บทที่ 733

เซิน โมเฟยช่วยซอง อันยี ออกจากโรงพยาบาล และรอบยิ้มที่แสนรื่นเริงแผ่ไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาภายใต้แสงอาทิตย์

ก่อนหน้านี้ หมอได้บอกพวกเขาตัวชี้วัดทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าเด็กนั้นปกติดี แต่ระยะแรกของการตั้งครรภ์ยังคงต้องการการดูแลเอาใจใส่

เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นเซิน โมเฟย รู้ว่าความรื่นเริงของการเป็นพอคงจะถูกแทนที่ด้วยความกังวล

เขาคิดถึงการให้การดูแลอันยีอย่างดีที่สุดและป้องกันเธอจากความหักโหม ดังนั้นเขาอยากจะพาเธอไปและไม่ปล่อยให้เธอเดิน

อย่างไรก็ตาม อันยีปฏิเสธออกไปด้วยความเขินอาย เธอบอกเขาไม่ให้กังวลเกินไป และการเดินนั่นไม่ได้มีผลกระทบใด ๆ กับเด็ก

เซิน โมเฟยรู้ว่าเขากำลังทำตัวปกป้องมากเกินไป แต่เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะช่วยอันยีโดยการพาเธอออกจากโรงพยาบาลอย่างระมัดระวัง

ซอง อันยีรู้สึกช่วยไม่ได้ และเธอคงพอจินตนาการถึงความกังวลที่แสนเวอร์วังไปอีกหลายเดือนข้างหน้าของเขาได้

ช่วงเวลาที่พวกเขาขึ้นรถ เซิน โมเฟยช่วยเธอรัดเข็มขัดก่อนที่เขาจะจูบริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “อันยี กลับบ้านและเอาทะเบียนบ้านของเรากันเถอะ ไปจดทะเบียนสมรสกัน”

ซอง อันยีถอยไปครู่หนึ่ง “เราไม่รีบไปหน่อยเหรอ?”