Share
บทที่ 1231
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1232
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงเดินทางต่อไปบนหลังม้า โดยที่ไดอาเนียลล่ากำลังคิดอยากทานอาหารเย็นกับเฟนด์ด้วยกันสองคนนอกจากนี้แล้ว เธอยังค้นพบว่า การได้อยู่ข้าง ๆ เฟนด์ ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ถึงเขาจะแก่กว่าเธอหกถึงเจ็ดปี แต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเขา ทำให้เธอหลงใหลเขามากกว่าเดิมหลังจากใช้เวลาอยู่กับเขาหลายต่อหลายวันเขาต่างจากนายน้อยคนอื่น ๆ ที่เอาแต่ให้กุหลาบ ช็อคโกแลต จี้หยก และหญ้าวิญญาณให้กับเธอ พวกเขาน่าเบื่อมากสำหรับเธอในที่สุด ทั้งคู่ก็มาถึงชานเมืองเล็ก ๆ ในขณะที่ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลงเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ดูค่อนข้างใหญ่ มีแสงสว่างเจิดจ้าในตอนนี้ ดูเหมือนเทศกาลอะไรบางอย่าง เพราะมีแผงขายของในตลากกลางคืนตั้งเรียงรายอยู่ตามท้องถนน“ไม่เลวเลย… เมืองเล็ก ๆ นี่ดูเหมือนกับเมืองโบราณที่ล่วงลับไปแล้ว ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริง ๆ !” ไดอาเนียลล่ายิ้ม พลางเดินบนถนนบลูสโตนอันกว้างขวาง พร้อมกับจูงม้ามังกรโลหิตตัวสูงใหญ่“อยากกินอะไรก็บอกนะ นายหญิงน้อยที่สามแห่งคาเบลโล ไม่ต้องเกรงใจ อยากกินอะไรเลือกเลย!”"ข้างหน้ามีโรงแรมที่ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย!" เฟนด์พูดกับไดอาเนียลล่า พลางดื่มด่ำกับวิวกลางคืน“อืม
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1233
เช่นเดียวกับผู้ฝึกยุทธทั่ว ๆ ไป คนอย่างพวกเขาไม่ได้มีหินวิญญาณอะไรมากมาย ถ้ามีหินวิญญาณหลายก้อน ก็นับเป็นเรื่องที่ดี ถึงพวกเขาจะใช้หินวิญญาณเพื่อฝึกฝนและพัฒนาตัวเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ใช้แลกกับอาหารเนี่ยนะ?“ไร้สาระจริง! เบิกตาหมา ๆ ของนายดูซิ! หน้าฉันเหมือนคนไม่มีเงินจะจ่ายค่าอาหารรึไง?” เห็นได้ชัดเลยว่าไม่เคยมีใครปฎิบัติกับไดอาเนียลล่าแบบนี้มาก่อน เพราะเธอแทบจะระเบิดออกมาเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนดูถูกขนาดนี้เมื่อเธอมาที่เมืองเล็ก ๆ เพื่อทานอาหาร“สาวน้อย เธอพล่ามอะไรน่ะ? เธอรู้ไหมว่าใครเป็นหัวหน้าร้านอาหารของเรา? กล้าดียังไงมาพูดคำว่า 'เบิกตาหมา ๆ ' กับเรา! ฮ่าฮ่า…! จะบอกอะไรให้นะ ถึงเราจะเป็นแค่ลูกจ้าง แต่เราก็ไม่ใช่คนที่เธอจะมายั่วโมโหได้!” ชายร่างกำยำโกรธจัดทันที ก่อนจะมองไดอาเนียลล่าอย่างดูถูกดูแคลน “เธอก็แค่คสวยคนนึง ก็แค่นั้น ไม่ได้มีเงินอะไร นอกจากความสวย เธอรู้เรื่องอะไรด้วยรึไง?”"ถูก!" ชายร่างกำยำอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “ฉันก็ว่าเธอก็แค่ผู้หญิงที่มีดีแค่สวยเหมือนกันนั่นแหละ ฮ่าฮ่า…! ถ้าไม่มีปัญญาจ่าย ก็ให้พ่อหนุ่มนี่เลี้ยงอะไรง่าย ๆ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1234
เมื่อเห็นว่าใครมาเยือน ชายล่ำทั้งสองคนก็ลุกขึ้น พลางคร่ำครวญและพึมพำ “นายน้อย สาวน้อยคนนี้ทำมาก…มากเกินไปแล้ว…! เธออัดสมาชิกตระกูลเมอร์ฟี่ของเราครับ!”นายน้อยเมอร์ฟี่มองไปที่ทั้งด้วยความหงุดหงิด “พวกแกนี่มันไร้ประโยชน์จริง ๆ สู้กับผู้หญิงไม่ได้ด้วยซ้ำ!”“นายน้อย ผู้หญิงคนนี้มีพลังยุทธระดับกึ่งเทพ และเป็นเรื่องปกติที่ปรมาจารย์ขั้นสูงอย่างเราจสู้ไม่ไหว…!” หนึ่งในนั้นอธิบาย พลางจับท้องแล้วเงิยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด “เธอดูไม่เหมือนคนแถวนี้เลย เหมือนจะเป็นพวกผู้ฝึกยุทธทั่ว ๆ ไปมากกว่า!”“กึ่งเทพงั้นเหรอ?” นายน้อยเมอร์ฟี่หน้าหม่นลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น คนที่มีความสามารถในการต่อสู้ขนาดนี้ ถือว่าเป็นปรมาจารย์ได้เลยพ่อของเขาอยู่ขั้นสุดท้ายของระดับกึ่งเทพ และเขาก็เป็นผู้ทรงอำนาจที่น่าเกรงขามในเมืองนี้ ตระกูลของพวกเขายังมีปรมาจารย์อีกหลายคน แต่พวกเขาไม่สามารถสู้ปรมาจารย์ระดับกึ่งเทพบางคนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่อยู่ขั้นสุดท้ายหรือขั้นสูงสุดเพราะงั้นเขาเลยไม่ทำท่าที่ฉุนเฉียว ถึงแม้ว่าจะมีพรรคพวกอยู่ด้วยก็ตามเฟนด์ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่แยแสก่อนจะพูดว่า “สมควรแล้วนี่ นี่คือนายหญิงน้อยที
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1235
พวกเขาโล่งใจที่เธอให้อภัย ชายร่างใหญ่ทั้งสองก็คุกเข่าอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มตบหน้าตัวเอง“ขอบคุณที่ให้อภัยคนที่น่าสมเพชพวกนี้นะครับ คุณคาเบลโล!” นายน้อยเมอร์ฟี่เองก็โล่งใจเช่นกัน ทว่า ลูกน้องทั้งสองของเขาอยู่ในระดับปรมาจารย์ พวกเขาเป็นปรมาจารย์ระดับห้าหรือหกเลย และพลังยุทธของพวกเขา ก็ถือว่าเป็นตัวเอกของตระกูลเมอร์ฟี่เลย เพราะงั้น พวกเขาเลยถูกส่งให้ไปเฝ้าร้านเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และมันก็ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังเขาครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ทุกคน ฟังฉัน ทุกอย่างที่นายหญิงน้อยที่สามแห่งตระกูลคาเบลโลสั่งในคืนนี้ ฟรี เข้าใจไหม?”"ครับท่าน!" พนักงานเสิร์ฟคนอื่น ๆ ในร้านอาหารตอบขึ้นมาทันที“ค่อยดีหน่อย!” ไดอาเนียลล่าตบไหล่นายน้อยเมอร์ฟี่ เมื่อเธอเห็นว่าเขาเข้าใจสถานการณ์ขนาดไหน “อย่าลืมบอกให้ลูกน้องของคุณเลิกดูถูกคนล่ะ ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่พวกเขายั่วโมโหไม่ได้ เพื่อนคนนี้ของฉันเป็นนายน้อยของตระกูลวู๊ด และพวกเขาไม่ควรไปยั่วโมโหเขาเช่นกัน เขากวาดล้างเมืองของคุณได้ด้วยมือเดียว เชื่อไหมล่ะ?”“เชื่อ… ผมเชื่อ…” นายน้อยเมอร์ฟี่เหงื่อแตกโดยไม่รู้ตัว ถึงอย่างนั้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1236
“ครับนายน้อย เอซรา ลาเดนเบิร์กไม่ใช่คนดีอะไรเลย ส่วนนายหญิงน้อยที่สามแห่งตระกูลคาเบลโลก็สวยมากจริง ๆ อีกอย่างเอซร่าเป็นคนมักมากในกาม ผมกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรแย่ ๆ เกิดขึ้นครับ!” ลูกน้องของเขาดูกังวลมากเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาพูดขึ้นมาทันทีว่า “นายน้อย ไม่ได้การแล้วครับ เราต้องไปเตือนนายน้อยลาเดนเบิร์ก ไม่งั้นพวกเขาได้ทะเลาะกันแน่!”ทว่า นายน้อยเมอร์ฟี่หยุดเขาไว้ "เตือนเหรอ? จะเตือนมันไปทำไม? ตระกูลลาเดนเบิร์กข่มเหงตระกูลเมอร์ฟี่ของเรามาตลอด และนายน้อยลาเดนเบิร์กก็เป็นคนยโสโอหัง นี่เป็นโอกาสดีเลย ที่เราจะได้กำจัดตระกูลลาเดนเบิร์ก สองคนนั้นเกือบตายก็เพราะทำร้ายผู้หญิงคนนั้น พวกนายคิดว่าพวกมันจะรอดเหรอ ถ้าเอาไปเปรียบนายหญิงลำดับสามแห่งตระกูลคาเบลโลเขาน่ะ?”ดวงตาของลูกน้องเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น“ใช่ ทำไมผมถึงคิดไม่ออกนะ ผมคิดแค่ว่าโต๊ะกับเก้าอี้ของเราจะพังขนาดไหนถ้าพวกเขาทะเลาะกัน ปกติแล้วนายท่านลาเดนเบิร์กจะล้างแค้นให้ลูกชายของเขาอย่างแน่นอนโดยไม่มีเหตุผล ถ้านายน้อยลาเดนเบิร์กถูกฆ่า ถ้าอย่างนั้น…”นายน้อยเมอร์ฟี่พยักหน้า “ข้างบนมีแขกตั้งเยอะ แล้วใครจะรู้ล่ะ ว่าข่าวจะไปถึงตระ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1237
“ฮ่าฮ่า… เล่นมุกเหรอ? นายหวังจะให้ฉันไปนั่งเป็นเพื่อนไอ้อ้วนนั้นด้วยหินวิญญาณไร้ประโยชน์ก้อนเดียวน่ะเหรอ?” ไดอาเนียลล่าหัวเราะเฟนด์ก็อดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นด้วยความหงุดหงิด “นายไม่ได้ยินเหรอ ที่เธอบอกให้ออกไปน่ะ?”นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจพาไดอาเนียลล่าออกมาทานอาหารด้วยกัน และมันก็เริ่มขึ้นด้วยเหตุการณ์ที่ไม่มีความสุขเอาซะเลย เฟนด์เองก็ไม่ชอบใจเช่นกัน เพราะจู่ ๆ พวกเขาก็ถูกรบกวน เพราะงั้นเขาเลยไม่อยากทำดีกับอีกฝ่ายเลยไดอาเนียลล่าแอบดีใจ และซึ้งใจมาก เมื่อเธอเห็นว่าเฟนด์หัวเสียนิดหน่อยเธอคิด ในเมื่อเฟนด์ยืนขึ้นอย่างมั่นใจ แถมยังโมโหด้วย มันหมายความว่าเฟนด์มีใจให้เธอรึเปล่า ไม่งั้นเขาจะโกรธทำไมล่ะ ถ้าเขาไม่ได้ชอบเธอ?"แกเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้” ชายคนนี้เป็นพ่อบ้านคนนึงในตระกูลของนายน้อยลาเดนเบิร์ก และเขาถือเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงส่งในตระกูลลาเดนเบิร์กทว่า เขาชอบทำตัวเยอะ ในความคิดของเขา สถานการณ์ส่วนใหญ่จะแก้ไขได้ด้วยหินวิญญาณ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าปัญหาแก้ได้ด้วยการใช้หินวิญญาณ“ฉันเป็นใครน่ะเหรอ?” เฟนด์แค่นเสียงอย่างเย็นชาก่อนจะซัดเข้าไปที่หน้าของฝ่ายตรงข้ามเต็
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1238
"อ๊า!" ผู้หญิงสองคนในอ้อมแขนของนายน้อยลาเดนเบิร์กตกใจสุดขีดจนหน้าซีด พวกเธอรีบหนีไปซ่อนที่มุมหนึ่ง“ไอ้...ไอ้น้อง ฉันเป็นนายน้อยของตระกูลลาเดนเบิร์ก นายจะมีปัญหากับตระกูลลาเดนเบิร์กแน่ ถ้านายกล้าฆ่าฉัน!” นายน้อยลาเดนเบิร์กยืนขึ้น เขาไปที่เฟนด์ อย่างไรก็ตาม ทั้งเสียงและนิ้วของเขาสั่นจนเห็นได้ชัดเลยว่าเขากลัวขนาดไหนฟุ่บ!เฟนด์ไม่ได้สนใจเขามากนัก เฟนด์โจมตีเขาทันที หลังจากนั้นเขาก็หันกลับมาแล้วเดินไปหาไดอาเนียลล่า พลางเก็บดาบของเขาปัง!นายน้อยลาเดนเบิร์กล้มลงไปกับพื้นด้วยความไม่เชื่อ พลางใช้มือทั้งสองปิดคอของเขา“นี่… นี่…” ลูกน้องหลายคนของตระกูลเมอร์ฟี่ตกใจมากเมื่อพวกเขาวิ่งเข้าไปดู พวกเขารีบวิ่งลงมาข้างล่างทันทีหนึ่งในนั้นไปหานายน้อยเมอร์ฟี่ “นายน้อยครับ นี่มันดีจริง ๆ ! ผู้ชายคนนั้นฆ่านายน้อยลาเดนเบิร์กจริง ๆ ด้วยครับ! ฮ่าฮ่า… ขนาดสวรรค์ยังเป็นใจให้เราเลย!”“จริงเหรอ? แล้วทำไมพวกนายถึงยังไม่ไปส่งข่าวให้ตระกูลลาเดนเบิร์กอีก? ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เราแย่แน่ ถ้านายหญิงลำดับสามของคาเบลโลรู้ว่าเราเป็นคนส่งข่าว!” นายน้อยเมอร์ฟี่เตือนลูกน้องของเด้วยรอยยิ้มหลังจากเขาครุ่นคิดเกี่ยวกับเ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1239
ในขณะนั้นเอง นายน้อยแม็คก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาวางไวน์สองขวดไว้บนโต๊ะ“นายหญิงน้อยลำดับสามแห่งตระกูลคาเบลโล นายน้อยแห่งตระกูลวู๊ด ผมขอเสนอ ไวน์วานรในตำนาน ไวน์ที่มีความหวานหาตัวจับยาก และกลิ่นหอมที่เข้มและรสชาติที่เข้มข้น มันเป็นประโยชน์สำหรับผู้ฝึกยุทธที่กำลังจะกลายเป็นปรมาจารย์ฉีครับ!”นายน้อยแม็คแนะนำไวน์ให้กับเฟนด์ พลางยิ้ม “พ่อของผมเก็บมันไว้ที่นี่ ผมไม่กล้าดื่มมันเท่าไหร่ ผมจิบไม่กี่ครังเองเท่านั้นตอนที่พ่ออยู่ เหนือกว่าเรื่องอื่นใด ไวน์ชนิดนี้ หาซื้อได้ยากมากครับ!”เฟนด์เห็นที่ประจบประแจงของเขา เฟนด์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะพูว่า “ถ้าไวน์นี้หายากจริง ๆ และดีอย่างที่คุณพูด ทำไมคุณถึงเอามันออกมาให้เราล่ะ?”ไดอาเนียลล่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวด พลางจ้องเขม้งไปที่นายน้อยแม็ค “อย่าบอกนะ ว่านายใส่อะไรลงไปในไวน์น่ะ เราไม่ได้โง่อย่างที่นายคิดนะ!”นายน้อยแม็คแทบจะทรุดเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น “ต่อให้คุณให้เงินผมล้านเหรียญ ผมก็ไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ” เขาตอบอย่างว่องไว “ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงครับ? ผมไม่มีสิทธิ์แตะต้องพวกคุณทั้งคู่ด้วย พวกคุณเป็นทั้งทายาทและทายาทหญิงที่ทรงอำนาจ ท
Latest chapter
