บทที่ 449

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทัง โรลชูว ก็ปฏิเสธ หลี่ น่า ที่อาสาไปส่งเธอที่บ้านอย่างสุภาพ เธอเดินออกมาคนเดียวที่ด้านข้างถนน รอคอยให้ชินจินมาถึง

เป็นคืนที่มืดสนิท ไฟตามข้างทางของถนนทั้งสองข้างส่องประกายหักเหไปบนถนนลาดยาง สายลมพัดผ่านเบา ๆ หอบเอาความเย็นมาปะทะ

ทัง โรลชูว กระชับเสื้อกันลมตัวบางที่เธอสวมอยู่เข้ามา ก่อนจะกอดอกและเงยหน้ามองหารถของชินจิน

ห่างออกไป รถขับเข้ามาใกล้ แสงไฟหน้ารถส่องแสงจ้าระยิบระยับ

ด้วยสัญชาตญาณของ ทัง โรลชูว เธอหันหน้าไปดู และยกมือขึ้นบังแสงไฟที่แยงตา เพื่อที่จะจ้องไปที่รถคันนั้น

‘เอี๊ยด!’ เธอได้ยินเสียงรอรถขุดไปกับถนน

ทัง โรลชูว คิดว่าเป็นรถของชินจิน แต่เมื่อเธอดูใกล้ ๆเธอก็เห็นว่ามันเป็นรถของคนอื่น

นี่มันก็ดึกมากแล้วทำไมรถของคนแปลกหน้าถึงมาหยุดตรงนี้?

เธอหรี่ตามอง ความสงสัยพุ่งพล่านอยู่ในใจ

เธอจ้องไปที่รถคันนั้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และด้วยสัญชาตญาณเธอ เธอจึงก้าวถอยหลังลงมา

จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก ชายร่างสูงเดินก้าวลงมา

แสงไฟไม่สว่างมากนัก เธอจึงไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

“คนสวย ทำไมเธอยังมายืนรอแท็กซี่ดึกดื่นขนาดนี้ เธออยากให้ฉันไปส่งเธอที่บ้