บทที่ 66 ป่วย

แอเรียนไม่ตอบสนองและเพียงแค่จับผ้าขนหนูรอบตัวเธอให้แน่น เธอหลับตาของเธอไม่ยอมมองเขา บางทีเธออาจจะไม่รู้สึกกลัวมากนักหากเลี่ยงที่จะมองเขา...

การจ้องมองของมาร์คอยู่ที่รอยแผลเป็นบนไหล่ของเธอ เธอมีรอยแผลนี้เป็นเพราะเขา… แต่ตอนนี้ เขาเห็นมันเป็นเรื่องเย้ยหยัน "คุณทำให้ผมรังเกียจ!"

มาร์คจากไปและไม่ได้ทำอะไรกับเธออีก สิ่งนี้แตกต่างจากวิธีการจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ตามปกติของเขา

ประตูห้องนอนปิดดังปัง แอเรียนนั่งตัวแข็งอยู่ข้างเตียงเหมือนหุ่นที่ไร้วิญญาณ

เธอนอนไม่หลับทั้งคืนและไม่มีใครเรียกให้เธอไปรับมาร์ค เทรมอนต์ ที่เมา เขาจะไม่กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงในสภาพที่เมามายและซุกที่คอของเธอเหมือนแมว ...

ตอนแปดโมงเช้าแมรี่มาเคาะประตู “แอริ เธอตื่นหรือยัง? เธออยากกินอะไรไหม? เกิดอะไรขึ้น…ระหว่างเธอกับนายท่าน?”

แอเรียนซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม “ฉันไม่กินข้าว และมันก็ไม่มีอะไร”

แมรี่ถอนหายใจและไม่ถามคำถามอะไรอีก

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น แอเรียนไม่รู้สึกอยากรับสาย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหงุดหงิดกับเสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างอ่อนแรงรับสายและฟังเสียงของทิฟฟานี