ในคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์ที่เมืองมิด แดร์ริลกำลังฮัมเสียงเพลง เขาเข้าไปในบริเวณห้องนั่งเล่นหลังจากที่โซรันเรียกหาเขาให้มาโดยเร็วเมื่อเขามาถึงเขาก็เห็นโซรันกำลังหัวเราะอยู่กับผู้หญิงรูปงามเธอนั้นสวยหยดย้อย! เธอสวมชุดเดรสสีเหลืองยาวที่ดูสง่าผ่าเผยอย่างน่าเหลือเชื่อ ถ้าเขาเดาไม่ผิด เธอคงจะเป็นภรรยาของโซรัน ซูซาน ครีกนั่นเอง!นอกเหนือไปจากสองคนนั้นยังมีอีกสามคน เรเชล ซาร่า และอีวาน'ซวยแท้ ทำไมไอ้หมอนี่มาอีกแล้ว?' แดร์ริลคิด"แดร์ริล!" ซาร่าเรียกเขาอย่างร่าเริงสดใส เธอวิ่งเข้าไปคล้องแขนแดร์ริล เธอขมวดคิ้วและถาม "นายหายไปไหนมาช่วงนี้! ฉันคิดถึงนายนะ!"แดร์ริลลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู จากนั้นเขาก็หันไปก้มโค้งคำนับโซรันและซูซาน "พ่อทูนหัว แม่ทูนหัว"ซูซานพยักหน้าและยิ้มขณะที่เธอมองไปที่แดร์ริล เธอได้ยินมาว่าสามีของเธอเพิ่งจะมีลูกทูนหัวคนใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขา เขาทำให้เธอประทับใจ เขานั้นสุภาพนอมน้อมและหล่อเหลา"แม่ทูนหัวทำให้ฉันฟังดูแก่ ทำไมไม่เรียกว่าน้าซูซานแทนล่ะ?" เธอยิ้ม"ครับ น้าซูซาน"เขาเห็นว่าซูซานเป็นคนใจดีและอัธยาศัยดี นี่มันคือครั้งแรกที่พบกับเธอดังนั้นเขาควรจ
เมื่อบรรดาทั้งสี่คนเดินจากไป โซรันก็เข้าสวมกอดซูซานจากด้านหลัง "ซูซาน ฉันคิดว่าแดร์ริลเป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม" เขากระซิบ "ฉันตัดสินใจให้เรเชลแต่งงานกับเขา เธอว่ายังไง?"อะไรนะ? ซูซานสะดุ้งเรเชล ลูกสาวคนโตของเธอกับความสัมพันธ์ของอีวานนั้นแทบจะเรียกได้ว่าใกล้จะแต่งงาน และพวกเขาทั้งครอบครัวก็รู้ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงเปลี่ยนใจ?ซูซานคิดกับตัวเองและถาม "เรเชลรู้ไหม? เธอรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้?""เธอต่อต้านมาก เธอต้องการแต่งงานกับอีวานคนเดียวฉะนั้นฉันคิดว่าจะให้เธอไปโน้มน้าวลูก" โซรันขำเจื่อน ๆ "เธอชอบอีวาน แล้วทำไมคุณต้องไปคลุมถุงชนเธอกับแดร์ริล? อีวานก็เป็นผู้ชายที่เยี่ยมยอดเช่นกัน เรเชลแต่งกับอีวานมันก็ไม่ได้เสียหายน่าอายอะไร"ซูซานรักลูกสาวสองคนของเธอเป็นอย่างมาก เธอไม่อยากบังคับพวกเธอเพื่อแต่งงานกับใครบางคนที่พวกเธอไม่ชอบ"ฉันขอแนะนำให้คุณปล่อยเรเชลแต่งงานกับอีวานเถอะ" ซูซานถอนหายใจและออกจากห้องไปในห้องเรียน ซูซานอธิบายวิชาค่ายกลให้กับบรรดาเด็ก ๆ ของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่แดร์ริลได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิชาค่ายกล ดังนั้นเขาจึงใจจดใจจ่อกับคำกล่าวของซูซานทุกคำ เมื่อจ
นี่มันป่าลูกท้อเบ่งบานมหัศจรรย์อะไรกัน? อีวานดีใจกับความคิดของเธอ“เรเชล เราจะทำตามแผนของเธอ เราจะหลอกให้แดร์ริลเข้าไปในป่านั่น!” เขาตื่นเต้นมันเป็นความคิคที่เยี่ยมยอด! พวกเขารีบเร่งมุ่งหน้าไปที่ห้องของแดร์ริลแดร์ริลเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เขาสวมชุดนอนกำลังจะขึ้นเตียงปัง!เรเชลเปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะประตูก่อน แดร์ริลสบถอยู่ในใจและยิ้ม “น้องสาวที่รัก มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอ?”“ใครน้องสาวแก?” เรเชลหน้าบึ้งตึงขณะเธอถามหน่ายแหนง แดร์ริลนั้นน่ารังเกียจที่สุดสำหรับเธอแดร์ริลยักไหล่และถาม “ฉันคือพี่ทูนหัวของเธอ ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวฉัน แล้วเธอจะเป็นอะไร?”เรเชลกรอกตามองไปที่เขา “พ่อต้องการพบนายที่ป่าลูกท้อเบ่งบาน” เธอเย้ยหยันเธอได้พูดคุยเรื่องนี้กับอีวานมาก่อนแล้วถ้าเธอกล่าวอ้างถึงพ่อของเธอแดร์ริลคงจะไม่มีทางสงสัยอะไรอย่างแน่นอนมันเป็นไปตามแผน แดร์ริลค่อนข้างมึนงงและถาม “พ่อต้องการอะไร? และอีกอย่างป่าลูกท้อเบ่งบานมันคืออะไร?”“แค่ตามฉันมา” เธอถ่มถุยอย่างหมดความอดทน ขณะเธอที่หันหลังเพื่อออกไปแดร์ริลรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและติดตามเธอออกไป พวกเขาเดินไปเกือบครึ่งชั่วโมง! มันเป็นมุมที่
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามรถจะนิ่งนอนใจได้ที่จะเห็นแด๊กซ์ตายได้! เขาเกลียดชังแม่ชีแห่งโชคชะตาและพรรคพวกของเธอ เขาออกมาจากเมืองตงไห่แล้วแต่เธอก็ยังพยายามไล่ล่าเขาแดร์ริลโกรธเคืองอย่างถึงที่สุด เขากำลังจะหันหลังและจากไปแต่เรเชลเรียกเขา“แดร์ริล พ่อของฉันรอแกอยู่ แกจะไปไหน?”“บอกพ่อทูนหัวว่ามีเรื่องสำคัญเร่งด่วนเกิดขึ้น!” แดร์ริลกล่าวกระวนกระวาย“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กส่งสาส์นเหรอไง?” เรเชลเย้ย “ถ้ามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แกก็ไปบอกเขาเอง”แดร์ริลหน้านิ่ว “ฉันจะอธิบายให้เขาฟังหลังจากที่ฉันกลับมาแล้ว” แด๊กซ์กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาจำเป็นต้องไปช่วย“หลบไป!” แดร์ริลตะคอกเรเชล“ถ้าฉันไม่หลบล่ะ?” เรเชลแสยะยิ้มอย่างยียวน“ฉันบอกให้หลบไป!” แดร์ริลตะคอกอีกครั้งเรเชลกล่าวเย็นชา “แกจะไม่ไปไหนทั้งนั้นในวันนี้” เธอปรบมือของเธอทันใดนั้นก็มีเงาตะคุ่มปรากฏขึ้นจากมุม นั่นคืออีวานเขาจับตัวแดร์ริลและยกเขาขึ้นเหนือหัว“แกจะทำอะไร?” แดร์ริลสะดุ้งประหลาดใจ เมื่อเขาไม่มีกำลังภายในเขาก็ไม่สามารถจะสู้กลับได้“ฉันกำลังจะทำไรเหรอ? ฉันจะทำให้แกหายไปจากโลกนี้!” อีวานโยนแดร์ริลเข้าไปในป่า
แดร์ริลว้าวุ่น ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ เขาคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา!“เรเชล คาร์เตอร์ปล่อยฉันออกไป!” เขาร้องตะโกนสุดเสียง แต่ไม่มีใครตอบ“แม่ง!” เขาต่อยต้นไม้ เห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกเขาทำได้แค่เพียงเดินเป็นเส้นตรงเขาคิดว่าป่าเหมือนกับเขาวงกต ตราบใดที่เขาเดินเป็นเส้นตรง เขาก็ต้องพบกับทางเข้าอย่างแน่นอน!เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของทางเข้า มีเพียงต้นไม้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด! มันแปลกประหลาด การเดินสามสิบนาทีในคฤหาสน์คาร์เตอร์อาจนำพาเขาไปสู่ปากทางเข้า แต่เขาไม่สามารถออกจากป่าได้ เว้นแต่จะเป็นค่ายกลของอะไรบางอย่าง?“แม่ง ฉันไม่เชื่อเรื่องนั้น” แดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขา เขาเปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วเดินไปข้างหน้าอีกครั้งกลับมาที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ ตระกูลคาร์เตอร์กำลังจะทานอาหารเย็น โซรันสั่งให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารอันโอชะทุกคนอยู่ที่นั่นยกเว้นแดร์ริลโซรันสอดส่องสายตาไปทั่วโต๊ะและหน้าบูดบึ้ง “แดร์ริลอยู่ไหน?”สาวคนรับใช้กระวนกระวายตอบ “นายท่าน ฉันไปที่ห้องของเขาแต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น ฉันหาเขาไม่เจอสักที่รอบคฤหาสน์”โซรันงงงวย “แ
โซรันลุกขึ้นยืนทันทีสีหน้าของซูซานซีดเซียวขณะที่เธอถาม "เธอแน่ใจไหมว่าเห็นรอยเท้า?"ป่าลูกท้อเบ่งบาน คือค่ายกลที่สลับซับซ้อน! ใครก็ตามที่เข้าไปจะไม่มีวันได้กลับออกมา!เมื่อเธอได้แต่งงานกับโซรัน เธอต้องการที่จะเข้าใจค่ายกลของป่าเธอใช้เวลาศึกษาวิจัยอยู่นานหลายปี แต่เธอก็ยังไม่พบกับคำตอบเมื่อไม่กี่ปีก่อน คนรับใช้หลายคนเข้าไปด้วยความอยากรู้แต่ก็ไม่เคยพบเห็นพวกเขากลับออกมาอีกเลยมันไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือในป่า ต่อให้ใช้กำลังภายในไม่ว่ากำลังภายในจะแข็งแกร่งแแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถจะเหินอากาศบินออกมาได้! อีกอย่างตระกูลคาร์เตอร์ก็ได้ตั้งเสาหินศิลาจารึกไว้หน้าทางเข้าของป่าเมื่อนานมาแล้ว เพื่อป้องกันผู้คนไม่ให้เข้าไปแดร์ริลก็อ่านหนังสือออก แล้วทำไมเขาถึงยังเข้าไปข้างใน? คนรับใช้ตอบตามหน้าที่ "นายหญิง มันมีรอยเท้าอยู่ที่ปากทางเข้าของป่าจริง ๆ แต่มันเป็นรอยเท้าของใครฉันก็ไม่มั่นใจมากนัก""อะไร?... เราจะทำยังไงกันดี?" โซรันกระวนกระวาย เขารีบเร่งมุ่งหน้าไปที่ป่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกทูนหัวของเขา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!ทุกคนตามโซรันไป ยกเว้นเรเชลและซูซานซูซานจิบน้ำชา เ
โซรันยืนอยู่ตรงทางเข้าของทางเข้าป่าลูกท้อเบ่งบานเพื่อพิจารณารอยเท้า มีทรายอยู่ทุกหนแห่ง และเขาไม่สมารถมองเห็นว่ามันเป็นรอยเท้าของแดร์ริลหรือไม่เขากำลังจะเดินเข้าไปในป่าขณะที่คนรับใช้ดึงตัวเขาไว้ หนึ่งในคนรับใช้กล่าว "นายท่าน เราไม่มั่นใจว่าแดร์ริลคือคนที่เข้าไปในป่าหรือเปล่า มันจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านติดแหงกอยู่ในป่านั้นด้วย?"โซรันใจเย็นลงกับความคิดนั้นและครุ่นคิดอยู่สักพัก "จัดการให้มีคนเฝ้าปากทางเข้านี้ตลอดเวลา” เขาสั่ง “หาคนมาตามหาแดร์ริลนอกคฤหาสน์หลังนี้”"ขอรับ นายท่าน"โซรันรู้สึกท้อแท้อย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะปักใจเชื่อว่ารอยเท้านั้นเป็นของแดร์ริล แต่สัญญาณทั้งหมดชี้ว่าลูกทูนหัวของเขาถูกขังอยู่ในป่าเขาทั้งกระวนกระวายและเป็นห่วงหลังจากผ่านไปสามวัน แดร์ริลยังคงติดแหงกอยู่ที่นี่ นอนพิงอยู่กับต้นลูกท้อริมฝีปากของเขาแตกแห้งเขาแทบจะเสียสติเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางออกไปแต่ก็ยังล้มเหลว เพราะไม่มีกำลังภายในใด ๆ แดร์ริลก็เหนื่อยล้าและกระหายน้ำ พลังงานของเขาเกือบหมด มันไม่ได้ช่วยที่เขาเห็นเศษกระดูกมากมายและซากของส่วนที่หลงเหลืออยู่ทุกหนแห่ง มันชัดเจนว่าชิ้นส่วนพวกนี้เป็นของคนที่
ระหว่างที่เขากำลังดื่มน้ำ เขารู้สึกว่าขาของเขาไปกระทบกับอะไรบางอย่างที่แข็งกร้าว เขาคิดว่ามันคือก้อนหิน เขาจึงก้มลงไปเพื่อหยิบมันขึ้นมาหวือ!โขดหินมีเสียงน้ำพุ่งทะลักเขารู้สึกประหลาดใจ กลับกลายเป็นว่ามันคือหม้อต้มสี่เหลี่ยมสีทองแดงขนาดเล็ก! มันถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่จากการที่มันจมอยู่ใต้น้ำ แต่เขายังคงมองเห็นลวดลายอันวิจิตรปราณีตงดงามที่อยู่บนหม้อต้มนี้ดูเหมือนว่ามันมาจากสมัยยุคจ้านกว๋อ สิ่งที่กระตุ้นความอยากรู้ของแดร์ริลมากไปกว่าเดิม ก็คือมีกล่องทองแดงอยู่ในหม้อต้ม กล่องทองแดงสัมฤทธิ์ในหม้อต้ม ฝังลึกอยู่ใต้น้ำในบ่อ? มันช่างน่าหลงใหล!แดร์ริลไม่คิดไคร่ตรองขณะที่เขาเปิดกล่อง เขาตกใจเมื่อพบว่ากล่องถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนาไม่มีน้ำไหลซึมเข้าไป และมีตำราใบไผ่อยู่ข้างในมันจะเป็นอะไรได้?แดร์ริลพลิกเปิดตำรา 'ตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี' เขียนอยู่บนหน้าแรกตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี? ในหัวของแดร์ริลเริ่มสั่นด้วยความตื่นเต้น ว่ากันว่าแม่ทัพไป่ฉีในตำนานสมัยบรรพกาลนั้นมีทักษะสูงในการทำค่ายกล ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตเขาได้จดบันทึกรูปแบบค่ายกลทั้งหมดที่เขารู้จัก และมันถูกเรียกว่าตำราพิชัยสงครามไป่ฉียิ่