บทที่ 487

ข้อเท็จจริงคือ ลูกชายทูนหัวของเขาสามารถรอดออกมาได้อย่างปาฏิหาริย์

แดร์ริลยิ้ม "น้าซูซาน ผมไม่รู้ว่าผมรอดออกมาได้ยังไงผมหลงทางอยู่ข้างในป่าแต่ผมก็เดินไปมั่ว ๆ เดาทางไปเรื่อยจากนั้นผมก็มาเจอทางเข้าผมคิดว่าเพราะดวงล้วน ๆ เลย" เขากล่าวเรียบเฉย

เขาไม่มีทางจะบอกเธอว่าเขาได้สำเร็จวิชาในตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี

อย่างที่เขากล่าว ฝูงชนก็เริ่มสนทนากันอย่างตื่นเต้นแดร์ริลนั้นโชคดี เขาสามารถออกจากป่าลูกท้อเบ่งบานได้ด้วยการสุ่มเดิน

ซูซานหัวเราะ "นั่นมันมหัศจรรย์มาก นายจำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นห่ววนายมากมาหลายวันแล้ว! นายต้องอ่อนล้าอย่างแน่นอน ไปพักผ่อนเถอะ!” เธอมองเขาด้วยความกังวล อันที่จริง เธอพยายามบ่ายเบี่ยงแดร์ริล ไม่ให้โอกาสสามีของเธอถามอะไรแดร์ริลเลย

อย่างไรก็ตาม โซรันก็ยังคงออกปากถามเขา “แดร์ริล มันมีป้ายบอกขนาดใหญ่ตรงปากทางเข้าป่าเขียนว่าห้ามเข้า นายเข้าไปได้ยังไง”

'บ้าจริง!' ซูซานสั่นสะท้าน ความเลวร้ายที่เธอกลัวกำลังจะเป็นจริง

ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น เขาวางช้อนส้อมลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นสายโทรเข้ามาจากเซปไฟร์

"พ่อทูนหัว ผมรู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย ผมจะขอขึ้นไปข