บทที่ 601

อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์ตระกูลตระกูลยัง

ดาร์ริลกุมมืออีวอนไว้แน่นขนัด เขาโศกเศร้าเสียใจมาก

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ม่านตาของอีวอนยังคงปิดสนิท เธอไม่แสดงอาการฟื้นคืนสติ แดร์ริลรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

“อีวอน ฉันขอร้อง ได้โปรดเถอะ ฟื้นขึ้นมา ฉันขอร้อง” แดร์ริลสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลหยดลงบนเสื้อของเขาซึ่งเสื้อของเขาเปื้อนเลือดหลังสมรภูมิรบที่ภูเขาคุนหลุน น้ำตาของเขาไหลซึมซาบลงไปในคราบเลือด

แดร์ริลร้องไห้ฟูมฟายอย่างควบคุมไม่ได้ ความบริสุทธิ์ใจของเขาอาจทำให้สวรรค์สั่นสะเทือนจากการรับฟังคำวิงวอน

ทันใดนั้น นิ้วของอีวอนก็ค่อย ๆ ขยับ

มันทำให้แดร์ริลสะดุ้งตกใจจนเขาเกือบจะกระโดด เขามองไปที่อีวอนและสงสัยว่านั่นเป็นเพียงแค่ภาพหลอนของเขา จากนั้นอีวอนก็ถอนหายใจออกเบา ๆ ขณะที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ

“อีวอน!” แดร์ริลตะโกนแล้วเขาก็กอดสวมเธอแน่น “อีวอน! ขอบคุณเทวะเจ้า คุณไม่เป็นอะไร! คุณหายแล้ว…”

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่อีวอนได้ทานโอสถฟีนิกซ์เข้าไป แต่สำหรับแดร์ริล เขารู้สึกราวกับว่ายาวนานเป็นศตวรรษ

เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าร่างกายของอีวอนนั้นอุ่นขึ้น แดร์ริลก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์ตื้นตัน เขาคิดว