บทที่ 252

เซิน โมเฟย ชะงักไปสักพัก “ยัยโรคจิตงั้นเหรอ?”

“ชูวกำลังพักผ่อน โทรหาเธอทำไม?”

เสียงของเธอดูเย็นชาและไม่มีความเป็นมิตรเลย

“ยัยโรคจิต เธอยังโกรธอยู่เหรอ?”

เขาหัวเราะเบา ๆ

ปลายสายเงียบไป เซิน โมเฟย คิดว่าเธอวางสายไปแล้ว แต่พอดูที่หน้าจอเธอก็ยังอยู่

เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูแล้วเรียกเบา ๆ ว่า "ยัยโรคจิต”

"คุณเรียกใครว่ายัยโรคจิตนะ?"

เสียงที่ปลายสายเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันจน เซิน โมเฟย ตกใจและเกือบจะขว้างโทรศัพท์

“ทำไมไม่บอกผม ว่าเธอให้ยื่นโทรศัพท์ให้พี่สะใภ้แล้ว ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ?” เขาพึมพำ

ทัง โรลชูว ได้ยินไม่ชัด “โมเฟย คุณว่ายังไงบ้างนะ? ยัยโรคจิตงั้นเหรอ?”

"มะ..มะ ไม่มีอะไร" เซิน โมเฟย เขารีบปาดเหงื่อที่ไม่ได้ไหลสักหยด แล้วเขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “พี่สะใภ้ เป็นยังไงบ้าง?”

"มันก็เป็นแค่รอยไหม้"

“จริง ๆ แค่นั้นเหรอ?”

"ไม่นะ มันไม่รุนแรงเท่าไหร่ ฉันกินยาไปแล้วสัก 2-3 วันก็ดีขึ้นเอง"

“แล้วมันจะเป็นแผลเป็นไหม?”

"หมอบอกว่าจะไม่เป็น"

ได้ยินว่ามันจะไม่เป็นแผลเป็น เซิน โมเฟย จึงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก "ดีมาก งั้นก็ดีแล้วล่ะ"

“ทำไมฉันรู้สึกว่า คุณเป็นกังวลจังเลย?”

"ฮ่า ๆ ผมกล