บทที่ 542

แดร์ริลรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดของอีวอน

“ผมขอโทษ...”

แดร์ริลปาดน้ำตาบนหน้าของอีวอนด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก “อีวอน ผมผิดเอง มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมมันเป็นคนโง่เง่าอย่าโกรธคนโง่อย่างผมเลย อย่าโกรธนะ ตกลงไหม?”

แดร์ริลทำหน้าและส่งเสียงคล้ายหมู

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของอีวอนเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเพราะการกระทำของแดร์ริล เธอชกหน้าอกเขาอ่อนโยน “ก็ได้ ฉันจะไม่โกรธแล้ว ยืนขึ้น พวกเราต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่พวกลูกศิษย์คุนหลินจะรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”

แดร์ริลพยักหน้าและกำหมัดแน่น

‘ในฐานะเจ้าสำนักคุนหลิน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เ_ี้ยลีรอยคนนี้เห็นด้วยที่จะต่อต้านผม! ฉันไม่เคยรุกรานเขา! นายหญิงแห่งนิกายบอกว่าลีรอยกลายเป็นขี้ข้าของโลกใหม่ไปแล้ว ไอ้คนเลวทรามต่ำช้า!’ แดร์ริลกร่นด่าลีรอยอย่างโกรธแค้นในใจก่อนที่จะออกจากห้องใต้ดิน

แดร์ริลจับมืออีวอนและรีบวิ่งออกไปเมื่อพวกเขาออกมาข้างนอกได้ บริเวณรอบ ๆ ทะเลสาบมังกรทะยานนั้นกว้างมากและใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่จะออกจากที่นี่

แต่เมื่อแดร์ริลวิ่งไปได้ไม่นานก็ต้องหยุดอย่างกะทันหัน!

เขารู้สึกได้ถึงคลื