บทที่ 1017 จมอยู่กับความเจ็บปวดแสนสาหัส

เจตต์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็กางแขนออกและดึงธัญญ่าเข้ามากอด “ฉันไม่รู้วิธีปลอบใจคนอื่น ถ้าเธอเศร้าก็ร้องออกมาเถอะ”

ธัญญ่าตกตะลึง ไม่นานเสียงสะอื้นเบา ๆ ก็เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอ เธอตั้งใจว่าจะกลั้นมันเอาไว้แต่เธอกลับล้มเหลวไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม “ฉันขอโทษค่ะ… เขาตายแล้ว… ฉันเสียใจเหลือเกิน…”

'เขา?' เจตต์ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงใคร 'แจ็คสันเหรอ? เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย แต่เธอชอบแจ็คสันไม่ใช่เหรอ? นอกจากแจ็คสันแล้วใครจะทำให้เธอเสียใจได้ขนาดนี้อีก?’

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามเธอ พวกเขาอยู่ด้วยกันเพราะชะตากรรม พวกเขาสามารถปลอบโยนและให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกันได้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะตกหลุมรักกันได้

…

หลังจากนั้นสองสามวัน พายุฝนฟ้าคะนองอีกลูกก็พัดเข้ามาที่เมืองหลวง ดูเหมือนว่าสภาพอากาศที่ร้อนและแห้งแล้งก่อนหน้านี้เป็นเพียงลางก่อนเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง ดูเหมือนฝนจะต้องการชะล้างสิ่งสกปรกทั้งหมดที่ตกค้างอยู่ในเมือง

พวกเขาจัดการงานศพของเอริกจนเกือบเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาเลือกที่จะฝังศพของเอริกไว้ข้าง ๆ คุณย่าของแอเรียนเนื่องจากทิฟฟานี่อ้าง