เมื่อแจ็คสันไปถึงที่อพาร์ทเม้นท์ของธัญญ่าเขาก็จอดรถที่ข้างถนนและปลดบล็อกเบอร์เธอก่อนที่จะกดโทรออกเมื่อสายถูกเชื่อมต่อเขาก็ตรงเข้าประเด็นทันที “ข้างล่าง”ธัญญ่าช็อคและเงียบไปชั่วครูก่อนที่เธอจะตอบกลับ “คุณอยู่… ข้างล่างเหรอ?”เขาวางสายทันทีเนื่องจากเขาไม่มีอารมณ์ที่จะตอบอะไรอีกไม่ถึงห้านาทีธัญญ่าก็ลงมาถึงข้างล่าง แจ็คสันปลดล็อกประตูรถและหญิงสาวคนนั้นก็ขึ้นไปนั่งบนที่ของเธอที่เบาะหลัง “เอิ่ม คุณมาหาฉันเหรอ..?” “เธอไม่ใช่เหรอที่ตามหาฉัน?” แจ็คสันตอบอย่างเฉยเมย “เธอไม่น่าไปที่คฤหาสน์เวสต์ เธอต้องการอะไร?” แสดงว่าเขามาหาเธอเพียงเพราะเธอไปที่บ้านของครอบครัวเขามา ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นใด ธัญญ่าก้มหัวลงพลางกำชายเสื้อตัวเองอย่างแน่น“ฉันแค่ต้องการเก็บลูกคนนี้ไว้” เธอกล่าว “ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่งสำหรับคุณ และแม้กระทั่งก่อนหน้านี้ ฉันก็เป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่งของผู้หญิงที่คุณชอบ แต่… ฉันชอบคุณมานานแล้ว ฉันรักคุณ ฉันไม่เคยมีโอกาสได้บอกคุณ แต่หลังจากที่คุณเลิกกับทิฟฟานี่ ฉัน-” แจ็คสันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตะคอกออกมาว่า “เธอช่วยข้ามเรื่องไร้สาระพวกนั้นได้ไหม? ฉั
ทิฟฟานี่กัดฟันและเดินถอยหลังสองก้าว “ขอร้องล่ะ อย่ามาโวยวายหน้าบ้านฉัน เรื่องระหว่างเธอกับแจ็คสันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอเต็มใจนอนกับเขา และเธอก็ตั้งใจจะท้องกับเขาด้วย ถ้าเขาไม่ต้องการให้เธอให้กำเนิดลูกของเขา นั่นมันก็เรื่องระหว่างเธอสองคน ทำไมเธอต้องมาขอความช่วยเหลือจากฉันด้วย? เธอคิดว่าฉันจะสามารถบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอและปล่อยให้เธอเก็บลูกไว้ได้เหรอ? ฉันไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นนะ ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก ช่วยกลับไปซะเถอะ!” ธัญญ่าจับชายเสื้อของทิฟฟานี่โดยไม่ยอมปล่อย “ขอร้องนะทิฟฟานี่… ฉันไม่มีครอบครัวหรือญาติคนไหน ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลย ฉันตัวคนเดียวและฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันผิดเอง ฉันทำผิดต่อเธอ ตีฉันเลย ถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ฉันแค่อยากให้เธอคุยกับพี่แจ็คสันให้เขายอมให้ฉันเก็บลูกไว้ ถ้าฉันเอาเด็กคนนี้ออก ฉันจะไม่สามารถท้องได้อีกเลย ได้โปรด…” ทิฟฟานี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องวุ่นวายนี้ สิ่งเดียวที่ต้อการคือไม่ให้ลิเลียนได้ยินความโกลาหลนี้ เธอไม่อาจให้ลิเลียนรู้เรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องทะ
ทิฟฟานี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกครั้งใหญ่ เธอหมดแรงจนต้องพิงกำแพงพลางหน้าซีด เธอรอจนกว่าตัวเองจะสงบสติลงก่อนที่เธอจะเริ่มหากุญแจและเข้าไปในบ้าน “ลูกได้คุยกับใครข้างนอกนั้นหรือเปล่า?” ลิเลียนถามอย่างงงงวย “แม่ได้ยินเสียงคนคุยกันแต่แม่ขึ้นเกียจลุกขึ้นไปดู ลูกคุยกับใครเหรอ?” “แค่บังเอิญเจอเพื่อนร่วมงานเก่าน่ะ เราก็เลยคุยกันนิดหน่อย หนูไปทำกับข้าวก่อนนะ” ทิฟฟานี่อธิบายโดยไม่เต็มใจนักที่คฤหาสน์เทรมอนต์เมื่อแอเรียนกลับไปถึงบ้าน มาร์คกับแอริสโตเติลก็กลับมาเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่เพิ่งจะพากันอาบน้ำเสร็จ ตอนนี้เธอดูเหมือนแม่ที่ไร้ประโยชน์มาก มาร์คทั้งสามารถหาเงินและเลี้ยงลูกได้ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อย เธอก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกของตนเองได้ “มานี่มาสมอร์ มาให้หม่ามี๊อุ้มหน่อยน๊า”มาร์คหลบเลี่ยงเธอด้วยความรังเกียจ “ไปอาบน้ำก่อน พวกเราเพิ่งอาบเสร็จ วันนี้ร้อนมากและเธอก็เหงื่อออกมาทั้งวันแล้ว…” นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ต่อว่าเธอ เธอเสียความรู้สึก “นี่คุณดุฉันเหรอ?” เขาจ้องเธออย่างใจเย็น “ทำไม? ฉันดุไม่ได้เหรอ? ฉันนึกว่าเธอชินกับมันไปแล้วซะอีก แต่ก่อนฉันดุเธออกจะบ่อย”
มาร์คไม่มีท่าทีว่าจะไปไหนเลย เขาถอดเสื้อของเขาออกก่อนที่จะเอื้อมมือไปนวดหลังที่นุ่มและเปลือยของเธอ “ฉันจะช่วยเธอ… แอริสโตเติลเริ่มหมดความอดทนแล้ว ถ้าฉันช่วยเธอจะได้เสร็จไว ๆ ไง” บรรยากาศในห้องน้ำที่ชื้นนั้นเริ่มเปลี่ยนไป แอเรียนก้มหน้าโดยไม่กล้าสบตาเขา เธอยังคงไม่ชินที่จะต้องยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างโป๊เปลือย โดยเฉพาะเมื่อเธอเพิ่งจะคลอดลูกเมื่อไม่นานมานี้ หุ่นเธอไม่ได้กระชับอย่างที่มันเคยเป็น โดยเฉพาะส่วนหน้าท้อง “ไม่ต้อง ฉันอาบน้ำเร็วมาก คุณออกไปเถอะ ฉันไม่ชินจริง ๆ นะ…”เขาเอื้อมมือไปจับคางเธอและบังคับให้เธอต้องหันหลังมามองเขา “เธอหมายความว่าอะไร? ถ้าเธอยังไม่ชิน เธอก็จะต้องทนจนกว่าเธอจะชิน ฉันเป็นสามีของเธอนะ ทำไมฉันจะมองเธอไม่ได้?” สายตาที่จริงจังของเขาจับจ้องไปที่ดวงตาของแอเรียนและเธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอถูกดึงเข้าไปในภวังค์ ริมฝีปากบางและอ่อนโยนของเขาดูเซ็กซี่และน่าดึงดูดยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในห้องน้ำที่มีหมอก เธอสามารถมองเห็นโครงร่างของกล้ามเนื้อเขาตรงหน้าเธอได้อย่างชัดเจน ซึ่งมันทำให้จิตใจของเธอพุ่งซานไปครึ่งจังหวะราวกับว่าเธอไม่สามารถใช้งานมันได้ในขณะนั้นเมื่อเธอฟื้นคืนสติ
มาร์คจูบแอเรียนก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบแล้วเลื่อนลงไปจูบที่คอของเธอ เธอไม่สามารถลืมตาได้ เธอจึงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเกินไป ที่น่าเจ็บใจก็คือ สุดท้ายมาร์คก็ได้ในสิ่งที่เข้าต้องการ เธอเริ่มจะส่งสัยแล้วว่าเขาจงใจให้แอริสโตเติลฉี่ใส่เขา...เสียงหอบและเสียงหายใจเริ่มรุนแรงขึ้นท่ามกลางเสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก่อนที่ทุกอย่างจะค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติแอเรียนหน้าแดงระหว่างที่เธอใส่เสื้อผ้าด้วยความเขินอายเกินกว่าจะสบตามาร์ค“ช่วงนี้อากาศร้อนและในห้องน้ำก็ชื้นมาก เพราะฉะนั้นอย่าอาบน้ำนานเกินไปล่ะ” แมรี่เตือนเธอ “เดี๋ยวจะเป็นลมเอาได้นะ คุณไม่ได้ปั๊มนมทั้งวันเลย เต้านมไม่คัดเหรอ? ไปเถอะ ได้เวลาป้อนนมแอริสโตเติลแล้ว โอ้ คุณเอาเขาไปป้อนนมก่อน ฉันจะไปเตรียมกับข้าว” แอเรียนพยักหน้าและอุ้มแอริสโตเติลไปที่ห้องเขาเพื่อให้นม ตอนแรกเต้านมเธอคัดมาก คัดมากจนเธอเจ็บทุกครั้งเมื่อถูกสัมผัส ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ค่อยคัดเท่าไหร่แล้ว...ไม่นานนักมาร์คก็เดินเข้ามาในห้องนอนของลูก เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาหยอกแอริสโตเติลเล่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากความครื้นเครงอย่างรุนแรงในห้องน้ำเมื่อ
แอเรียนถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ทำเป็นไม่รู้ดีกว่า ให้แจ็คสันเขาจัดการเอาเอง จากนี้ไปเธอก็พยายามหลีกเลี่ยงธัญญ่าซะ สิ่งที่หล่อนเจออยู่เป็นเพราะหล่อนทำตัวหล่อนเองทั้งนั้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้ว”น้ำเสียงของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เธอพูดถูก มันไม่ใช่เรื่องของเรา ฉันไม่อยากนึกถึงมันแล้ว แม่แจ็คสันกำลังโทรมา พรุ่งนี้ฉันต้องไปลงชื่อเข้าทำงานที่บริษัทเขาที่เซาธ์ พาร์ก มันไกลมาก แต่นั่นก็หมายความว่าฉันจะไม่ต้องเจอใครที่ทำให้ฉันหงุดหงิด มันจะช่วยให้ฉันลืมเรื่องราวต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้นเยอะ ธัญญ่าน่าจะกลัวเกินกว่าจะไปเจอเธอ แต่ถ้าหล่อนไป เธอก็เมินหล่อนไปได้เลย ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าหล่อนโกหกเรื่องที่หล่อนร่างกายไม่แข็งแรงพอและจะท้องไม่ได้ถ้าหล่อนเอาเด็กออก หล่อนแข็งแรงจะตาย! ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปนอนก่อนนะ ไว้ฉันโทรหาเมื่อฉันไปถึงที่โน้นและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อ้อ และเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์ฉันจะมาเที่ยวหานะ” แอเรียนวางสาย มาร์คมองออกว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงถามว่า “เป็นอะไร? ทำไมไม่กินอะไรเลยล่ะ?”แอเรียนส่ายหัว “ช่างมันเถอะ ถ้าฉันต้องนึกถึงมันอีกมันจะทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิดเท
เอมี่เลิกวิจารณ์ทิฟฟานี่ คงอาจเป็นเพราะมันสายมากแล้ว “สำหรับวันนี้เธอก็ไปทำความคุ้นเคยกับที่ทำงานใหม่ของเธอก่อนแล้วกัน เธอจะทำงานกับฉัน โต๊ะของเธอก็พร้อมแล้ว อยู่ข้างหลังเธอ ซ้ายมือ”ทิฟฟานี่หันหน้าไปทางซ้ายเพื่อสำรวจดูแล้วเธอก็แปลกใจมาก ทำไม่หัวหน้าแผนกถึงได้นั่งทำงานกับผู้อำนวยการ? โต๊ะทำงานของเธออยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องโดยหันหน้าเข้าหาโต๊ะของเอมี่ และมิหนำซ้ำมันยังถูกตกแต่งเหมือนกับของเอมี่อีกด้วย ในบริษัทเครือนี้หัวหน้าแผนกถือว่าเป็นตำแหน่งที่สูงเหรอ? “เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นหัวหน้าแผนก ตำแหน่งของเธอคือผู้ช่วยผู้อำนวยการ” เอมี่อธิบายราวกับว่าเธอเข้าใจความมึนงงของทิฟฟานี่ “ฉันรู้ว่าเธอยังมีประสบการณ์ไม่มากนัก ดังนั้นฉันจะช่วยเธอและเป็นที่ปรึกษาให้เธอเอง คุณเวสต์เขาสั่งมาอย่างนั้น” ผู้ช่วยผู้อำนวยการเหรอ? เธอไม่ได้มาเพื่อเป็นหัวหน้าแผนกหรอกเหรอ? ทิฟฟานี่ตื่นตระหนก ถ้าแจ็คสันรู้เข้าว่าเธอได้มาเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการที่บริษัทในเครือของเขา เขาจะต้องบ้าคลั่งแน่ ๆ! เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่ได้เก่งพอที่จะทำงานในตำแหน่งนี้ ทีนี้เธอรู้แล้วว่าซัมเมอร์ได้จัดการทั้งหมดไว้แล้วและเพียงหลอกเธอ
ทิฟฟานี่จ้องมองเพดานและตอบอย่างสงบว่า “หนูขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง มันเป็นความผิดของหนูเอง… มันไม่ใช่ความผิดของแจ็คสันเลยค่ะ” หากเพียงแต่ว่าเธอไปหาแจ็คสันเร็วกว่านั้น ธัญญ่าก็จะไม่เหลือโอกาสได้ทำอะไรเลย ทิฟฟานี่ต่อว่าตัวเองเพราะเรื่องนั้นไม่รู้กี่หนแล้ว ทว่าโชคไม่ดีที่มันเกิดขึ้นไปแล้ว แล้วแบบนี้เธอจะทำอะไรได้อีกล่ะ? ซัมเมอร์เป็นคนประเภทที่จะไม่ล้ำเส้นใคร เธอพูดถึงเรื่องนี้เพียงเพราะเธอมั่นใจว่าทิฟฟานี่รู้แล้ว เธอไม่อาจสามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้ได้ เพราะเธอไม่ต้องการรู้สึกเหินห่างกับทิฟฟานี่ “งั้นเราไม่พูดเรื่องนี้กันดีกว่า พักผ่อนให้เต็มที่นะ พรุ่งนี้เธอจะได้มีแรงลุยงาน ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาหาฉันได้ตลอดนะ เธอก็เหมือนลูกสาวฉันมาเสมอ หากฉันจะต้องตีเธอหรือแจ็คสัน ฉันจะเลือกตีแจ็คสัน ราตรีสวัสดิ์จ่ะ” หลังจากที่วางสายทิฟฟานี่ก็ส่งข้อความบอกแอเรียนว่าเธอมาถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว เธอเหนื่อยมาก คงจะเป็นเพราะเธอออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ดังนั้นเธอจึงไม่สนที่จะทานข้าวเย็นก่อนแต่กลับหลับไปอย่างรวดเร็วณ คฤหาสน์เทรมอนต์แอเรียนสบายใจเมื่อเห็นข้อความของทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่ที่หนังหนาและแข็งแกร่งที่