บทที่ 72

วันรุ่งขึ้นหลังจากโครงการของเธอสิ้นสุดลง ทัง โรลชูว ได้รับโทรศัพท์จาก ทัง ซอง

หลังจากทั้งสองคุยกันสั้น ๆ การโทรก็สิ้นสุดลง

ลู ชินจิน กอด ทัง โรลชูว จากด้านหลังโดยวางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอขณะที่เขาถามว่า "พ่อของเธอต้องการอะไรเหรอ?"

ทัง โรลชูว เอียงศีรษะของเธอไปด้านหนึ่งขณะที่เธอเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาและยิ้มออกมา "ไม่มีอะไรมากหรอก เขาอยากให้ฉันกลับไปเพราะมันเป็นวันเกิดปีที่ห้าสิบของเขาในวันพรุ่งนี้"

ลู ชินจิน จูบเธอเบา ๆ ที่ริมฝีปากและถามว่า "เธอต้องการที่จะกลับไปไหม?"

"ไม่ แต่ฉันต้องไป ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อของฉัน ถ้าแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่เธอก็คงไม่ชอบที่จะเห็นพวกเราทะเลาะกันในตอนนี้"

ทัง โรลชูว ถอนหายใจ ความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเธอ

หลังจากย้ายออกไปหนึ่งเดือน ทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย เธอจะกลับไปที่บ้านของเธอไม่ได้งั้นเหรอ? ตอนนี้ที่ ทัง ซอง ได้ติดต่อครั้งแรกโดยการโทรหาเธอ

ลู ชินจิน หันร่างของเธอไปรอบ ๆ ขณะที่เขากอดเธอแน่น “ผมจะให้เสี่ยวเหยาเตรียมของขวัญไว้ให้คุณในวันพรุ่งนี้ คุณไม่ต้องกังวล”

"ขอบคุณค่ะ"

ทัง โรลชูว ซบใบหน้าของเธอลงบนหน้าอกของเขา แต่ด