้วแดร์ริลมีไว้ครอบครองถึงสี่เม็ดได้อย่างไร?แดร์ริลยิ้มขณะเขามอบเม็ดยาเทวะให้พวกเขาแต่ละคน "ฉันรู้ว่าพวกนายติดอยู่ที่ระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามาสักพักแล้ว เพราะอย่างนั้นได้โปรดรับสิ่งนี้ในฐานะของกำนัลเล็กน้อยด้วยเถอะ"สำหรับพวกเขา? พวกเขาตกใจแต่ก็ยังคงตื่นเต้นพวกเขาติดอยู่ที่ระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามาเกือบปี! เมื่อพวกเขาถูกจับตัว พวกเขาก็สูญเสียความหวังที่จะบรรลุไปได้ไกลกว่านี้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่แค่เพียงถูกปล่อยตัวแต่ยังได้รับเม็ดยาเทวะอีกด้วย?เซปไฟร์ไม่สามารถจะอดกลั้นได้อีกต่อไป เขาทำท่าประสานมือคารวะด้วยความเคารพ "ลูกพี่แดร์ริล เราจะไม่มีวันลืมบุญคุณที่นายมอบให้พวกเรา" เขาอุทาน "นับจากนี้ไป เราจะขอติดตามนาย ความปรารถนาของนายคือบัญชาข