บทที่ 470

"คุณพระคุณเจ้า! ใครบางคนกำลังปรุงโอสถหายากสุด ๆ อยู่!" ใครบางคนอุทานขึ้นมาขณะพวกเขาชี้ขึ้นไปที่ท้องฟ้า

เป็นความรู้ทั่วไปว่าการกลั่นโอสถจะรวบรวมเมฆอมฤต แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นก้อนเมฆที่เปล่งแสงสายฟ้าออกมา

ทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์นั้นเงียบสงัด

รอยยิ้มของเรเชลหายไปขณะร่างกายของเธอสั่นสะเทือนในความไม่เชื่อ เธอไม่สามารถจะเชื่อสายตาของตัวเองได้ มันเป็นไปได้อย่างไร?

แดร์ริลไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากคนไร้น้ำยาลูกเขยบ้านคนอื่น แล้วเขาจะมีทักษะกลั่นยาเก่งกาจกว่าอีวานได้อย่างไร? เรเชลนั้นตกใจมึนงง

ซ่า!

ในขณะทุกคนยังตกตะลึงงัน หม้อต้มของแดร์ริลก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หม้อต้มแตกหักครึ่งและโอสถก็ลอยล่องออกมาพร้อมกับสายฟ้า

แดร์ริลจับมันไว้และยิ้ม

ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่เม็ดยาและพวกเขาก็ประหลาดใจ เม็ดยายังคงมีการปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาอยู่

'นี่มันยังใช่เม็ดยาอยู่ไหม? มันควรจะนับได้ว่าเป็นโอสถของขลัง!' พวกเขาคิด

"น่าทึ่งมาก!" โซรันปรบมือในความตื่นเต้นหัวเราะครื้นเครง

"แดร์ริล เร็วเข้า บอกพวกเราทีว่ามันคือโอสถอะไร?"

"พ่อทูนหัว นี่มันคือยาเทพเจ้าซูส"

"อะไร? ยาเทพเจ้าซูส? นี่ นี่มันคือยาเทพเจ้