บทที่ 7

ทัง โรลชูวออกจากที่ทำงานไปพร้อมกับซอง อันยีในตอนเย็น

เมื่อพวกเธอแยกทางกันที่ทางเข้าของบริษัท ซอง อันยีมองไปที่ทัง โรลชูวด้วยความเป็นกังวลก่อนที่จะพูดว่า “โรลชูว แกอยากมาอยู่บ้านฉันก่อนสักสองสามวันไหม?”

เธอรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นทัง โรลชูวกลับบ้านคนเดียว เนื่องจากว่าทัง โรลชูวและกู โรลโรล อยู่บ้านด้วยกัน พวกเธอจะต้องเห็นกันอยู่ตลอด กู โรลโรลเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด เธอไม่รู้ว่าพวกเธอจะทะเลาะกันอีกเมื่อไหร่

ทัง โรลชูวรู้ว่าเพื่อนของเธอเป็นห่วง เธอจึงรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือฉันนะอันยี แต่ฉันรับมือได้” เธอพูด

เธอไม่กลัวคนอย่างกู โรลโรล

เธอสัญญากับลู ชินจินเอาไว้ว่าเธอจะย้ายไปอยู่กับเขา เพราะงั้นเธอควรกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัวย้ายออก

“แต่…” ซอง อันยีต้องการทักท้วง แต่เมื่อเธอได้เห็นการตัดสินใจอันเด็ดขาดบนใบหน้าของทัง โรลชูว เธอจึงพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะไม่บังคับเแกเรื่องนี้ก็แล้วกัน อย่าลืมโทรหาฉันเป็นคนแรก ถ้าแกต้องการความช่วยเหลือ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว” ทัง โรลชูวพูด

“ฉันกลับก่อนล่ะ กลับบ้านดี ๆ นะ” ซอง อันยีกล่าว

“ขอบใจนะ แกเองก็ด้วย” โรลชูวตอบ

ทัง โรลชูวเดินกลับบ้านทันทีหลังจากแยกทางกับซอง อันยี

เธอเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว จู่ ๆ รถลีมูซีนสุดหรูก็ขับมาจอดข้าง ๆ เธอช้า ๆ

ประตูรถถูกเปิดออก ก่อนมู่ หลิงจะเดินออกมาจากที่นั่งคนขับและพูดกับเธออย่างนอบน้อม “คุณผู้หญิงครับ ประธานลูเชิญคุณขึ้นไปบนรถครับ”

ทัง โรลชูวยืนงุนงงเมื่อมู่ หลิงผายมือเชิญเธอเข้าไปในรถ

เธอได้เห็นลู ชินจินเอนกายนั่งอย่างสง่าผ่าเผยที่เบาะหลัง เขามองมาที่เธอผ่านกระจกรถ ดูเหมือนเขากำลังผ่อนคลายมาก

ทัง โรลชูวพยักหน้าพร้อมขึ้นรถไป เธอนั่งข้างๆ ลู ชินจินและมองเขาด้วยแววตาที่สงสัยอะไรบางอย่างก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณกลับไปก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เขาปรากฎตัวที่บริษัทไทม์เอนเตอร์เทรนเมนต์ โดยไม่ได้บอกล่วงหน้าเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้และออกไปหลังจากนั้น

เธอจึงคิดว่าเขาออกไปตั้งนานแล้ว เธอไม่คิดว่าเธอจะได้เจอเขาอีก

“ผมก็กำลังรอคุณอยู่” ลู ชินจินพูดขณะเหลือบมองเธอเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนเขารอเธออยู่นานแล้ว

ทัง โรลชูวอดไม่ได้ที่จะสงสัย

ประธานลูผู้สูงศักดิ์ได้ถ่อมตัวลงมาเพื่อรอเธองั้นเหรอ?

“เอ่อ…คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอรีบถาม

“ไม่มีอะไร ในเมื่อพวกเราแต่งงานกันแล้ว ผมเลยสงสัยว่าคุณคิดอยากจะทำอะไรในคืนวันแต่งงานไหม” ลู ชินจินถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสุขุมและสงบ ในแต่ละคำที่เขากล่าวออกมานั้นหนักแน่นจนแทบจะชกหน้าคนได้เลย

ทัง โรลชูวตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอสำลักน้ำลายและไอออกอย่างเคอะเขิน ไม่นานเธอก็พูดว่า “เอ่อ…ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น ทำไมจู่ ๆ คุณถามแบบนั้นล่ะ?” เธอกล่าว

การแต่งงานของพวกเขาเป็นการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ต่างคนต่างมีเหตุผลที่ต้องแต่งงาน เขาต้องการแต่งงานเพื่อเอาใจครอบครัวของเขา ส่วนเธอแค่ต้องการหาใครสักคนเพื่อมาแต่งงานด้วยก็เท่านั้น

พวกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลย ต่างคนต่างแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ ทัง โรลชูวไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับคืนวันแต่งงานเลยด้วยซ้ำ แต่เธอไม่คิดเลยว่าลู ชินจินจะถามเธอเกี่ยวกับคืนวันแต่งงานของพวกเขา

แต่อย่างน้อย ก่อนหน้านี้เธอก็คิดเช่นนั้น!

“ในเมื่อเรากำลังจะแต่งงานกันทั้งที ผมคิดว่าถ้าเราไม่ทำอะไรในคืนวันแต่งงานคืนแรกเลย ผมกลัวว่าเราจะมาเสียใจภายหลัง” ลู ชินจินพูดขณะเหลือบมองเธอด้วยดวงตาทะเล้นที่ซ่อนอยู่ในแววตาที่ดูสงบของเขา

“คุณหมายความว่ายังไง?” ทัง โรลชูวอุทานออกมาด้วยความตกใจ

เธอสัญญาว่าเธอจะเป็นภรรยาที่ดี รวมถึงการทำหน้าที่ของสามีภรรยา หรือว่าเขาจะเข้าใจความหมายผิดไป?

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” ลู ชินจินถาม

แววตาของเขาเป็นประกายรอยยิ้มเล็กน้อย

หัวใจของทัง โรลชูวเต้นไม่เป็นจังหวะทันที เธออดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกและพูดขึ้นว่า “ฉัน...ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? ฉันค่อนข้างแปลกใจ เพราะฉันไม่คิดว่าคุณลูจะสนใจเรื่องคืนแรกของการแต่งงานด้วย”

ลู ชินจินยักไหล่ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ผมสนุกกับอะไรใหม่ ๆ การแต่งงานของเราดูเหมือนว่าจะเป็นทางการเกินไปสำหรับเราทั้งคู่ แต่ผมไม่อยากจะให้คืนวันแต่งงานของเราผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น...อย่างน้อย เราก็ควรจะทานอาหารเย็นเพื่อฉลองการแต่งงานของเรา”

“แค่ก ๆ…”

ทัง โรลชูวไอสำลักน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งตัวอีกครั้ง “โอ้...อาหารเย็นนี้เอง ที่คุณบอกว่าไม่อยากเสียใจภายหลังในคืนวันแต่งงาน...เพราะเรื่องอาหารเย็นงั้นเหรอ?”

ลู ชินจินจ้องเข้าไปในแววตาของเธอและทำแววตาหยอกล้อใส่เธอ

ทัง โรลชูวหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ ดูเหมือนว่าแก้มของเธอจะร้อนเป็นไฟเมื่อตอนที่ผู้ชายคนนั้นพูดจบ

เธออายมากจนถึงกับว่าอยากจะมุดแผ่นดินหนี

เธอรู้สึกเขินอายที่สุด

ลู ชินจินไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยจริง ๆ เขาแค่ถามว่าเธออยากจะทำอะไรในคืนแต่งงาน

แต่เธอกลับเข้าใจผิดไป เธอจินตนาการไปไกลเกินไป