บทที่ 762

“ถ้าคุณไม่เข้าไป งั้นเราก็กลับบ้าน” มาพูดให้เธอรู้สึกผิดแบบนี้ก็แย่สิ และถ้าไม่เข้าไปมีหวังโมเฟยก็ไม่ยอมคุยกับปู่ หรือมาหาปู่อีกเลย

“โมเฟย” ซอง อันยีกระซิบ “รู้ไหมว่าคุณกำลังทำให้เรื่องมันวุ่นวายกว่าเดิมน่ะห๊ะ? เอาล่ะ เข้าไปคุยดี ๆ กับปู่ได้แล้ว บางทีท่านอาจจะเอ็นดูฉันกว่าเดิมก็ได้นะ แต่ถ้าคุณหันหลังกลับบ้าน ปู่จะไม่มีวันยอมรับฉันแน่ แล้วท่านก็จะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงนิสัยเสีย รั้งตัวหลานชายตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อยให้คุณไปเจอท่าน”

“แต่ว่า…” โมเฟยรู้สึกแย่แทนแฟนสาว

“โมเฟย ฉันรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร เพราะฉะนั้นเดินเข้าไปเถอะ”

พอเห็นสายตาอ่อนโยนของอันยี โมเฟยก็ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ผมนี่เทียบคุณไม่ได้เลยนะ”

เสียงเข้มว่าอย่างนั้น

“งั้นก็รอผมอยู่นี่ก่อนนะ” ร่างสูงพูด ก่อนจะโน้มตัวลงมากดจูบหน้าผากเนียนแผ่วเบา พลันหมุนตัวเปิดประตูเดินเข้าไปด้านในห้อง

ซอง อันยีก้มหน้าอมยิ้มมองประตูที่ปิดลง ไม่นานก็เดินหาที่นั่งรอแถว ๆ กำแพงด้านนอก ใบหน้าสวยเงยขึ้นพลันเหลือบไปเห็นซู เหวินจิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล

เธอตกใจเล็กน้อย แต่ก็รีบเผยรอยยิ้มให้อีกคน

เหวินจิงก้าวเท้าเข้ามาหาเธอช้า ๆ แล้วหยุด