เบรนตันป้องมือและขอบคุณลิลลี่ขณะพูด “ขอบคุณครับนายหญิง ความสุขที่สุดในชีวิตของผมคือตอนที่ผมได้รับใช้ท่าน มันคือความรับผิดชอบของผม นอกจากนั้น ผมก็เชื่อในพรสวรรค์ของนายน้อยคนโต ผมหวังว่านายน้อยแลนซ์จะได้เป็นนายท่านของตระกูลวู๊ดเร็ว ๆ นี้”“ฮ่า ๆ... ไม่ต้องห่วง การทำงานให้ฉันหมายความว่านายทำงานให้ตระกูลลาโกริโอ และฉันจะไม่ทำแย่ ๆ กับนาย ในตอนที่เราเจอลูกชายของฉันและเขาได้เป็นนายท่านของตระกูลวู๊ด เขาก็จะไม่ปฏิบัติแย่ ๆ กับนายเช่นกัน”“นายน่าจะทำงานให้หนักขึ้นเพื่อบ่มเพาะไปด้วยนะ และฉันให้ตำแหน่งผู้อาวุโสได้ถ้านายทำเช่นนั้น” ลิลลี่เสนอพร้อมรอยยิ้มผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าได้ยินเช่นนั้นก็ยินดีใจ เขาคุกเข่าลงหนึ่งข้างทันที “ขอบคุณครับนายหญิง! ผมจะทำงานอย่างหนักให้เป็นไปตามความหวังของคุณ!”หลังจากนั้น ผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าก็ออกมาจากที่พักของลิลลี่เขามาที่ศาลาหลังจากนั้นไม่นานศาลาที่ตั้งอยู่ริมหน้าผามีผู้อาวุโสอายุประมาณ 50 อยู่ด้านใน เขาเอามือไพล่หลังขณะมองเมืองเล็ก ๆ ด้านล่างเนินเขานั่น“ผู้อาวุโสลำดับสาม” ผู้พิทักษ์รุ่นที่ป้องมืออย่างอ่อนน้อมขณะที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา“ว่าไง?” ผู้อาวุโส
ขณะนี้ในบ้าน แนชก็ไอเป็นเลือดอีกครั้ง ใบหน้าเขาซีดลงมากและดูโทรมเช่นกัน“ก็มันก็หลายวันมาแล้ว ทำไมเฟนด์ยังไม่มาอีก สุดท้ายแล้วเขาก็จะไม่มาเหรอ?” แนชเศร้าเมื่อนึกถึงเฟนด์ “ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเอง ฉันโทษความเหลาะแหละของฉันก่อนหน้าที่ทำให้ตามเขาไปไม่ได้ตอนที่เขากำลังเติบโต เขาต้องทนทรมานมามากแน่ ไม่... ไม่แปลกใจเลยที่เขาเกลียดฉันมากขนาดนี้...”ไททัส พ่อบ้านตระกูลวู๊ดปลอบใจแนชว่า “อย่ากังวลเลยครับ นายท่าน ผมรู้ว่าเฟนด์เป็นเด็กกตัญญู นอกจากนั้น ไม่ใช่ว่าคุณไม่ใส่ใจกับพวกเขาเสียหน่อย คุณขอให้ผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าส่งเงินและทรัพยากรการฝึกฝนให้เฟนด์แล้ว แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าจะโกหกว่าพวกเขากินดีอยู่ดี”ไททัสกำหมัดแน่นขณะพ่นลม “เขาต้องโกหกแน่ ๆ ตอนที่บอกว่าเฟนด์ไปถึงระดับผู้ฝึกยุทธขั้นเจ็ดหรือแปดมา เขาต้องได้ทรัพยากรการฝึกฝนทั้งหมดที่นายท่านให้มาด้วยเช่นกัน!”“เวรเอ๊ย!” แนชกำหมัดกัดฟันกรอด “ได้บอกผู้อาวุโสลำดับหนึ่งไปหรือเปล่า? อย่าบอกใครนะ คนที่ฉันไว้ใจตอนนี้คือผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและคนรองจากนั้น ส่วนผู้อาวุโสลำดับสามดูมีความสุขอยู่ตลอดเวลา และคอยช่วยเราหาตัวแลนซ์ แต่เขาก
เซเลน่าถอนหายใจ เธอมีความฝันอยากจะเป็นผู้ฝึกยุทธเธอคิดอะไรบางอย่างออกและพูดกับเฟนด์ว่า “ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เดินทางไปง่าย ๆ ที่รัก พอคิดดูแล้วว่าลิลลี่เกลียดคุณมากขนาดไหนแถมยังส่งคนมาฆ่าอีก”เฟนด์ยิ้มอ่อน ๆ “ก็จริง มันง่ายเกินไป ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้ เรามาถึงเชิงเขาแล้ว”เฟนด์จับมือเซเลน่าและพูดอย่างเคร่งขรึม “ที่รัก ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้วัตถุดิบมาให้คุณและเบ็น เพื่อที่จะชำระร่างกายของคุณให้เป็นผู้ฝึกยุทธ ผมไม่แน่ใจเรื่องพรสวรรค์ของคุณ แต่หวังว่าพวกคุณทั้งสองคนจะมีความสามารถที่ดีและฝึกไปได้อย่างรวดเร็ว”“พ่อของลูกคงจะดีใจมากถ้าเขารู้ว่าลูกมาแล้ว เฟนด์” โจแอนยิ้ม เธอแอบรอวันนี้สุดท้าย แนชก็คือผู้ชายที่เธอรักเมื่อหลายปีก่อนอยู่ดี แน่นอนว่าเขาคือพ่อของเฟนด์เฟนด์ถอนหายใจ “ผมสงสัยว่าเขาป่วยเป็นอะไร จะได้ดูแลรักษา ผมว่าอาการป่วยของเขาอาจจะรักษาได้ไม่ยาก”เฟนด์หันมามองเฟอร์นันโดที่อยู่บนหลังวิลเลี่ยม “ที่น่าเป็นห่วงคือเฟอร์นันโดมากกว่า ตระกูลวู๊ดจะเอาของล้ำค่าออกมาโดยที่พิจารณาว่าเรื่องนั้นมันสำคัญแค่ไหน? แม้ว่าสมาชิกตระกูลวู๊ดจะเห็นด้วย แต่เกรงว่าพวก
เฟนด์พูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนี้ “ลาโกริโอต้องโกรธแน่ ๆ หากเป็นอย่างนั้น สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ช่วยตระกูลวู๊ด แต่ไม่เคยคิดกันเลยว่าตระกูลวู๊ดจะทำงานอย่างหนักและลุกขึ้นมาได้ในขณะที่พวกเขา...”“ฮ่า ๆ พวกนั้นจะทำอะไรได้บ้าง? อย่างที่ไททัสพูด ผู้อาวุโสของพวกเขาได้ก้าวไปข้างหน้ากันอย่างยิ่งใหญ่ และรุ่นใหม่ ๆ ก็มีความสามารถอันน่าประทับใจ พวกเขาค่อย ๆ เติบโตไปทีละขั้นขณะฝึกฝนกันอย่างหนัก และก็มีอัจฉริยะมากมายออกมาให้เห็น ส่วนลาโกริโอ ได้ไปต่อสู้กับตระกูลแบบเดียวกันจนเสียคนไปจำนวนมาก” โจแอนยิ้มอย่างขมขื่น และพวกเขาก็ได้พูดคุยกันจนไปถึงทางที่ปูด้วยหินอย่างไรก็ตาม... “หยุด! พวกคุณคือใคร? ที่นี่คือที่ของตระกูลวู๊ด พวกคุณจะเข้าไปไม่ได้ยกเว้นว่าเป็นสมาชิกของตระกูลและต้องมีเหรียญด้วย!” ชายเจ็ดแปดคนที่เฝ้าประตูหินอยู่ มีคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและตะคอกใส่เฟนด์ขณะที่คนอื่น ๆ ชักดาบออกมาลาน่าเดินไปข้างหน้าและอธิบายว่า “ทุกคน เราคือสมาชิกของตระกูลวู๊ด นี่ เฟนด์ วู๊ด นายน้อยของตระกูล เรามาที่นี่เพื่อพบนายท่าน!”“นายน้อยเฟนด์ วู๊ด? ทำไมเราไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?” ชายคนนั้นขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินเช่นนั้
เห็นได้ชัดว่าผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าคือปรมาจารย์ที่มีระดับกึ่งเทพผู้พิทักษ์ที่ได้ฝึกฝนมาเช่นนั้นแสดงให้เห็นว่าตระกูลวู๊ดแข็งแกร่งขนาดไหนผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าไปอย่างรวดเร็ว เขาบินสักพักขณะดึงตัวอีกคนก่อนจะลงสู่พื้น เขาใช้ปลายนิ้วเท้าแตะและกระโดดขึ้นไปเพื่อบิน ไม่นานก็มาถึงหน้าประตูหินเบรนตันสบายใจเมื่อไม่เห็นมินดี้กลับมา เขาได้เปรียบแล้วเขาเหลือบมองคนที่อยู่ข้างหน้าก่อนถามอย่างหนักแน่น “ใครคือเฟนด์ และใครคือโจแอน?”“ฉันเฟนด์ นี่แม่ของฉัน โจแอน” เฟนด์เดินไปโค้งคำนับให้คนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขาเล็กน้อย เขาไหวมืออย่างสุภาพ “แล้วคุณคือ?”ผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้ามอง “ฮ่า ๆ! มาเยี่ยมนายท่านของเราเหรอ? แล้วก็กำลังตามหาพ่อบ้าน?” เขาพูด“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” เฟนด์มองและตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา“ฉันคือหนึ่งในผู้พิทักษ์ที่นี่ นายท่านของเราบอกว่าเขาไม่มีลูกชายคนไหนนอกจากแลนซ์ จะดีมากถ้าพวกคุณออกไปซะ!” เบรนตันยิ้มอย่างเย็นชาเอามือกอดอกเฟนด์ตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เขายิ้มเยาะในใจพ่อบ้านได้บอกเฟนด์เรื่องอาการไปแล้วก่อนหน้านี้ แนชใกล้เสียชีวิต เขาก็เลย
“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ไป!” เฟนด์ยืนยันและยิ้มมุมปาก “แต่ฉันจะไม่เข้าไปข้างในด้วย รอที่นี่ก็ไม่เป็นไร รอให้พ่อบ้านมา ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานเราก็จะได้รู้ว่าฉันคือลูกชายของแนช วู๊ด!”เฟนด์เงียบไปชั่วครู่ขณะมองเบรนตันอย่างเย็นชาและพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากให้ฉันเจอแนชนะ ใช่ไหม?”“บ้าเอ๊ย ในเมื่อแกไม่ไปแกก็หาเรื่องเองนะไอ้หนุ่ม!” เบรนตันมองไปข้างหลัง เขาเหวี่ยงดาบไปทางเฟนด์โดยที่กลัวว่าไททัสจะเห็นหากมันใช้เวลานานวูบ!ออร่าดาบที่น่ากลัวพุ่งเข้าหาเฟนด์ จิตสังหารเข้มข้นเช่นนี้ไม่มีทางเข้าใจผิดเป็นอื่นได้แน่นอนวูบ!แม้จะมีการเคลื่อนไหวที่น่ากลัว เฟนด์ก็ยังคงยืนนิ่งขณะที่วิลเลี่ยมที่อยู่ข้าง ๆ เขาดึงดาบออกมา ดาบนั้นหยุดรังสีดาบของผู้พิทักษ์รุ่นที่เก้าทันทีตูม!มีเสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อทั้งสองโจมตีใส่กันวิลเลี่ยมรู้ว่าเฟนด์เพิ่งกลับมาที่นี่ เขารู้ว่าศัตรูหลายคนจากตระกูลวู๊ดจ้องมองเฟนด์อยู่ดังนั้น ถ้าเฟนด์เก็บเรื่องระดับการบ่มเพาะของเขาเอาไว้เป็นความลับคงดีกว่าเบรนตันไม่คิดว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ข้าง ๆ เฟนด์ หลังจากเขาหายจากอาการประหลาดใจ เขาก็ขู่วิลเลี่ยม“แก
มินดี้ตาโตราวกับไข่ห่าน เมื่อเห็นท่าทีของพ่อบ้าน “ใช่ มันเป็นอย่างงั้น!” ไททัสกลับเข้าไปในบ้านด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่เขาพูดจบ “ไททัส มีอะไร? มินดี้มาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญรึเปล่า?” แนชลุกขึ้นนั่งบนเตียง ถึงเขาจะดูอ่อนแอ แต่เขาก็ยังลุกขึ้นนั่งไหว พลางทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปยังพนักพิงหัวเตียง “นายท่าน ข่าวดีล่ะครับ! ข่าวดีมาก ๆ ! นายหญิงโจแอนพานายน้อยเฟนด์มาด้วย แถมตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่เชิงเขาแล้วครับ!” ไททัสประกาศออกมาทันทีด้วยความตื่นเต้น “นายท่านรอที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมกับเบธจะไปเชิญเขามาที่นี่!” หลังจากพูดจบ ไททัสก็พร้อมที่จะออกไปกับเบธทันที "จริงเหรอ? ดีจริง ๆ ! เดี๋ยวก่อน ฉันก็อยากไปด้วย ฉันอยากจะต้อนรับพวกเขาด้วยตัวฉันเอง!” ทันใดนั้น แนชยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น และอยากจะตามพวกเขาไปด้วย “นายท่าน สภาพร่างกายนายท่าน ยืนดี ๆ ก็ไม่ไหวแล้วนะครับ นายท่านนอนรอพวกเราที่นี่ดีกว่า แล้วพวกเราจะรีบกลับมาครับ!” ไททัสรีบหันกลับไปช่วยเขา ก่อนจะเกลี้ยกล่อมให้เขารออยู่ที่นี่ “ไม่ ฉันต้องไปจริง ๆ ฉันละอายใจมาก กับเรื่องทั้งหมดที่พวกเขาต้องเจอ ฉันต้องกังวลแน่ ๆ ถ้าไม่ได้ไปรับพวกเขาด้วย
ฟุ่บ! ฟุ่บ!ทั้งสองคนกระโดดขึ้นมาจากบันได้หินที่อยู่เหนือขึ้นไป ก่อนจะลงจอดในไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ไม่ไกลจากเฟนด์ และคนอื่น ๆ ทั้งลาน่าและวิลเลียมต่างก็มองไปที่พวกเขาทันที“นี่…” ไททัสถึงกับพูดไม่ออก เขามองไปที่ร้างไร้วิญญาณทั้งสองบนพื้น ทำไมเฟนด์ถึงฆ่าคนล่ะ ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งจะมาถึงเองนี่? ที่มากไปกว่านั้น ผู้พิทักษ์ที่เก้า เบรนตัน วู๊ดก็เป็นหนึ่งในผู้เสียชีวิตด้วย คนที่เขาอยากจัดการมาตลอด ก็กลายเป็นศพไปแล้ว“ฟ...เฟนด์!” ตอนนี้ แนชไม่สนใจร่างไร้วิญญาณบนพื้นอีกต่อไป เขามองไปที่เฟนด์ เขาตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นสุดขีดเฟนด์อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง เขารู้สึกเหมือนคำพูดมันติดอยู่ที่คอ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป“โจแอน อะไรกัน... เกิดอะไรขึ้น?” แนชยิ้มอย่างขมขื่นในที่สุด พลางมองไปที่โจแอน มันดีมากที่เฟนด์กลับมา ลูกชายของเขาโตเป็นหนุ่มแล้ว เขาดีใจมากที่มีโอกาสได้เห็นลูกชายของเขาและโจแอนสักที“ทั้งสองคนไม่ยอมให้เราเข้าไป ผู้พิทักษ์คนนี้เขาหาว่าเราใช้กำลังบุกเช้ามา แต่เราไม่ได้ทำ พวกเขาเลยโจมตีเรา และพยายามจะฆ่าเรา!” โจแอนยิ้มอย่างขมขื่น หลังจากนั้นเธอก็หันกลับมาพูดกับเฟนด์ว่า