บทที่ 220

ทัง โรลชูว ไม่ลังเลอะไรเลย หลังจากออกจากสัมภาษณ์ ฉิน ยีอาน เธอนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่บริษัทโดยตรง

ระหว่างทางกลับหมัดของ ทัง โรลชูว กำแน่นเมื่อนึกถึงคำพูดสุดท้ายของ ฉิน ยีอาน

‘ฉันดูรังแกง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมคนอื่นถึงรังแกฉันตลอดเวลา ความอดทนและการประนีประนอมของฉันเป็นเพียงสัญญาณของความอ่อนแอในสายตาของคนเหรอ? อย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงเอาแต่ใจมากขึ้น’

‘พวกเขาคิดว่าฉันไม่เครียดหรือไง ทำไมต้องระบายความโกรธลงที่ฉันด้วย?’

‘ดูเหมือนว่าฉันจะเฉยชาไม่ได้อีกต่อไป ไม่งั้นฉันคงจะถูกรังแกรุนแรงกว่านี้!’

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ความเย็นชาก็ไหลเข้ามาในดวงตาของ ทัง โรลชูว หลังจากกลับมาที่บริษัทของเธอ เธอก็รีบไปที่ห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการ

ซู เทียนอ้าย นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอจิบกาแฟ เมื่อเธอเห็น ทัง โรลชูว เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูการแสดงออกของเธอก็ดูแย่ทันที

"ทัง โรลชูว เธอกล้าดียังไง! ที่นี่คือบริษัทไม่ใช่บ้านของเธอ เธอกล้าเข้ามาในห้องทำงานของฉันแบบนี้ได้ยังไง?"

ซู เทียนอ้าย กระแทกแก้วกาแฟลงบนโต๊ะเพื่อแสดงความโกรธของเธอ เธอพูดกับ ทัง โรลชูว ในขณะที่เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้รับความเคารพจากเธอ

ทัง โรลชู