บทที่ 422

"ครับ" ชายคนนั้นรับคำสั่งและเดินจากไป

ทั้งห้องเงียบสงบอีกครั้ง

เนื่องจากไม่มีอาการร้ายแรงอะไร ทัง โรลชูว จึงขอให้ ลู ชินจิน พาเธอไปที่โรงพยาบาลที่พ่อของเธอรักษาตัวอยู่

“พ่อคะ หนูสามารถช่วย ทัง กรุ๊ป ไว้ได้แล้ว” ทัง โรลชูว ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอจ้องมองใบหน้าของพ่อที่ยังไม่ได้สติ

"พ่อคะ ลุงเฉินบอกว่าตอนนี้พ่อน่าจะภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะ พ่อคิดอย่างนั้นไหมคะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทัง โรลชูว ก็หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง "หนูรู้ว่าพ่อคงยังไม่ภูมิใจหรอก พ่อน่าจะมองว่าหนูเป็นแค่เด็กดื้ออยู่เหมือนเดิม"

เธอมองเขาอย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอค่อย ๆ จางลง ดวงตาของเธอฉายแววความโศกเศร้าออกมา เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเธอจะลุกขึ้นมาชี้ที่เธอ และบอกว่าเธอยังเป็นแค่เด็กดื้อ เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโต

แต่พ่อของเธอก็ยังคงไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม เขานอนนิ่งสงบ จนเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองเขา

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มเล็กน้อย "พ่อคะ อีกไม่กี่วันพ่อจะได้ไปอเมริกาแล้ว หนูรู้ว่าพ่อคงจะว่าหนูที่ส่งพ่อไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมา มันก็คุ้มที่พ่อจะต่อว่าหนู"

จากนั้นเธอก็เริ่มหัวเราะทั้