ทั้งสี่คนรุมตะคอกแดร์ริลไม่หยุดหย่อนถ้าหากพวกเขามัดรวมกันแดร์ริลคงตายไปแล้วในตอนนี้แดร์ริลหัวเราะ เขาปล่อยให้พวกเขาคลายความโกรธออกมาเมื่อพวกเขาใกล้จะโวยวายเสร็จแล้ว เขาก็หยิบม้านั่งมานั่งอยู่เบื้องหน้าพวกเขา "ในสายตาพวกนาย ฉันสมควรตายเพราะฉันเข่นฆ่าตระกูลดิกสัน แต่ฉันขอถามพวกนาย ตระกูลดิกสันไล่ฆ่าและปล้นสะดมชาวบ้านผู้บริสุทธิ์หลายคน บรรดาคนเหล่านั้นสมควรตายไหม?"ทั้งสี่คนต่างหันมามองหน้ากันและไม่สามารถจะหาคำตอบได้ แดร์ริลพูดถูก ตระกูลดิกสันกระทำความชั่วร้ายอันฉาวโฉ่ในเมืองหยุนโจวเป็นเวลานานหลายปีแดร์ริลกล่าวต่อ "และอีกอย่างพวกนายสี่คน! รับใช้ตระกูลดิกสัน! นายรู้ไหมว่าพวกนายทั้งสี่คนสร้างปัญหาให้กับเมืองหยุนโจวมากมายแค่ไหน?"พี่น้องตระกูลดิกสันไม่สามรถโต้แย้งได้ แดร์ริลพูดถูกต้องแดร์ริลยิ้มและค่อย ๆ กล่าว "ทำไมพวกนายทั้งสี่ไม่มาติดตามฉันล่ะ? เราจะมาทำสิ่งที่ถูกต้องด้วยกัน"อะไร? สุดท้ายมันก็แค่การพูดคุยให้กำลังใจเพื่อจะรับสมัคร"นายหยุดได้แล้ว เราขอตายดีกว่าที่จะไปเป็นลูกกระจ๊อกของนาย ฆ่าเราเสียเถอะตอนนี้เถอะ" โวลต์ถ่มถุยแดร์ริลหน้าบูดบึ้ง ทั้งสี่คนนี้เป็นพวกที่ยากจะหว่านล
สร้างสำนัก? ทำความดี? ผดุงความยุติธรรมเพื่อมวลมนุษย์?เมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล บรรดาพี่น้องก็ต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นกับความคิดนั้น พวกเขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่จุดไฟในจิตใจของพวกเขาแดร์ริลเผยเม็ดยาสี่เม็ด พวกมันทั้งหมดคือ เม็ดยาเทวะ!บรรดาพี่น้องต่างตกตะลึงอย่างมาก พวกเขารู้ว่าเม็ดยานั้นมีมูลค่าเป็นพันล้านและมันยังหายากมาก แล้วแดร์ริลมีไว้ครอบครองถึงสี่เม็ดได้อย่างไร?แดร์ริลยิ้มขณะเขามอบเม็ดยาเทวะให้พวกเขาแต่ละคน "ฉันรู้ว่าพวกนายติดอยู่ที่ระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามาสักพักแล้ว เพราะอย่างนั้นได้โปรดรับสิ่งนี้ในฐานะของกำนัลเล็กน้อยด้วยเถอะ"สำหรับพวกเขา? พวกเขาตกใจแต่ก็ยังคงตื่นเต้นพวกเขาติดอยู่ที่ระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามาเกือบปี! เมื่อพวกเขาถูกจับตัว พวกเขาก็สูญเสียความหวังที่จะบรรลุไปได้ไกลกว่านี้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่แค่เพียงถูกปล่อยตัวแต่ยังได้รับเม็ดยาเทวะอีกด้วย?เซปไฟร์ไม่สามารถจะอดกลั้นได้อีกต่อไป เขาทำท่าประสานมือคารวะด้วยความเคารพ "ลูกพี่แดร์ริล เราจะไม่มีวันลืมบุญคุณที่นายมอบให้พวกเรา" เขาอุทาน "นับจากนี้ไป เราจะขอติดตามนาย ความปรารถนาของนายคือบัญชาข
"ไม่ต้องห่วงท่านประมุข เราจะไม่ทำให้ผิดหวัง!" พวกเขาขานรับอย่างพร้อมเพรียงกัน"เยี่ยม!" แดร์ริลปลื้มปริ่ม เขากล่าวเสริม "แทนที่คฤหาสน์ดิกสัน ที่แห่งนี้จะขนานนามว่าคฤหาสน์สุราลัยตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป สถานที่แห่งนี้จะเป็นเทวาคารชั่วคราวของเรา เอาล่ะ จงออกไปและเริ่มเกณฑ์คนซะ!"แดร์ริลหันหลังและจากไปข่าวของสำนักประตูสุราลัยแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองภายในสามวันสมาชิกต่างได้รับเม็ดยาวิญญาณทมิฬคนละเม็ด ตราบใดที่พวกเขาเข้าร่วมสำนัก ทำให้มันเป็นเรื่องยากที่เหล่าผู้บ่มเพาะจะต้านทานไหว!ผู้บ่มเพาะที่ทรงพลังและแข็งแกร่งต่างแวะเวียนมาเยี่ยมเยือน แค่เพียงสามวัน สำนักประตูสุราลัยได้ก้าวเข้าสู่โลกแห่งผู้บ่มเพาะ!ประมุขสำนัก ดาร์บี้ผู้ไร้พ่ายก็มีชื่อเสียงโด่งดังเช่นกัน! ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยเป็นใคร หรือมาจากไหน หรือแม้กระทั่งระดับกำลังภายในของเขา สิ่งที่ลึกลับที่สุดเกี่ยวกับเขาคือแม้แต่ผู้ติดตามก็ยังไม่เคยพบเห็นตัวตนของเขาด้วยตัวเอง เขามักจะสวมหน้ากากทองคำทุกครั้งที่ปรากฏตัวภายในสามวัน สำนักประตูสสุราลัยจัดการรับสมัครผู้ติดตามได้เป็นพันคน แม้ว่าผู้ติดตามจะอยู่เพียงระดับขั้นล่างปรมาจารย์ หรือ ปร
ในคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์ที่เมืองมิด แดร์ริลกำลังฮัมเสียงเพลง เขาเข้าไปในบริเวณห้องนั่งเล่นหลังจากที่โซรันเรียกหาเขาให้มาโดยเร็วเมื่อเขามาถึงเขาก็เห็นโซรันกำลังหัวเราะอยู่กับผู้หญิงรูปงามเธอนั้นสวยหยดย้อย! เธอสวมชุดเดรสสีเหลืองยาวที่ดูสง่าผ่าเผยอย่างน่าเหลือเชื่อ ถ้าเขาเดาไม่ผิด เธอคงจะเป็นภรรยาของโซรัน ซูซาน ครีกนั่นเอง!นอกเหนือไปจากสองคนนั้นยังมีอีกสามคน เรเชล ซาร่า และอีวาน'ซวยแท้ ทำไมไอ้หมอนี่มาอีกแล้ว?' แดร์ริลคิด"แดร์ริล!" ซาร่าเรียกเขาอย่างร่าเริงสดใส เธอวิ่งเข้าไปคล้องแขนแดร์ริล เธอขมวดคิ้วและถาม "นายหายไปไหนมาช่วงนี้! ฉันคิดถึงนายนะ!"แดร์ริลลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู จากนั้นเขาก็หันไปก้มโค้งคำนับโซรันและซูซาน "พ่อทูนหัว แม่ทูนหัว"ซูซานพยักหน้าและยิ้มขณะที่เธอมองไปที่แดร์ริล เธอได้ยินมาว่าสามีของเธอเพิ่งจะมีลูกทูนหัวคนใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา เขาทำให้เธอประทับใจ เขานั้นสุภาพนอมน้อมและหล่อเหลา"แม่ทูนหัวทำให้ฉันฟังดูแก่ ทำไมไม่เรียกว่าน้าซูซานแทนล่ะ?" เธอยิ้ม"ครับ น้าซูซาน"เขาเห็นว่าซูซานเป็นคนใจดีและอัธยาศัยดี นี่มันคือครั้งแรกที่พบกับเธอดังนั้นเขาควรจ
เมื่อบรรดาทั้งสี่คนเดินจากไป โซรันก็เข้าสวมกอดซูซานจากด้านหลัง "ซูซาน ฉันคิดว่าแดร์ริลเป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม" เขากระซิบ "ฉันตัดสินใจให้เรเชลแต่งงานกับเขา เธอว่ายังไง?"อะไรนะ? ซูซานสะดุ้งเรเชล ลูกสาวคนโตของเธอกับความสัมพันธ์ของอีวานนั้นแทบจะเรียกได้ว่าใกล้จะแต่งงาน และพวกเขาทั้งครอบครัวก็รู้ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงเปลี่ยนใจ?ซูซานคิดกับตัวเองและถาม "เรเชลรู้ไหม? เธอรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้?""เธอต่อต้านมาก เธอต้องการแต่งงานกับอีวานคนเดียวฉะนั้นฉันคิดว่าจะให้เธอไปโน้มน้าวลูก" โซรันขำเจื่อน ๆ "เธอชอบอีวาน แล้วทำไมคุณต้องไปคลุมถุงชนเธอกับแดร์ริล? อีวานก็เป็นผู้ชายที่เยี่ยมยอดเช่นกัน เรเชลแต่งกับอีวานมันก็ไม่ได้เสียหายน่าอายอะไร"ซูซานรักลูกสาวสองคนของเธอเป็นอย่างมาก เธอไม่อยากบังคับพวกเธอเพื่อแต่งงานกับใครบางคนที่พวกเธอไม่ชอบ"ฉันขอแนะนำให้คุณปล่อยเรเชลแต่งงานกับอีวานเถอะ" ซูซานถอนหายใจและออกจากห้องไปในห้องเรียน ซูซานอธิบายวิชาค่ายกลให้กับบรรดาเด็ก ๆ ของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่แดร์ริลได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิชาค่ายกล ดังนั้นเขาจึงใจจดใจจ่อกับคำกล่าวของซูซานทุกคำ เมื่อจ
นี่มันป่าลูกท้อเบ่งบานมหัศจรรย์อะไรกัน? อีวานดีใจกับความคิดของเธอ“เรเชล เราจะทำตามแผนของเธอ เราจะหลอกให้แดร์ริลเข้าไปในป่านั่น!” เขาตื่นเต้นมันเป็นความคิคที่เยี่ยมยอด! พวกเขารีบเร่งมุ่งหน้าไปที่ห้องของแดร์ริลแดร์ริลเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เขาสวมชุดนอนกำลังจะขึ้นเตียงปัง!เรเชลเปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะประตูก่อน แดร์ริลสบถอยู่ในใจและยิ้ม “น้องสาวที่รัก มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอ?”“ใครน้องสาวแก?” เรเชลหน้าบึ้งตึงขณะเธอถามหน่ายแหนง แดร์ริลนั้นน่ารังเกียจที่สุดสำหรับเธอแดร์ริลยักไหล่และถาม “ฉันคือพี่ทูนหัวของเธอ ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวฉัน แล้วเธอจะเป็นอะไร?”เรเชลกรอกตามองไปที่เขา “พ่อต้องการพบนายที่ป่าลูกท้อเบ่งบาน” เธอเย้ยหยันเธอได้พูดคุยเรื่องนี้กับอีวานมาก่อนแล้วถ้าเธอกล่าวอ้างถึงพ่อของเธอแดร์ริลคงจะไม่มีทางสงสัยอะไรอย่างแน่นอนมันเป็นไปตามแผน แดร์ริลค่อนข้างมึนงงและถาม “พ่อต้องการอะไร? และอีกอย่างป่าลูกท้อเบ่งบานมันคืออะไร?”“แค่ตามฉันมา” เธอถ่มถุยอย่างหมดความอดทน ขณะเธอที่หันหลังเพื่อออกไปแดร์ริลรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและติดตามเธอออกไป พวกเขาเดินไปเกือบครึ่งชั่วโมง! มันเป็นมุมที่
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามรถจะนิ่งนอนใจได้ที่จะเห็นแด๊กซ์ตายได้! เขาเกลียดชังแม่ชีแห่งโชคชะตาและพรรคพวกของเธอ เขาออกมาจากเมืองตงไห่แล้วแต่เธอก็ยังพยายามไล่ล่าเขาแดร์ริลโกรธเคืองอย่างถึงที่สุด เขากำลังจะหันหลังและจากไปแต่เรเชลเรียกเขา“แดร์ริล พ่อของฉันรอแกอยู่ แกจะไปไหน?”“บอกพ่อทูนหัวว่ามีเรื่องสำคัญเร่งด่วนเกิดขึ้น!” แดร์ริลกล่าวกระวนกระวาย“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กส่งสาส์นเหรอไง?” เรเชลเย้ย “ถ้ามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แกก็ไปบอกเขาเอง”แดร์ริลหน้านิ่ว “ฉันจะอธิบายให้เขาฟังหลังจากที่ฉันกลับมาแล้ว” แด๊กซ์กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจำเป็นต้องไปช่วย“หลบไป!” แดร์ริลตะคอกเรเชล“ถ้าฉันไม่หลบล่ะ?” เรเชลแสยะยิ้มอย่างยียวน“ฉันบอกให้หลบไป!” แดร์ริลตะคอกอีกครั้งเรเชลกล่าวเย็นชา “แกจะไม่ไปไหนทั้งนั้นในวันนี้” เธอปรบมือของเธอทันใดนั้นก็มีเงาตะคุ่มปรากฏขึ้นจากมุม นั่นคืออีวานเขาจับตัวแดร์ริลและยกเขาขึ้นเหนือหัว“แกจะทำอะไร?” แดร์ริลสะดุ้งประหลาดใจ เมื่อเขาไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามารถจะสู้กลับได้“ฉันกำลังจะทำไรเหรอ? ฉันจะทำให้แกหายไปจากโลกนี้!” อีวานโยนแดร์ริลเข้าไปในป่า
แดร์ริลว้าวุ่น ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ เขาคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา!“เรเชล คาร์เตอร์ปล่อยฉันออกไป!” เขาร้องตะโกนสุดเสียง แต่ไม่มีใครตอบ“แม่ง!” เขาต่อยต้นไม้ เห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกเขาทำได้แค่เพียงเดินเป็นเส้นตรงเขาคิดว่าป่าเหมือนกับเขาวงกต ตราบใดที่เขาเดินเป็นเส้นตรง เขาก็ต้องพบกับทางเข้าอย่างแน่นอน!เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของทางเข้า มีเพียงต้นไม้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด! มันแปลกประหลาด การเดินสามสิบนาทีในคฤหาสน์คาร์เตอร์อาจนำพาเขาไปสู่ปากทางเข้า แต่เขาไม่สามารถออกจากป่าได้ เว้นแต่จะเป็นค่ายกลของอะไรบางอย่าง?“แม่ง ฉันไม่เชื่อเรื่องนั้น” แดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขา เขาเปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วเดินไปข้างหน้าอีกครั้งกลับมาที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ ตระกูลคาร์เตอร์กำลังจะทานอาหารเย็น โซรันสั่งให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารอันโอชะทุกคนอยู่ที่นั่นยกเว้นแดร์ริลโซรันสอดส่องสายตาไปทั่วโต๊ะและหน้าบูดบึ้ง “แดร์ริลอยู่ไหน?”สาวคนรับใช้กระวนกระวายตอบ “นายท่าน ฉันไปที่ห้องของเขาแต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น ฉันหาเขาไม่เจอสักที่รอบคฤหาสน์”โซรันงงงวย “แ