“ไม่ ฉันจะไปในทันที” แอเรียนตอบในไม่ช้าขณะที่เธอหันกลับมาปากกาก็บินผ่านหูของเธอและกระแทกเข้ากับประตูห้องทำงาน หมึกรั่วจากรอยแตกของปากกาและเปื้อนพื้นการขว้างปาสิ่งของ หมายความว่ามาร์ค เทรมอนต์ นั้นโกรธมาก แอเรียนไม่กล้าขยับตัวแม้ว่าเธอจะสั่นเล็กน้อย เธออยากหักห้ามความกลัวที่มีต่อเขา แต่เธอไม่สามารถ..."มานี่!" เสียงของมาร์ค เทรมอนต์ เจือไปด้วยความโกรธ สำหรับแอเรียนมันเป็นการเตือนล่วงหน้าถึงสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิตความลังเลของเธอเกิดขึ้นเพียงสองวินาทีก่อนที่เธอจะหันไปหาเขาโดยมือของเธอกำชายเสื้อของเธอและมองเขาอย่างระมัดระวังมาร์ค เทรมอนต์ ดึงเธอเข้ามาใกล้เขาและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของเธอแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้เธอขยับ เสียงของเขาเสียดแทงและเย็นยะเยือก “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ? การสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนเช่นนี้หมายความว่าคุณกำลังเปลี่ยนวิธีพูดกับฉันที่บ้านด้วยใช่ไหม?”เมื่อเขาคิดได้ว่าเธอควรจะยืนอยู่นอกห้องทำงานนานกว่าสองชั่วโมงกว่าจะมาพบเขาความโกรธของเขาก็ลุกเป็นไฟในที่สุดแอเรียนก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธ“ฉัน… ฉันกังวลว่าคุณคิดว่าฉันไม่สามารถแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัวได้”มาร์ค
ลิฟต์หยุดที่ชั้นเจ็ด การข่มขู่อย่างท่วมท้นกระตุ้นให้ไซมอน ดอนน์ เงยหน้าขึ้นมองชายที่เข้ามาในลิฟต์ในขณะที่เขาเดินไปที่มุมโดยสัญชาตญาณประตูลิฟต์ปิดลงชั่วครู่ จู่ ๆ ชายคนนั้นก็เตะเข้าที่ท้องส่วนล่างของไซมอน ดอนน์ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่คุกคามอย่างไม่ต้องสงสัย“อย่าแตะต้องคนที่คุณไม่ควรเเตะ”การเตะที่รุนแรงทำให้ไซมอน ดอนน์ ก้มลงกอดท้องของเขาอย่างงุนงง"คุณเป็นใคร?"“สามีของแอเรียน วินน์!”…เมื่อแอเรียนกลับมาและก้าวเข้ามาในห้องโถงของคฤหาสน์เทรมอนต์ ปฏิกิริยาทันทีของเธอคือตรวจสอบว่ามาร์ค เทรมอนต์ กลับมาแล้วหรือยังแมรี่รู้สึกขบขันกับท่าทางระมัดระวังของเธอขณะที่เธอหัวเราะเบา ๆ “ท่านยังไม่กลับมาน่ะ!”แอเรียนหายใจออกด้วยความโล่งใจ “เขาบอกว่าคืนนี้เขาจะกลับมาทานอาหารเย็น…”ตามเหตุผลแล้วเขาควรจะกลับบ้านเร็วกว่าเธอแอเรียนออกมาจากห้องอาบน้ำ เห็นว่ามาร์ค เทรมอนต์ นั่งอยู่ที่ห้องอาหารแล้ว ผมของเขาชื้นและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเลานจ์ของเขา ดูเหมือนว่าเพิ่งอาบน้ำมาเช่นกัน นี่เป็นนิสัยของเขาหลังจากกลับมาถึงบ้านแอเรียนนั่งตรงข้ามกับเขาและเริ่มกินอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอตักอาหารเข้าปากโทรศัพท
แอเรียนกลั้นหายใจทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าความปรารถนาที่จะยุติสถานการณ์ปัจจุบันของเธอนั้นไม่ใช่อะไรนอกจากความฝันนั่นเอง เขาได้รับความเมตตาแล้วโดยการช่วยชีวิตเธอเพื่อชดเชยบาป เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ...“ฉันจะไปนอนห้องแขก” นี่เป็นการต่อต้านรูปแบบสุดท้ายของเธอ“ลองก้าวไปอีกขั้นสิ!”การคุกคามของมาร์ค เทรมอนต์นั้นเย็นยะเยือกอย่างขมขื่น รู้สึกเหมือนกับว่าลมเยือกแข็งภายนอกได้พัดเข้ามาในหัวใจของเธอเธอหยุดก้าวเดินและเงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อหลังจากเงียบไปชั่วครู่ริมฝีปากบางของเขาก็แยกออกเพื่อพูดอีกครั้ง“คุณอยากจะจากไปอย่างแย่ ๆ เหรอ? โอเค ผมจะทำตามความปรารถนาของคุณ! บนข้อเสนอที่ว่า ... คุณต้องมีลูกให้ผม!”เด็ก? เขาอยากให้เธอมีลูก? เด็กที่เป็นของพวกเขา?จู่ ๆ แอเรียน วินน์ ก็นึกถึงอดีตตอนที่แม่ของเธอจากไปหาผู้ชายคนอื่นโดยไม่มีข้อแม้หรือพิจารณาใด ๆ สำหรับเธอ การสบประมาทและดูหมิ่นที่เธอเผชิญมาตั้งแต่ยังเด็กยังคงชัดแจ้งอยู่ในใจของเธอการมีลูกเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเธอโดยเฉพาะ ในใจเธอต้องการความรับผิดชอบ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนคำสัญญากระนั้นแอเรียนที่โหยหาอิสรภาพ เธอปรารถนาที่จะหลบหนีชี
ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นแอเรียน วินน์ ตรงไปที่ทำงานโดยไม่ทานอาหารเช้า เอกสารจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างลึกลับบนโต๊ะทำงานของเธอทำให้แอเรียนถึงกับขมวดคิ้ว“นี่คือใคร?”มีคนพูดด้วยเสียงกระซิบจากด้านข้าง “คุณดอนน์มอบหมายให้คุณ คุณทำให้เขาขุ่นเคืองหรือเปล่า? เขาโยนเกือบทุกอย่างในแผนกให้คุณ คุณอาจต้องทำงานล่วงเวลาในวันนี้…”แอเรียนไม่ได้พูดอะไรโดยที่เดาได้ว่านี่คือการแก้แค้นที่อาฆาตของเขาสำหรับการปฏิเสธและความอับอายเมื่อวาน เธอนั่งลงเพื่อทำงานตามเธอได้รับข้อความระหว่างรับประทานอาหารกลางวันซึ่งอ่านว่า “ฉันเป็นแม่ของแอรี๋ คินซีย์ เจอกันหน่อย ฉันจะรอคุณที่มอคค่าคาเฟ่”เมื่อค้นหาความทรงจำของเธอ แอเรียนจำชื่อ แอรี่ คินซีย์ ไม่ได้เธอจึงตอบว่า “ดิฉันไม่รู้จักแอรี่ คินซีย์ ค่ะ”เธอได้รับอีกข้อความสั้น ๆ “ฉันรู้จักคุณก็เพียงพอแล้ว แล้วเจอกันที่นั่น”ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดใบหน้าของผู้หญิงที่มาร์ค เทรมอนต์ พามาที่สนามบินก็ผุดขึ้นมาในความคิดของแอเรียนราวกับว่ากำลังนี้ล่อลวงเธอด้วยความสงสัยเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน แอเรียนก็ออกจากห้องทำงานไปที่มอคค่าคาเฟ่่ ลูกค้าเป็นกลุ่มคนชั้นกลางถึงชั้นสูงบรรยากาศจึงเงี
กลับไปที่ทำงาน แอเรียนไม่สนใจการปั่นป่วนที่มาจากในท้องของเธอ จิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับการมองเห็นใบหน้าของเฮเลน คาเมราน เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม่ที่เสียไปนานจะปรากฏตัวในชีวิตของเธอเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าเธอโกรธหรือรังเกียจ แต่เธอก็ประสบกับกระแสแห่งอารมณ์ในตัวเธอเนื่องจากเป็นเวลาหลายปีมาแล้ว แอเรียนจึงดูแตกต่างออกไป เฮเลน คาเมราน จำเธอไม่ได้ แต่เธอแยกแยะได้! ใบหน้าของเธอฝังลึกลงไปในความทรงจำของเธอมานานมีบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจเฮเลน คาเมราน จากไปเมื่อเธออายุได้หกขวบ แม้ว่าเธอจะแต่งงานใหม่ทันที แอรี่ คินซีย์ จะต้องอายุน้อยกว่าเธอเจ็ดปีโดยไม่คำนึงเลย ดูเหมือนว่าแอรี่ คินซีย์ จะยังไม่บรรลุนิติภาวะ ...ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวโดยกำเนิดของ เฮเลน คาเมราน ก็คงไม่สามารถดูแลเธออย่างทุ่มเทในฐานะแม่เลี้ยงได้ แอเรียนเป็นอะไรสำหรับเธอ ... เแอรี่ คินซีย์ เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอใช่หรือไม่?!“แอเรียน วินน์ คุณวางแผนที่จะอยู่ที่นี่ทั้งคืนเพื่อทำงานล่วงเวลาใช่ไหม?” ไซมอนต์ ดอนน์ ดูเหมือนจะไม่ดีเมื่อเขาเข้ามาควบคุมโดยไม่มีอะไรทำอย่างที่เห็นแอเรียนกำลังพักผ่อนบนโต๊ะแอเรียนยืดตัวขึ้นและทำงานต่อไปโดยไม่มองไซมอน ดอ
“ดิฉันบอกคุณไปแล้ว ไปหามาร์ค เทรมอนต์ ถ้าคุณต้องการให้ฉันจากไป ฉันไม่พูดในเรื่องนี้ นอกจากนี้ฉันกำลังบอกคุณอย่างชัดเจนในตอนนี้ - ฉันจะไม่ไป! มาร์ค เทรมอนต์ เป็นสามีของฉัน เราแต่งงานกันแล้ว!”หลังจากที่เธอโวยวาย แอเรียนก็วิ่งเข้าไปในหิมะ น้ำตาสองไหลอาบแก้มสองข้างของเธอ การได้พบแม่ของเธอเช่นนี้ไม่พบกันจะดีเสียกว่าเธอไม่รู้ว่าเธอเดินมาไกลแค่ไหนเมื่อเสียงแตรรถดังขึ้นข้างหลังเธอเมื่อคิดว่านั่นคือเฮเลน คาเมราน เธอก็เพิกเฉย เมื่อรถขับผ่านเธอ ไบรอัน เพียซ ก็โผล่หน้าออกมาจากหน้าต่าง“นายหญิง ขึ้นมาสิครับ”แอเรียน เช็ดน้ำตาที่แห้งบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัวและมองไปที่เบาะหลัง มองเห็นโครงร่างของ มาร์ค เทรมอนต์ อย่างคลุมเครือเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกแช่แข็งและค่อย ๆ กลับคืนสู่ความอบอุ่นหลังจากเข้าไปในรถ ในช่วงเวลาที่ลังเลเธอถามว่า “คุณรู้ว่าแอรี่ คินซีย์ เป็นน้องสาวคนเล็กของฉันใช่ไหม? นี่เป็นการแก้แค้นของคุณด้วยหรือ?”“คุณสามารถคาดเดาได้ถ้าคุณต้องการ” มาร์ค เทรมอนต์ ตอบความเงียบเป็นสิ่งที่ยังคงอยู่ในรถ หลังจากนั้นไม่นานแอเรียนก็ร้องไห้“ฮ่าฮ่า… มาร์ค เทรมอนต์ จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนฉันเกลียดคุณ
แอเรียนแข็งทื่อก่อนที่เธอจะค่อย ๆ หันมาเผชิญหน้ากับเขาและโอบแขนของเธอรอบคอของเขามุ่งเน้นไปที่ผู้ชายที่อยู่ใกล้เธอมากเธอบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่า เธอสามารถจากไปได้เมื่อเธอตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูก ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถขยับต่อไปได้ เธอไม่มีสมาธิและเธอพูดอย่างโง่ ๆ ว่า “ผมของคุณยังชื้นอยู่เลย…”ในวินาทีต่อมาริมฝีปากที่นุ่มของแอเรียนก็ถูกประกบสนิท ความรู้สึกของพวกเขาหลอมรวมกันในคืนอันเงียบงันขณะที่การหายใจของพวกเขาค่อย ๆ ติดขัดในที่สุดพบกับแววตาอันลึกซึ้งของมาร์ค เทรมอนต์ โดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาคู่ที่แอเรียนไม่สามารถเข้าใจความหมายได้นั้นตอนนี้เปรี่ยมไปด้วยความลึกซึ้ง เขาถูกครอบงำด้วยแรงปรารถนา…คราวนี้แอเรียนไม่คิดจะหนีอีกต่อไป มือของเธอวางลงบนหน้าอกของเขา ความอบอุ่นแผ่ออกมาสู่ฝ่ามือของเธอ ทำให้รู้สึกคุ้นเคยมันเป็นความรู้สึกเดียวกับวันนั้นที่มือของเขาจับเธอตอนเป็นเด็กสาว มันคุ้นเคยและอบอุ่น แต่ต่างถิ่นและห่างไกล…เธอกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก กลัวว่าจู่ ๆ เขาจะจำได้ว่าเธอเสียพรหมจรรย์เมื่อสามปีก่อน เธอกลัวว่าความคิดนั้นจะผลักเขาไปและส่งผลให้เขาเสียใจที่ให้โอกาสเธอด้วยแรงที่ซ่อนเร้น แอเรียน
แอเรียน วินน์ ถูกปลุกทันทีมันเป็นเวลาเพียงสองชั่วโมงหลังจากที่มาร์ค เทรมอนต์ ออกไป แต่เขาก็เมาแล้ว?เอ่อ…โอเค รอก่อนนะคะ ฉันกำลังไป!” ขณะที่เธอพูดเธอก็ลุกออกจากเตียงไปแล้วและใส่เสื้อผ้าเมื่อเธอมาถึงบาร์พร้อมกับพ่อบ้านเฮนรี่ เอริก นาธาเนียล และแจ็คสัน เวสต์ ก็เพิ่งออกมาขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปหามาร์ค เทรมอนต์ แอเรียนดึงเสื้อคลุมของเธอและเดินเข้าไปหาพวกเขา"ขอโทษสำหรับปัญหานะคะ"เอริกยิ้ม “ไม่มีปัญหาเรารู้จักกันมากว่าสิบปีแล้ว คุณ…ทำงานที่ ไกลด์ ดีไซน์…ใช่ไหม”แอเรียน ไม่รู้ว่าทำไมเอริก นาธาเนียล ถึงถามเธอเรื่องนี้ แต่เธอก็พยักหน้า"ใช่ค่ะ"เอริกไม่ได้พูดอะไรอีกและช่วยพามาร์ค เทรมอนต์ เข้าไปในรถระหว่างทางกลับ พ่อบ้านเฮนรี่เตือนแอเรียน “นายหญิงครับ ดูว่าถ้านายท่านต้องการที่จะอาเจียน เพราะว่าเมามาก ถ้าเขาอาเจียนในรถ เขาก็คงทิ้งรถคันนี้เช่นกันครับ”แอเรียนฮัมเสียงในคอสำหรับความเห็นด้วยของเธอ ว่าพ่อบ้านเฮนรี่พูดถูก มาร์ค เทรมอนต์ คงจะทำอะไรแบบนั้นจริง ๆครั้งนี้เขารู้สึกมึนงงอย่างมาก ไม่ตื่นขึ้นมาเลย แม้ว่าพวกเขาจะกลับถึงบ้านแล้วก็ตาม วางเขาลงบนเตียงแอเรียนก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเห