บทที่ 722

เธอว่าแผนเดินเข้ามาหาเราตรง ๆ ทว่ารอยยิ้มหวานบนใบหน้าของเธอนั่นดีเป็นมิตรราวกับไม่ใช่คนร้ายกาจแต่อย่างใด

“ซู เหวินจิง ฉันคิดว่าเราไม่ได้สนิทกันจนต้องเดินเข้ามาทักทายกันหรอกนะ” หยิง เสี่ยวเซียวค่อนแคะ ด้วยสายตาไม่พอใจ

ความอับอายฉายวาบบนใบหน้าสวยของหล่อน ก่อนที่ ซู เหวินจิงจะยิ้มเอียงอาย “เราก็ไม่ได้สนิทกันจริง ๆ นั่นแหละ”

ตอนที่เห็น ซู เหวินจิงเดินอยู่กับเซิน โมเฟย จิตใจของซอง อันยีสั่นไหวด้วยความกลัว แต่เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เธอจึงทำทีนิ่งสงบราวกับไม่รู้สึกอะไร

มือบางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ทั้งยังไม่มองไปทางหญิงสาวผู้มาใหม่

แต่เพื่อนสนิทอย่าง ทัง โรลชูวย่อมอ่านความคิดของเพื่อนตัวเองออก อันยีกำลังเจ็บปวด แต่แสร้งทำเป็นไหว

มุมปากของโรลชูวกระตุกยิ้ม พลางแกล้งถามซู เหวินจิง “คุณซู เซิน โมเฟยกลับไปแล้วเหรอคะ? แล้วเขาไปไหนต่อเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เขากลับไปแล้ว” เหวินจิงยิ้มตอบ “ฉันขอให้เขาออกมาเดินซื้อของด้วยกัน แต่ผู้ชายตัวโตอย่างเขาไม่ชอบอะไรแบบนี้ เลยขอกลับบ้านไปก่อน”

ซู เหวินจิงพูดไปตอบไปพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนหน้า ทำให้เธอดูอ่อนหวาน

“อ๋อ แสดงว่าเขากลับไปแล้วสินะ?” ทัง