แอเรียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เธอจะกล่าวว่า "ตอนที่ฉันโกรธเคืองหลังจากแท้งลูก ฉันพูดในสิ่งที่ฉันไม่ควรพูด และบอกให้โลกรู้ว่าฉันนอกใจเขา... เขาไม่รังเกียจ มีตัวอย่างอื่น ๆ อีกมากมาย นั่นเพียงพอแล้วสำหรับฉัน มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น วิล ฉันทำสบายดีจริง ๆ ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวของฉันคือฉันเป็นลูกสาวของคนบาปและฉันเป็นหนี้บุญคุณเทรมอนน์ อันที่จริงมาร์คตอบสนองความต้องการด้านวัตถุทั้งหมดของฉันและเขาก็เป็นประเภทของฉันเช่นกัน ความเกลียดชังไม่ใช่สิ่งเดียวที่มีอยู่ระหว่างเรา เราใช้เวลาร่วมกันมากว่าสิบปี มันเป็นมากกว่าความรัก พวกเราคือครอบครัว มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริง ๆ”เมื่อได้ยินคำพูดของแอเรียน ประกายในแววตาของวิลก็หรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด “เป็นอย่างนั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ดีถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำให้เธอผิดหวังนะ...”แอเรียนไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป เธอจึงพูดว่า “อืม… ฉันต้องไปแล้ว พักผ่อนให้ดีล่ะ”วิลพยักหน้า “โอเค"เมื่อแอเรียนอยู่ที่ประตู ทันใดนั้น วิลก็ตะโกนออกมา “แอริ!”แอเรียนหยุดอยู่ตรงทางเดินของเธอ แต่ไม่ได้หันกลับไปน้ำตาที่เธอเคยกลั้นไว้กำลังเอ่อและร่วงลง“จำไว้
มาร์คเย้ยหยัน “ฮะ แค่เพื่อนเหรอ? เพื่อน ๆ สามารถนอนด้วยกันได้ตามที่ใจต้องการงั้นเหรอ?”ลมหายใจของแอเรียนติดอยู่ในลำคอ “กรุณาอย่าพูดอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับมัน ฉันก็ไม่ได้เอะใจว่าคุณนอนกับแอรี่ คินซีย์”เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชา “เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันเคยนอนกับเธอ? อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้เกี่ยวกับเธอและวิล ซีวาน ถ้าฉันตั้งใจจะทำกับมันจริง เธอคงไม่ได้เจอมันนานแล้ว เป็นเพราะฉันไม่สนใจว่าเธอจะสามารถไปเยี่ยมมันที่โรงพยาบาลได้ เข้าใจไหม? นอกจากนี้ เธอไม่สนใจว่าฉันจะนอนกับใครใช่ไหม?”ไม่ต้องสนใจและไม่มีปัญหาแอเรียนครุ่นคิดถึงคำพูดของเขาและสงสัยว่าเธอสนหรือไม่ ตอนที่เธอได้ยินเสียงที่น่ารักที่เขาและแอรี่ทำในโรงแรมเธอก็หนีไปด้วยความตื่นตระหนก เธอรู้สึกว่างเปล่าและอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปมาอย่างรุนแรงอย่างไม่มีเหตุผล เธอไม่สนใจเหรอ? เธอไม่ได้รักเขา แต่การทรยศคือการทรยศ ไม่มีใครสามารถทนต่อการทรยศหักหลังทั้งเขาและเธอ“อย่างไรก็ตาม มันเป็นความเข้าใจผิด ขึ้นอยู่กับคุณว่าจะเชื่อหรือไม่แค่นั้นแหล่ะ” แอเรียนกล่าวอย่างอ่อนแรง ครั้งแรกของเธอได้
มือของมาร์คบีบคางของแอเรียนขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าและมองเธอด้วยสีหน้าเยาะเย้ย "ฉัน... ไม่เคยเห็นเธอเป็นครอบครัว แม้ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก และฉันก็ยังไม่ลืมเรื่องการแก้แค้นของฉัน ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอฉันรู้สึกอยากจะฆ่าเธอ ตอนที่เธอเข้าสู่วัยแรกรุ่นฉันก็รู้ทันทีว่าเธอโตแล้ว เติบโตง่ายขึ้นในสายตาของฉัน เธอเข้าใจที่ฉันหมายถึงไหม? ฉันรอให้เธออายุครบสิบแปดก่อน ฉันจะเอาเธอ แต่วิล ซีวาน เอาเธอไปจากฉัน สิ่งที่เป็นของฉันมันสกปรกไปแล้ว เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร?” เขาพูดต่อไปว่า “เธอโง่ขนาดถึงขั้นที่คิดว่าฉันเป็นครอบครัวได้ยังไง? ฉันคือคนที่รอเอาชีวิตเธอต่างหาก ตอนนี้ฉันแค่ให้เธอเป็นของเล่นของฉันเท่านั้นแหละ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันห้ามไม่ให้เธอมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเหรอ? เป็นเพราะเธอเป็นสมบัติของฉันเหมือนสิ่งของยังไงล่ะ ฉันไม่ชอบให้คนอื่นสัมผัสเธอ ฉันไม่ได้รักเธอและฉันจะไม่มีวัน ฉันไม่สนหรอกถ้าเธอไม่รักฉัน หยุดพูดถึงวิธีที่ฉันดูแลเธอมาสิบปีสักทีเถอะ มันไม่สนุกแบบนั้น”แอเรียนรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังมองไปที่คนแปลกหน้าขณะที่เธอมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาพูดคำหยาบเหล่านั้นจริง ๆเหรอ? เธอเคยคิดว
แอเรียนอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง “เขาเป็นแบบนั้นกับฉันมาตลอด บางครั้งฉันอิจฉาพวกคุณที่ได้รับความอ่อนโยนของเขา ฉันอยู่กับเขามากว่าสิบปีแล้ว แต่ฉันไม่เคย... ”นีน่าไม่ได้มีเจตนาที่จะแกล้งเธอ แต่อย่างใด แต่เธอกลับรู้สึกเห็นใจ “จากความเข้าใจในอดีตของฉันที่มีต่อเขา ฉันคิดว่าเขาแค่พูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความโกรธเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณทั้งคู่ แต่ตามสัญชาตญาณผู้หญิงของฉัน ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์ เริ่มแรกฉันก็ไม่เชื่อว่าเขาชอบคุณ ฉันคิดว่าคุณบังคับเขาให้แต่งงานกับคุณโดยแกล้งท้องและใช้กลอุบายอะไรก็ตามเหมือนในละคร แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว เขายืนยันที่จะแต่งงานกับคุณไม่ใช่เหรอ?”แอเรียนไม่เข้าใจคำพูดของนีน่า “คุณหมายถึงอะไร? หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด คุณยังคิดว่าเรามีความสัมพันธ์กันบางอย่างอีกเหรอ”นีน่าเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยดวงดาว เธอครุ่นคิดถึงคำพูดของเธอก่อนที่เธอจะพูดในที่สุดว่า “อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าเขาดูแลคุณและแต่งงานกับคุณเพียงเพื่อแก้แค้นน่ะ? ถ้าเขาต้องการแก้แค้นจริง ๆ ก็มีสิ่งที่แย่กว่านั้นที่เขาทำได้ เขาจะไม่ยอมเสียเวลาทั้งชีวิตกับคุณเพียงเพ
นีน่ายักไหล่ “ถ้าฉันไม่ได้ยินคำพูดของเขาก่อนหน้านี้และเห็นว่าเขาบ้าดีเดือดเพราะคุณในวันนี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาชอบคุณ ถ้าเขาไม่ทำฉันก็จะสู้เพื่อให้ได้โอกาส อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันต่างออกไป ฉันไม่เคยชอบที่จะแย่งคนรักของใครมาก่อน”“คุณเป็นคนที่น่าทึ่งมากที่สามารถเปลี่ยนผู้ชายที่อ่อนโยนและแสนดีให้กลายเป็นปีศาจได้ ฉันขอยกนิ้วให้เลย”ทันใดนั้นเอง แมรี่ก็ปรากฏตัวขึ้น “โอ้ สาว ๆ พูดคุยกับอยู่ที่นี่! มาทานผลไม้กันเถอะนะ” ตั้งแต่ที่เธอได้ยินคำพูดของนีน่า มันดูเหมือนว่าอคติที่เธอมีต่อนีน่าก็หายไปด้วยนีน่ารู้สึกได้ถึงพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของแมรี่เช่นกันและรับผลไม้ไปด้วยความยินดี “แน่นอน วางไว้ตรงนี้เลยแมรี่”แมรี่วางผลไม้ลงและมองไปที่แอเรียน “แอริ นายท่านโกรธมาก ทำไมคุณถึงไม่... ไม่เป็นไร มันเสียเวลาเปล่าที่จะพูดกับคุณ ทั้งคุณและนายท่านต่างดื้อรั้นเกินไป ในเรื่องนี้คุณทั้งคู่เหมือนกันมากจริง ๆ !”แอเรียนก้มศีรษะของเธอลงและเงียบเสียง เมื่อเธอถูกนีน่าป้อนลูกพีชให้หนึ่งชิ้น ไม่ค่อยคุ้นเคยที่ถูกป้อน การแสดงออกของเธอแข็งกระด้างเมื่อเธอกล่าวขอบคุณนีน่าด้วยรอยยิ้มนีน่ายิ้มกว้าง “แอเรียน ฉันน่า
แอเรียนแสร้งทำเป็นเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลยและเดินเข้าไป “คุณนาธาเนียล เป็นอย่างไรบ้างคะ?”แม้ว่าเอริกจะยังสงบสติอารมณ์ของเขา แต่เขาก็ไม่ยิ้มและไม่สามารถปิดบังได้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียมากแค่ไหน“เอ่อ... กรุณาไปที่ออฟฟิศของมาร์ค มีสัญญาหลายฉบับที่ต้องการให้เขาเซ็น พวกเราต้องการทำสัญญาอย่างเร่งด่วน เราจะต้องทำงานล่วงเวลาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อย่างไรก็ตาม เพราะสุขภาพของคุณไม่ดี คุณไม่ต้องทำงานล่วงเวลา การตัดสินใจนี้เกิดขึ้นอย่างฉุกเฉิน ใครจะไปรู้ว่าในเร็ว ๆ นี้ ผมจะไม่ได้ดูแลบริษัทนี้แล้ว ผมต้องทำทุกอย่างให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก่อนที่จะเกิดขึ้น”แอเรียนพยักหน้าและรับเอกสารก่อนที่เธอจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน หลังจากเก็บของเสร็จเธอก็มุ่งหน้าลงไปที่ชั้นล่างและเรียกแท็กซี่ไปที่อาคารเทรมอนต์เมื่อเข้าไปในอาคารได้แล้วและขึ้นไปที่ชั้นสี่สิบหก เธอจึงถอดรองเท้าและเดินบนพื้นด้วยเท้าเปล่า แอลลี่เลขาของมาร์คให้เธอรอด้านนอก “กรุณารอก่อนค่ะ ฉันจะไปรายงานว่าคุณมา”หลังจากนั้นไม่นานแอลลี่ก็ได้รับอนุญาตจากมาร์ค “เชิญเข้าไปค่ะ”เมื่อแอเรียนเดินเข้าไป มาร์คกำลังก้มลงเขียนอะไรบางอย่าง การจดจ่อของเ
แอเรียนโทรกลับไปที่บ้านและแจ้งให้แมรี่ทราบว่าเธอจะไม่กลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็นเนื่องจากเธอทำงานล่วงเวลา แมรี่บ่นเธอ เป็นห่วงว่าร่างกายของเธอจะไม่สามารถทนต่อการทำงานหนักได้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเอริกออกมาจากห้องเพื่อมาชงชาให้กับตัวเองราว ๆ สองทุ่ม เขาก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่าแอเรียนยังอยู่ “ทำไมคุณยังไม่กลับบ้าน?”แอเรียนตอบอย่างเฉยเมย “ฉันนั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน มันไม่ใช่งานของฉันที่ทำให้ฉันลำบากกาย มันไม่เหนื่อยเลย ฉันสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันจะกลับไปเอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”เอริกยังคงกังวล “ตอนนี้สองทุ่มแล้วนะ เราจะอยู่จนถึงสามทุ่มครึ่ง ดังนั้นคุณควรกลับไปได้แล้ว มันไม่เป็นไร”แอเรียนเหลือบมองไปที่เขาก่อนที่เธอจะปิดคอมพิวเตอร์และเก็บข้าวของของเธอโดยไม่พูดอะไร ด้วยความเป็นผู้ชาย เอริกมีทิฐิมาก แม้ว่าเธอจะได้ยินบทสนทนาของเขาก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ตรง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นปัญหาครอบครัวของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะไปยุ่งเกือบสามทุ่มแล้วเมื่อแอเรียนกลับมาถึง คฤหาสน์เทรมอนต์สว่างไสว มาร์คต้องอยู่บ้าน ขณะที่เธอเข้าไปในบ้านเจ้าข้าวปั้
ทิฟฟานี่ดูประหม่าเล็กน้อยขณะที่เธอแตะแก้มด้วยความงุนงง “จริงเหรอ? ก็ช่วยไม่ได้... ถ้าฉันไม่ทำงานพาร์ทไทม์ ฉันจะไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ของฉันด้วยเงินเดือนที่ไม่มากนัก เอาล่ะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย มันทำให้ฉันรู้สึกแย่”เมื่อเวลาแปดโมง เอริกเข้ามาในออฟฟิศ ทิฟฟานี่รีบทักทายเขาพร้อมกับสัญญาในมือ “ช่วยเซ็นมันให้ฉันทีค่ะ! ฉันต้องนำมันกลับไปส่งให้แจ็คสันที่ออฟฟิศก่อนเก้าโมง!”เอริกตกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อทิฟฟานี่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เขาล้วงกระเป๋าของเขาแต่ก็ไม่พบปากกาเมื่อเห็นเช่นนั้น ทิฟฟานี่ก็ยื่นปากกาให้เขาอย่างรวดเร็วจากโต๊ะทำงานของแอเรียน “เร็วเข้า เร็ว!”ทันทีที่เซ็นสัญญาเสร็จทิฟฟานี่ก็หายไปราวกับสายลมเอริกยังคงงุนงง “แอเรียน... เธอให้ผมเซ็นสัญญาอะไร? ผมไม่มีเวลาอ่านด้วยซ้ำ ผมหวังว่ามันจะไม่ย้อนกลับมาแว้งกัดผม..."แอเรียนหัวเราะออกมา “เอาล่ะ เป็นไปได้เหรอ? นั่นจากแจ็คสัน เวสต์ค่ะ คุณสามารถพบเขาได้ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ฉันจะไปทำงานแล้ว คุณก็ควรจะไปทำงานด้วย”...ที่ออฟฟิศสำนักงานใหญ่ของตระกูลเวสต์ ไบรท์ อินคอร์ปอเรท ทิฟฟานี่หอบอย่างหนักขณะที่ส่งสัญญาให้แจ็คสัน เธอเกือบจะตา