บทที่ 231 แอริ ขึ้นมาสิ

แจ็คสันกระเดาะลิ้น “ใบหน้าของนายพังหมดเลย เขารุนแรงเกินไป”

แอเรียนไม่คุ้นเคยกับโต๊ะที่เต็มไปด้วยผู้ชายแบบนี้และด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวเธอจึงไม่สามารถตามบทสนทนาได้ด้วย แอเรียนจึงทานไปไม่กี่คำและลุกขึ้น "ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณทานให้อร่อยนะคะ”

มาร์คพยักหน้ารับ เธอเดินไปนั่งบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับข้าวปั้นที่เข้ามาคลอเคลียในอ้อมกอดเธออย่างเป็นธรรมชาติ

แจ็คสันเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ตกใจเล็กน้อย “แมวตัวนั้นอ้วนจังเลยนะ…”

มาร์คถอนหายใจโดยไม่พูดอะไร แต่แจ็คสันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ “โถ่ โถ่ ไม่คิดไม่ฝันเลยนะเนี่ย แต่ก่อนนายเป็นคนที่กลัวสัตว์ขนมากที่สุด แต่ตอนนี้กลับเลี้ยงเองซะงั้น ดูเหมือนว่าใครบางคนจะมีอิทธิพลต่อนายค่อนข้างมากเลยสินะ?”

มาร์คยังคงไม่พูดอะไร แต่สายตาเขาจ้องไปที่แจ็คสันพร้อมกับยิ้มที่มุมปากก่อนที่สายตาเขาจะกวาดไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อพวกเขาทานอาหารเสร้จก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม แจ็คสันและเอริกกลับไปด้วยสภาพที่โซเซ และมาร์คก็ไม่ได้สภาพดีกว่าพวกเขาเลย นี้เป็นครั้งแรกที่แอเรียนรู้สึกว่าคฤหาสน์เทรมอนต์ที่เคยเงียบดั่งป่าช้าได้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ในความประทั