นัดเดท?!หยิง เสี่ยวเซียว เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขา การจ้องมองของเธอนั้นเหลือเชื่อมากหลังจากความวุ่นวายทั้งหมดนี้กลับกลายเป็นว่าเขานัดเดทจริง ๆ!“ลู เซียวเหยา…นายมันบ้า!”หญิงสาวผู้น่าสมเพชวิ่งหนีไปด้วยความโกรธในที่สุดความวุ่นวายก็สิ้นสุดลงลู เซียวเหยา เลิกคิ้วที่แหลมคมขึ้นเล็กน้อยและปล่อยมือออกจาก หยิง เสี่ยวเซียว เขาหันมาหาเธอและพูดว่า "ขอบคุณ ถ้าเธอไม่มาช่วย ฉันคงไม่รู้ว่าจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้นยังไง"เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยิง เสี่ยวเซียว ก็ค่อย ๆ รู้สึกตัวและขมวดคิ้ว “นายกำลังใช้ฉันอยู่เหรอ?”"ใช้อะไรกัน? ก็แค่เพื่อนช่วยเพื่อนไง"ขณะที่ ลู เซียวเหยา พูดเขายกมือขึ้นโอบไหล่เธอ "เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่แทนคำขอบคุณ"เขาไม่ได้เข้าใจถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้า ๆ“เพื่อน? ช่วย?”เขาขอความเห็นจากเธอแล้วหรือยัง?ถ้าไม่เช่นนั้น เขากำลังหลอกใช้เธอ!หยิง เสี่ยวเซียว หรี่ตามองเขา เธอกำหมัดไว้ข้าง ๆ ทันใดนั้นเธอก็ชูกำปั้นขึ้นและชกเข้าที่ดั้งจมูกของเขา“อะไรนะ!” ลู เซียวเหยา ไม่ได้ระวังตัว เขาจึงอุทานออกมาด้วยความตกใจ“หยิง เสี่ยวเซียว! เป็นบ้าอะไร?”
ของของเธอ?จี ยินเฟง ขมวดคิ้ว“ลุงเฉินคะ เกิดอะไรขึ้น?” กู โรลโรล ขึ้นเสียงของเธอ ในขณะที่เธอถามพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอทำไมสิ่งของของเธอถึงไปกองพะเนินอยู่ที่นั่น? เธอไม่ได้สั่งให้ย้ายมัน"อืม..." ลุงเฉินมอง จี ยินเฟง สีหน้าของเขากระอักกระอ่วน ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในขณะนี้เสียงอันเยือกเย็นดังขึ้น "ฉันเป็นคนสั่งให้คนรับใช้ ย้ายมันมาเองแหละ"จี ยินเฟง และ กู โรลโรล มองไปตามทิศทางของเสียง พวกเขาเห็นนายหญิงของตระกูลจี ชิน ซูเหลียน เดินลงบันไดอย่างช้า ๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา“คุณป้า คุณหมายถึงอะไรคะ?” กู โรลโรล ชี้ไปที่กองและถาม“ฉันหมายความว่ายังไงงั้นเหรอ?” ชิน ซูเหลียน มองไปที่เธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ตระกูลจีของเราเล็กเกินไปสำหรับเธอ เราไม่สามารถให้เธออยู่ที่นี่ได้"ชิน ซูเหลียน สูญเสียความอ่อนโยนและความรักที่เธอมีเมื่อสองวันก่อนไปแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นคนเย็นชาและแข็งกร้าวกู โรลโรล ไม่ใช่คนโง่ ชั่วครู่เธอก็เข้าใจว่าเหตุใดนิสัยของเธอจึงเปลี่ยนไปแต่เธอไม่ใช่พรมเช็ดเท้าเธอเอนตัวไปใกล้ยินเฟงและจับมือของเขาก่อนที่จะเขย่ามัน เธอพูดด้วยน้ำเส
กู โรลโรล ถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลจีชิน ซูเหลียน สั่งให้คนรับใช้โยนของทั้งหมดของ กู โรลโรล รวมทั้งโยน กู โรลโรล ออกจากคฤหาสน์อีกด้วย"กู โรลโรล ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจี และ จี ยินเฟง อีกต่อไป ดังนั้นอย่ามาให้พวกเราเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด"ประตูอัตโนมัติสีทองแดงของคฤหาสน์ปิดลงช้า ๆ พร้อมกับเสียงอันเยือกเย็นของ ชิน ซูเหลียนกู โรลโรล นอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง เมื่อเธอหันมองไปที่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังประตู ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน เขาไม่ช่วยเธอพูดอะไรลย เขาเอาแต่มองเธออย่างเย็นชา ในตอนที่ ชิน ซูเหลียน กำลังไล่เธอ แม้ว่าเธอจะร้องไห้และตะโกนว่า "ยินเฟง ฉันไม่อยากไป ฉันรักคุณ" เขาก็ไม่แม้แต่จะหวั่นไหวผู้ชายคนนี้แน่มาก เขาช่างโหดร้ายเธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง น้ำตาของเธอไหลราวกับเผาเต่าภายในเวลา 24 ชั่วโมงนี้ ชีวิตเธอผลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียวเธอคิดว่าเธอจะได้สืบทอด ทัง กรุ๊ป แต่งงานกับตระกูลจีและกลายเป็นภรรยาของยินเฟง ตามแผนที่วางเอาไว้แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน ตอนนี้มันถึงเลาที่เธอต้องตื่นแล้ว!เธอเกลียดพวกเขา!เธอเกลี
"ครับ" ชายคนนั้นรับคำสั่งและเดินจากไปทั้งห้องเงียบสงบอีกครั้งเนื่องจากไม่มีอาการร้ายแรงอะไร ทัง โรลชูว จึงขอให้ ลู ชินจิน พาเธอไปที่โรงพยาบาลที่พ่อของเธอรักษาตัวอยู่“พ่อคะ หนูสามารถช่วย ทัง กรุ๊ป ไว้ได้แล้ว” ทัง โรลชูว ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอจ้องมองใบหน้าของพ่อที่ยังไม่ได้สติ"พ่อคะ ลุงเฉินบอกว่าตอนนี้พ่อน่าจะภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะ พ่อคิดอย่างนั้นไหมคะ?"เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทัง โรลชูว ก็หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง "หนูรู้ว่าพ่อคงยังไม่ภูมิใจหรอก พ่อน่าจะมองว่าหนูเป็นแค่เด็กดื้ออยู่เหมือนเดิม"เธอมองเขาอย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอค่อย ๆ จางลง ดวงตาของเธอฉายแววความโศกเศร้าออกมา เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเธอจะลุกขึ้นมาชี้ที่เธอ และบอกว่าเธอยังเป็นแค่เด็กดื้อ เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโตแต่พ่อของเธอก็ยังคงไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม เขานอนนิ่งสงบ จนเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองเขาเธอหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มเล็กน้อย "พ่อคะ อีกไม่กี่วันพ่อจะได้ไปอเมริกาแล้ว หนูรู้ว่าพ่อคงจะว่าหนูที่ส่งพ่อไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมา มันก็คุ้มที่พ่อจะต่อว่าหนู"จากนั้นเธอก็เริ่มหัวเราะทั้
ในห้องส่วนตัว มีเฟอร์นิเจอร์สวยหรู โต๊ะกลมขนาดใหญ่และเลานจ์ ทีวี ที่แขวนอยู่บนผนังที่ปูด้วยวอลล์เปเปอร์อย่างดีกำลังเล่นละครทีวียอดนิยมมีผลไม้ทุกประเภท ขนมหวาน และน้ำชาบนโต๊ะน้ำชาทัง โรลชูว นั่งอยู่บนโซฟา เธอเอื้อมมือไปหยิบเค้กที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม และทันทีที่กัดลงไปกลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ก็โชยเขาจมูกของเธอ“อันยี เสี่ยวเซียว มันอร่อยมากเลย พวกแกอยาก…กินไหม?” ทัง โรลชูว หันไปถามเพื่อนของเธอแต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้านี่มันเกิดอะไรขึ้น?ทั้ง ซอง อันยี และ หยิง เสี่ยวเซียว ต่างก็ร้องไห้ เสียงสะอื้นของพวกเธอดังขึ้นเป็นครั้งคราว ทั้งคู่ดูเศร้ามากทัง โรลชูว รีบวางเค้กในมือของเธอลงและเช็ดปากก่อนจะถามอย่างใจจดใจจ่อ "พวกแกเป็นอะไรไป?"หยิง เสี่ยวเซียว หันกลับมา เธอชี้ไปที่ทีวีด้วยน้ำตาคลอเบ้า "ละครทีวีนี้มันน่าสะเทือนใจเกินไป มันทำให้พวกเราร้องไห้"เธอมองไปในทิศทางที่นิ้วของเพื่อนเธอชี้ไป และพบว่าเป็นคู่รักกำลังทะเลาะกันบนหน้าจอทีวี ผู้หญิงคนนี้วิ่งจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่งด้วยความโกรธ และผลก็คือมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นในขณะที่ชายคนนั้นอ้าปากค้าง ผู้หญิงก็ถูกรถชน ร
ซอง อันยี ขมวดคิ้วและถามว่า "ชูวชูว กู โรลโรล จะยอมแพ้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?"ทัง โรลชูว ยิ้มและส่ายหัว "ไม่ เธอคงไม่ยอมแน่ ตอนนี้เธอกับ จี ยินเฟง คงกำลังวางแผนจะจัดการฉัน"“แล้วยังไงล่ะ เราไม่เคยกลัวพวกนั้นอยู่แล้ว ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องกลัวเลยด้วยซ้ำ” ใบหน้าของ หยิง เสี่ยวเซียว เต็มไปด้วยความเฉยเมย เมื่อนึกถึงคู่รักที่น่ารังเกียจ กู โรลโรล และ จี ยินเฟง เธอพบว่าตัวเองรู้สึกคลื่นไส้ เธอไม่อยากเอ่ยชื่อของพวกเขาเธอจึงพยายามเปลี่ยนประเด็น "อืม อย่าพูดถึงพวกนั้นเลย ฉันรู้สึกอยากจะอ้วก มาคุยเรื่องของพวกเรากันดีกว่า"“ถ้าแกไม่ต้องการพูดถึงพวกนั้นแล้วล่ะก็...” ซอง อันยี เลิกคิ้วมองเธอพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย "บอกฉันสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับ ลู เซียวเหยา"ทัง โรลชูว ตกใจไปชั่วครู่ ถ้าอันยีไม่ขุดเรื่องนี้มาพูด เธอก็คงจะลืมไปแล้ว"ใช่ ระหว่างแกกับเซียวเหยาคืออะไร?" เธอจึงถามด้วยข้างหน้าของเธอมีตุ๊กตาสองตัวที่กำลังทำหน้าอยากรู้อยากเห็น หยิง เสี่ยวเซียว กัดริมฝีปากของเธอและครุ่นคิดอยู่สักครู่ แต่แล้วเธอก็พูดขึ้นช้า ๆ "จะมีอะไรอีกล่ะ ก็เมื่อวาน เขาชวนฉันไปเดทที่ ซี กาแล็คซี่ ใช่ไหมล่ะ?ทั
พวกเขาใช้เวลาทานอาหารเย็นไปกว่าสองชั่วโมง และเมื่อพวกเขาออกมาจากโรงแรมก็เป็นเวลากว่าสี่ทุ่มแล้วค่ำคืนของฤดูใบไม้ร่วงมันหนาวราวกับอยู่ในน้ำลมที่กระโชกแรง ทำให้ ทัง โรลชูว ตัวสั่น อากาศมันหนาวมากทันใดนั้นเสื้อโค้ทอุ่น ๆ ก็ปกคลุมไหล่ของเธอ เสียงทุ้มที่ฟังดูห่วงใยของ ลู ชินจิน ดังขึ้นข้างเธอ “สวมสิ จะได้ไม่เป็นหวัด”ทัง โรลชูว เงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เขา จากนั้นเธอก็สวมเสื้อโค้ทของเขาอย่างเชื่อฟัง"อุ่นจัง"“CEO ลู ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเป็นคนเอาใจใส่ขนาดนี้เลยนะ”เสียงล้อเลียนของ หยิง เสี่ยวเซียว ดังขึ้นมาจากข้าง ๆ เธอ ทัง โรลชูว หันไปมองเพื่อนของเธอ "เสี่ยวเซียว แกรู้สึกหนาวเหรอ อยากได้โค้ทของเซียวเหยาไหม?"รอยยิ้มบนริมฝีปากของ หยิง เสี่ยวเซียว หายไป บ้าเอ้ย เธอแค่ล้อเลียน CEO ลู นิดหน่อยเอง ชูวชูวก็รีบปกป้องเขาทันทีเลย แถมยังใช้ ลู เซียวเหยา เยาะเย้ยของเธออีก นี่มันผู้หญิงอะไรกัน!เมื่อเห็นแบบนี้ ซอง อันยี ก็ปิดปากของเธอแน่นและขมวดคิ้ว ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยแสงที่ส่องข้างทาง มันทำให้เธอดูน่ารักมากในสายตาโมเฟยเซิน โมเฟย หลงอยู่ในภวังค์ เขาต้องการสัมผัสใบหน้าของเธอ"ชินจินและฉัน
ทัง โรลชูว เม้มริมฝีปากของเธอขณะที่เธอมองเขาเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทำผิดแต่...เธอหันกลับไปมอง ซอง อันยี ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้า เธอถอนหายใจเบา ๆ สิ่งที่ผิดพลาดไม่สามารถแก้ไขได้ ในสถานการณ์แบบนี้เธอต้องควบคุมตัวเองและเข้มแข็ง ไม่งั้นเธอจะต้องเสียใจเรื่องในอนาคตที่มันจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเงยหน้าขึ้นมองไปที่ ลู ชินจิน “ไปส่งอันยีกับเสี่ยวเซียวกันค่ะ”ก่อนที่ ลู ชินจิน จะตอบ ลู เซียวเหยา ก็พูดแทรกขึ้นมา “พี่สะใภ้ผมไปส่งเอง พี่กับพี่ชายไปพักผ่อนเถอะ”"แต่..." ทัง โรลชูว มอง หยิง เสี่ยวเซียว อย่างลังเลเสี่ยวเซียวจะอึดอัดหรือเปล่านะ?แต่เสี่ยวเซียวก็เห็นด้วย "ใช่ ให้ ลู เซียวเหยา ไปส่งพวกเราเถอะ"พูดตามตรงว่า ทัง โรลชูว ก็รู้สึกอ่อนเพลียมาก ทั้งวันเธอเดินทางไปทั่วเลย ทั้งโรงพยาบาล แถมยังต้องคุยเรื่องธุรกิจอีกดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธเขาอีกต่อไป "เอาล่ะ เซียวเหยาไปส่งพวกเธอให้ดีล่ะ""ครับผม"ลู เซียวเหยา หยิง เสี่ยวเซียว และ ซอง อันยี เดินไปที่ลานจอดรถสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปทำให้พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงเซิน โมเฟย ที่พวกเขาคิดว่ากลับไปแล้ว