หลังจากออกมาจากห้องตรวจ แอเรียนพยายามที่จะหลบหลีก “ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันสบายดี ไบรอัน กลับไปกันเถอะ”ไบรอันคิดว่าเธอแค่กลัวเข็ม เขาจึงปลอบเธอ “มันจะดีขึ้น เป็นเพียงการตรวจเลือด มันจะจบลงก่อนที่คุณจะรู้ตัวอีกครับ”แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออก พวกเขาเดินเข้าไปในแผนกเจาะเลือด เธอจ้องไปที่พยาบาลและดูขณะที่เธอสอดเข็มเข้าไปในหลอดเลือดดำของเธอ จากนั้นมีการรวบรวมหลอดทดลองสองหลอดที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของเธอไบรอันอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง ดูเหมือนว่าแอเรียนจะไม่กลัวนะ… แต่ทำไมตอนนั้นเธอถึงทำตัวไม่นิ่ง?ผลการตรวจเลือดออกมาเร็วมาก แอเรียนไม่เข้าใจตัวเลขเล็ก ๆ บนกระดาษ เมื่อพวกเขากลับไปที่ห้องให้ตรวจพร้อมกับผลตรวจ โทรศัพท์ของไบรอันก็ดังขึ้น “นายหญิง ผมจะไปรับสายก่อนนะครับ”หมอตรวจดูสลิปและประกาศผลให้เธอทราบ "คุณกำลังตั้งครรภ์"ในช่วงเวลานั้น แอเรียนรู้สึกราวกับว่าเลือดในร่างกายของเธอเริ่มไหลย้อนกลับ มือและเท้าของเธอเย็นเป็นน้ำแข็ง "คุณหมอแน่ใจใช่ไหมคะ?"เมื่อหมอรู้ว่าเธอดูไม่มีความสุขมากนักเธอจึงให้คำแนะนำที่เย็นชากับเธอ “ถ้าคุณไม่ต้องการเก็บไว้ เราสามารถกำหนดเวลาทำแท้งให้คุณได้ในขณะที่เด็กยั
เอริกไม่เชื่อ “มีอะไรให้คิด? ถ้าคุณกลับมาผมจะลืมเรื่องการลาออกของคุณในตอนแรกและถือว่าช่วงพักนี้เป็นการลาที่ได้รับค่าตอบแทน อย่างนี้เป็นไง? ผมขอพูดให้ชัดเจนก่อนว่าผมไม่ได้จับตาดูคุณให้มาร์ค ผมแค่ต้องการนักออกแบบที่มีความสามารถสูงเช่นคุณทำงานกับผม”บอกความจริง แอเรียนขัดแย้งกันเล็กน้อย การได้รับเงินเดือนในช่วงที่เธอไม่ได้ทำงานเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าเอริกซ่อนสิ่งอื่นจากเธอได้เธอตระหนักถึงขีดความสามารถของตนเองอย่างชัดเจน เอริกไม่ได้ขาดพนักงานอย่างเธอแน่นอน “บอกความจริง… ที่คุณทำแบบนี้เพราะมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝงอยู่หรือเปล่า?”เอริกตะลึงกับคำถามของเธอ “ผมจะมีแรงจูงใจอะไรได้ล่ะ? ผมเป็นเพื่อนกับมาร์คมาหลายสิบปีแล้ว ไม่ใช่ว่าผมจะจีบภรรยาของเขา ผมแค่เชิญคุณกลับมาเนื่องจากดูเหมือนคุณจะหางานอื่นไม่ได้ แล้วก็ใช่ว่าผมจะบังคับคุณได้ซะเมื่อไหร่ ถ้าคุณไม่ต้องการกลับมาเช่นกัน”แอเรียนคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “ได้….ขอบตุณมากค่ะ ฉันจะไปที่ออฟฟิสวันนีั้”เธอวางสาย และจัดการแต่งตัว สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ขณะที่เธอกำลังออกจากบ้าน แมรี่
บางทีทิฟฟานี่อาจจะยุ่งอยู่ แอเรียนก็เลยไม่คิดมากเรื่องนี้ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงของพ่อบ้านเฮนรี่ดังมาจากชั้นล่าง มาร์คกลับมาแล้ว...ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาไม่ได้วางแผนจะไปไหนเลย เขาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่กลับมา ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันที่โต๊ะอาหารค่ำ บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียดแมรี่เสิร์ฟอาหารจานสุดท้ายและซุป “นายหญิง เป็นเพราะเมื่อไม่นานมานี้คุณรู้สึกไม่สบาย ดิฉันจึงให้ห้องครัวทำซุปที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้กับคุณ แม้ว่าจะคาวสักหน่อย แต่ก็เหมาะกับท้องของคุณด้วย โปรดอดทนทานสักหน่อยแม้เพียงเล็กน้อยก็ตามค่ะ ”กังวลว่าจะมีอาการคลื่นไส้อีกครั้ง แอเรียนรีบปิดจมูกของเธอ “ฉันไม่ต้องการ… แมรี่ ฉันบอกคุณว่าอย่าเตรียมอะไรที่มีกลิ่นคาว ฉันกินมันไม่ได้”แมรี่วางซุปชามเล็กไว้ตรงหน้าเธอ “แค่ปิดจมูกและดื่มมัน จะไม่เป็นอะไร ดิฉันใช้เวลาทั้งบ่ายเพื่อเตรียมซุปนี้ให้กับคุณนะคะ”ไม่ต้องการให้ความพยายามของแมรี่นั้นสูญเปล่า แอเรียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดจมูกขณะที่เธอถือชามซุปยกซดอย่างระวัง แต่กลิ่นก็ยังโชยเข้าจมูกของเธอ กลิ่นเหม็นรุนแรงทำให้ท้องของเธออักอ่วนทันที เธอลุกขึ้นและรีบเข้าไปในห้
จอห์น เลน เสียชีวิตระหว่างการผ่าตัด เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็สามารถผ่อนคลายได้หลังจากมีเงินเพียงพอที่จะดำเนินการผ่าตัด ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่เมฆทุกก้อนมีสีเงิน เธอไม่คาดคิดว่าจะมีข่าวร้ายนี้ตามมาโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อ้าปากค้างไม่กี่อึดใจ ลิเลียนก็ออกมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ “ทิฟฟ์… ไปพบพ่อเป็นครั้งสุดท้าย…”ทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างอ่อนแรง “หนูไม่อยากไป… แม่ หนูจะจัดงานศพของพ่อในเช้าวันพรุ่งนี้ แม่กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”ลิเลียนไม่ขยับไปไหน แต่ร้องไห้เสียใจยิ่งกว่าเดิม ร่างกายที่อ่อนแอของเธอสั่นเหมือนใบไม้และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะพังทลายลงในเวลาต่อมาความคิดที่จะกลับไปที่บ้านเช่าที่แออัดและแออัดจนดูเหมือนอยู่ในสลัมทำให้เธอกลัว ในฐานะภรรยาจากครอบครัวที่ร่ำรวยครั้งหนึ่งเธอไม่เคยผ่านการทดสอบแบบนี้มาก่อนหลังจากอยู่แบบนั้นสักพักทิฟฟานี่ก็ลุกขึ้นยืน ขาของเธอรู้สึกเสียวแปลบ ๆ จากอาการชา “แม่ หนูจะไปส่งแม่กลับบ้านนะ”ลิเลียนคว้ามือของเธอ “ไม่ต้องหรอก ทิฟฟ์ แม่รู้ว่าวันนี้ลูกทำงานหนักมาก แม่ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ด้วยสุขภาพที่ย่ำแย่และลงเอยด้วยการทำให้ลูกหนักใจ แค่… ให้โรงพยาบาลจัดการทุกอย่า
ซัมเมอร์ เวส กระแอมแล้วเอนหลังลงนั่งอย่างอ่อนแรง “ไม่จำเป็น ไปกันเถอะ”ในขณะที่รถหายไปอย่างรวดเร็วในสายฝนแจ็คสันก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขานับครั้งไม่ได้เลยที่แม่ของเขาทิ้งเขาไปแบบนี้ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตามเขายังเคยสงสัยว่าเขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอหรือเปล่า...“เสียใจด้วยนะ ผู้เสียชีวิตอาจจากไปเเล้ว แต่คุณควรดำเนินชีวิตต่อไปให้ดี ทำไมทำกับตัวเองแบบนี้ล่ะ?” แจ็คสันล้มเหลวในการซ่อนความหดหู่ใจที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังในขณะที่ปลอบใจทิฟฟานี่“คุณเวสต์ ฉันคิดว่าไม่มีใครเคยตายในครอบครัวของคุณสินะ” ทิฟฟานี่กลอกตามาที่เขาแล้วเดินตรงไปที่สายฝนแจ็คสันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่ฮึดขึ้นมา หลังจากคำพูดหน้าด้าน ๆ ที่เธอขว้างใส่เขาทิฟฟานี่ไม่อยากกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี จึงเดินทางไปยังบ้านของเอธาน สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือความสบายใจ ความสบายใจ… ของคนรักของเธอเมื่อเธอเปิดประตูและเข้าไปเอธานกำลังอาบน้ำอยู่ เธอจามแล้วหาผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่เปียก เธอเห็นโทรศัพท์ของเอธานกะพริบอยู่ที่เตียงจากมุมหางตา เธอหยิบมันขึ้นมาและแช่แข็งทันที เลือดในร่างกายของเธอรู้สึกราวกับว่ามันไหลย้อนกลับและเ
น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ แต่ทิฟฟานี่ก็พยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา “อืม ฉันบอกได้เลยว่าซาช่าคนนี้ก็เหมือนกับฉัน เราไม่มีอะไรนอกจากการก้าวขึ้นไปหาสิ่งที่ดีกว่าของคุณ แทนที่จะโกรธฉันควรเห็นใจเธอ ดวงตาของคุณเย็นชาราวกับสายลมในฤดูหนาวที่รุนแรง นั่นเป็นวิธีที่คุณมองฉันมาตั้งแต่ก่อน ฉันแค่ชอบดื่มด่ำกับจินตนาการของตัวเองมากเกินไป ไม่ต้องจ่ายเงินคืน เนื่องจากฉันเต็มใจจ่ายให้คุณฉันจึงไม่มีสิทธิ์ขอคืน ขอบคุณที่สอนบทเรียนให้ฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รับผลกระทบอย่างหนักเมื่อโลกทั้งใบของฉันพังทลาย คุณทำให้ฉันรังเกียจจริง ๆ !”เธอหันหลังกลับออกไป ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอเธอเข้าใจทุกอย่างทันทีที่เอธานออกมาจากห้องน้ำ สิ่งแรกที่เขากังวลไม่ใช่ความจริงที่ว่าเธอเปียกโชกถึงกระดูก แต่เป็นความลับที่เขามีอยู่ในโทรศัพท์ของเขา ความผิดหวังนั้นมากเกินไปจนเธอไม่สามารถหลอกตัวเองต่อไปได้อีกเธอเดินกลับไปที่บ้านเช่าด้วยความงุนงง อาคารที่อยู่อาศัยเก่ามีเพียงห้าชั้น ไม่มีการจัดการทรัพย์สิน ทุกชั้นถูกครอบครองโดยผู้เช่าประเภทต่าง ๆ ประมาณสิบครัวเรือน เสียงตะโกนของคนเมาเป็นครั้งคราวที่เธอได้ยินนั
พ่อเฮนรี่รับทราบคำสั่งของเธอจากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ในที่สุดแอเรียนก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ “ทิฟฟ์… ฉันเจ็บท้อง…”ทิฟฟานี่เช็ดน้ำตาและตะโกนหาหมอ แพทย์ได้ให้แอเรียนตรวจร่างกายเบื้องต้นแล้วสรุปว่า “คุณกำลังมีอาการแท้งบุตร พักผ่อนให้อาการดีขึ้น เราจะประเมินเพิ่มเติมได้หลังจากผ่านไปอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ สุขภาพของคุณแย่เกินไป”ทิฟฟานี่ตกใจมาก “เธอกำลังตั้งครรภ์เหรอ? เป็นลูกของใคร?”แอเรียนถอนหายใจออก “เธอคิดว่าเป็นของใครล่ะ?”“เป็นไปไม่ได้น่า… วิลเหรอ?” ทิฟฟานี่กล่าวอย่างอ่อนแรงแอเรียนหดหู่ “ทิฟฟ์ ฉันไม่สามารถพาตัวเองไปทำแบบนั้นได้ นี่เป็นลูกของมาร์ค ช่วยเก็บการตั้งครรภ์ของฉันไว้เป็นความลับทีนะ เขาไม่รู้เรื่องนี้”“อะไร? เขาไม่รู้เหรอ? ทำไมเธอไม่บอกเขา? บางทีเขาอาจจะปฏิบัติกับเธอดีขึ้นถ้าเธอบอกเขา! เธอต้องเรียนรู้วิธีต่อสู้เพื่อตัวเธอเองจริง ๆ นะ อย่าเป็นเหมือนฉัน ฉันยอมทุกอย่างและจบลงด้วยความว่างเปล่า ฉันเสียความพยายามไปมากจริง ๆ !” ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างไม่พอใจ“ฉันไม่ได้ให้อะไรกับมาร์ค… นี่คือสิ่งที่ฉันเป็นหนี้เขา ฉันไม่ต้องการต่อสู้เพื่อทุกอย่างของเขา ทิฟฟ์
แอรี่รู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เธอก็ต้องรักษารอยยิ้มไว้ต่อหน้ามาร์ค “ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดีนะพี่ใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อวานนี้เธอออกไปข้างนอกทั้งคืนเพื่อพบกับคนที่เธอไม่ควรเจอ”แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจที่จะให้คำอธิบายเธอเห็นเอกสารบนโต๊ะกาแฟ เนื่องจากเฮเลนมาเป็นการส่วนตัวพวกเขาจึงต้องคุยเรื่องธุรกิจ อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ต้องการเห็นผู้หญิงสองคนที่เธอเกลียดเนื่องจากความไม่สบายกายของเธอ เธอจึงนอนอยู่บนเตียงไม่สามารถนอนหลับได้ดี รู้สึกเหมือนว่าเธอนอนลงเพียงชั่วครู่เมื่อแมรี่เรียกเธอไปกินข้าว อย่างไรก็ตามเมื่อเธอลุกขึ้นและดูเวลานั้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้วแอเรียนยกขาขึ้นอย่างระมัดระวังตอนที่เธอกำลังจะลุกจากเตียง เธอไม่ต้องการที่จะทำให้ทารกที่เติบโตในครรภ์ของเธอตกใจอีกแล้วในครั้งนี้สิ่งแรกที่เธอทำทันทีที่ตื่นคือโทรหาทิฟฟานี่ จากการโทรเธอคิดว่าทิฟฟานี่และแม่ของเธอได้พบที่ใหม่ที่จะอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามหัวขโมยที่บุกเข้าไปในบ้านของเธอเมื่อคืนนี้ยังไม่ถูกจับ เรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นในพื้นที่นั้นและส่วนให